[นิยาย]คนนี้แหละแฟนผม(yaoi)

'อ๊ะ! ' ผมขยับตัวเพียงนิดเดียวก็ทำให้ความเจ็บที่ช่วงล่างแล่นขึ้นมาตามเส้นประสาทสัมผัส เจ็บ... เจ็บมาก... 
 
'เกิดอะไรขึ้น?....'  ผมพยายามปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน.... เมื่อวานหลังจากผมโดนผลักในนอนลงบนเตียงพี่ชายก็คร่อมผมแล้วจับมือผมมัดติดกับหัวเตียง 
 
'....' เมือคิดได้ผมก็ยกข้อมือตัวเองมาดูเผื่อเรื่องที่ผมคิดจะเป็นเพียงความฝัน...  แต่ฝันของผมกับต้องมาแหลกสลายเมือร่องรอยของเชือกที่รัดข้อมือผมยังแดงเป็นรอยอย่างเห็นได้ชัด...
 
หลังจากนั้น.... เขาก็ข่มเหงร่ายกายของผมที่เขาพยายามทะนุถนอมตั้งแต่ผมจำความได้... เขาข่มเหงผมจนนับไม่ถ้วน ผมจำไม่ได้ว่าผมสลบไปตั้งแต่ตอนไหน ผมพยายามอ้อนวอนเขาแต่เขากลับไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของผม ข่มเหงร่างกายของผมขนเขาพอใจ
 
'ฮึก...' น้ำตาผมร่วงลงมาเมื่อผมก้มลงมองร่างกายตัวเอง ร่างที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาทำไว้ มันมากจนน่ากลัว...
 
'ฮึก ฮืออ....' ผมใช้เล็บขูดไปตามร่างกายพี่น่าขยะแขยงนี้ ขูดลงไปแรงๆ.. บางทีนี้อาจจะเป็นความฝัน ฮ่าๆ ตื่นสิ ตื่นสิม่อน!
 
เลือดจำนวนมากไหลซึมออกมาตามรอยที่เล็บผมขูดลงไป หึ ร่างกายที่น่าสมเพชแบบนี้ถ้าหายไปก็คงจะดี 
 
'ม่อน!! ทำอะไรน่ะ!!!' ผมหยุดการกระทำของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองต้นเสียง หึเขานั้นเอง คนที่ทำให้ร่างหายผมเป็นแบบนี้..
 
'ฮึก...' ผมสะอื้นแล้วไม่สนใจอีกคนลงมือจิกเนื้อตัวเองต่อ
 
'หยุด!!!!' เขาตะโกนลั่นพร้อมกับรวบมือผมไว้
 
'ฮือออ ปล่อย! ฮึก ปล่อยเดี๋ยวนี้!!' ผมดิ้นอย่างแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการจับกุมของอีกฝ่าย
 
'ม่อน!! อย่าดิ้นพี่ขอร้อง..' เขาจับหน้าผมซบอกเขาแล้วกอดผมแน่น
 
'ฮึก ฮืออ ทำไม ฮืออออ' ผมร้องไห้เหมือนคนขาดสติเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา พี่ชายของผม... พี่ชายพี่คอยปกป้องผมมาตลอด ทำไมต้องมาทำร้ายผมขนาดนี้.. ทำไม...
 
'ขอโทษ พี่ขอโทษนะคนดี' เขากอดผมแน่นพร้อมทั้งพูดขอโทษไม่หยุด
 
'ฮึก ฮือออ..' ผมร้องไห้อย่างหนังจนรู้สึกเหมือนโลกกำลังจะดับลง..
 
'ม่อน!!!'