The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

   ผมขับรถออกจากบ้านของน้ำมาได้ซักพักก็หันไปมองน้ำที่นั่งอยู่ข้างๆ เเล้วก็พบกับเจ้าใบหน้านวลเนียนสีน้ำนมนั่นนอนหลับตาอยู่ ปากสีเชอรี่ที่เผยออกหน่อยๆยิ่งที่ให้ดู'สวย'ขึ้นอีกเท่าตัว อ่ะๆ ที่พูดมาอย่างนี้ไม่ใชว่าผมจะไปเเอบรักไอ้น้ำมันเเต่อย่างใดนะครับผมเเค่มองมันเฉยๆ น้ำในสายตาผมเป็นคนที่ดูตรงๆนะ เพราะอย่างนั้นผมกับน้ำเลยคบกันได้ยาวเเต่ก็ปฎิเสษไม่ได้ว่าส่วหนึ่ง    ในการที่ผมเลือกจะคบกับน้ำในครั้งเเรกที่เราเจอกันคือ'ความสงสาร' 

   ผมเป็นเพื่อกับน้ำตั้งเเต่สมัยประถมตอนประถมน้ำเป็นเด็กที่ร่าเริงมากเเต่ทั้งๆที่เขาเป็นเด็กไม่มีเเม่ ป้าอุ่นเล่าให้ผมฟังว่าเเม่ของน้ำหรือน้าเเพรไพลินคลอดน้ำออกมาได้สองสัปดาห์ก็หนีออกจากบ้านไป ถึงจะมีข่าวว่ามาว่าน้าเเพรหนีตามผู้ชายไปเเต่ป้าอุ่นก็ยืนยันด้วยตัวเองในฐานะคนสนิทของน้าเเพรเลยว่านั่นไม่ใช่เรื่องจริง ตอนนั้นน้ำเองก็เด็กเกินกว่าจะรับรู้อะไร น้ำในตอนนั้นจึงร่าเริงสดใสไม่ได้คิดอะไรกับคำที่พวกผู้ไหญ่พูดกันเเต่พอน้ำโตขึ้นเเล้วรู้เรื่องนี้น้ำก็เริ่มปิดกั้นตัวเองกลายเป็นเด็กที่ซึมเศร้ามีอาการเหมือนศพเดินได้ชอบพร่ำเพ้อว่า"ทำไมเเม่ถึงต้องทิ้งผม"เเต่ไม่นานนักเมื่อผมกับน้ำต่างเเชร์ความรู้สึกกันเเละปรึกษากันในเรื่องที่เกินความสามารถตนเอง น้้ำก็ดีขึ้น กลับมาคุยเล่นได้เหมือนก่อน นอกจากนั้นยังไม่พอเมื่อน้ำอายุ15พ่อของน้ำก็มี'เเม่ใหม่' ทำให้น้ำเกินรับได้จึงหนีออกจากบ้านไปช่วงนั้นน้ำมาอาศัยอยู่บ้านผมเเละใช้เวลาระหว่างนั้นทำใจกว่าน้ำจะเป็นน้ำวันนี้ก็ผ่านเรื่องหนักๆมามากมายเเล้ว

 ระหว่างที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยผมก็ขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยพอดี ผมเลี้ยวรถไปจอดให้น้ำลงจากรถก่อน

     "^ ^" น้ำที่ลุกออกจากรถไปยืนอยู่ข้างนอกยิ้มน้อยๆให้ผม

     "^ ^" ผมก็ยิ้มตอบเเล้วขับรถไปที่ลานจอดรถ ผมขับรถหาที่จอดไม่นานก็ได้ที่จอดในขณะที่ผมกำลังจะลงจากรถ

     "!!!" เสี้ยววินาทีที่ผมองไปที่กระจกรถผมเเทบหยุดหายใจ...หัวใจเเทบหยุดเต้น...สมองมันขาวโพลนฉับพลัน

     "ดะ....ดีไวด์!" ผมอุทานเสียงดัง....อะไรกัน....ทำไมกัน...นายมาได้ยังไง!!??.. ผมนั่งตัวเเข็งทื่อเหงื่อเม็ดใหญ่ต่างพากันไหลซะยิ่งกว่าฝน

     "...คิดถึงฉันมั้ย...พีท" ดีไวด์พูดอะไรซักอย่างเเล้วก็ดึงประตูรถผมให้เปิดออกเพราะประตูผมไม่ได้ล็อค ผมเองที่ตอนนั้นสติไม่อยู่กับตัวไม่ทันได้รั้งเอาไว้

     "เราน่ะ...มีเรื่องต้องคุยกัน...นะ" ดีไวด์ยิ้มอย่างเย็นชาถึงรอยยิ้มนั้นจะดูดีเเค่ไหนเเต่สำหรับผมตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากรอยยิ้มของมัฉจุราชที่มาเชินชวนผมลงนรก!!

     "ฮึก อ๊ะ! อย่านะ!ปล่อยนะเว้ย!!" ผมพยายามดิ้นเมื่อดีไวด์กระชากผมออกจากรถเเล้วบีบข้อมือผมเเน่น ผมตะโกนใส่หน้าดีไวด์เเต่เมื่อผมได้สบตากับดีไวด์มันก็ทำให้ภาพเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาเเล่นเข้าสู่สมองเเละฉายเป็นภาพให้ผมได้เห็นมันอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากที่ผมพยายามฝังมันให้ลึกสุดใจ

     "หึหึๆร้องไปเถอะร้องไป.." อยู่ๆดีไวด์ก็อุ้มผมพาดบ่าเเล้วเดินไปที่รถBMWอีกคันซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของดีไวด์ เเล้วมันก็โยนผมเข้าไปในรถอย่างเเรงเพื่อให้ผมไปนั่งอยู่อีกฝั่งข้างๆคนขับเเล้วมันก็ขึ้นตามมาไม่ปล่อยโอกาศให้ผมตั้งตัวได้ดีไวด์ก็สตาร์ทรถขับออกจากลานจอดรถไป

     "ปล่อยกูนะ!! มึงมีอะไรที่ต้องการจากกูอีก!!" ผมพูดตวาดเสียงสั่น ไม่ทันได้รู้ตัวหยาดน้ำอุ่นๆสีใสก็คลอเบ้าตาผมซะเเล้ว...ทำไมนะกับผู้ชายคนนี้ผมถึงได้...สูญเสียตัวตนขนาดนี้??

     "ชู่ว...เงียบๆเถอน่าเดี๋ยวจะได้ใช้เสียงสมใจอยากเเน่" ดีไวด์หันมาพูดยิ้มๆ

 ดีไวด์ขับรถอย่างเร็วจนมาถึงสถานที่เเห่งหนึ่งเเละเลี้ยวรถเข้าไปจอด......โรงเเรมหรอ.....!!??

ดีไวด์ลงจากรถเเล้วเดินอ้อมมมาเปิดประตูฝั่งผมเเล้วชุดกระชากให้ผมออกไปข้างนอก

     "อ๊ะ!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อดีไวด์อุ้มผมพาดบ่าไปอย่างง่ายดาย คือไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าผมน่ะค่อนข้างจะเตี้ยถ้าเทียบกับดีไวด์

 ดีไวด์พาผมเข้ามาในโรงเเรมเเล้วเดินตรงขึ้นลิฟต์

     "โถ่โว้ย ปล่อยกูนะ!ปล่อยดิสัส!!" ผมดิ้นไม่หยุด เเต่ก็เหมือนการกระทำของผมจะเปล่าประโยชน์เพราะดีไวด์ไม่ได้สะทกสะท้านหรือปริปากบ่นเเม้เเต่น้อย

ดีไวด์พาผมมาถึงหน้าห้องเเล้วก็ใช้คีย์การด์เปิดห้องเเล้วพาผมเข้าไป ผมในระหว่างที่ดีไวด์เดินไม่หยุดผมเองก็ดิ้นไม่หยุดเช่นกัน

     "ฟุ่บ!..." ดีไวด์โยนผมลงบนเตียงนุ่มขนาดคิงไสส์เเล้วขึ้นคร่อมผม

     "เชี่่ย!ทำอะไรน่ะ หยะ..หยุดนะ!!" ผมใช้เรี่ยวเเรงทั้งหมดดันร่างของดีไวด์ให้ออกห่างจากตัวเอง

     "ปล่อยกุ...อุ๊ฟ" ผมกำลังจะด่ามันเเต่คำพูดของผมก็ถูกหยุดด้วยริมฝีปากร้อนของดีไวด์อย่างไม่ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนล่วงล้ำเข้ามาภายในปาก จูบ กัด เเละดูด ทั้งริมฝีปากเเละลิ้นของผมถูกกระทำชำเราอย่างหนัก...ความรู้สึกจากริมฝีปากเเผ่ซ่านทั่วร่างกาย สมองของผมขาวโพลนอีกครั้งเรี่ยวเเรงที่เคยมีตอนนี้กลายเป็นอ่อนปวกเปียก ไม่เหลือเเรงขัดขืน

 รสจูบที่เเสนเร่าร้อนดำเนินไปอย่างยาวนานจนผมเเทบหมดลมหายใจ ดีไวด์จึงยอมผละริมฝีปากออกไปเเล้วเลื่อนตัวมากระซิบด้วยน้ำเสียงเเหบพร่าข้างๆหูผม

     "หึ...ง่าย...นายน่ะมันง่ายซะเหลือเกิน" พูดจบดีไวด์ก็ขบที่หูผมเบาๆ

     ง่าย....ง่าย.....ง่ายงั้นหรอ!!

 คิดได้อย่างนั้นผมพยายามพลักดีไวด์ออกอีกครั้ง เเต่มันก็ไม่เป็นผล.... ดีไวด์ประกบจูบผมอีกครั้งเเต่ครั้งนี้มันร้อนเเรงกว่าเก่า...ดีไวด์ช่วงชิงลงหายใจผมไปเกือบหมด...เเล้วผละออกไป ดีไวด์ใช้มือจับที่ปลายคางของผมเเล้วเชยขึ้นมอง ทันทีที่ผมได้สบตาเเละเห็นใบหน้านั้น ร่างกายมันร้อนรุ่มราวกับถูกสุมด้วยไฟ สมองหยุดทำงาน ภาพในความทรงจำอันโหดร้ายฉายขึ้นมาอย่างชัดเจนอีกครั้ง ร่างกายไร้เเรงต้านทานราวกับเป็นเเค่ตุ๊กตา รู้สึกชาที่หัวใจ เเว้บนึงผมนึกไปถึงภาพในอดีตที่มันสวยงามเเต่มันก็เพียงชั่วอึดใจความเลวร้ายกลับเข้ามาเเทนที่

 อะไรกัน..ไม่ได้นะ....เราจะยอมให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองงั้นหรอ....!ไมมีทาง..ไม่มีทาง!!

 

 

[ไมนัส part]

 

   ร่างเล็กตรงหน้าเเก้มเเดงระเรื่อ ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากเเดงถูกกัดด้วยฟันของตัวเองจนมีเลือดไหล สายตาที่จ้องมาที่เขายากที่จะอธิบาย มันดูโกรธเเค้น หวาดกลัว..เเละเสียใจ ไมนัสเลิกคิดถึงความหมายของเเววตานั้น มือของเขาค่อยๆเข้าใกล้ช่วงเอวของร่างเล็ก เพราะอย่างนั้นร่างเล็กจึงดิ้นไม่หยุด

  หึ ยังคิดจะหนีอีกหรอ? ไมนัสกุมมือทั้งสองข้างของพีทด้วยมือเดียวไว้ตรงเหนือหัวพีท เเล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างปลดเข็มขัดเเล้วเเล้วเอามามัดมือของพีท

     "เฮ้ย อย่านะ!!อึก!" ไมนัสเลื่อนตัวไปขบที่ใบหูของพีทเบาๆเเล้วกระซิบข้างๆหู

     "หึๆ....เหมือนเลยใช่มั้ย..กับวันนั้นน่ะ.."

     "พลั่ก!!!" พีทใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องของไมนัสเต็มเเรงเล่นเอาไมนัสจุก

     "หึ! คนอย่างมึงน่ะไม่มีค่าพอให้กูจดจำหรอก ไอ้สารเลวเอ๊ย!!" พีทตะคอกใส่หน้าไมนัส

พีทไม่รู้เลยว่านั่นจะทำให้ไมนัสโกรธมาก!

     "ปากดีไปเถอะ! เดี๋ยวกูจะทำให้มึงจำเอง!!....ว่า....มึงเป็นของๆกู!!!" ว่าจบดีไมนัสก็กระชากเสื้อนักศึกษาของพีทขาดลุ่ยเเล้วประกบจูบคนตรงหน้าอีกครั้ง.....ทำไมนะทั้งรีมฝีปากของร่างบางตรงหน้าเเละลิ้นเล็กๆนั่นเขาชิมมันเท่าไหร่ก็รู้สึกเหมือนมันยัง'ไม่พอ'ซักที พีทส่ายหัวไปมาเหมือนขัดขืนเเต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ริมฝีปากของพีทถูกช่วงชิงอย่างสมบูรณ์เเล้ว

 ไมนัสผละออกจากริมฝีปากของพีทเปลี่ยนมาเป็นไล้ดูดไปตามลำคอขาวสะอาด ขบเม้มจนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบหลายรอย เเล้วมาไล้เลียยอดอกสีชมพูที่ชูชันดดูดเเละกัดจนกลายเป็นสีเเดง...งดงามไร้ที่ติ...ร่างของร่างเล็กที่ไร้ทางสู้บิดตัวไปมาตรงหน้าของเขา ไมนัสเปลี่ยนจุดลงมาที่ช่วงล่างใช้มือถอดกางเกงเเละชั้นในของพีทออกเผยให้เห็นเเก่นกายที่ตั้งขึ้นน้อยๆทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าเองก็มีอารมณ์เเล้วเช่นกัน ไม่รอช้าใช้มือกอบกุมส่วนอ่อนไหวนั่นเเล้วขยับมืออย่างช้าๆ

     "ฮึก อ๊ะ หยะ หยุดนะ..." พีทครางห้ามเสียงเบาหวิว ยิ่งได้ยินอย่างนั้นไมนัสยิ่งได้ใจค่อยๆเพิ่มความเร็วของจังหวะมือ

     "ครืด....ครืด...." เสียงโทรศัพท์ของพีทดังขึ้นทำให้ไมนัสหยิบมันมาดู

     "นายน้อยน้ำงั้นหรอ...." พีทอ่านชื่อของคนที่โทรเข้ามา

     "อย่ามา..ยุ่ง!!วางลงนะ!" พีทพยายามจะลุกมาเเย่งเเต่ก็ถูกมือของไมนัสดันไว้อยู่

     "ดูเหมือนจะเป็นห่วงนะ หึๆ คุยกับเขาหน่อยสิ"ไมนัสยื่นโทรศัพท์ให้พีทดูเเล้วเเสยะยิ้ม

 พีทเดาอารมณ์ของไมนัสตอนนี้ไม่ถูกเลยเเต่ไม่ทันจะได้คิดอะไรเพมือนไมนัสจะรู้ว่าพีทข้องใจกับสิ่งที่ตนทำจึงจับพีทพลิกคว่ำให้เเห้หัวเข่าพีทค้ำกับเตียงเเละใช้มือข้างหนึ่งกดช่วงเอวไว้

     "คุยสิหรือจะให้กูเป็นคนคุย?กูจะได้บอกเพื่อนมึงให้ว่ากูกำลังจะเอาเพื่อนมันอยู่"

     "ไม่!!กูคุยเอง!" ไมนัสจึงยื่นโทรศัพท์ไปข้างๆหน้าพีท

     /ฮัลโหลพีท อยู่ไหนน่ะ/ เสียงของน้ำดังขึ้น

     "ฉัน...อึก...อยู่บ้านเพื่อน..อ่ะ..พอดีมาทำงานนิดหน่อยในฮึก!" พีทพูดเสียงตะกุกตะกักเพราะไมนัสที่ตอนนี้กำลังใช้มือปรนเปรอส่วนล่างของเขาอยู่

    /เอ่อ..เเล้วเป็นอะไรมั้ยเสียงนายดูไม่ค่อยโอเคเลย/ พีทได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงจึงพยายามกลั้นเสียงครางเเล้วตอบกลับไป

     "ไม่เป็นไร!...คะ เเค่นี้นะ!"พูดจบพีทก็ใช้หัวดันโทรศัพท์ออกห่างจากตัวเพื่อให้คนข้างหลังรู้ว่าคุยเสร็จเเล้ว ไมนัสเองเห็นอย่างนั้นก็กดวางเเละกดปิดเครื่อง

     "เอาล่ะ...เรามาสานต่อเรื่องของเรากันเถอะ" ไมนัสพูดเสียงเย็นเเล้วขยับมือเร็วขึ้น

     "ฮึก...อ๊ะ อื้ออ!"น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาเลอะมือของไมนัส

     "มะ มึงจะทำอะไรน่ะ!!"พีทพูดอุทานเสียงดังเเล้วพยายามดิ้น

     "ไม่น่าถามนะ"ไมนัสพูดเสียงค่อยก่อนจะใช้นิ้วสอดเข้าไปภายในช่องทางรักของพีท

     "อ๊ะ!..อึก..จะ.เจ็บ..อะ..เอามันออกไป..ฮึก!"พีทร้องครางเสียงสั่นน้ำตาไหลอาบเเก้ม

     "กูจำเป็นต้องฟังมึงหรอ?"ไมนัสพูดอย่างไร้เยื่อใยเเล้วสอดนิ้วเพิ่มเข้ามาอีก

     "อึก!...ไม่...หยุดนะ..อ๊ะ"ร่างเล็กพระตุกเกร็งเพราะความเจ็บที่เเล่นเข้าสู่ร่างกาย เเต่ไมนัสก็ยังเพิ่มนิ้วเข้าไปอีก..การกระทำที่ดูเหมือนโหดร้ายเเละขืนใจ เเต่จะมีใครรู้มั้ยว่าที่ไมนัสทำก็เพราะห่วงว่าพีทจะเจ็บมากไปความอ่อนโยนที่เขาพยายามทำให้ร่างเล็กตรงหน้าภายใต้ใบหน้าที่เย็นชา...

     "ฮึก...อื้ออ"พีทร้องลั่นอีกครั้งเมื่อไมนัสเพิ่มนิ้วเป็นนิ้วที่สาม

     "อึก ผ่อนคลายหน่อยสิ!"ไมนัสพูดเสียงสั่น ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วช้าๆเพื่อเป็นการเตรียมให้ร่างเล็กพร้อมกับสิ่งที่ใหญ่กว่านี้

     "อ่ะ..ฮ่ะ  อ๊ะ.."พีทร้องครางลั่นเพราะความเจ็บ ไมนัสจึงยิ่นมืออีกข้างไปปรนเปรอส่วนอ่อนไหวด้านหน้าเพื่อให้พีทลืมความเจ็บได้บ้าง

     "เเฮ่กๆ.."พีทหอบถี่เมื่อไมนัสถอนนิ้วอกไปรวดเดียวหมด

     "อ๊ะ..อย่า..อื้ออออ!!"เเต่โล่งใจได้ซักพักที่ช่องทางรักก็ถูกเเทนที่ด้วยเเก่นกายร้อนที่ใหญ่กว่านิ้ว พีทเจ็บมากจึงใช้เล็บจิกมือตัวเองจนเลือดซิบ

     "ฮ่ะ..อึก..ผ่อนคลายหน่อย"ไมนัสพูดเสียงต่ำ รอซักพักให้ร่างเล็กตรงหน้าได้ปรับตัวเเล้วขยับเข้าออกช้าๆ

     "ฮึก..อ๊ะ..อ๊า"พีทร้องครางเมื่อไมนัสเริ่มขยับเเละเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ

     "อ๊ะ..ฮึกอ๊า..อ๊า!!"พีทร้องเสียงหลงเมื่อไมนัสเปลี่ยนให้ตัวเองมานั่งคร่อมอยู่บนตักเเล้วให้มือตัวเองคล้องคอ

     "อ๊าอ๊าอ๊า.."พีทร้องครางไม่หยุดเพราะความเสียวซ่านเวลาไมนัสกระเเทกเข้ามา

     "อื้ม อื้อ"ไมนัสส่งเสียงครางต่ำอย่างพอใจเเล้วกระเเทกสวนเเรงขึ้น

พีทก้มหน้าลงบนไหล่กว้างของไมนัสเเละขบกัดเมื่อไมนัสขยับเร็วขึ้นเพื่อระบายความเสียวซ่าน นอกจากนั้นนิ้วเรียวลเล็กยังใช้เล็บจิกเเละข่วนเเผ่นหลังนั่นอีกด้วย

     "ฮึก...อื้อ.."ไมนัสอดไม่ได้ที่จะร้องเมื่อคนตัวเล็กทั้งกัดเเละข่วนเขา ไมนัสยกขาของพีทขึ้นเเล้วเปลี่ยนมาให้เป็นพีทนอนชันเข่าอยู่โดยที่ยังเชื่อมต่อกันเเล้วกระเเทกไม่ยั้ง

     "ฮย๊ะ...อ๊า...อ๊ะ...อ๊าาจะ..ไป...ดี..ดีไวด์..อื้อออ"เเล้วพีทก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปื้อนหน้าท้องของตน

     "หึ.."ไมนัสกระเเทกเข้าออกอีกสองสามครั้งก็ปล่อยน้ำรักสีมุขร้อนระอุในช่องทางรักของพีท

     "เเฮ่กๆ.."พีทหอบหายใจถี่เเต่ก็ยังไม่โล่งใจดีเพราะคนตรงหน้ายังไม่ถอนเเก่นกายออกไป

     "มันยังไม่จบเเค่นี้หรอกนะ"ไมนัสก้มลังกระซิบข้างหูพีท เสียงนั้นเเหบพร่าเเต่มันก็ปนเศร้า....ดีไวด์งั้นหรอ....พูดเเทงใจดำเเบบนี้จะใจร้ายเกินไปหน่อยมั้ย!!?? ของฉัน....ที่จริงเเล้วน่ะนายเป็นของๆฉันต่างหาก!!! บัดซบเอ๊ย!!

พีทที่่ได้ยินในสิ่งที่ไมนัสเเทบจะกรีดร้องออกมาให้รูเเล้วรู้รอดเเต่ก็ได้เเต่คิด............

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

//คึหึหึ มันมาเเล้ววววNCหึหึหึก็สำหรับผู้มีอายุต่ำกว่า18ปีก็ควรใช้หนุมาน จักรยาน จักรวาล ในการอ่านหรือชวนผู้ปกครองมานั่งข้างๆด้วย

ก็จะบอกว่าผมไม่ได้พิมพ์ผิดเเต่อย่างใดนะ เเต่ถ้าใครสงสัยก็..............................................................................ตามอ่านตอสิครัช