ยัยโรคจิตหน้าใสกับนายกาแฟ [underpants Vs coffee]

“ กลับมาแล้วค่ะ” ฉันพูดหน้าตายิ้มแย้ม 

 

“อ่าวๆวันนี้เป็นอะไรอารมณ์ดีเชียว” แม่ฉันพูด

 

“ก็ต้องอารมณ์ดีสิแม่เล่นแกล้งครูใหญ่ซะ..” พ่อฉันไม่พูดต่อ ฉันรู้ว่าพ่อฉันก็ต้องแอบซะใจอยู่บ้างแน่ๆ5555

 

“ เอาเถอะๆ..แล้วสรุปเข้าโรงเรียนได้ไม๊!!” แม่ฉันถามหน้าปลงๆเพราะไม่อยากฟังวีรกรรมแซบๆของฉัน

 

“ผ่านฉะหลุยเลยค่ะแม่!!” ฉันพูดหน้าตายิ้มแย้มแล้วเข้าบ้านไป

 

“พ่อๆลูกเราจะหาแฟนได้ไม๊เนี๊ย!!” แม่ถามพ่อ

 

“ไม่รู้เหมือนกันแต่ดูถ้าจะโสดตลอดชีพ55555” พ่อพูดขำๆ

 

“พ่อ!!มื้อนี้อดข้าว” แม่พูดพร้อมเดินเข้าบ้าน

 

“ ไม่นะจ้ะแม่!!พ่อขอโทษ!!” พ่อพูดพร้อมเกาะขาแม่

 

“ไม่เว้ยไอแก่หน้าลิง” แม่พูดพร้อมเตะพ่ออย่างไรความปราณี

 

ณ ตอนเช้า

 

“ชะอม!!!ตื่นได้แล้ววันนี้ต้องไปโรงเรียนนะลูก ไปวันแรกเดี๋ยวจะสายเอานะ!!” แม่ฉันตะโกนขึ้นมา

 

“เฮ้อ..เบื่อจริงๆต้องปลุกอีกแล้วหรอเนี้ย!!” แม่พูดพร้อมเดินขึ้นมาที่ห้องฉัน ขณะที่แม่กำลังจะเปิดประตูฉันก็เปิดประตูก่อน

 

“แม่มีอะไรรึป่าวค่ะฉันพูด” ณ ตอนนั้นฉันอาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

 

“นะ..นี่ ลูกตื่นเองหรอ??” แม่พูดอย่างตกใจร้อยวันพันขาไม่เคยตื่นเอง

 

“ค่ะแม่” ฉันพูด

 

“นี่ลูกเป็นไข้รึป่าว” แม่พูดพร้อมเอามือว่าแตะหน้าผากฉัน

 

“เออ..แม่ชั้งเถอะรีบกินข้าวกันเดี๋ยวหนูจะไปโรงเรียนสายนะค่ะ” ฉันพูดอย่างรีบร้อน

 

“โอเคจ้ะลูก” แม่ฉันรีบวิ่ง(วิ่งเร็วกว่าจรวดอีก55555) แม่ฉันนี่ใสซื่อจริงๆเฮ้อ..หารู้ไม่ว่าฉันจะรีบไปโรงเรียนเพราะจะไปหารูป กกน. สุดเลิฟยังไงล่ะ55555วันนี้ก็ต้องมี สเก็ตบอร์ด กล้อง เสื้อคุม แล้วก็..หมวก พร้อมแล้ว

 

ณ โรงเรียนวิงค์เกอร์

 

“พ่อหนูไปเรียนก่อนนะค่ะ” ฉันพูดอย่างรีบร้อน

 

“จะรีบไปไหน อีกตั้งนานกว่าจะโฮมรูมนะ” พ่อพูด “พ่อหนูมีธุรเยอะนะวันนี้หนูมีประจำเดือนด้วยเดี๋ยวหนูต้องไปเข้าห้องน้ำ” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด

 

 “เออๆไปเถอะลูกโชคดีกับวันเรียนวันแรกนะ” พ่อพูดยังไม่ทันจบฉันก็วิ่งไปแล้ว เฮ้อ พ่อฉันชั่งใสซื่อจริงๆเลย

 

“เริ่มจากดูห้องก่อนดีกว่า เอ๋?!ฉะ..ฉันอยู่ห้องหนึ่งหรอเนี้ย หรือว่าจะยัยครูใหญ่อกภูเขาแน่ๆเลย กะจะทดสอบฉันแน่ๆเลย ฉันไม่ยอมแพ้หรอก!!!” ขณะที่ฉันกำลังสร้างประนิทานกันตัวเองก็มีคนมาจับก้นฉัน

 

“ว้าย!!” ฉันร้องเพราะตกใจ แล้วหันไปเจอไอผู้ชายหน้าตาอัปมงคล

 

“ไอโรคจิต” ฉันพูดพร้อมจับคอเสื้อขึ้นมาแล้วต่อยไปหนึ่งหมัด นายนั้นร้องซะเหมือนฟันจะหักงั้นแหละ

 

“โอ้ยยย..โอ้ยย ยัยบ้าเธอต่อยฉันทำไมเนี้ย เจ็บนะเฟ้ยผู้หญิงไรวะมืออย่างกะเท้า!!!” ไอโรคจิตพูด

 

“ก็นายเอ้ยไม่เอาดีกว่าพูดนายมันสุภาพไปก็แกมาจับก้นฉันก่อนทำไมล่ะ!!” ฉันพูดเสียงโกรธๆ ทุกคนที่อยู่ในระแวกนั้นเริ่มหันมามองฉัน

 

“ไอกาแฟแกไปจับก้นเค้าทำไม!!”  ชายปริศนาพูด สงสัยจะเป็นเพื่อนกัน

 

“อะไรนะชื่อกาแฝกหรอ?!” ฉันพูดยั่ว

 

“ยัยบ้าฉันชื่อกาแฟตังหาก!!” นายนั้นตะโกน

 

“ห้ะๆอะไรนะ อ้อ โอเคนายชื่อกาแฝกสินะ” ฉันยังพูดยั่วอยู่  คราวนี้นายนั้น ลุกขึ้นมาแล้วจับไหล่ฉัน

 

“โอ้ย!!นี่นายมาจับไหล่ฉันทำไมเนี้ย!!” ฉันพูดหน้าบูด เพราะเจ็บไหล่

 

“ห้ะ คนอย่างเธอเจ็บด้วยหรอ” กาแฝกพูด ขณะที่เรากำลังทะเลาะกัน ก็มีคนตะโกนมาว่า

 

“ครูมาแล้วๆ!!” ครูมาหรอโอ้ยเหมาะจริงๆ

 

“โอ้ยๆเจ็บนะนายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ” ฉันพูดพร้อมจับมือนายกาแฝกไวที่ไหล่ฉัน ขณะที่นายนั้นกำลังจะชักมือออก “นี่นายกาแฟเธอทำอะไรน่ะ!!” ครูอะไรไม่รู้พูด

 

“ป่าวนะครับ!!!” นายกาแฝกพูด

 

“แล้วมือเธอนั้นน่ะอะไร!!” ครูพูดต่อ นายนั้นรีบเอามือออก

 

“ครูครับผมไม่ได้ทำอะไร...” นายนั้นยังพูดไม่จบ ครูก็พูดว่า

 

“นายไม่ต้องแก้ตัว ขอโทษเค้าซะ!!” ครูออกคำสั่ง ฉันก็แอบสะใจอยู่ในใจ

 

“ครูค่ะไม่เป็นไรหรอกค่ะหนู่ให้อภัยเค้าค่ะ” ฉันแกล้งบีบน้ำตา นายเสร็จฉันแน่

 

“นายกาแฟเธอขอโทษเค้าเดี๋ยวนี้!!” ครูตะโกน

 

“แต่ผม..” นายนั้นโดนตัดบทอีกเช่นเคย

 

“ขอโทษเค้าเดี๋ยวนี้!!!” นายนั้นทำหน้าหงุดหงิด “ขอโทษ!!” นายนั้นพูดประชด สายตามองฉันเหมือนจะไม่ญาตดีด้วยแน่ๆ ฉันก็เหมือนกัน

 

 

 

(คามูริ: เธอต้องรู้จักการให้อภัยเข้าใจไม๊ กาแฟเค้าออกจะหล่อ^///^ญาตดีกันหน่อยเถอะน่า) (ชะอม:หึ ไม่มีทาง!!!)

 

 

 

 

 

★KaMuRi★