SENPAI อยากได้พี่(รหัส)เป็นสามีมั้ยครับน้อง![Yaoi]

     

SENPAI:01

“อ้าว…ฮิป…ฮิป..ฮิปฮิปโป…โอ้โหตัวมันใหญ่…มันเดินอุ้ยอ้าย…มันเดินอุ้ยอ้าย…ตาละลาลั้นลาลัลลา!!!”

 

“พวกคุณมีเสียงกันแค่นี้หรอ….ร้องให้เสียงดังกว่านี้ได้มั้ย!!!”

 

“อ้าว…ฮิป…ฮิป..ฮิปฮิปโป…โอ้โหตัวมันใหญ่…มันเดินอุ้ยอ้าย…มันเดินอุ้ยอ้าย…ตาละลาลั้นลาลัลลา!!!”

 

เสียงของการรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้เริ่มขึ้นโดยการให้น้องปีหนึ่งได้ฝึกร้องเพลงต่างๆ  แต่จริงๆแล้วการรับน้องจริงๆมันกำลังจะเริ่มขึ้นหลังจากนี้ต่างหาก ตอนนี้ก็มีพี่ว๊ากคอยตะโกนด่าน้องๆให้ร้องเพลงดังๆ ซึ่งคิงและยูก็ร้องพยายามแหกปากร้องให้เสียงดังที่สุดเท่าที่ทำได้

 

“แม่งจะให้ร้องดังไปถึงดาวอังคารเลยรึเปล่าวะ  ปากจะฉีกอยู่แล้วเนี่ย” คิงบ่นขึ้นเบาๆให้ยูฟัง

 

“เออนั่นดิ กูรำคาญไอ้พวกพี่ว๊ากนั่นฉิบหาย จะตะโกนทำห่าอะไรก็ไม่รู้” ถึงจะบ่นไปก็เท่านั้น ยังไงคิงและยูก็รู้ดีว่าพี่ว๊ากต้องตะโกนเพื่อให้น้องๆเชื่อฟังและเกรงกลัว

 

“ตรงนั้นพวกคุณคุยอะไรกัน!!” เหมือนดังเสียงฟ้าผ่า ยูและคิงสะดุ้งรีบหันกลับมานั่งจนตัวตรง

 

“…”

 

“ผมถามว่าพวกคุณคุยอะไรกัน…ไม่ตอบใช่มั้ย…ออกมาข้างหน้าเดี๋ยวนี้!!” ยูและคิงค่อยๆเดินออกไปข้างหน้า ท่ามกลางเด็กปีหนึ่งทั้งคณะหันมามองด้วยความสนใจ รวมไปถึงพี่ว๊ากปีสามคนอื่นก็หันมามองเช่นเดียวกัน

 

“พวกคุณชื่ออะไร”

 

“ป้ายชื่อผมก็ห้อยกันอยู่นะฮะ ทำไมพี่ไม่อ่านล่ะฮะ”

 

“ผมถามว่าพวกคุณชื่อว่าอะไร!!” ต้นตะโกนให้เสียงดังมากขึ้นกว่าเก่าเพื่อเป็นการข่มรุ่นน้องให้กลัว

 

“เฮ้ออออออ….คณินครับ” คิงเป็นคนตอบก่อนและมียูก็ตอบตาม

 

“ยศพัฒน์ครับ”

 

“คุณสองคนไม่เห็นรึไงว่าคนอื่นเขาทำอะไรกันแต่พวกคุณกลับนั่งคุย…พวกคุณเรื่องอะไรกันบอกผมมา”  ถ้าโดยทั่วไปแล้วโดนถามแบบนี้ร้อยทั้งร้อยก็เงียบ แต่ไม่ใช่กับสองแสบที่สมัยมัธยมติดท๊อประดับต้นๆเรื่องความกล้าเพราะเป็นเด็กกิจกรรม จึงกล้าในทุกๆเรื่อง…

 

“ผมกำลังคุยกันว่าทำไมพวกพี่ถึงต้องตะโกนให้คนอื่นเค้ารำคาญด้วยครับ” คิงตอบออกไปทำให้คนปีหนึ่งคนอื่นๆถึงกับต้องกลั้นขำ เพราะไม่คิดว่าทั้งสองคนจะกล้าตอบออกไปเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ

 

“พวกคุณขำกันมากรึไง!!...แล้วใครเค้ารับพวกคุณเป็นน้อง พวกปีสามทุกคนที่นี่ยังไม่มีใครรับพวกคุณเป็นน้อง!!” บอมบ์ที่เป็นพี่ว๊ากเข้ามาช่วยเพื่อนของตนเองที่ชื่อต้นทันที

 

“ok ครับ…พวกผมกำลังคุยกันว่าคุณต้นและคุณบอมบ์ทำไมถึงต้องตะโกนให้คนอื่นเค้ารำคาญด้วยครับ”  ต้นและบอมบ์แปลกใจไม่น้อยที่ยูจะรู้จำชื่อของพวกเขาที่เป็นพี่ว๊ากได้เร็วขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านี้พี่ว๊ากมาบอกให้เด็กปีหนึ่งทุกคนจำชื่อของพี่ว๊าก เพราะถ้าสุ่มถามแล้วตอบไม่ได้ก็จะโดนทำโทษ

 

“พวกผมไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณนะ!!” บอมบ์ตะโกนใส่หน้าของคิงและยู  แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กทั้งสองคนกลัวแต่อย่างใด นั่นยิ่งทำให้ทุกๆคนในที่นั้นต้องกลั้นขำกันแทบตาย ขนาดพวกปีสามด้วยกันยังหัวเราะเลย เพราะไม่เคยเจอรุ่นน้องคนไหนลูบคมพี่ปีสามขนาดนี้มาก่อน

 

“พวกผมยังไม่ได้บอกว่าพวกคุณเป็นเพื่อนเล่นเลยนะครับ ก็คุณต้นถาม ผมก็ตอบ ผมผิดตรงไหน”

 

“ผมขอสั่งลงโทษเฉพาะพวกคุณ ให้ตามหาพี่รหัสให้เจอภายใน 3 วัน  ตามล่าลายเซนต์ของพี่ว๊ากทั้งหมดให้ผมให้ได้ภายใน  1 อาทิตย์ ถ้าพวกคุณทำไม่ได้พวกคุณต้องโดนทำโทษอย่างสาสม!!”

 

“โห่วววววว!!” คิงและยูก็ยังคงไม่เลิกกวนบอมบ์และต้น  และตอนนี้พวกเขากำลังเป็นที่สนใจจากคนคณะอื่นๆ

 

“คุณบอมบ์สั่งขนาดนี้ไม่โหดไปหน่อยหรอครับ”

 

“แล้วพวกคุณทำได้หรือไม่ได้ล่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็ย้ายคณะไปเลยไม่มีใครเขาบังคับคุณอยู่ที่นี่” อยู่ๆทศที่สังเกตการณ์แล้วว่าบอมบ์คงต้านไอ้เด็กแสบสองคนนี้ไม่ไหว จึงเข้ามาช่วยด้วย…คิงหันมามองทศงงๆ

 

“คุณเป็นใคร…เค้าเป็นใครวะไอ้ยู”

 

“ก็พี่ว๊ากเหมือนกันล่ะมั้ง ไม่เคยเห็นอ่ะ”

 

“ไม่มีใครบังคับหรอครับ…ทำไมจะไม่มีใครเค้าบังคับ พ่อผมนี่แหละที่บังคับ”

 

“หึ รุ่นน้องที่ไหนไม่มีมารยาท…มายืนเถียงรุ่นพี่ปาวๆ” ทศกอดอกพูดเหยียดๆ ถ้าเป็นคนปกติเค้าก็คงรู้สึกอ่ะนะว่าโดนดูถูก แต่ไอ้เด็กสองคนนี้…

 

“พวกคุณยังบอกอยู่เลยว่าไม่ใช่พี่ผมยังไม่รับพวกผมเป็นน้อง ผมก็ยังไม่รับคุณเป็นพี่เหมือนกัน…แล้วผมถามหน่อยยืนดึงหน้าอยู่เนี่ย เหนื่อยป่ะ แหกปากดังๆไม่เจ็บคอรึไง…อ่อ  แล้วสั่งให้พวกผมร้องเพลงให้ดังๆ ถามจริงๆ พวกคุณร้องเพลงเชียร์พวกนี้เป็นรึเปล่ายังไม่รู้เลย…” คิงพูดออกไปทำให้ต้น บอมบ์และทศถึงกับสะอึก เพราะพวกเขาไม่เคยสนใจเพลงเชียร์เลย และหน้าที่นี้มันเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่สันทนาการ  พี่ว๊ากมาแค่คึมเท่านั้นทำให้ ต้น บอทบ์และทศนั้นเรียกได้ว่าร้องเพลงไม่เป็นเลยต่างหาก!!

 

“พวกผมจะพยายามทำให้ได้อ่ะนะครับ  ถ้าผมทำไม่ได้พวกผมสองคนจะย้ายออกไปจากคณะนี้ แต่ถ้าพวกผมทำได้ พวกคุณจะต้องให้รุ่นผมด้วยนะฮะ…ไปและบ๊ายบี”

 

คิงและยูพูดจบก็เดินหัวเราะอย่างสะใจออกไป ปล่อยให้เด็กปีหนึ่งกลั้นขำ ส่วนบอมบ์ทศและต้นยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น

 

“ปล่อยพวกเด็กปีหนึ่งไป!!  แล้วเรียกประชุมพี่ว๊ากทุกคนที่ห้องประชุมคณะ!!” ทศตะโกนบอกทุกๆคน….และเด็กปีหนึ่งก็โดนปล่อยออกไป ส่วนพี่ว๊ากปีสามมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว!!

 

……………………………………………………………………….

 

 

…ห้องประชุมคณะวิศวกรรมศาสตร์…

ตอนนี้พี่ว๊ากจำนวน 10 คนกำลังนั่งนั่งกันอยู่มนห้องประชุมคณะซึ่งมีประธานว๊ากคือ ทศกัณฐ์ หรือทศที่นั่งเซงหลังจากที่โดนเด็กปีหนึ่งตัวแสบลูบคมเอาซะขายหน้าต่อหน้าประชาชีทั้งมหาลัยเลยมั้ง

 

“เอาไงต่อดีวะ ไอ้ทศ” เอกถามขึ้นหลังจากที่ทศนั่งเงียบมานาน

 

“ก็แล้วแต่ดิวะ  จัดการเอาเลย”

 

“แล้วมึงเรียกประชุมบ้าอะไรวะ”

 

“เด็กนั่นดูท่าทางแล้วจะแสบใช่ย่อย” ซีที่นั่งฟังมานานพูดขึ้น

 

“นั่นดิวะ  กล้าฉิบหายเลย ทำเอาก็ไปไม่เป็นเลย” ต้นเองยังคงเคืองไม่หาย ที่โดนเด็กด่าอย่างเจ็บแสบ

 

“แต่ที่ไอ้บอมบ์มันสั่งมันก็เป็นบทลงโทษที่ OK ดีแล้วไม่ใช่หรอวะ” ทศพูดขึ้นมา

 

“ยังไงวะ”

 

“ก็มันสั่งให้ตามหาพี่รหัส และตามล่าลายเซ็นพี่ว๊าก แกคิดว่ามันง่ายหรอวะ” เมื่อทศตอบทุกคนจึงคิดตาม

 

“เออ จริงว่ะ ถ้าพวกเราไม่ให้รายเซนต์มันง่ายๆซะอย่าง”

 

“ใช่ ถึงพวกเราจะมีแค่ 10 คน แต่ถ้าเราแกล้งบีบไม่ให้ลายเซ็นมันล่ะ  ก็ไม่มีอะไรที่เป็นปัญหา  แล้วเรื่องตามหาพี่รหัส  ห้ามใครบอกว่าเป็นกูกับไอ้บอมบ์ ให้มันพลิกแผ่นดินหากันไปเลย”

 

“เออ แม่ง กูไม่เคยเห็นเด็กคนไหนซ่าได้ถึงขนาดนี้เลยว่ะ…แล้วให้คนไปดักหรอมันหน้าห้องเรียนคาบสุดท้าย บังคับให้มันเข้าเชียร์ทุกครั้งด้วย” บอมบ์เสริมขึ้นมาอีก

 

“ก็จะจัดการให้หงอเลย คอยดู!!”

 

“5555 เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับยักษ์ซะงั้น” ในที่นั้น มีซีและหผู้หญิงปีสามที่เป็นเพื่อนกับพวกทศเท่านั้นที่หัวเราะตลกขบขัน

 

…………………………………………………………………………..

 

“พวกเราจะทำยังไงดีวะ” ในระหว่างทางที่ทั้งสองคนจะกลับบ้าน เพราะไม่อยากเข้าเรียนแล้ว ยูก็พูดขึ้น

 

“อยู่ๆมึงมาป๊อดแดกอะไรตอนนี้วะ  เราเถียงไปถึงขนาดนั้นแล้ว  เราก็ต้องรับคำท้าให้ได้สิวะ”

 

“แล้วถ้าเราทำไมได้ล่ะ”

 

“กูกับมึงต้องทำได้ เพราะไม่ว่ายังไงกูไม่ยอมออกจากคณะนี้แน่ ไม่อย่างนั้นพ่อกูแหกอกกูแหกแน่ๆ” คิงพูดขึ้นมาก็สยดสยอง เพราะพ่อของเขานั้นบังคับให้เรียนคณะวิศวะกรรมศาสตร์ เพราะคิงนั้นเรียนเก่งแต่ค่อนข้างจะขี้เกียจ พ่อของคิงเลยขู่ว่า ถ้าคิงไม่ยอมเรียนคณะนี้จะไม่ยอมยกสมบัติให้ คิงจึงต้องจำใจเรียนคณะที่มันยุ่งยากวุ่นวายต้องคำนวณ นู่นนี่นั่น ทั้งๆทั่งคิงเองชอบเรียนอะไรที่มันสบายๆ

 

“เออๆ แต่กูยังไม่รู้ว่าเราจะเริ่มต้นยังไงเลยว่ะ”

 

“ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิด เย็นนี้ไปผับกันดีกว่า….ไปป่ะ”

 

“เออไปดี เซงเหมือนกัน อยู่ๆก็หาเรื่องใส่ตัว”

 

“55555  ทำไงได้วะ ก็พวกเรากวนตีนนี่หว่า” คิงบอกอย่างขบขัน

 

“เออ กูไปแล้วนะ เย็นนี้เจอกันที่เดิม”

 

คิงและยูแยกกันไปขึ้นรถประจำตัวของตนเองเพื่อขับกลับบ้าน ตอนนี้เป็นเวลา 11 โมงกว่าๆ คิงยังไม่ยอมกลับบ้านง่ายๆหรอก…

 

“ไปนอนกกสาวดีกว่ากู”

 

คิงพึมพำกับตนเองก่อนที่จะกดต่อสายโทรไปหาสาวคนล่าสุดที่เขามีความสัมพันธ์ด้วย

 

“สวัสดีครับพี่ฝ้าย…ว่างออกมาหาคิงมั้ยเอ่ย”

 

/คิงหรอ  พี่จะไม่ว่างได้ยังไงกันล่ะ แล้วไปเจอกันที่ไหนดีล่ะ/

 

“ตอนนี้คิงอยู่หน้าโรงแรม xx พี่สะดวกมากินข้าวกับผมที่โรงแรมมั้ยฮะ” คิงถามขึ้นอย่างมีเลศนัยแอบแฝง

 

/ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปหา/

 

“แล้วเจอกันนะครับ” เมื่อคิงกดตัดสายไปแล้วก็เลี้ยวรถเข้าโรงแรมที่อยู่ใกล้มหาลัยทันที เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว คิงก็ไปเช็คกินเข้าไปรอที่ห้องแล้วโทรบอกเลขห้องกับหญิงสาวอีกที

 

เมื่อหญิงสาวมาถึงแล้วทั้งสองก็ไม่รีรอเริ่มสานสัมพันธ์กันที…คิงเองถึงจะเตี้ยถ้าเทียบกับผู้ชายด้วยกัน แต่ก็สูงกว่าผู้หญิงอยู่ดี  คิงเองก็มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงหลายคน แต่ส่วนมากคนที่มากับคิงมักจะเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชายหน้าหวานหรือผู้ชายน่ารัก  แต่คิงไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าตนเองน่ารัก

 

“เป็นไงบ้าง ไม่ค่อยได้โทรหาพี่เลยหลังจากวันนั้น”  ฝ้ายที่นอนซบอกกอดคิงที่นอนสูบบุหรี่อยู่ถามขึ้น

 

“ผมไม่ค่อยว่าง  เคลียร์เรื่องเข้ามหาลัยอยู่น่ะฮะ”

 

“อือ แต่หลังจากนี้โทรมาหาพี่บ่อยๆนะ”

 

“ฮะ” คิงตอบรับไปเท่านั้น เพราะยังไงคิงเองก็รู้ดีว่าตนเองก็ไม่ได้คิกจะจริงจังอะไรกับผู้หญิงแบบนี้อยู่แล้ว  เมื่อเวลาเกือบ 5 โมงเย็น คิงก็ลุกจากเตียงไปอาบน้ำชำระร่างกาย แล้วขึ้นรถกลับบ้านทันที แต่ก็ไม่ลืมสิ่งที่สำคัญที่ทำเป็นประจำหลังจากที่จะยุติความสัมพันธ์กับใคร

 

เป๊าะ!

คิงหักซิมทิ้งลงข้างทางอย่างไม่แยแส เพราะคิงเองมีโทรศัพท์สองเครื่อง เครื่องหนึ่งสำหรับคนสำคัญเช่นพ่อแม่ ยู และเพื่อนสนิทต่างๆกับอีกเครื่องหนึ่งที่เปลี่ยนซิมอยู่บ่อยครั้ง…

 

2 Be Con.

มาแล้วตอนที่หนึ่ง 555 ช่วยเม้นให้เค้าหน่อยน๊า ไม่ค่อยมีคนเม้นให้เลย นอยด์นะเนี่ย -3-