ทอแสงรุ้ง

รถเก่งขับมาจอดที่หน้าบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ กานต์ก้าวเท้าเดินลงมาอย่างสง่าผ่าเผยเดินตรงไปที่หญิงสาววัยกลางคนที่กำลังเดินถือฝักบัวขนาดกลางรดน้ำไม้ดอกไม้ประดับอยู่หน้าบ้าน

"ป้า....." เธอเรียกแล้วเดินดุ่มๆไปหาโผกอดป้าพิมพ์ที่เลี้ยงดูเธอกับน้องมาตั้งแต่เด็กๆด้วยความดีใจ

"มาเมื่อไหร่ลูกทำไมป้าไม่ได้ยินเสียงรถเลย"

"ก็กานต์เอารถจอดไว้ข้างนอกอ่ะ ป้า...นี่นันท์เขาฝากของฝากมาให้ป้าด้วยน้าาาาา" พลางยื่นถุงให้ป้าของเธอดู

"อู้ยยยยยย.......คราวหลังของฝากไม่ต้องก็ได้นะลูก เดินไปกลับปลอดภัยป้าก็สบายใจแล้ว   ไป ไปพักผ่อนก่อนนะลูก" จากนั้นก็พาหลานสาวเดินขึ้นบ้านไป

ในบ้านห้องนั่งเล่น

ป้าพิมพ์กำลังจัดขนมที่หลานสาวเอามาฝาก อยูตรงมุมห้อง ส่วนกานต์กำลังนั่งดู TV 

"นี่กานต์"

"อะไรหรอป้า"

"เรารู้ป่าวว่าอาทิตย์ที่แล้วอานิด เขาเอาอดีตเราไปพูดให้คนข้างบ้านที่ย้ายมาใหม่ว่า เรา 2 คน ถูกแม่ทิ้ง พ่อก็ตาย คงเรียนไม่จบ จะท้องก่อนแต่งหรือป่าวไม่รู้ .....แล้วก็........."

"พอก่อนป้า เดี๋ยวกานต์จัดการเอง" หลังจากได้ยินป้าพูดกานต์ก็เกิดอารมณ์เดือดขึ้นมาเธอแสดงออกทางสายตาอย่างเห็นได้ชัด ว่าโกรธเกรียดคนที่ป้าเอ่ยถึงแต่พยายามทำใจให้เย็นลง

ป้าพิมพ์ได้ยินน้ำเสียงและของกานต์ที่แสดงแล้วรู้สึกเป็นห่วง

"ที่ป้าบอก ก็ไม่ใช่อารัยหรอกนะลูก แค่อยากให้เรา 2 คนทำตัวดีๆ ลบคำสบประมาทจากคนพวกนั้น"

การต์หันหน้ามาหาป้าแล้วแสร้งทำเป็นยิ้มในก็คิดว่าช่างมันเถอะเรื่องก็ผ่านไปแล้วจะเก็บมาคิดทำไมนัก

"จ้าาาาา คุณป้าพิมพ์" 

แต่เมื่อเธอหันหน้ากลับออกมา กลับมีสีหน้าที่กังวนนิดๆ

"นี่กานต์ ป้าวานไปซื้อของให้หน่อยได้มั๊ย พรุ่งนี้ป้าจะไปทำบุญกับยายสม"

"ได้จ้า"

 .......................................

กานต์ถีบจักรยานออกมาซื้อของให้ป้าตระกร้าหน้ารถเต็มไปด้วย ผัก ผลไม้ และของสังฆทานบางส่วน เธอถีบจักรยานไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนมองทุ่งหญ้า ต้อนไม่เขียวขจีริมทางอย่างมีความสุข

แต่ความสุขช่างน้อยเหลือเกินเมื่อเธอเผลอไปชนกับชายคนนึง ซึ่งเข้าขั้นหน้าตาดี จนข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้นที่

"ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมากมั๊ย" กานต์รู้สึกผิดเมื่อเจอเหตุการณ์ที่เธอเป็นคนก่อแบบนี้

"ไม่เป็นไรครับ"ชายหนุมหันมามองหน้ากานต์ ก็ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ได้แต่มองหญิงสาวไม่ละสายตา

กานต์เห็นท่าทางแปลกๆจึงเรียกเตือนสติ

"คุณ  คุณ  คุณ!!!" ไม่ได้เป็นไรมากจริงๆนะ

"ครับ....คุณ....." ชายหนุ่มยิ้มอย่างเขินอาย

"กานต์ค่ะ ดิฉันชื่อกานต์"  กานต์แนะนำชื่อของตนเอง พลางเก็บของที่กระจัดกระจายใส่ตระกร้าหน้ารถ

"ครับคุณกานต์ผมชื่อทันครับ ผมช่วยเก็บนะครับ" กานต์พยักหน้า พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

ในระหว่างทางกลับทันเดินจุงจักรยานเดินตามไปส่งกานต์ที่บ้าน

"คุณทันค่ะ กานต์ไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย เพิ่งย้ายมาเหรอค่ะ"

"ครับ ผมเพิ่งย้ายมาได้ไม่นานมานี้ครับ"

"แล้วรู้จักใครที่นี่บ้างแล้วหรือยังคะ"

"อ๋อ..ตอนนี้ผมรู้จักแค่บ้านเดียวครับ บ้านน้านิดครับเขาจะเข้ามาพูดคุยกับพ่อแม่ที่บ้านผมทุกวัน"

เมื่อกานต์ได้ยินจึงรู้เลยว่าบ้านที่น้านิดเข้าไปพูดจาไม่ดีเรื่องของเธอกับน้อง คือบ้านนี้นี่เอง เธอก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

"หรอค่ะ ดิฉันก็เป็นญาติเขานะคะ ว่างๆถ้ากานต์กลับมาเยี่ยมบ้าน กานต์จะพาคุณทันเที่ยวบ้านท้ายสวนนะค่ะ"

"จริงเหรอครับ อย่างนี้ ถ้าคุณจะมาก็แวะเที่ยวที่บ้านผมบ่อยๆก็ได้นะครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยความดีใจอย่างสุดๆ แต่กับกานต์ไม่เป็นแบบนั้นเธอยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

'เธอคิดอารัยอยู่นะ' 

ที่ห้องพักของกานต์และนันท์

"เป็นไงบ้างวันนี้ ป้าชอบของที่นันท์ให้บ้างมั้ย" 

"ชอบซิ" กานต์ยิ้มให้น้องสาวพร้อมแววตาเอ็นดู

"มีคนย้ายบ้านมาอยู่แถวบ้านป้าด้วยแหละ" คำพูดนี้ถึงกับทำให้น้องสาวทำท่าทีสนใจ กระตือรือร้นที่จะถามพี่สาว

"จริงดิ เป้นไงบ้าง ได้ทำความรู้จักกันบ้างมั้ย??? 

"ก็ทำความรู้จักนะ ดูุท่่าทางเขาเป็นคนดีนะ" น้องสาวเริ่มแซว "แหมๆๆๆ ชมเขาขึ้นมาทันที หลงสเน่ห์เขาเข้าแล้วหนะซี้" เสียงสูงลากยาวของน้องสาวทำให้กานต์ถึงกับบอกปัด แต่หน้าเธอกลับแดงกล่ำ "โถ่ดูหน้าก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่" น้องสาวแซวกึ่งหัวเราะพฤติกรรมที่พี่สาวแสดงออกมา ด้วยความสุข