The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย
เขียนโดย 
HimeSama
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.42 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) เริ่มขึ้นเเล้ว 100% (ลงครบเเล้วครับ^.^)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"น้ำ น้ำ ตื่นได้เเล้ว" ขณะที่ผมกำลังนอนหลับสบายก็รู้สึกได้ถึงเเรงเขย่าที่เเขน...อ่าปวดหลังจัง
"อ่ะ....อืม..พีท ตื่นเเล้วหรอ" ผมยันตัวขึ้นนั่งตรงเเล้วขยี้ตาอย่างงัวเงีย ตอนนี้ผมนอนเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะหลังจากที่ผมมาหาพีทวันนั้นสภาพพีทค่อนข้างจะเเย่ พีทเองก็ไม่อยากเจอใครตอนนี้ด้วยผมเลยอาสามาดูเเล เเล้วก็เป็นอย่างที่คิดวันต่อมาพีทไม่สบายอย่างหนักจึงต้องรีบพาไปโรงพยาบาล ตอนนี้พีทก็มานอนได้สองวันเเล้ว
"อืม...หิวรึยังเดี๋ยวฉันลงไปซื้ออะไรมาให้กิน" ผมเอ่ยถามพีทที่ดูเหมือนจะเพิ่งตื่นมาไม่นาน คือว่าพีทกินอาหารของโรงพยาบาลไม่ได้น่ะพอกินเเล้วจะอ้วก อาหารของทางโรงพยาบาลมันมีรสชาติที่ค่อนข้างจะจืด พีทเป็นคนกินอาหารรสจัดตอนเเรกพีทเล่นสั่งอาหารรสจัดๆเช่นส้มตำอะไรเทือกนั้นซึ่งเเน่นอนว่าผมไม่อณุญาติ ไอ้กินน่ะกินได้เเต่คงต้องรอให้อาการดีกว่านี้อีกหน่อย อาจจะดูเเปลกๆสำหรับคนญี่ปุ่น จริงๆเดิมทีพีทก็ไม่ได้กินอาหารรสจัดอะไรหรอกเเต่พอมาอยู่กับผมเนี่ยเเหละเลยติดจากผมไป ฉะนั้นจะไปว่าพีทก็ไม่ได้- -;;
"อือ...เอาโจ๊กไก่..ไม่ใส่ขิงนะ" พีทสั่งพร้อมค่อยๆลุกจากเตียงอย่างงกๆเงิ่นๆจะล้มไม่ล้มผมเลยรีบไปประคองพาเดินเข้าห้องน้ำไป
"งั้นฉันไปก่อนนะ" ผมพูดบอกพีทเเล้วเดินออกจากห้องไป ผมเดินตรงเข้าลิฟต์โชคดีหน่อยที่ตอนนี้คนไม่เเน่น^ ^;;
"ตื้ง!...." เสียงลิฟต์ที่ดังเมื่อถึงชั้นที่กำหนดประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ผมจึงเดินออกจากลิฟต์ไป ตอนเดินออกผมเดินสวนกับผู้ชายสูงๆคนนึงมีเเว้บนึงที่ผมรู้สึกโหวงๆเดินต่อไปไม่ได้
"อ๊ะ.." ผมรีบหันไปมองเเต่ก็ไม่ทันประตูลิฟต์ถูปิดไปเรียบร้อยเเล้ว ผมไม่เข้าใจความรู้สึกเเปลกๆเมื่อกี้ซักเท่าไหร่เเต่ก็...ช่างมันเถอะ ผมเดินออกมาตรงซอยเเถวๆโรงพยาบาล ที่นั่นเป็นเหมือนตลาดเล็กๆที่น่าจะมีในช่วงเช้า ผมเดินหาร้านอยู่ซักพักก็เจอร้านโจ๊กเล็กๆผมจึงเดินเข้าไป
"เอ่อ ป้าครับโจ๊กไก่ไม่ใส่ขิงสองถุงครับ" ผมพูดกับหญิงสาวอายุประมาณรุ่นป้าผมที่กำลังตักโจ๊กใส่ถุงอย่างขมักเขม้นอยู่
"จ้ะ" ป้าพูดพร้อมยิ้มหวานผมเลยยิ้มน้อยๆตอบกลับไป ผมเดินมานั่งตรงโต๊ะของร้านเเล้วมองบรรยากาศของที่นี่
"เฮ้อ...รู้สึกเหมือนจะนอนไม่พอเเฮะ เเถม..ปวดหลังอีกต่างหาก..." ผมถอนหายใจเเล้วบ่นกับตัวเองเบาๆ ก็เเน่น่ะสิผมน่ะเเทบจะนอนไม่หลับเลยเพราะห่วงพีท กลัวจะเป็นอะไรขึ้นมากลางดึก ก็รู้อยู่เเก่ใจนะว่าพีทก็ไม่ได้เป็นอะไรหนักขนากนั้นเเต่พอนึกถึงสภาพพีทตอนที่ผมไปหาวันนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงล่ะนะ
"นั่งด้วยคนนะ" เสียงทุ้มต่ำน่าฟังดังขึ้นคล้ายจะขออณุญาติก่อนร่างสูงจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าตรงกันข้ามกับร่างเล็ก
"!!!" ผมตกใจจนเเทบเผลออุทานออกมา ก็คนที่มานั่งตรงหน้าผมนี่คือพี่คลูนั่นเอง ก็บอกเเล้วว่าผมน่ะไม่ชอบเลยที่จะอยู่ใกล้ หรือเห็นหน้าพี่เขา....เพราะมันจะรู้สึกเเปลกๆ...ในหลายๆความหมายอ่ะนะ ครั้งที่เเล้วยังดีที่มีพี่เเฮคอยู่ด้วยเเต่ตอนนี้...จะบอกว่าสองต่อสองก็ไม่ถูกเพราะคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาก็พลุกพล่าน เเต่ผมก็กลับรู้สึกเหมือนพวกเขาไม่มีตัวตน
"อ่ะ พ่อหนุ่มได้เเล้วจ้ะ" พระเจ้า เหมือเสียงสวรรค์ผมรีบลุกขึ้นเเล้วเดินไปเอาของ
"20บาทจ้ะ" ป้าเเกพูดเเล้วยื่นถุงโจ๊กมาให้ ผมรับมันไว้เเล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อจะเอา.....กระเป๋าตังค์!!!?? อยู่ไหน! มะ..ไม่มี! ลืมเอาลงมาเเหง! ในขณะที่ผมยืนเอ๋ออยู่ก็มีอีกมือยื่นตังค์ส่งให้ป้าเขาไป ตอนเเรกป้าเขาก็ทำหน้างงๆเเต่ไม่รู้สื่อสารกันยังไงป้าเเกก็ยิ้มหวานมาให้ผม เเถมมันเป็นยิ้มที่...เเปลกๆ..- -''
"อ่ะ! ขะขอบคุณครับ เเต่เดี๋ยวผมไปเอาเงินมาใช้คืนนะ" พอผมได้สติก็รีบกล่าวขอบคุณ
"เงินเเค่นั้นช่างมันเถอะ" พี่เขาพูด
"งั้นผมขอตัว.." ผมหันหลังกลับเพื่อจะเดินหลับไปหาพีท
หมับ!
เเต่ก็โดนมือของพี่คลูจับไว้ ผมเลยหันไปมอง
"......" พี่เขาไม่พูดอะไรเพียงเเต่เดินเข้ามาใกล้เเล้วก้มหัวลงมากระซิบข้างๆหูผม
"อยากรู้เรื่องคนที่ขืนใจพีทใช่มั้ย?"
"!!!!"
"ถ้าอยากรู้ก็ตามมา..." เเล้วพี่เขาก็เดินห่างออกไป ผมที่ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไง เเต่ที่รู้เเน่ๆคือผมต้องการจะรู้เรื่องของคนที่ทำร้ายพีท!
ผมเดินตามพี่คลูมาจนถึงรถเฟอรารี่คันงาม พี่เขาไม่พูดอะไรเพียงเเต่ขึ้นรถไปเงียบๆ
"จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย?" พี่คลูเลื่อกระจกรถลงเเล้วถามผมที่ยืนอื้งอยู่
"อ่ะ!" ได้ยินดังนั้นผมจึงรีบขึ้นรถไป อ่า เบาะมันสบายจริงๆน้า ถึงในใจผมจะคิดอย่างนั้นเเต่การเเสดงออกก็เเค่นั่งนิ่งๆ
"อ่ะ...เวรเเล้ว!!" ผมเผลออุทานเสียงดัง ก็โจ๊กไงล่ะ เเล้วพีทจะกินอะไร??
"อะไรของนาย" พี่คลูหันมาพูดกับผม
"อ่า คือโจ๊กของพีทน่ะครับ หมอนั่นยังไม่ได้กินอะไรเลย" ผมพูดพร้อมทำหน้าสลด เเอบขายหน้านะ จะเอามื้อเช้าไปให้เพื่อนเเต่ดันลืม ผมนี่มัน- -
"ช่างเถอะ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะมีคนไปดูเเลหมอนั่นเเล้ว"
"?? ผมไม่เห็นรู้"
"นายมันจะไปรู้อะไร กะอีเเค่มื้อเช้าเพื่อนยังลืม" ตรรกะไหนของพี่ครับ!อย่าเอามาโยงกันมั่วสิ! คนเขารู้สึกผิดจะเเย่เเล้ว!
"ฮ่ะๆ ครับๆผมมันไม่รู้เรื่อง" ผมบ่นเบาๆเหมือนกระซิบ
"อุ๊ฟ! หึๆ คงอย่างนั้นล่ะนะ" หัวเราะหาพระเเสงของ้าวหรอครับพี่!??
"เเล้ว...เรื่องคนที่ทำร้ายพีท..เอ่อ พี่ไวด์น่ะ พี่รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาด้วยหรอ??"
"เปล่า"
"อ้าวเเล้ว? ไหนพี่บอกว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่ทำร้ายพีทไง???"
"เเล้วเราล่ะ รู้ได้ไงว่าดีไวด์เป็นคนทำร้ายพีท"
"กะ..ก็ พีทบอก"
"จะบอกอะไรให้ ตอนนี้น่ะคนที่ทำร้ายพีทเขากำลังไปเยี่ยมพีทอยู่"
"ห๊ะ!! ตลกน่า!พี่ไวด์อ่ะนะ"
"ก็บอกว่าไม่ใช่ดีไวด์" พอพี่เขาพูดจบก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดรถที่ลานจอดรถของโรงเเรม
"o[]0!!" เเละนั่นคือสีหน้าผม
"ฉันจะมากินมื้อเช้า นายคิดไปไหน??" พี่คลูพูดหน้าตายก่อนจะลงจากรถไป
สาบานหน้าหลอดไฟเลยผมไม่ได้คิดนะ!!!
"ลงมาสิจะนั่งอยูทำไม" ครับ! สรุปนะตอนนี้ผมถูกล่อลวงโดยสมบูรณ์เเล้วใช่มั้ย??
"ครับๆๆ" ผมพูดเสียงยานก่อนจะลงจากรถด้วยใบหน้าเบื่อโลก
"ระหว่างกินเดี๋ยวฉันบอก...เรื่องคนที่ทำร้ายพีทน่ะ หรือไม่อยากจะรู้เเล้ว?"
"อ่ะ!! ต้องอยากอยูเเล้วครับ!" ผมรีบตอบทันทีทันใด
"งั้นอย่ามัวยืนบื้อ เดินตามมาได้เเล้วฉันหิว"
ผมเดินเอื่อยๆตามพี่คลูเข้ามาในโรงเเรมหรู เเล้วพี่เขาก็พาเข้าไปในร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศษ
ตอนเดินเข้ามาผมเเอบเห็นพนักงานนอบน้อมกับพี่คลูเป็นพิเศษด้วยล่ะ หรือว่าพนักงานที่นี่เขาจะนอบน้อมอย่างนี้กับทุกคน เมื่อเห็นผมยืนเหม่อพี่คลูก็เดินมา 'ชุดกระชากลากถู' ผมไปนั่งถ้าจะดึงเเรงขนาดนี้ ถ้าเเขนผมหลุดติดมือพี่ไป พี่คงมีความสุขมากสินะ???
"เอานี่...นี่..เเล้วก็นี่..นายล่ะ" เมื่อพี่คลูสั่งอาหารเสร็จก็เงยหน้ามาถามผมที่กำลังชื่นชมทิวทัศน์อยู่ คือร้านนี้มันอยูชั้น..เอ่อเท่าไหร่ไม่รู้เเต่มันสูง โต๊ะที่ผมนั่งมันอยู่ริมหน้าต่างวิวดีสุดๆ
"เอ่อผม....พี่สั่งให้ผมได้มั้ย" ผมเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆคือไม่อยากปล่อยไก่อ่ะครับ ผมไม่ค่อยได้มากินอะไรหรูๆอย่างนี้บ่อยนัก
"ฉันมีหน้าที่สั่งอาหารเเทนนายตั้งเเต่มื่อไหร่กัน?" !!
"งะ งั้นก็..."
"เอานี่..นี่เเล้วก็นี่ด้วยครับ" ไม่ทันที่ผมจะสั่งพี่คลูก็ชิงพูดตัดหน้า
"อ่า.." ผมกำลังจะเอ่ยถามเเต่พี่คลูก็หันหน้าหนีไปมองวิวด้านนอกเเทน อืม!ให้มันได้อย่างนี้
"ผมว่าเรามาคุยเรื่องพีทกันเถอะ" ผมเปิดประเด็นพูดก่อน
"อือ ก็อย่างที่บอกคนที่ทำร้ายพีทไม่ใช่ดีไวด์เเต่เป็นไมนัส" พี่คลูพูดสบายๆไม่สะทกสะท้านอะไร
"เอ๋!?? พี่ไมนัสอ่ะนะ" ไมนัสคนที่มาช่วยผมไว้อ่ะนะ?!! คือบอกตามตรงตอนนั้นมันมืดผมก็ไม่ได้สังเกตุหน้าพี่เขา เพราะพี่เเฮคจะชวนคุยอย่างเดียวเลยน่ะสิ ไหนจะตอนนั้นผมมองเเต่พี่คลูอีก.....
"ก็เเค่นั้น"
"เเค่นั้นอะไรกัน! เพื่อนพี่ข่มขืนเพื่อนรักผมนะ ผมต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง!"
"อืมเเล้วเเต่" พี่คลูพูดสบายๆก่อนยกเเก้วน้ำขึ้นจิบ
"ว่าเเต่...ทะทำไมพีทถึงบอกว่าเป็นพี่ไวด์ล่ะ" ผมบ่นพึมพำเเต่ดูเหมือนว่าพี่คลูจะได้ยิน
"เเฝดไง...ดีไวด์เป็นแฝดพี่ของไมนัส อีกอย่างนะไอ้เรื่องระยำๆเนี่ยฝีมือไอ้นัสล้วนๆ" พี่คลูพูดขำๆ
"เเล้วพี่ให้พี่นัสไปหาพีทอีกเนี่ยนะ!! ถ้ามันข่มขืนเพื่อนผมขึ้นมาอีกทำไง!!?"
"นั่นสิ เเต่ส่วนตัวนะฉันว่าเตียงโรงพยาบาลเล็กไปหน่อย" !!!!!ผมควรด่าพี่เขายังไง!!คนเครียดๆอยู่มาลงไปเรื่องนั้นได้ยังไงวะครับ!!!!
"....." ผมไม่พูดอะไรเพียงเเต่ขมวดคิ้วเป็นปมเเล้วลุกขึ้น ตอนนั้นพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟพอดี
"อย่าเพิ่งไปสิ อยู่จ่ายค่าอาหารก่อน" พี่คลูพูดหน้านิ่งก็จะลงมือทานอาหารตรงหน้า
"พี่สั่ง พี่ก็จ่ายสิ!"
"เเต่เราติดตังค์พี่อยู่นะ อย่าหนีล่ะไม่งั้นพี่เรียก รปภ.จับ" จอร์จ!!!!!ติดค่าโจ๊กยี่สิบบาทพี่กะเอาคืนหลายพันเลยรึ!!นี่ดอกเบี้ยร้อยละเท่าไหร่ล่ะครับ!!
"หึๆ" พี่คลูไม่พูดอะไรก่อนจะก้มลงทานต่อ อะไรกันเนี่ย!ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องนั่งลงน่ะสิในสมองก็คิดเรื่องเงินค่าอาหาร
ไม่นานพี่คลูก็ทานอาหารเสร็จส่วนอาหารของผมเนี่ยไม่มีรอยกินเเม้เเต่น้อย ยังไม่ได้กิน..รับของคืนมั้ยอ่ะครับ!!!??
"..." พี่คลูเรียกพนักงานมาก่อนจะหยิบเงินขึ้นมาจ่ายค่าอาหารเเล้วลุกขึ้น
"???" ว๊อท!?
"อย่าช้า เดี๋ยวทิ้งไว้นี่ซะหรอก"
"ตะ..เเต่ๆ " ผมลิ้นพันกันพูดไม่ถูก ผมเดาไม่ออกจริงๆว่าผู้ชายคนนี้เขาคิดอะไรอยู่กันเเน่??
//จัดไปครับ เมื่อวานอู้วันนึง ไม่ว่าผมนะครั
ยังไงๆก็ติดตามไปต่อเนอะรักรีดเดอร์ทุกคนนะ
ตอนนี้ผมว่ามันมุ้งมิ้ง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
