OH! My L<3ve

9.7

เขียนโดย BamBam_loveyou

วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.23 น.

6 ตอน

9 วิจารณ์

9,671 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.00 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) เป็นห่วงมากรู้ป่ะ!?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

[Plaster side]

ฝันกำลังไปซื้อน้ำให้ผมอยู่ ผมเลยมาซ้อมบาสกับไอตะวัน ก่อนที่ผมจะชู้ตลูกบาสผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกรี๋ดมาจากหน้าโรงเรียนและเสียงนี้ก็คุ้นมากๆ หรือว่าจะเป็น....!!!!

"เหมือนฝันนนน" ผมตะโกนแล้ววิ่งไปหน้าโรงเรียนแล้วผมก็เห็นฝันจริงๆด้วยแต่มีรถกระบะคันหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาหาเหมือนฝัน ผมวิ่งแล้วไปกระชากตัวฝันมา แต่ผมทรงตัวไม่ทันเรา 2 คนเลยเซลมลงไปและฝันก็คร้อมอยู่บนตัวผม

[Mueanfan side]

"โอ๊ยยย เจ็บอ่ะ!" ฉันพูดออกมาดังมากแล้วรู้สึกว่าเหมือนฉันกำลังนอนทับอยู่บนร่างคนๆหนึ่งฉันจึงรีบลุกออกจากร่างเขาแล้วก้มหน้าขอโทษแล้วก็ขอบคุณเขาไม่ทันได้เห็นหน้าเขา

"ไม่ต้องขอโทษหรอก" พอฉันได้ยินเสียงเขา ฉันก็รู้สึกว่าเสัียงเขาคุ้นๆมากฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

"พลัสเตอร์!!" ฉันพูดชื่อเขาด้วยน้ำเสียงตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาช่วยฉันไว้ได้ทันแล้วอยู่ดีๆฉันก็ร้องไห้ออกมา

"โอ๋ๆ ร้องไห้ทำไมค่ะ?" พลัสเตอร์พูดจบก็เอามือมาปราบน้ำตาฉัน ฉันก็เข้าไปกอดเขาไว้แน่นเลย

"นายรู้ไหมว่าตอนที่ฉันกำลังจะโดนรถชนนะฉันคิดอะไรอยู่"

"...."

"ฉันคิดถึงนายพลัสเตอร์ คิดว่านายจะมาช่ายฉันหรือเปล่า คิดว่าฉันจะตายหรือเปล่า คิดว่า เอ๊ะ! พลัสเตอร์นายข้อศอกทลอกหนิเลือดเต็มเลยอ่ะ" ฉันผละออกจากตัวเขาแล้วไปสนใจที่ข้อศอกเขาแทนฉันแขนเขาขึ้นแล้วดูว่าทลอกเยอะไหม

"ไปห้องพยาบาลเถอะ" ฉันพูดแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากระโปรงออกมามัดที่่ต้นแขนเขาเพื่อห้ามเลือด ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมพลัสเตอร์

"โอ๊ยยย" ฉันอุทานแล้วใช้มือกุมที่หัวเข่า

"เป็นอะไรนะฝัน" พลัสเตอร์ถามฉันก่อนจะย่อตัวลงไปดูที่หัวเข่าฉัน "นี้หัวเข่าทลอกนิเลือดออกเยอะกว่าฉันอีก" พลัสเตอร์พูดเสียงดังใส่ฉัน

"ฉันไม่เป็นไรหรอกน้าาา" ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะพาพลัสเตอร์ไปห้องพยาบาล "นายต้องไปทำแผลน่ะ....ว้ายยย" อยู่ดีๆพลัสเตอร์ก็ช้อนฉันขึ้น

"นี้ปล่อยน้าาา" ฉันดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่เขาจะปล่อยฉันเพราะตอนนี้มีคนมองเราเต็มเลยอ่ะ(พึ่งรู้หรอจ๊ะ:ไรท์เตอร์)

"ไม่ปล่อย ทำไมดื้อแบบนี้เนี่ยก็คนเขาเป็นห่วงกลัวว่าจะสะดุดอะไรเข้าเดี๋ยวมันจะเป็นหนักกว่านี้" พลัสเตอร์ขึ้นเสียงกับฉันแล้วก็รีบเดินไปห้องพยาบาล

"เป็นห่วงหรอ" ฉันถามเขาด้วยความอึ้ง

"ก็ใช่นะสิ ถ้าไม่ให้เป็นห่วงแฟนแล้วให้เป็นห่วงใครล่ะ หือ.."

"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง แต่นายก็เจ็บเหมือนกันนะ"

"แผลแค่นี้ใกล้หัวใจ แต่ถ้าเจ็บจริงๆ...."

"...."

"ถ้าฉันไปช่วยเธอไม่ทันฉันคงเจ็บมากกว่านี้" พอฉันฟังเขาพูดอยู่ดีๆฉันก็น้ำตาใหลอย่างหนัก