The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

  น้ำยกเเขนขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ สี่โมงสิบห้าเเล้ว น้ำจึงลุกขึ้นเดินไปที่สนามบาส สิ่งปรากฎต่อหน้าคือบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ปีหนึ่งยันปีสี่รวมถึงเด็กนักเรียนที่คงจะเเอบเข้ามา....

      "กรี้ดดดดดๆๆๆ" เสียงกรี้ดดังหึ่มบริเวณสนามทั้งๆที่นักบาสยังมาไม่ครบด้วยซ้ำ นอกจากเสียงกรี้ดที่ดังทำลายโซนประสาทนั่นเเล้วยังมีป้ายเชียร์อีกต่างหาก...นี่เรื่องการเเข่งนี้ออกไปนานเเล้วหรืออย่างไรคุณเธอทั้งหลายถึงได้มีอุปกรณ์ครบมือเลย- -;;

      "อ่าน้องๆ น้องใช่น้องน้ำมั้ยจ้ะทีจะมาเสริฟน้ำ?" พี่ผู้หญิงคนนึงเดินมาถามผมยิ้มๆ

      "ครับ ผมเริ่มเสริฟตอนไหนครับ?" ผมถามพี่ผู้หญิง

      "อ้อ รอเริ่มเเข่งก่อนก็ได้จ้ะ ดูเเล้วก็น่าจะรู้นะว่าทำไมต้องเสริฟน้ำฮะๆ อ้อเเล้วก็พี่ชื่อกาเเฟนะยินดีที่ได้รู้จัก"

      "อ่าครับๆยินดีที่ได้รู้จัก" ผมยิ้มเเละก้มหัวน้อยๆเเล้วเดินไปที่กดน้ำจัดน้ำใส่เเก้ว ผมเตรียมไว้เลยดีกว่าอีกไม่นานต้องมี'กองทัพ'กองเชียร์มาเเน่ๆถึงตอนนั้นลำพังเเค่ตัวเองจะเสริฟไม่ทันเอา

       "อ้อ เเล้วส่วนของนักกีฬาจะเป็นน้ำขวดในถังตรงโน้นนะจ้ะ พี่อยากอยู่ช่วยเรานะเเต่พี่เองก็ไม่ได้อยู่ดูเหมือนกันพี่มีงานน่ะสิ เฮ้อ" พี่กาเเฟพูดเเล้วถอนหายใจ

    "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ผมทำเองได้" ผมพูดยิ้มๆ

       "อ่ะจ้ะ งั้นพี่ฝากด้วยนะบายจ้ะ" พูดจบพี่กาเเฟก็รีบวิ่งออกจากสนามไป พอพี่เขาวิ่งละสายตาผมไปผมก็กลับมาจัดน้ำต่อ เวลาผ่านไปไม่นานผู้คนก็เต็มสนามไปหมดทั้งหญิงชายกระเทยควายอะไรก็เเล้วเเต่ เเต่ที่รู้ๆเลยคือเสียงจากกลุ่มคนพวกนั้นทำร้ายโซนประสาทของน้ำมาก น้ำเลยเลือกที่จะใส่หูฟังเเล้วฟังเพลงเเทนใช้ตาคอยดูเอาเวลาคนเรียกเอาน้ำ

ตอนนี้นักกีฬามากันครบหมดเเล้ว รวมถึงพี่ธามด้วย

      "^_^" พี่ธามที่สนามส่งยิ้มหวานมาให้น้ำ น้ำเองก็ยิ้มกลับ เเอบเห็นพี่ๆคนอื่นที่เห็นพี่ธามกับน้ำยิ้มให้กันก็มองที่พี่ธามเหมือนจะล้อ เเต่ก็ไม่วายหันมาส่งยิ้มหวานให้

รู้สึกขนลุกเเปลกๆเเฮะ.....

  ทีมของพี่ธามใส่ชุดสีขาวส่วนอีกทีมสีดำ ผมเสริฟได้ซักพักก็มีเวลานั่งพักเพราะทุกคนต่างจดจ่อกับการเเข่งขันที่ดุเดือด เเว้บนึงที่ผมมองลงไปในสนามสายตาผมบ่ายไปประสานกับตาของนักเเข่งคนนึงในสนามหัวใจผมหยุดเต้นสิ่งรอบข้างเหมือนหยุดลงอย่างฉับพลัน....ในหัวไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเสียงกรี้ดรอบข้างต่างเงียไป

     "กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!" เสียงกรี้ดที่ดังกระหึ่มทำให้ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์....เมื่อกี้มันอะไรกันนะ....ผมได้เเต่ถอนหายใจ

     "40-38เเล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบ" เสียงกรรมการเเข่งขันดังขึ้น ทีมที่ได้เเต้มนำอยู่คืออีกทีมที่ไม่ใช่ทีมของพี่ธาม เเล้วกรรมการเป่านกหวีดพักครึ่ง ผมจึงรีบเอาน้ำไปให้พวกพี่ๆ

     "เเฮะๆบ้าจริงโดนนำซะเเล้ว" พี่ธามรับขวดน้ำจากผมไปเเล้วพูดเสียงอ่อย

     "สู้ๆสิครับพี่" ผมเงยหน้ามองพี่เขาเเล้วยิ้มให้

     "....น้ำครับพี่ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ย?" อยู่ๆพี่ธามก็ก้มหน้าลงมาใกล้ผม

     "ได้สิครับ" ผมตอยรับโดยไม่ทันได้คิดอะไร

     "จุ๊ฟ.." อยู่ๆพี่เขาก็ก้มมาหอมเเก้มผมเล่นเอาคนในทีมเเตกตื่นกันยกใหญ่รวมถึงบรรดาเเฟนคลับเเละกองเชียร์ส่งเสียงกรี้ดลั่น

     "กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ผมหูเทบเเตก ตอนนี้ผมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้วได้เเต่ยืนเอ๋อเป็นรูปปั้น

     "หึๆ" พี่ธามหัวเราในลำคอเเล้วมองหน้าผมยิ้มๆทำให้ผมสะดุ้ง เเละกระเด้งตัวออกห่างพี่เขา

     "ขอบคุณนะครับน้องน้ำ"

                                                 50%(หลัง)

  ผมใช้มือลูบเเก้มปอยๆเเล้ววิ่งกลับไปที่สำหรับเชียร์ ผมไม่รู้ว่าผมเเปลกหรือผมธรรมดาเเล้วเพราะผมไม่ได้รู้สึกใจเต้นกับการที่พี่ธามหอมเเก้มผมเลยเเม้เเต่น้อย อย่างว่าตอนนี้ผมยังงงๆอยู่ด้วยซ้ำ

     "ซุบซิบๆๆๆ" เสียงนินทาอะไรซักอย่างดังไม่ขาดสายถึงเเม้ว่าที่สนามจะเริ่มการเเข่งขันครึ่งหลังเเล้ว ไม่เเปลกเพราะพี่ธามเองก็เป็นคนที่ป๊อปในหมู่สาวๆอยู่เเล้วมันต้องมีบ้างอยูเเล้วเรื่องการนินทามีคนไม่น้อยที่ชอบทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของทั้งๆที่จริงๆเเล้วไม่ได้สนิทกับพี่เขาด้วยซ้ำหรือเรียกเอาง่ายๆว่า'ติ่ง'นั่นเอง ผมเข้าใจในการกระทำบางเรื่องนะเเต่ถ้ามันมากไปจะดูเป็นการกระทำของคนไร้สมองเอาเพราะคนที่เข้ามาอยู่ในมหาวิทยาลัยเเน่นอนว่าต้องมีความคิดที่ฉลาดพอที่จะคิดได้ ผมเองก็เป็นคนนึงที่มีความรู้สึก ชอบ แต่ผมก็รู้ลิมิตของการ ชอบ สิ่งนั้นๆดี

ผมเลิกสนใจพวกที่นินทาอยู่เเล้วยกถาดน้ำไปเสริฟต่อ  คนที่เรียกผมมาคือรุ่นน้องปีหนึ่งเธอยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมเลยได้เเต่ยิ้มน้อยๆตอบกลับไป

     "พี่คะ" เธอเรียกผมเบาๆเเล้วกวักมือให้ผมก้ม

     "ปัง!!!ตึง!!ซ่าาาา" เสียงผมลื่นล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น สภาพเปียกปอนเพราะน้ำจากในถาด ใช่ น้องปีหนึ่งคนนั้นตบถาดจากด้านล่างทำให้น้ำในเเก้วหกเลอะเสื้อผมจนเปียกไปหมดเเล้วเพราะน้ำที่ผมยอกมามันมีหลายเเก้วทำให้ผมลื่นล้มไปนั่งอยู่ตรงพื้น เจ็บใช่ย่อยเลยล่ะ

     "น่ารังเกียจ!เเก อีร่าน!นี่เเกไปอ่อยพี่ธามเขาใช่มั้ย!!" ว่าจบเธอก็จิกหัวผมให้ลุกขึ้นเเล้วด่า นี่มันเหมือนในละครน้ำเน่าหลังข่างเลยล่ะ

     "อ๊ะ ปล่อยฉันนะ!ปล่อยสิ!" เเต่บังเอิญผมไม่ใช่นางเอกเจ้าน้ำตาเลยไม่ได้ร้องห่มร้องให้เเต่ผมใช้มือจับข้อมือน้องเขาเเล้วออกเเรงบีบหน่อยๆผมเองก็ไม่ได้บอบบางอะไรมากมายเเรงที่น้องเขาได้รับมันจึงทำให้เจ็บอยู่พ่อสมควรจนต้องปล่อยมือจากหัวของผม

     "น้องครับทำอย่างนี้ที่บ้านจะไม่ว่าหรอครับ เป็นสาวเป็นนางเที่ยวมากรี้ดผู้ชายไม่พอยังมาทำอากับกริยาต่ำๆกับรุ่นพี่อีก ใครกันเเน่ครับน้องที่น่ารังเกียจ?" ผมว่าพลางลุกขึ้น ส่วนมือเองก็ยังจับข้อมือน้องเขาอยู่

     "กรี้ดดด!!เเกว่าฉันหรอ!อีผิดเพศ!!อีเดนสังคม!!!" น้องเค้ายังไม่หยุดอาละวาดครับเเถมยังด่าผมไม่หยุดอีก ไอ้ผมเองจะไปทำอะไรน้องเขาได้ยังไงถ้าทำก็หน้าตัวเมียสิครับ ผมสุภาพบุรุษพอนะ

     "เอาเลยครับน้องด่าเลย อยากจะด่าอะไรก็ด่าครับพี่ไม่ด่าน้องกลับหรอกพอดีที่บ้านสอนมาดี อ้อ ไม่ใช่พี่ว่าบ้านน้องสอนมาไม่ดีนะเเต่มันอยู่ที่น้องครับจะรับมันเข้ามาคิดเเละจดจำในสมองรึเปล่าเเค่นั้น เเต่ถ้าถามพี่พี่จำครับพี่รู้ดีว่าสิ่งไหนควรหรือไม่ควรเเล้วไหนจะที่นี่มีคนอยู่มากอีก ยิ่งน้องด่าก็ยิ่งเหมือนประนามตัวเองมากขึ้นเท่านั้นนะครับ พี่ว่าน้องพอเถอะ" ผมพูดจบก็ปล่อยมือน้องเขาเเล้วก้มลงเก็บเเก้วเเละถาดที่กองอยู่ข้างล่าง

    "ไม่ต้องมาสั่งสอนฉันนะยะ!!" เฮ้อ...ผมล่ะเบื่อจริงๆนี่ล่ะครับที่ผมว่าไว้หากคนเราจะรักจะชอบอะไรเราก็ควรรู้ว่าลิมิตมันคือเเค่ไหนไม่ใช่สัตย์เเต่ว่า ของๆฉัน ฉันต้องทำอย่างนั้นฉันต้องทำอย่างนี้โดยไม่คำนึงถึงมารยาทเเละความถูกต้อง การกระทำอย่างนั้นมันส่งผลเสียต่อเราในทุกๆด้านเลยล่ะครับ

     "โอ๊ย.." เจ็บเลยครับ ก็น้องเขาเล่นใช้รองเท้าส้นเข็มสูงปรี้ดเหยียบเข้าที่มือผมอย่างจัง ผมเลยใช้มืออีกข้างจับขาน้องเเล้วยกขึ้น ผมมีเเรงเยอะพอหรอกครับน้องเขาเองก็ใช่ว่าจะตัวใหญ่อะไร

     "อ๊ะ..โอ๊ย เเก!!" ล้มสิครับล้ม ก็ไปยกขาน้องเขาอย่างนั้น เเต่ดีครับที่ล้มลงบนเก้าอี้อาจจะสะเทือนเพราะล้มลงนั่งเเรงอยู่เหมือนกันเเต่คงไม่เจ็บมาก

     "น้องครับพี่ไปก่อนนะ เเล้วให้มันจบๆลงตรงนี้เถอะครับพี่ไม่อยากอคติกับเรา" ผมยกยิ้มน้อยๆให้น้องเขาเเล้วเดินจากไปไม่สนน้องเขาที่กรี้ดๆไม่หยุดอยู่ตรงนั้น

 ผมเดินมาทั้งๆที่ตัวเปียกมีน้ำหยดไหลตามทางเหมือนขวดน้ำรั่วยังไงยังงั้น- -;;เเต่จะโวยวายไปมันก็ไม่เเห้งให้ผมหรอกครับผมเลยเลือกที่จะเงียบ

     "พี่คะๆๆ เป็นไรมากมั้ยคะ??นี่ค่ะๆเช็ดหน้าก่อน" เด็กสาวอีกคนเธอลุกจากที่นั่งวิ่งมาที่ผมเเล้ววเอาผ้าเช็ดหน้าสีหวานาเช็ดน้ำที่เปียกโชกอยู่บนหน้าของผมอย่างเบามือ เฮอะๆอย่างน้อยวันนี้ฟ้าก็ประทานนางฟ้ามาช่วยผมครับ- - ครับตอนนี้น่ะนางฟ้าเเต่ถ้าผมกลับบ้านไปเเล้วราเชลเห็นผมสภาพนี้นะ...ผมจองเมรุเตรียมไว้เลยดีมั้ยเนี่ย???- -;;

     "เฮ้อ พอเถอะน้องครับเดี๋ยวจะเปียกเอาซะเปล่าๆเเล้วนี้การเเข่งเป็นยังไงบ้าง?" ผมจับมือน้องเขาที่พยายามเช็ดผม น้องครับคือผ้าเช็ดหน้าอ่ะผืนเเค่นั้นมันไม่ได้ครึ่งชุดพี่ที่เปียกโชกอย่างนี้หรอกนะครับ- -;;

     "อ๋อค่ะๆ!คือว่าตอนนี้เวลาจะหมดเเล้วค่ะเเต่ทีมพี่ธามยังไม่ได้เเต้มเลยยัง40-38อยู่เลยค่ะ" เธอพูดพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่ตอนนี้สภาพมันเปียกโชกพอๆกับผมไปบิดเอาน้ำออก

     "เอ่อพี่คะถ้าไม่รังเกียจไปที่ร้านพี่หนูมั้ยคะ เดี๋ยวหนูเอาเสื้อให้เปลี่ยน ไม่ต้องห่องค่ะที่ร้านเป็นร้านกาเเฟมีคนพลุกพล่านอยู่เเล้วพี่หนูก็อยู่ร้านด้วยไม่ต้องกลัวใครเอาไปว่าเสียๆหายๆหรอกค่ะ" ว่าจบคุณเธอก็ส่งยิ้มหวานมาให้ผม เเหม่ นางฟ้าชวนทั้งทีไอ้น้ำจะปฎิเสษลงได้ไง?

     "อ่า ถ้าไม่ลำบกน้องล่ะก็ ก็ได้ครับ">..<ลาภปากผมล่ะอิอิ

เเละเเล้วผมก็เดินตามน้องผู้หญิงคนนั้นไป

     "ว่าเเต่....น้องชื่ออะไรครับ?" ระหว่างที่ผมเดินตามน้องไปผมเลยถามน้องเขาดู เเหมๆมันก็ต้องมีมั่งไรมั่งนะมันต้องถามชื่อเเม่ของลูกผมนี่นาา //ไม่ใช่ละๆ

     "อ๊ะ ชื่อลาเต้ค่ะ" เเล้วน้องเขาก็หันมายิ้มให้ผม

//ขอประทานโทดดดดดดดดทุกท่านจริงๆนะครับ>..<คือ50%ที่ลงเมื่อคืนผมพิมพ์ชื่อพี่ธามผิดอ่ะกลายเป็นพี่บาส555ต้องกราบขออภัยมานะที่นี้!!!//โค้งงามๆ

เเล้วก็ติดตามผมต่อไปด้วยน้า