เพื่อนคนนี้ รักเธอได้ไหม

                              ตอนที่ 2 เริ่มรู้ว่ารัก

   “อีก 4วันเราจะเดินทางไปเชียงใหม่กันแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมแล้วกันนะ” ครูจงจิตร์เตือนนักเรียนเรื่องการไปเข้าค่าย   ปฐมนิเทศซึ่งมีเวลาอยู่แค่ 2 วัน

   “แต่ ครูครับ แล้วที่พักจะเป็นแบบไหนเหรอครับ” ตั้มสงสัย

  “อ่อ เป็นแบบ ห้องพัก มี ห้องพักชาย ซึ่งนักเรียนชายจะต้องนอนห้องพักเดียวกันเช่นกันกับห้องพักหญิง”

  “อ่อ” เมื่อตั้มรู้คำตอบและทุกคนเริ่มนั่งโต๊ะอย่างมีระเบียบแล้วจึงเริ่มเรียน

  “กัณๆ เธอเตรียมตัวหรือยัง?” ตั้มถามกัณ

  “ยังหรอก กะไว้แล้วว่าจะเตรียมตัวประมาณอีกสัก 2วัน”

  “อ๋อ” ตั้มผงกหัวหันไปทางกระดานดำอย่างช้าๆ

  “ถามทำไมเหรอ?” กัณเริ่งสงสัยเมื่อเห็นตั้มถามไม่หยุด

  “เปล่าหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ”

   สักพักหนึ่ง ครูจงจิตร์นึกอะไรได้จึงได้กล่าวอะไรกับนักเรียนในขณะที่ตนกำลงตรวจการบ้านอยู่

“และมีอีกข่าวหนึงนะคะ คือ อีก2เดือน ทางโรงเรียนจะจัดงานต้อนรับศิษย์เก่าของโรงเรียน ให้นักเรียนจับคู่ของตนเพื่อที่จะเต้นรำย้อนยุคด้วยนะ”

“โห่ อะไรอีกครู งานเต้นรำย้อนยุค เชยจะตาย เดี๋ยวนี้มันต้องเคป็อบแล้วนะครู” ไกด์ตอบกลับไปเมื่อรู้ว่างานที่ครูบอกมันเป็นงานที่ไม่โดนใจวัยรุ่นอย่างไกด์เลย

“เอาเถอะหนะ งานนี้มีผู้ใหญ่ที่เป็นครูอาวุโสมาเยอะ เพราะฉะนั้น อย่าบ่น เอ๊า จับคู่กันสิ นั่งเอ๋อไรละ” ครูจงจิตร์ทักให้นักเรียนเริ่มจับคู่เพราะเห็นว่านักเรียนยังนั่งเฉยกันอยู่

“กัณๆ เธอคู่กับฉันนะ ได้โปรด” ตั้มขอร้องกัณเมื่อเห็นว่าคู่คนอื่นได้หมดแล้ว

“ก็ได้ เพราะรู้สึกว่าฉันจะไม่มีคู่” กัณก็เริ่มสังเกตุเมื่อเห็นคนอื่นมีคู่ไปหมดแล้ว

“เมื่อจับคู่ได้แล้ว ให้นักเรียนไปซ้อมเต้นรำที่โรงยิมให้คาบ4ทุกวันนะ ตกลงไหม”

“ครับ/ค่ะ”

คาบที่4...

ณ...โรงยิม

“นักเรียนทำความเคารพ”

“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณครูก้อง”

“อ่า สวัสดีนะ นักเรียน ไหน ครูจงจิตร์ได้บอกกับนักเรียนยังว่า จะต้องจับคู่ซ้อมเต้นรำ” ครูก้อง ครูที่สอนเต้นรำได้ถามนักเรียนเมื่อนักเรียนมาครบแล้วเกี่ยวกับการเต้นรำ

“บอกแล้วค่ะ/ครับ”

“แล้วจับคู่กันยัง” ครูก้องถาม

“จับแล้วค่ะ”

“โอเค ครูจะเริ่มสอนนักเรียนเลยนะ การเต้นรำ คือการเคลื่อนไหวร่างกายและการขยับตัวไปตามจังหวะเพลง ฯลฯ”

ระหว่างนั้นคู่เต้นรำคู่ต่างๆก็ได้ซ้อมการเต้นรำกันไป

ตั้มมองหน้ากัณด้วยสายตาที่มีความสุข ตั้มรู้สึกได้ว่าในดวงตาของกัณนั้นมีแต่ความบริสุทธิ์ และน่ารักจนตั้มมองตากัณอย่างไม่คลาดสายตาเลยสักนิด

“กัณ เธอ...” ตั้มเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อะไรเหรอ?” กัณถามตั้มเมื่อตั้มจะพูดอะไรบางอย่าง

“เอ่อ..เธอ...ป่าว ไม่มีไร” ตั้มสะดุ้งแล้วแก้ตัวไปพลางๆ

(เกือบไปเลยไหมล่ะ) ตั้มคิดในใจ เพราะเกือบพูดอะไรบางอย่างออกไป

“นายนี่ก็แปลก แต่เอ๊ะ นายก็หน้าตาดีอยู่แล้ว พอฉันได้มองนายไกล้ๆ นายก็...” กัณมองหน้าตั้มและพินิจเพ่งดูเป็นเวลานาน

“ก็อะไร” ตั้มถามเมื่อตัวเองเริ่มอยากรู้คำตอบที่กัณจะตอบ

“หล่อดี..” กัณตอบออกมาพร้อมยิ้มอย่างใสซื่อและบริสุทธิ์ออกมา วินาทีนั้นทำให้ตั้มสะดุ้งนิดๆ และรู้สึกเหมือนหัวใจของตนเต้นแรงขึ้น และขึ้นเรื่อยจนตั้มต้องสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ตั้มเงียบไปไม่ตอบอะไรกลับไปนอกจากความว่างเปล่า

“….”

“เป็นไร เงียบไปเลยเหรอ?” กัณสงสัยเมื่อเห็นตั้มเงียบไปนานและเอาแต่จ้องหน้าของตน

“อ่อ ป่าวหรอก เธอก็ สวยดีนะ ถึงแม้จะเป็นเด็กเรียน แต่เธอก็หน้าตาหน้ารักแบบ แบบ...” ตั้มถูกเรียกสติกลับมา และ ตอบกลับกัณไปแบบลวกๆ (ซึ่งก็เป็นควมจริง)

“แบบไหน” กัณก็ลุ้นกับคำตอบของตั้มเหมือนกัน

“แบบที่ฉันเห็น” ตั้มตอบแบบกวนประสาท แต่กระนั้น สายตาที่ตั้มส่งให้กัณทำให้กัณมองตาตั้มจนค้าง

“……….” กัณได้แต่เงียบไปเพราะไม่รู้จะหาอะไรมาตอบ เพราะทั้งชีวิตคนที่ชมว่ากัณน่ารักก็มีแต่พ่อและแม่ของกัณ เท่านั้น ไม่แปลกที่กัณจะมีความรู้สึกอย่างนี้

“ยิ่งฉันมอง ฉันก็รู้สึกมีความสุขมาก”

( ความรัก ความรักมันเป็นอย่างนี้ใช่ไหม) กัณได้แต่นึกในใจพร้อมกับมองตาตั้มอย่างไม่คลาดสายตา

   ...นี่หรือ ความรักที่เขาว่ากัน เด็กเรียนอย่างกัณฐิกาหนะเหรอ จะมีความรัก

(ไม่หรอก ไม่ มันอาจเป็นได้แค่ความรู้สึกธรรมดาๆที่ถูกชมว่าน่ารักแค่นั้น) กัณนึกในใจ ตอนนี้ในสมองของเธอมันเริ่มปั่นป่วน หัวใจมันเริ่มเต้นแรงมากขึ้น

“ฉัน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน และไม่รู้มันเป็นย่างไร ความรู้สึกที่มีต่อเธอ มันทำให้ฉัน....” ตั้มพูดทำลายความเงียบของทั้งสองลงไป ตอนนี้ตั้มก็รู้สึกอะไรไม่ต่างกับกัณ หัวใจเขาเต้นแรงจนบอกไม่ถูก

“ฉัน..ฉัน..” ตั้มได้แต่พูดตะกุตะกักไปแค่นั้น เพราะมันยากมากที่จะพูดคำๆนี้ออกไป

“อ่า คู่ของตั้มเต้นดีมากเลย ปรบมือให้คู่ของตั้มหน่อย” ครูก้องชมเชยก้องกับกัณที่ซ้อมเต้นรำได้ดีมาก

กัณและตั้มก็ได้ผละตัวออกจากกันช้าๆ และยืนตรงเป็นรูปปั้นแถวอนุสาวรีย์ชัยยังไงยังงั้น

“แปะๆๆๆๆๆ” นักเรียนทั้งห้องปรบมือให้กับกัณและตั้ม

“อ่า วันนี้พอแค่นี้นะ เดี๋ยววันพรุ่งนี้เจอกันใหม่ ตอนนี้ก็...ไกล้จะเที่ยงแล้ว ไปพักได้” ครูก้องสั่งยกเลิกการซ้อมเพราะรู้สึกว่าเวลานี้ควรจะพักทานข้าวได้แล้ว

“ขอบคุณ่ะ/ครับ คุณครู”

หน้าโรงยิม...

“เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่ากัณ หน้าแดงจัง?” เพื่อนของกัณคนหนึ่งทักกัณเมื่อเห็นกัณมีไฟอ่อนๆบนใบหน้า

“หรือว่า..” เพื่อนสามคนชี้ไปที่กัณและมองกัณเป็นตาเดียวและยิ้มจนปากจะฉีก

“ไม่มีอะไรหรอก พวกเธอก็.. ..ปะ ไปหาอะไรกินกัน” กัณเริ่มหน้าแดงรื่อขึ้นเรื่อยๆจนต้องตัดบทสนทนาระหว่างเพื่อนสาวที่กำลังแซวกัณอยู่

“กัณ...กำลังจะมีความรัก  อะเนี้ยยยย” เพื่อนๆของกัณเริ่มรู้อาการก็ยิ่งแซวเข้าไปใหญ่

“บ้าเหรอ ความรักความรกอะไรกัน ปะๆๆๆ ไปได้แล้ว หิวข้าว” กัณก็แก้ตัวไปขัดๆ และลากเพื่อนๆขี้แซวไปที่โรงอาหาร

“มีความรักก็ไม่บอก” ขณะเดินไปที่โรงอาหารเพื่อนของกัณก็เอาแต่แซวกันไปตลอดทาง

“อะไร ไม่มี้” กัณก็ได้แต่ตอบเสียงสู๊งสูง

“อย่าคุยเรื่องนี้อีก แม้งั้น โป้งนะ” กัณเบื่อแล้วที่เพื่อนๆมาคุยอะไรไร้สาระอย่างนี้ อย่างว่าหละนะ เด็กเรียนหน่ะ

ก็ต้องทำใจ

“อะๆๆๆ ไม่คุยก็ได้” เพื่อนสามคนนี้ก็เลิกแซวกัณเพราะเริ่มเห็นว่า กัณจะงอนซะแล้ววววว

ระหว่างนั้นกัณก็นึงอะไรบางอย่างในใจที่มันผุดขึ้นมา

(“ฉัน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน และไม่รู้มันเป็นย่างไร ความรู้สึกที่มีต่อเธอ มันทำให้ฉัน.....”) มันเป็นประโยคที่ตั้มพูดกับกัณระหว่าซ้อมเต้นรำ

นายคิดอะไรของนายอยู่นะ นายตั้ม...!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป