ป่วนรักพิทักษ์ใจ ยัยตัวร้าย

การสูญเสีย

[กลับมาแล้วค่า... ]

แป้งพายตะโกนขนาดจอดรถจักรยานไว้หน้า สายตาคู่น้อยของเธอมองเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยเธอสังเกตเห็นบรรยากาศแปลกๆประตูหน้าบ้านเปิดโล่ง

กลอนประตูที่มีรอยงัดแงะและข้าวของที่ระเกะระกะ ทันใดที่เธอเห็นนั่นในใจของเธอร้อนรุ่มเธอรีบวิ่งไว้มาในตัวบ้าน พยายามสอดส่องมองหาพ่อผู้เป็น

ที่รักของเธอ เธอวิ่งขึ้นไปข้างบนของตัวบ้านท่าทีกระสับกระส่ายของเธอมันยิ่งย้ำว่าเธอเป็นกังวนกับเหตุการณ์เบื้องหน้ามากแค่ไหน

[พ่อ.....พ่อค่ะ พ่ออยู่ไหนค่ะ]

เธอตะโกนเรียกพ่อของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เธอเริ่มกังวนมากขึ้น ขนาดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเรียกเธอจากที่ไหนสักแห่ง

[แป้ง..........แป้งลูก]

เธอพยายามวิ่งตามหาเสียงนั้นด้วยจิตใจที่สุดแสนจะกังวนเมื่อเธอเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา ภาพเบื้องหน้าที่เธอไม่อยากจะเห็นก็เกิดขึ้น เป็นภาพของ

พ่อผู้เป็นที่รักของเธอนอนจมกองเลือด เธอผล่างเอาโอบกอดพ่อของเธอที่ตอนนี้ไม่มีแรงจะลุกขึ้นได้ ลมหายใจที่เหลือเพียงเล็กน้อยกับ สายตาของชาย

ผู้เป็นพ่อมองมายังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

[แป้ง ลูกอย่าร้องไห้สิ] พ่อ

[ฮือๆ....พ่อทำใจดีๆไว้นะค่ะเดี๋ยวหนูจะเรียกรถพยาบาลมารับ พ่ออย่าเป็นอะไรไปนะคะ.. ฮือๆ] แป้งพาย

[ไม่ทันหรอกลูก .... แป้งลูกพ่อ]

พ่อของเธอกระอักเลือดเล็กน้อย พลางเอื้อมมือมาจับใบหน้าเล็กๆของเธอ

[ลูก ลูกต้องเข้มแข็งนะ ลูกต้องอยู่ให้ได้]

เธอจับมือของพ่อไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด

[พ่อจะต้องไม่เป็นอะไรค่ะ พ่อต้องอยู่กับหนูอีกนานนะคะ ฮือๆ]

พ่อเธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแล้วบอกกับเธอว่า [แป้ง....พ่อเชื่อนะว่าลูกทำได้ พ่อต้องไปแล้ว]

[พ่อคะ...ฮือๆ...พ่อ]

[พ่อรักลูกนะ รักเสมอ] สินเสียงของพ่อที่หลับตาลงทั้งน้ำตา พ่อของเธอได้จากโลกใบนี้ไปแล้ว จากไป

โดยไม่มีวันกลับมา เธอร้องโฮออกมาอย่างเจ็บปวด พ่อคะ พ่อ อย่าทิ้งหนูไป........

past 2 .....

ฝากติดตามนิยายของเราด้วยนะคะ มีอะไรสามารถติชมได้ค่า

พร้อมรับฟังค่า....