มาตรา...มายารัก

บ้านวรเกียรติสกุล

     “ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ยัยปัน ตื่นหรือยัง วันนี้เธอต้องไปทำงานวันแรกนะ ” ปุณณภพพูดพลางเคาะห้องเรียกน้องสาวที่วันนี้ลงไปกินข้าวช้ากว่าทุกวัน

     “ แปบหนึ่งนะคะพี่ปุณ ปันใกล้จะเสร็จแล้ว พี่ปุณทานข้าวไปก่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวปันตามลงไป ” ปัณชญาพูดพลางยัดบางสิ่งบางอย่างลงกระเป๋า

     “โอเค อย่าช้านักหล่ะ อีกสักพักวิภูก็คงจะมาถึงบ้านเราแล้วแหละ ”

     “ พี่วิภูจะมาบ้านเราทำไมหรอคะพี่ปุณ ”

     “ ก็มารับเราไปทำงานหน่ะสิยัยปัน ”

     “ห๊า!! อะไรนะคะพี่ปุณ พี่วิภูจะมารับปันไปทำงาน ทำไมพี่ปุณไม่บอกปัณก่อน ” ปัณชญาพูดอย่างตกใจพร้อมกับเปิดประตูออกมาคุยกับปุณณภพ

     “ แล้วถ้าไอ้วิภูไม่มารับเรา แล้วเราจะไปทำงานยังไงหล่ะยัยปัน จะให้พี่ไปรับไปส่งเราก็คงไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวพวกนั้นก็สงสัยหรอก ”

     “ แล้วการที่ปันไปทำงานพร้อมพี่วิภู คนอื่นจะไม่ยิ่งสงสัยหรอค่ะ เจ้านายมารับเลขาไปทำงานทุกวัน ”

     “ ไม่หรอก เรื่องนั้นหน่ะ วิภูจะให้เหตุผลว่าปัณชญาเป็นน้องสาวของเพื่อน แล้วอีกอย่างการที่วิภูจะไปทำงานก็ต้องขับรถผ่านบ้านเราอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะรับส่งปันไปในตัว ”

     “ โหยยย...พี่ปุณให้พี่วิภูทำแบบนี้ปันคงโดนเพื่อนที่ทำงานเขม่นตั้งแต่วันแรกแน่ๆเลย ”

     “ แล้วเราจะสนใจทำไมหล่ะยัยปัน ถ้าเกิดวิภูไม่คอยรับ-ส่งเธอ พี่คงไม่ยอมให้เธอไปทำงานเองแน่ๆ เป็นผู้หญิงขับรถไปกลับเองมันอันตรายรู้ไหม ”

     “ ปันก็แค่เกรงใจพี่วิภูเขา แล้วเวลาอยู่ใกล้ๆเค้าปันก็ทำตัวไม่ถูกด้วย ให้ปันไปทำงานเองเถอะนะคะพี่ปุณ ”

     “ พี่เสียใจนะยัยปัน ที่ต้องบอกเราว่า ไม่!!! ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด นี่เธอก็แต่งตัวเสร็จแล้วนิ งั้นลงไปทานข้าวพร้อมพี่เลยแล้วกัน ”

     “ เดี๋ยวปันหยิบของแปบหนึ่งแล้วปันจะรีบตามลงไปแล้วกันนะค่ะ พี่ปุณลงไปก่อนเลยค่ะ ” ปัณชญาพูดพลางเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ที่โต๊ะอาหาร

     “ ห๊อมมม หอม จังเลยค่ะพี่ปุณ วันนี้ป้านวลทำอะไรให้ทานคะเนี่ย ” ปัณชญาพูดพลางเดินมาหาปุณณภพที่โต๊ะอาหาร

     “ ข้าวต้มทะเลของโปรดเราไงยัยปัน รีบๆทานเข้าเราลงมาช้าจะเย็นหมดแล้ว นี่ไอ้วิภูก็มารอเราสักพักล้ะ ” ปุณณภพพูดพลางหันหน้าไปทางวิภูวรรธน์ที่นั่งทานข้าวอยู่ข้างๆ

     “ พี่วิภูสวัสดีตอนเช้าค่ะ ปันขอโทษนะค่ะที่ลงมาช้า ”

     “ ไม่เป็นไรครับน้องปัน พอดีวันนี้พี่ก็ทำงานวันแรกเหมือนกันก็เลยตื่นเต้นเลยรีบออกมา ” วิภูวรรธน์พูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

          ปัณชญาเห็นใบหน้าท่าทางของชายหนุ่มก็อดแปลกใจไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นวิภูวรรธน์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ซึ่งสีหน้าท่าทางของเค้าช่างต่างจากครั้งแรกที่เธอเจอเค้าที่เซฟเฮ้าท์มากเลยทีเดียว ในตอนที่ประชุมกันเธอเห็นเค้านิ่งเงียบ แทบจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ แม้กระทั่งตอนที่ปัฐน์พูดเสียดสีบริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป เค้าก็นิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไรเลยสักคำ ดูเค้าจะไม่สนใจคำพูดของปัฐน์เลยด้วยซ้ำ จากครั้งนั้นที่เธอเจอเค้าจึงทำให้เธอคิดว่าวิภูวรรธน์เป็นผู้ชายนิ่งๆ ขรึมๆ แต่ในตอนนี้ที่เธอเห็นเค้ายิ้ม วิภูวรรธน์ช่างดูเป็นผู้ชายที่น่ารักและอบอุ่นมากๆเลยทีเดียว

     “ ยัยปัน...ยัยปัน... ” ปุณณภพเรียกชื่อน้องสาวพร้อมกับเอามือสะกิดหลังจากที่เห็นปัณชญานิ่งเงียบ เหมือนคิดอะไรอยู่นาน

     “ ค่ะ!!! พี่ปุณ มีอะไรหรอคะ เรียกซะปันตกใจเลย” ปัณชญาขานรับด้วยความตกใจเพราะมัวแต่คิดเรื่องวิภูวรรธน์เพลินๆ

     “ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พี่เห็นเรานั่งนิ่งถือช้อนข้าวต้มอยู่นานไม่เอาเข้าปากซักที เลยจะถามว่าเป็นอะไร คิดอะไรอยู่หรอเรา ”

     “ อ๋อๆ ไม่มีอะไรหรอกคะ คิดอะไรเพลินๆ ” ปัณชญาพยายามปฎิเสธปุณณภพพี่ชายของเธออย่างแนบเนียนแล้วรีบตักข้าวต้มกินอย่างเร่งรีบ

     “ น้องปันครับ ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้มั้งครั้บ พี่ก็ไม่ได้รีบอะไร ” หลังจากที่ปุณณภพเห็นปัณชญาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเค้าตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเร่งรีบ ปุณณภพก็อดแซวหญิงสาวไม่ได้ เธอคงรู้สึกประหม่าไม่น้อยเลยทีเดียวที่มีเค้ามาร่วมโต๊ะทานข้าวเช้าด้วยในวันนี้

     “ นั่นสิยัยปัน เดี๋ยวข้าวต้มก็ลวกปากลวกลิ้นหมดหรอก นี่พึ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง ” ปุณณภพพูดพลางเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือของตนเองและรีบรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้ปัณชญาดื่มเพราะสังเกตเห็นปัณชญาเริ่มจะสำลักข้าวต้ม

     “ โหย...ก็พี่ๆเล่นทานข้าวกันอิ่มหมดแล้ว นั่งมองปันตักข้าวต้มเข้าปากอยู่คนเดียวปันรู้สึกกดดันนะคะ เวลามีคนมานั่งมองตัวเองตักข้าวเข้าปากเนี่ย ” ปัณชญาตอบชายหนุ่มทั้งสองคนกลับอย่างซื่อๆทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนสองคนอย่างปุณณภพและวิภูวรรธน์อดที่จะอมยิ้มกับความน่ารักของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้

          สำหรับวิภูวรรธน์แล้วการที่ได้มานั่งทานข้าวเช้าที่บ้านของเพื่อนรักอย่างปุณณภพในวันนี้ทำให้เค้ามีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว การได้เห็นสองพี่น้องแสดงความรักต่อกันมันทำให้เค้ารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนเค้าเองก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเค้ามีน้องสาวอย่างปัณชญาบ้างจะดูแลน้องสาวของเค้าได้ดีแบบที่ปุณณภพดูแลปัณชญาหรือเปล่า

     “ ปัน ไปแล้วนะค่ะพี่ปุณ แล้วตอนเย็นเจอกันนะค่ะ ” ปัณชญาพูดพลางเดินขึ้นรถตรงเบาะข้างๆคนขับของวิภูวรรธน์โดยมีวิภูวรรธน์ปิดประตูให้

     “ ฝากดูแลยัยปันด้วยนะวิภู ” ปุณณภพฝากฝังปัณชญากับวิภูวรรธน์อีกครั้งด้วยความเป็นห่วงน้องสาว

     “ เออหน่า รอบที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย ไม่ต้องห่วงน้องสาวแกก็เหมือนน้องสาวฉัน ฉันจะดูแลปัณชญาอย่างดีให้เหมือนที่แกดูแล ฉันไปหล่ะแล้วตอนเย็นๆจะพายัยปันมาส่งไม่ต้องเป็นห่วง ” วิภูวรรธน์ขานรับคำของเพื่อนรักพร้อมกับเดินอ้อมไปขึ้นรถประจำตำแหน่งคนขับและขับรถออกจากบ้านวรเกียรติสกุลไปอย่างรวดเร็ว

บริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป

          เมื่อมาถึงบริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป ปัณชญาก็ค่อนข้างจะตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย ถึงแม้เธอจะรู้อยู่แล้วว่าบริษัทวิฑิตโยธิน กรู๊ป เป็นบริษัทอสังหาริมทรัยพ์ขนาดใหญ่ มีโครงการปลูกสร้างคอนโดและหมู่บ้านจัดสรรมากมายหลายโครงการ แต่เธอก็อดที่จะตื่นตะลึงกับความใหญ่โตของบริษัทและบรรดาพนักงานที่มารอต้อนรับวิภูวรรธน์ไม่ได้

     “ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ น้องปันพี่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ” วิภูวรรธน์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นท่าทางตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกของปัณชญา

     “โอเคค่ะ ปันตกใจหน่ะค่ะพี่วิภูปันไม่คิดว่าจะมีคนมารอรับพี่วิภูเยอะขนาดนี้ ”ปัณชญาพูดพลางเหล่มองไปนอกรถขณะที่รถของวิภูวรรธน์เคลื่อนตัวจอดหน้าบริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป

     “ เดี๋ยวเดินตามพี่มาแล้วกัน ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ” วิภูวรรธน์พูดให้กำลังใจปัณชญาพร้อมกับเดินลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้ปัณชญาเดินลงมา

     “ พี่วิภูคะ ตอนนี้ปันเป็นเลขาพี่วิภูนะคะ ไม่เห็นต้องเดินมาเปิดประตูให้ปันเลยปันเปิดเองได้ค่ะ ” แม้จะประทับใจกับพฤติกรรมที่วิภูวรรธน์แสดงออกแต่ปัณชญาก็อดที่จะตำหนิวิภูวรรธน์ไม่ได้ที่ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาจากพนักงานหลายคนที่ออกมาต้อนรับวิภูวรรธน์

     “ ไม่เป็นไรหรอกคะน้องปัน พี่ยินดีเราไปกันเถอะ คนมองกันใหญ่แล้ว ” วิภูวรรธน์พูดพลางปิดประตูรถแล้วเดินนำปัณชญาเข้าไปในบริษัท

     “ ดีใจที่คุณวิภูวรรธน์เข้ามาทำงานแทนคุณภูสิทธิ์นะคะ ” เมื่อวิภูวรรธน์เดินไปถึงด้านหน้าบริษัทก็มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ปัณชญาไม่รู้จักชื่อ เดินมาต้อนรับวิภูวรรธน์พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้ วิภูวรรธน์รับช่อดอกไม้และยื่นให้ปัณชญา ปัณชญารีบรับทันทีเพราะมันเป็นหน้าที่ของเลขาอย่างเธอ

     “ ครับ คุณลดายังไงฝากคุณลดาช่วยชี้แนะผมด้วยนะครับ สำหรับการทำงานบริษัทผมยังใหม่อยู่มาก นี่ปัณชญาเลขาผมครับ ปัณชญานี่คุณลดาเลขาของคุณพ่อของผม ” วิภูวรรธน์พูดพลางหันมาทางปัณชญา

     “ สวัสดีค่ะ คุณลดา ดิฉันปัณชญาฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ” ปัณชญาพูดอย่างนอบน้อมในขณะที่ลดาก็ไม่ได้ตอบอะไรปัณชญาได้แต่มองปัณชญาหัวจรดเท้า ลดาคิดว่าปัณชญายังดูเด็กอยู่มากสำหรับการทำงานเป็นเลขาให้กับรองประธานบริษัทอย่างวิภูวรรธน์ โดยเฉพาะกับบริษัทใหญ่ๆอย่างบริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป

     “ งั้นขอเชิญคุณวิภูวรรธน์ขึ้นไปพักผ่อน ดูห้องทำงานก่อนนะคะ แล้วสิบโมงจะมีประชุมคณะกรรมการบริษัท คุณภูผากับคุณชานนท์ก็จะมาเข้าร่วมประชุมด้วย ”

          เมื่อได้ยินชื่อของชานนท์ปัณชญาก็ตกใจอยู่ไม่น้อย รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอกับชานนท์ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอชานนท์เร็วขนาดนี้เธอยังมาถึงบริษัทวิฑิตโยธิน กรุ๊ป ไม่ทันไรยังไม่ทันปรับตัวกับสภาพแวดล้อมได้เลย เธอจะต้องรับศึกหนักแล้วหรอเนี่ย ปัณชญาได้แต่เก็บความหนักใจไว้ในใจแล้วกั้นใจเดินตามวิภูวรรธน์และลดาไปที่ห้องทำงานของวิภูวรรธน์