ป่วนรักพิทักษ์ใจ ยัยตัวร้าย

< แป้งพาย >

ในวันที่ท้องฟ้าโปร่ง ฉันมักจะออกมาปั่นจักรยานเล่นที่สวนสาธารณะกลางเมืองนี้อยู่เสมอ ขณะที่ปั่นมาเรื่อยๆก็มาหยุดตรงสนามเด็กเล่น ฉันมองดูเด็กน้อยวิ่งเล่นสนุกสนานสายลมที่พัดมาเบาๆ กลิ่นของดอกแก้วที่โชยมาจากไกลๆ ทำให้ฉันหวนคิดถึงเพื่อนคนนึงนานแสนนานมาแล้ว

....หลายปีก่อน....

[ เจ้าหญิง เจ้าหญิง อย่าวิ่งเร็วนักสิพะยาค่า ]

[ อิอิ ..... ห้าๆ ]

[ เจ้าหญิงเดี๋ยวก็ล้มหรอก ]

[ ข้าไม่กลัวหรอก เจ้าเป็นองค์รักษ์ ที่คอยพิทักษ์ปกป้องข้าไม่ใช่หรอ อิอิ ]

ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย (^_^) ก่อนจะปั่นจักรยานต่อไป เฮ้อ..สดชื่นจิงๆเรย

< กี >

ทอมหน้าหล่อคนหนึ่งเดินออกจากบริษัท ST ยักษ์ใหญ่ที่รวบรวมเอาศิลปินมีคุณภาพมารวมตัวไว้ที่นี้ ด้วยใบหน้าขาวๆรับกับปากสีชมพูระรื่อ ซีกยิ้มออกมาทีทำเอาหัวใจคนรอบข้างละลายทุกรายไป

ขณะที่กีกำลังเดินออกจากบริษัท ก็มีเสียงกริ๊ดดังก้องอยู่ด้านหน้าพร้อมกับเหล่าแฟนคลับสาวสวยมากมายที่แย่งกันเข้ามาใกล้ชิด นายซุปตาร์หน้าหล่อคนนี้ ทันใดที่ถ่ายรูปกับแฟนคลับได้สักพักก็มีรถตู้มาจอดอยู่ใกล้ๆ นายซุปตาร์กี เดินออกจากแฟนคลับก่อนจะหันมายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเรียกเสียงกริ๊ดจากแฟนคลับได้เต็มๆ

ขณะอยู่บนรถ

ผู้จัดการยุ [ นี่กี งานโฆษณาน้ำชา โอชูที่จะต้องถ่ายกับนายแบบอีกคนน่ะ ยังไงเธอจะต้องรับงานนี่ เข้าใจไหม ]

กี [ หะ.. ทำไมล่ะพี่ยุ กีบอกแล้วไงกีจะไม่รับงานคู่น่ะ ]

ผู้จัดการยุ [แต่ทางบริษัทที่จ้าง เขาต้องการกีคู่กับแดน เข้าใจไหม ]ผู้จัดการยุทำหน้าจริงจัง

กี [ ไม่ ยังไงก็ไม่ ] กีชักสีหน้าไม่พอใจ [ ทอมจะร่วมงานกับผู้ชายได้ไงพี่ ]

ผู้จัดการยุ [ ทำไมจะไม่ได้ ไม่รู้หล่ะ ยังไงเธอต้องทำงานนี้ไม่งั้น อัลบั้มของเธอต้องเลื่อนเวลาออกไปอีก เข้าใจไหมกี ]

กีถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางมองออกไปข้างนอกรถ ขณะที่รถกำลังขับผ่านสวนสาธารณะกีเหม่อลอยสักครู่ ก็หันไปสั่งให้รถหยุด

กี [ แวะตรงนี้เดี๋ยวสิ ]

ผู้จัดการยุ [ เธอจะไปไหนน่ะ ]

กี [ วันนี้ไม่มีงานอะไรแล้วเดี๋ยวกีกลับเอง ]

ผู้จัดการยุ [ หะ เฮ้อตามใจเธอเถอะ อย่าให้เจอแฟนคลับล่ะเดี๋ยวจะยุ่ง ]

กีเดินไปเรื่อยๆมองดูสวนสาธารณะที่มีคนมาออกกำลังกายบ้าง มานั่งปิกนิกบ้าง มีเด็กตัวเลือกวิ่งเล่นกันไปมาทำให้เขานักถึงเรื่องราวที่ผ่านมาสมัยเด็กของเขา บรรยากาศแบบนี้ท้องฟ้าโปร่งใส เหมือนวันนั้นที่เราเกือบลืมไปแล้ว

กีเดินมาหยุดตรงม้านั่งตัวหนึ่งข้างหน้าเป็นบ่อน้ำพุใหญ่เขานั่งลง ในใจที่เหนื่อยล้าทำให้เขาเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล ตอนนั้นเองแป้งพายก็ได้ปั่นจักรยานผ่านหลังกีไป

แป้งพายนึก "เอ๊ะ....เหมือนเจอคนรู้จัก" เทอหันไปมองที่เก้าอี้ตัวเดิมแต่ไม่เจอใครคนนั้นแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

[รู้สึกไปเองหรือเปล่านะ..]

END...Past1

:-)

อย่าลืมติดตาม วิจารณ์ได้นะค่ะจะได้ปรับปรุง ขอบคุณค่า