รุ่นพี่จ๋า..มารักกันเถอะ

           #เช้าวันนี้เธอมาเช้าผิดปกติกว่าทุกวันเพราะประจำเเล้วเธอมาก็เกือบสายเเล้วเเต่ทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าได้ พอมาถึงที่โรงเรียนสิ่งเเรกที่เธอเห็นอยู่ประจำที่โรงเรียนคือ กลุ่มกลุ่มเดิม โต๊ะม้าหินตัวเดิม เเมททิว..คนเดิม 

          " เห้ยเเกมาผีผลักหรืออะไรให้เเกมาเช้าเนี่ยฮ่าๆ " เพื่อนสาวของซีไนส์ถามปนหัวเราะ 

          " ฉันมาเช้านี่ลูกเห็บจะตกเลยปะเเก - - " ซีไนส์พูดพร้อมกับทำหน้าที่เเสนจะเบื่อโลก 

          " ฮ่า ๆๆ เออเเกเมื่อวานฉันได้ข่าวว่าเเกมีเรื่องอ่อ เป็นไรมากปะเนี่ย " พิพลอยพูดเเล้วดึงเเขนซีไนส์พลิกซ้ายพลิกขวา ลุกลี้ลุกลนเหมือนเป็นเอง 

          " ไม่ได้เป็นไรหรอก " มีคนมาช่วยไว้ .. ประโยคหลังซีไนส์เลือกที่จะไม่พูดกลัวว่าจะเป็นเรื่องอีก 

          " อ๋อๆ ดีละๆ เออทำไมวันนี้เเกไม่โมโหเหมือนทุกวันวะปกติเเกขี้โมโหนะฮ่าๆๆ " 

          " นิดหน่อยหน่า.. ฮ่า ๆๆ " ซีไนส์รู้สึกเขินๆอยู่เหมือนกันเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น 

          " เอ๊ะ ? หรือเมื่อวานที่เเกมีเรื่องมีหนุ่มขี่ม้าขาวมาช่วยเเก ? 0.0 " พิพลอยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น 

          "บ้าา !! ม้าคงมาขาวอะไรเล่า ไม่มีหรอก ไปเข้าเเถวได้เเล่ววว !! " คำพูดนั้นทำให้ซีไนส์ถึงกับหน้าเเดง เเล้วดันหลังเพื่อนสาวตรงไปเข้าเเถว

          " เเ้ล้วทำไมต้องหน้าเเดงด้วยเล่า ฮ่าๆๆ เออๆ ฉันเดินเองได้เว้ย " หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เข้าเเถวเคารพธงชาติกันเสร็จ การเรียนคาบเช้าของซีไนส์เป็นไปด้วยดี ไม่มีเรื่องน่าโมโหอย่างทุกวัน 

          " ไนส์ เเกเป็นอะไรป่าวว่ะ อืม.. ตัวก็ไม่ร้อน " พิพลอยพูดก็เอามือจับหน้าผากของเพื่อนสาวเบา ๆ 

          " เป็นอะไรล่ะ ฉันไม่โมโหซักวันก็ดีเเล้วหนิเอ้อ รึอยากให้ฉันโมโหห๊าาา !! " ซีไนส์พูดพร้อมกับทำสีหน้าเเกล้งโกรธจัด

          " เห้ยๆไม่ต้องเกรงใจ อารมณ์ดีก็ดีอยู่เเล้วเว้ย เออเเล้วไอ้รุ่นพี่เเมททิวที่มาป่วนเเกบ่อยๆอะ ไปไหนซะละ " 

          " ฮะๆ ก็ยังเจอหน้ากันอยู่นะ.. " พึ่งเจอกันเมื่อวานด้วย ประโยคหลังซีไนส์เลือกที่จะไม่พูดเพราะกลัวว่าเพื่อนสาวจะเจ๊าะเเจ๊ะเรื่องของเธออีก 

          " เห็นทะเลาะๆกันเเบบนี้ ไม่ใช่ไปเเอบหลงรักกันนะเว้ย ฮ่าๆๆๆ " พิพลอยเเกล้งเเซวเพื่อนสาวทำเอาซีไนส์หน้าเเดงตอบไม่ถูกกันเลย

          " จะบ้าหรอ ฉันไม่หลงรักคนเเบบนั้นหรอกย่ะ ! " 

          " ให้มันจริงเถ๊อะะะะ "

          หลังจากที่ทั้งคู่เถียงกันเสร็จก็ถึงเวลาพักเบรคพอดี ทั้งคู่ลงมาด้วยท่าทางร่าเริงผิดปกติ เพราะซีไนส์ที่วันนี้สดใสเป็นพิเศษทำให้พิพลอยสดใสตามไปด้วย เเต่ในเมื่อมีสิ่งดีๆก็ต้องมีสิ่งที่เลวร้ายปะปนไปด้วย ซีไนส์ที่ตอนนี้ก็กำลังสับสนกับตัวเองว่าชอบเขารึเปล่าคำถามเมื่อกี้ที่พิพลอยพูดก็ยิ่งจี้ความรู้สึกซีไนส์เข้าไปอีก แต่เธอกำลังจะเดินไปโรงอาหาร กลับเหลือบไปเห็นเขากำลังแลกเบอร์กับผู้หญิงคนนึง เธอกลับรู้สึกหวงเขาทั้งๆที่เขาไม่ใช่เจ้าของ กัดฟันกำมือแน่นด้วยความโกรธ

          "ไนส์แกเป็นไรว้ะเนี่ย ? " พิพลอยถามด้วยน้ำเสียงกลัวและสงสัยเพราะเพื่อนเวลาโกรธใครก็จะโวยวายไม่เคยกัดฟันกำมือแน่นขนาดนี้ เมื่อมองตามสายตาเพื่อนที่กำลังมองก็ไปเจอแมททิวกับผู้หญิงที่แลกเบอร์ 

          " เห้ย นี่แกหึงเขาหรอเนี่ย ? ฮ่าๆๆ " พิพลอยถาม

          " โว้ยยยยยยยย !!! " ซีไนส์ตอบ 

         ซีไนส์เดินหนีออกจากตรงนั้น นั่นเป็นเวลาที่แมททิวมองมาพอดี ในใจเขาก็สงสัยไม่น้อยว่า โมโหอะไร ซีไนส์นั่งกินข้าวอย่างไม่เป็นสุข ภายนอกดูเงียบขรึมผิดปกติ แต่ในใจกลับปั่นป่วนคิดเรื่องซ้ำไปซ้ำมา เพราะอะไรกัน ' ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมฉันต้องหึงเค้า ทำไมฉันต้องใจเต้นตอนเจอหน้าเขา ทำไมเขาอยู่ใกล้ฉันกลับรู้สึกอึดอัด ทำไมเวลาเขาอ่อนโยนกับฉัน ฉันกลับรู้สึกดีอยากจะเป็นคนนั้น คนที่ครองเขาแค่คนเดียว.. ' ซีไนส์ได้แต่เหม่อคิดอยู่คนเดียวในใจ จนเพื่อนสาวแปลกใจเป็นพิเศษเพราะเมื่อกี้ ซีไนส์โกรธจัดมาก แล้วมาตอนนี้ เธอกลับเงียบเงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ 

          เวลาพักกลางวันผ่านไปจนถึงเวลาที่เธอต้องกลับบ้านวันนี้พิพลอยไม่ได้กลับด้วยเพราะมีอาจารย์จองตัวให้เธอไปช่วยงานโรงเรียน เพราะพิพลอยมีทักษะด้านการวาดรูปสูงมาก ระหว่างทางที่เธอกลับบ้าน เธอกลับเดินไปเห็นแมททิวนัวเนียกับผู้หญิง ' คนเดิม ' กับเมื่อกลางวันที่แลกเบอร์กัน เธอมืออ่อนแรง น้ำตาร่วงเธอเดินถอยหลังพยายามไม่ให้เขารู้ว่าเราเจอเขามากที่สุดแต่เธอพลาด.. เธอกลับเดินไปเหยียบกิ่งไม้ จนทั้งคู่หันมาหาเธอ 

          " ฉันคิดไปแล้วว่านายชอบฉัน แต่ที่จริงมันไม่ใช่ " ซีไนส์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงและวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ตลอดเวลาการเรียนคาบบ่ายของซีไนส์เป๋็นการเรียนที่ยากสำบากซีไนส์แทบไม่ได้ฟังที่ครูสอนมัวแต่คิดเรื่องเมื่อกลางวัน จนเวลาหมดไปหมดไปและหมดไป ถึงเวลาเย็นซีไนส์กลับถึงบ้าน ได้แต่นั่งอ่านข้อความที่มีแต่ชื่อแมทธิว เขาโทรมาหาเธอนับร้อยสายแต่เธอเลือกที่จะ " กดปิดเครื่อง " ...

ฝ่ายด้านแมทธิวก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่รับโทรศัพท์ ก็ได้แต่รอคอยให้เธอได้กดรับ แต่เมื่อกดโทรหาเธอทีไร ก็ได้ยินแค่ว่า ' เลขหมายนี้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ... ' 

               เช้าวันต่อมา เธอไม่กล้าแม้จะสบตาเขา ไม่กล้าแม้กระทั่งเดินผ่านห้อง ไม่กล้ามองหน้า ตั้งแต่วันนั้น เธอก็กลัวความรู้นั้นที่จะเข้ามาแทนที่ ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจเธอมากมายขนาดนี้กันนะ .. และในเมื่อทั้งคู่เจอกัน ทั้งสองสบตากันซักพัก ก่อนที่จะเงียบ และเงียบ ไนส์เลือกที่จะเงียบแมทธิวเลยเป็นคนเปิดการสนทนาของเธอและเขาก่อน

               " ไนส์ " เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่เธอก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบเขา หลบสายตาของเขาและทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในตอนนี้

               " ไนส์เธอเป็นอะไรของเธอ ! ฉันโทรไปหาเธอก็ไม่รับ เจอหน้ากันเธอก็ไม่มอง มองหน้าฉันสิ สบตาฉัน ! " แมทธิว ที่อัดอั้นความโกรธมานาน ก็ระบายออกมาพร้อมทั้งเขย่าหัวไหล่ของเธอด้วยท่าทางโกรธจัด

               " เหอะ ! นายถามตัวเองก่อนเหอะว่านายทำอะไรไว้ ! ทำเหมือนชอบฉัน มาเล่นกับฉัน มาดูแล มาแคร์ฉัน ทั้งๆที่นายก็มีคนอื่น ! ทำเหมือนกับผู้หญิงเป็นของเล่น ขอเบอร์ นัวเนียกับคนอื่นไปทั่ว ฉันก็คงเป็นแค่ทางสินะ นายแค่ใช้ฉันเป็นคนคั่นเวลาของนายก็แค่นั้น!!! " ไนส์เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน เธออึดอัดมานาน วันนี้แหละที่เธอจะบอกความรู้สึกทุกอย่างไม่เก็บมันไว้อีกแล้ว 

               " ฉันไปขอเบอร์ ไปนัวเนียกับใครเมื่อไหร่ "