Boys and girl เกมส์รักกั้กหัวใจเธอคนนี้

#แคนดี่#

   ผมกับมิเลอร์ ลีฟฟีต และอควา กำลังกินอาหารเช้าอยู่จู่ๆ โทรทัศน์ก็ถูกเปิดขึ้นซึ่งไม่รู้ใครเป็เป็นคนเปิด แต่นั้นไม่ใช้ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญคือโทรทัศน์เป็นคุณครูที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ ครูบอกว่าเกมส์จะถูกเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ เกมส์แรกก็คือคำใบ้ จะมีคำใบ้สอดอยู่ใต้ประตูซึ่งในคำใบ้แรกบอกไว้ว่า

     'อะไรไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเรา'

                           ปล.ขอให้โชคดีน่ะจ่ะด้วยรักจากคุณครู

   ผมกับมิเอร์ก็ได้แต่เดา แต่มิเลอร์บอกว่าน่าจะเป็นเสื้อผ้า และมิเลอร์บอกว่าต้องอยู่ในตู้เสื้อผ้า ซึ่งเมื่อเราไปหาปรากฎว่ามีจริงๆ  และในคำใบ้ต่อไปมันบอกว่า

     'อะไรเรามองเห็นแต่สัมผัสไม่ได้  '

     "อะไรลีฟฟีตมันคืออะไรครั้งนี้มิเลอร์ไม่รู้จริงๆ"  เธอหันมาจับข้อมือผมเบาๆ ด้วยสีหน้าตรึงเครียด

     "คิดดีๆแล้วกันว่ามันคืออะไร มองเห็นแต่จับไม่ได้มันมีไม่กี่อย่างหรอกน่ะ เดี๋ยวน่ะหรือว่าจะเป็น"  เธอมองผมอย่างใจจดใจจ่อ  "นํ้า เพราะนํ้ามองเห็นว่าเป็นนํ้า แต่จับไม่ได้"      "ใช่ๆ ต้องเป็นสระนํ้าโรงเรียนแน่ๆ แต่"

     "แต่อะไร"  ผมมองเธออย่างงงๆ

     "มิเลอร์อยู่ข้างนอกแล้วกันน่ะ"

     "ได้ไงอ่ะ  มิเลอร์เราว่ามิเลิร์เข้าไปด้วนกันน่ะ น่ะ"  เธอสีหน้าตรึงเครียดแต่เธอก็ไปกับผมแต่โดยดี

ณ.สระนํ้าโรงเรียน

   ผมแยกย้ายกับมิเลอร์เพื่อจะได้เสร็จเร็วๆ   เมื่อผมแยกกับมิเลอร์จึงรีบหาทันทีมันคืออะไรน่ะของที่เรากำลังหากนอยู่ แต่นั้นมันอะไรน่ะคำใบ้หรอ

     'กระทะ'

   มันเขียนเอาไว้อย่างสั้นว่ากระทะ แสดงว่าเราต้องหากระทะเอ๊ะเจอแล้ว ผมเดินไปหามิเลอร์อย่างดีใจ แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นก็คือมิเลอร์จมนํ้า  ร่างกายผมสั่งให้รีบไปช่วยเธอให้ได้  เมื่อผมพาเธอขึ้นมาข้างบนสระได้ ผมพยายามเรียกเธอให้ตื่นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยังคงปิดตาสนิท สมองของผมสั่งให้รีบผายปอดให้เธอ แต่การผายปอดมันก็คือการจูบกันทางอ้อมใช้ไหม หรือถ้าผมผายปอดให้เธอนี้จะเป็นจูบแรกของเธอรึเปล่า  มันทำให้ผมไม่กล้าจะผายปอดให้เธอ แต่ถ้าผมไม่ผายปอดให้เธอ เธอก็ตายน่ะสิ ผมควรทำไงดีจะผายปอดให้เธอดีไหม  เอาไงเอางั้น

   ผมตัดสิ้นใจผายปอดให้เธอ  แต่การผายปอดครั้งนี้มันเหมือนกับการจูบกันยังไงอย่างงั้น ริมฝีปากผมประกบกับริมฝีปากของเธอสลับกับการที่ผมขึ้นมาสูดอากาศให้เธอ ผมไม่รู้จูบเธอไปกี่ครั้งแล้วเธอจะโกรธผมรึเปล่าที่จูบเธอ แต่แล้วไม่นานเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เมื่อเธอเห็นใบ้หน้าของผมเธอรีบสวมกอดผมอย่างแผวเบาๆ  ตัวเธอสั่นเหมือนลูกแมวที่ตกนํ้า ผมค่อยเอามือลูบหัวเธอเพื่อปลอบเธอ

     "ฮือๆๆๆ"  เธอร้องไห้ออกมาเมื่อผมลูบเธอ 

     "เอาหน้าเราอยู่ตรงนี้แล้วอย่างร้องน่ะ อย่าร้อง"  เธอกอดผมแรงขึ้น

     "แคนดี่"  เธอเรียกชื่อผมก่อนนํ้าตาเธอจะไหลออกมาอีกครั้ง   ทำไมกันน่ะ  ทำไมผมรู้สึกเจ็บปวดแทนเธอขนาดนี้  แล้วทำไมหัวใจผมถึงเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ผมหวั่นไหวอย่างงั้นหรอหรือว่าอะไรกัน

    "ไปเดี๋ยวเราพาไปที่ห้อง ลุกไหวรึเปล่า"  เธอสายหน้าเบาๆผมรู้ดีว่าคนอย่างเธอต้องไม่ไหว ผมค่อยๆยกตัวขึ้นมา ตอนนี้หน้าของเธอซบบนอกของผมมันทำให้ผมเห็นน้าเธอชัดขึ้น  ผมกลัวเหลือเกิน กลัวเธอได้ยินเสียงหัวใจของผมว่ามันเต้นแรกแค่ไหน