Queen hybrid ราชินีพันธุ์ผสม

               เช้าวันใหม่ของมัทนา เธอกำลังรับประทานอาหารเช้ากับพ่อของเธอส่วนแม่ของมัทนาได้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่เธอยัง 5 ขวบ เธอจึงอยู่กับคุณพ่อมาตลอด
"พ่อคะ มัทอิ่มแล้วขอตัวนะคะ--สวัสดีค่ะ"เธอเดินออกไปพร้อมเสียบกุญแจขับรถยนต์ออกไป
"เรียนเสร็จรีบกลับนะลูก"พิสิษฐ์บอกด้วยความเป็นห่วง
               ที่นั่นโรงเรียนเธอเห็นตะวันกับเพียงดาวนั่งโต๊ะบนโต๊ะมีขนมปัง น้ำส้ม นม เธอยังเกตว่าอาหารที่อยู่บนโต๊ะของตะวันกับเพียงดาวเหมือนไม่ได้กินเลยเเม้แต่นิดเหมือนเอาตั้งโต๊ะเฉยๆพอดีเพียงดาวหันมาเจอมัทนาพอดี
"นั่นไง เธอมาแล้วมานั่งกับเราสิ"เพียงดาวลุกขึ้นและจับมือมัทนาให้นั่งลงที่โต๊ะ  ตะวันก็ทักขึ้นพร้อมขอโทษเรื่องเมื่อวาน
"สวัสดี ต้องขอโทษด้วยนะที่รีบร้อนไปโดยที่ทิ้งเธอไว้เผอิญฉันแพ้แดดอยู่กลางแดดนานๆไม่ได้"
"ไม่เป็นไร ตอนนั้นฉันก็กำลังขอตัวกลับบ้านพอดี"มัทนามองไป พอดีเห็นสร้อยมีแหวนห้อยอยู่ที่คอของตะวัน
"สร้อยสวยดีนะ ซื้อที่ไหนหน่ะ"
"อ๋อ! เป็นของตกทอดมาจากครอบครัวหน่ะ"
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!เสียงกริ่งโรงเรียน ถึงเวลากลับบ้านของนักเรียนทุกคน ตะวันและเพียงดาวขอตัวกลับบ้านทั้งสองเดินออกไป มัทนาเหลือบไปเห็นบางสิ่งใต้โต๊ะ
"เอ๊ะ! อะไรนะ--นี่มันสร้อยของตะวันนี่นา!--ทำไงดีนะ?--จะไปคืนดีไหมนะ?
?............เธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนและคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยคืนในตอนเช้า
แต่เธอเห็นตะวันเพิ่งจะขับรถออกไปจึงเรียกเพื่อจะตามก่อนตัดสินใจขับรถตามออกไป เธอหยุดเพราะเขาหยุดรถเธอคิดในใจว่านั่นคงเป็นบ้านของเขา บ้านของเขาใหญ่และสวยมี 2 ชั้น บ้านเดี่ยวกลางป่าเธอลงจากรถและจะตามไปพร้อมเรียกแต่ไม่ทันเขาหายเข้าไปในป่า เธอจึงตามเข้าไป เธอเห็นหลังเขาแว๊บๆแต่หายไป เข้าไปลึกเท่าไหร่ไม่รู้แต่พอไปถึงเธอหยุดตรงที่ตะวันหยุดเขานั่งลง ทำบางอย่างเธอจึงจะเดินเข้าหา แต่พอเธอเดินไปใกล้
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"มัทนา เธอมาได้ยังไง"
ตะวันหันหน้าพร้อมเลือดติดปากเต็มไปหมดข้างหน้าเขามีกวางนอนตายอยู่ ที่คอกวางมีรอยกัด มัทนากรี๊ดลั่น หน้าเบิกโพง หน้าชา ตัวซีด เธอช็อก จนพูดไม่ออก ตะวันจะเดินมาหาเธอถอยหลังจนล้ม
"เป็นอะไรมากไหม ให้ฉันช่วย"เขากำลังจะเอื้อมมือ"
"ไม่ ไม่ ออกไป ฮือฮือ ออกไป นายกินกวางตัวนั้น นายคือตัวอะไร"
"ฟังฉันนะ ฉันเป็นแวมไพร์เป็นเรื่องเล่า แต่ฉันไม่ทำอะไรเธอแน่นอน มาฉันช่วย"
"ออกไป"มัทนาทำท่าจะลุกแต่ก็ล้มเพราะขาพิก
"โอ๊ย!"มัทนาล้มลงแต่ตะวันรับไว้ได้และอุ้มเธอขึ้นมา
"ปล่อยฉันนะ! "
เขาอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน มัทนามองเข้าไปมีเพียงดาวนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาและมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งดูโทรทัศน์และมีผู้หญิงนั่งเล่นตรงระเบียงตะวันวางเธอตรงโซฟาข้างเพียงดาว
"มัทเธอมาได้ไง มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ตะวัน"
ตะวันไม่ตอบแต่ก้มลงดึงข้อเท้าของมัทนาดู
"เจ็บมากไหม"ตะวันถามมัทนาแต่เธอกลับเงียบ
"ฉันจะกลับบ้าน"เธอพูดพลางน้ำตาไหล
"เป็นอะไรจ๊ะ ร้องไห้ทำไม นี่มันอะไรกันพี่ตะวัน" เพียงดาวพี่ชายพร้อมปลอบมัทนา
"เธอรู้ความจริงแล้วว่าเราคืออะไร"
"เรางั้นหรือแปลว่าเพียงดาวเธอก็"มัทนาถอยตัวออกจากเพียงดาวทันที
"ไม่จ้ะ ฉันไม่ทำเธอหรอก ใจเย็นๆนะพวกเราไม่ทำร้ายเธอหรอก"
"พ่อคะเธอรู้เรื่องของเราแล้ว" เพียงดาวร้องบอกผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่
ผู้ชายกับผู้หญึ่งเดินมามองมัทนาอย่างเป็นมิตรพร้อมทักทาย
"สวัสดีครับ ผมชื่อ เอกภพ เป็นพ่อของตะวันกับเพียงดาวแล้วนี่ก็ จันทรา แม่ของตะวันและเพียงดาวครับ"เอกภพพูดพร้อมยิ้มส่วนจันทรายิ้มให้เธอพร้อมบอกว่า
"เราต้องทำตามกฎ ไม่งั้นเธอต้องตาย เราก็ด้วย"จัทราบอกกับตะวัน
"แต่แม่ครับ"
"เราไม่มีทางเลือกจ้ะ ถ้าบดินทร์รู้พวกเราจะเดือดร้อน"
"เดี๊ยวก่อนนะ คือตามกฎอะไร แล้วก็คุณสองคนเป็นพ่อแม่ของตะวันจริงหรือเท่าที่ฉันดูอายุคุณ 17-18เองนะ"มัทนาถามอย่างสงสัย
"หนู ฉันกับเขาอายุไม่ต่ำกว่า 1000 ปีจ้ะ--ในเมื่อเธอรู้ก็ไม่จำเป็นต้องปิด--ฉัน เอกภพ เพียงดาวรวมถึงตะวันเป็นแวมไพร์ ที่บอกว่าหน้าฉันอายุประมาณ17-18เพราะว่าแวมไพร์ไม่มีวันแก่ไงล่ะ"
จันทราอธิบายพร้อมมองเอกภพให้พูดต่อ
"ตะวัน เราต้องเปลี่ยนหนูคนนี้ให้เป็นอย่างเราไม่งั้นเราจะตาย"
"ไม่ผมไม่ทำ"ตะวันปฏิเสธ
"งั้นเธอก็ต้องตาย" จันทราตอบก่อนที่เพียงดาวจะพูดต่อว่า
"มัทคือเพื่อนหนู  หนูทำไม่ลงหรอก--แม่คะพ่อคะเธอเป็นมนุษย์หนูว่าเขารับไม่ได้หรอก"
"เราจะเดือดร้อนลูกก็รู้กฎดี"เอกภพพูดมัทนาสับสนถึงไม่รู้ว่ากฎคืออะไร บดินทร์คือใครแต่รุ้ดีว่าตัวเธอกำลังทำให้ครอบครัวนี้เดือดร้อน
"ผมไม่ยอมให้พ่อกับแม่ทำเธอ"ตะวันพูดพร้อมเดินมาบังมัทนา
"ทำไมก็แค่มนุษย์ หรือ ลูกรักเธอ"มัทนามองมาทางตะวันตะวันหันมามองมัทนา
"ใช่! ผมรักเธอ -- รักแต่แรกพบ"
มัทนาอึ้งเพราะในใจของเธอก็คิดอย่างนั้นเช่นกันก่อนที่จะคิดว่า
"ฉันขอเวลาอีก 1 สัปดาห์  ขอฉันไปสะสางอะไรก่อนแล้วจะฆ่าหรือจะแกงกันฉันไม่ว่า"
"คิดว่าคงไม่ถึงขณะนั้น"เอกภพบอกพร้อมยิ้มอย่างพอใจ
"ไปได้ ไปสะสางอะไรซะให้เรียบร้อย เตรียมตัวให้พร้อม"จันทราบอก
"ฉันไปส่งเอง"ตะวันรีบประคองมัทนาเพื่อจะอุ้ม
"ไม่ต้องฉันกลับเองเป็น"
"รู้ว่ากลับเองเป็น แต่ขาเจ็บแบบนี้จะกลับยังไงไหว"มัทนาเงียบแต่ยอมให้ตะวันอุ้ม ตะวันอุ้มไปส่งที่รถของเขา ส่วนตัวเขานั่งที่คนขับแล้วขับออก
"เธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้"
"ไม่แย่นักหรอก แวมไพร์น่าเป็นจะตาย"
"นี่มันไม่....."
"หยุด ฉันตัดสินใจไว้แล้ว"
"แล้วเรื่องพ่อเธอล่ะ"
"เดี๊ยวค่อยคิด"
ถึงบ้านมัทนาแต่พ่อของเธอยังไม่กลับเพราะไม่มีรถของพ่อเธอจอด เธอคิดถึงคำที่ตะวันบอกว่ารักเธอเธอจึงถาม
"เรื่องที่นายบอกเรื่อง....ที่นายบอกกับแม่นายว่า...ชอบฉันนายแค่ล้อเล่นไช่ไหม"
"ถ้าฉันบอกว่าเป็นเรื่องจริงหล่ะ..."มัทนาอึ้ง ใจเธอเต้นตึ้กตั้ก
"ฉันต้องไปแล้ว ฉันพอเดินได้"มัทนาเปิดประตูรถออกไปแต่ตะวันดึงมาและจูบเธอ มัทนาไม่ขัดขืนเพราะในใจเธอก็รักเขาเช่นกันทั้งสองจุมพิตกัน ก่อนที่จะค่อยผละออกจากกัน ตะวันยิ้มส่วนมัทนายังทำหน้าอึ้งนิดนิด
"พรุ่งนี้ ฉันจะมารับเธอ 7 โมงเช้านะ"ตะวันบอก
มัทนานึกได้ว่าสร้อยของตะวันอยู่ที่เธอ
"เดี๊ยวก่อน นายทำสร้อยตกไว้ฉันเลยจะไปคืนแต่เห็นเธอกำลังกิน....ก็เลยลืม"
"เอ๊ะ ลืมเลย ขอบใจนะ"