The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย

   ขณะนี้เป็นเวลา22:17นาฬิกาท้องฟ้ามืดสนิทผู้คนต่างปิดบ้านเงียบโดยเฉพาะเเถบชานเมืองเช่นนี้ ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังมหึมาที่มีรั้วสูงขั้นอยู่กับที่ๆผมยืน นานนับปีที่ผมไม่มาที่นี่ ผมมาที่นี่เพราะเหตุใด ทั้งๆที่ผมไม่ควรจะมาเหยีบที่นี่ด้วยซ้ำ ผมโทรหา'ป้าอุ่น'เเม่บ้านที่ผมคุ้นดี ไม่นานนักหลังจากที่ผมโทรบอกไปป้าอุ่นก็วิ่งหน่าตาตื่นมาหาผมเเล้วโผเข้ากอดผมเเน่น
     "นายน้อย! ป้าดีใจมากเลย ไปๆเราเข้าบ้านกันเถอะนะ ยืนตากน้ำค้างนานๆเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา"ป้าอุ่นพาผมเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์ พอมาถึงห้องรับเเขกป้าอุ่นก็รีบพาผมไปนั่งเเล้วไปยกโกโก้ร้อนมาให้ผม ผมยิ้มเเล้วก้มหัวน้อยๆเเทนการขอบคุณเเล้วมองไปรอบๆที่นี่ทุกอย่างยังคงเหมือนเก่าเเละดูคุ้นเคยเเต่ทำไมตั้งเเต่ผมเหยียบเข้าคฤหาสน์นี้มาผมกลับเจ็บที่ใจเหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่มที่หัวใจ
     "ป้าอุ่นครับ นั่น...รูปใครหรอครับ?"ผมมองไปทางภาพทีติดอยู่ตรงผนังห้อง มันเป็นรูปผู้ชายคนนึงอายุน่าจะพอๆกับกับผมเขาหน้าตีมากเลย ผมสีดำเงาเข้ากับตาสีนิลนั่นอย่างดี จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วโก่ง ริมฝัปากเรียวได้รูป ดูไรที่ติราวกับภาพวาดจากจินตนาการของจิตรกรชั้นเอก
     "อ๋อ นั่นคุณชลัชค่ะ เเกเป็นคนเรียนเก่งเเถมนิสัยดีมากเลยนะคะอยากให้นายน้อยได้พบเเกจัง เเต่ตอนนี้เเกอยู่อังกฤษน่ะค่ะ"
     "อ่า ครับ"
     "ทั้งๆที่เป็นคนดีไร้ที่ติอย่างนั้นไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนางเเพศยานั่นเลยป้าล่ะเสียดายจริงๆ" ป้าอุ่นพูดเสียงเคืองๆ
    "เเล้วนายน้อยมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรอคะ?"ป้าอุ่นถามผมเพราะการที่ผมจะมาที่นี่น่ะมันเป็นเรื่องยากมากเลยตั้งเเต่ผมเลือกที่จะออกจากที่นี่ไป
    "ผมก็....มาหาป้าอุ่นยังไงล่ะครับ"ผมพูดพร้อมยิ้มหวาน
    "ฮึๆนายน้อยล่ะก็คิดว่าป้าเเก่เเล้วจะเลอะเลือนจำอะไรไม่ได้รึยังไงกันหืม??"ป้าอุ่นพูดพลางลุกมานั่งข้างๆผม
    "เเฮะๆเปล่านะครับป้า"ผมยิ้มเจื่อน
    "เเฮปปี้เบริดเดย์นะคะนายน้อย"ป้าอุ่นพูดพร้อมดึงผมเข้าไปกอดเเละลูบหัวผมเบาๆอย่างเอ็นดู
    "นี่จ้ะของขวัญ"ป้าอุ่นดันผมออกเบาๆเเล้วยื่นกล่องสีเเดงเล็กๆให้ผม
    "ผมเปิดมันเลยได้มั้ย?"
    "เเน่นอนจ้ะ"
 พอผมเปิดกล่องนั่นก็พบกับสร้อยที่มีจี้เป็นตัวPเเละNติดกันอยู่
    "ตัวพีนี่..."ผมเงยหน้ามองป้าอุ่น
    "คุณเเพรไพลิน นายหญิงเเม่ของนายน้อยยังไงล่ะคะท่านฝากไว้ให้ในวันเกิดนายน้อย ป้าว่าจะให้เรานานเเล้วเเต่ไม่มีโอกาศจนกระทั่งวันที่เราออกจากบ้านไป"
    "ฮึก....เเม่จำวันเกิดผมได้ด้วยหรอ.."ผมก้มหน้าเเล้วร้องออกมาเบาๆ
    "เเน่นอนสิจ้ะ"ป้าอุ่นลูบหัวผมเบาๆ
    "ก็นายหญิงน่ะรักนายน้อยมากเลยนี่"
    "รักหรอ....รักผม...เเล้วทำไมเเม่ถึงทิ้งผม...ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ฮึกด้วย ทำไม..ทำไมล่ะ!"ผมก้มหน้าร้องให้น้ำตาไหลเป็นสาย
    "ฟังป้านะ เเม่ทุกคนต่างก็รักลูกกันทั้งนั้นเเต่ที่นายหญิงทำไป"
    "เพราะมีเหตุจำเป็น..ใช่มั้ยล่ะครับ?เหตุอะไรล่ะ...เหตุอะไร...มีอะไรที่มันสำคัญจนถึงขั้นที่จะทิ้งผม..."
    "....."ป้าอุ่นเงียบไม่ตอบอะไรเพียงเเต่ลูบหลังเเล้วปล่อยให้ผมได้ร้องจนพอใจ
 
 
 
 
 
 
       
 
 
//เป็นไงบ้างครับผิดพลาดตรงไหนติชมเเนะนำได้ครับ^.^อ่านจบอย่าลืมคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ