The Cruel Love รักต้องห้ามของนายอันตราย
เขียนโดย 
HimeSama
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.42 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) จุดเริ่มต้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความขณะนี้เป็นเวลา22:17นาฬิกาท้องฟ้ามืดสนิทผู้คนต่างปิดบ้านเงียบโดยเฉพาะเเถบชานเมืองเช่นนี้ ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังมหึมาที่มีรั้วสูงขั้นอยู่กับที่ๆผมยืน นานนับปีที่ผมไม่มาที่นี่ ผมมาที่นี่เพราะเหตุใด ทั้งๆที่ผมไม่ควรจะมาเหยีบที่นี่ด้วยซ้ำ ผมโทรหา'ป้าอุ่น'เเม่บ้านที่ผมคุ้นดี ไม่นานนักหลังจากที่ผมโทรบอกไปป้าอุ่นก็วิ่งหน่าตาตื่นมาหาผมเเล้วโผเข้ากอดผมเเน่น
"นายน้อย! ป้าดีใจมากเลย ไปๆเราเข้าบ้านกันเถอะนะ ยืนตากน้ำค้างนานๆเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา"ป้าอุ่นพาผมเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์ พอมาถึงห้องรับเเขกป้าอุ่นก็รีบพาผมไปนั่งเเล้วไปยกโกโก้ร้อนมาให้ผม ผมยิ้มเเล้วก้มหัวน้อยๆเเทนการขอบคุณเเล้วมองไปรอบๆที่นี่ทุกอย่างยังคงเหมือนเก่าเเละดูคุ้นเคยเเต่ทำไมตั้งเเต่ผมเหยียบเข้าคฤหาสน์นี้มาผมกลับเจ็บที่ใจเหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่มที่หัวใจ
"ป้าอุ่นครับ นั่น...รูปใครหรอครับ?"ผมมองไปทางภาพทีติดอยู่ตรงผนังห้อง มันเป็นรูปผู้ชายคนนึงอายุน่าจะพอๆกับกับผมเขาหน้าตีมากเลย ผมสีดำเงาเข้ากับตาสีนิลนั่นอย่างดี จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วโก่ง ริมฝัปากเรียวได้รูป ดูไรที่ติราวกับภาพวาดจากจินตนาการของจิตรกรชั้นเอก
"อ๋อ นั่นคุณชลัชค่ะ เเกเป็นคนเรียนเก่งเเถมนิสัยดีมากเลยนะคะอยากให้นายน้อยได้พบเเกจัง เเต่ตอนนี้เเกอยู่อังกฤษน่ะค่ะ"
"อ่า ครับ"
"ทั้งๆที่เป็นคนดีไร้ที่ติอย่างนั้นไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนางเเพศยานั่นเลยป้าล่ะเสียดายจริงๆ" ป้าอุ่นพูดเสียงเคืองๆ
"เเล้วนายน้อยมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรอคะ?"ป้าอุ่นถามผมเพราะการที่ผมจะมาที่นี่น่ะมันเป็นเรื่องยากมากเลยตั้งเเต่ผมเลือกที่จะออกจากที่นี่ไป
"ผมก็....มาหาป้าอุ่นยังไงล่ะครับ"ผมพูดพร้อมยิ้มหวาน
"ฮึๆนายน้อยล่ะก็คิดว่าป้าเเก่เเล้วจะเลอะเลือนจำอะไรไม่ได้รึยังไงกันหืม??"ป้าอุ่นพูดพลางลุกมานั่งข้างๆผม
"เเฮะๆเปล่านะครับป้า"ผมยิ้มเจื่อน
"เเฮปปี้เบริดเดย์นะคะนายน้อย"ป้าอุ่นพูดพร้อมดึงผมเข้าไปกอดเเละลูบหัวผมเบาๆอย่างเอ็นดู
"นี่จ้ะของขวัญ"ป้าอุ่นดันผมออกเบาๆเเล้วยื่นกล่องสีเเดงเล็กๆให้ผม
"ผมเปิดมันเลยได้มั้ย?"
"เเน่นอนจ้ะ"
พอผมเปิดกล่องนั่นก็พบกับสร้อยที่มีจี้เป็นตัวPเเละNติดกันอยู่
"ตัวพีนี่..."ผมเงยหน้ามองป้าอุ่น
"คุณเเพรไพลิน นายหญิงเเม่ของนายน้อยยังไงล่ะคะท่านฝากไว้ให้ในวันเกิดนายน้อย ป้าว่าจะให้เรานานเเล้วเเต่ไม่มีโอกาศจนกระทั่งวันที่เราออกจากบ้านไป"
"ฮึก....เเม่จำวันเกิดผมได้ด้วยหรอ.."ผมก้มหน้าเเล้วร้องออกมาเบาๆ
"เเน่นอนสิจ้ะ"ป้าอุ่นลูบหัวผมเบาๆ
"ก็นายหญิงน่ะรักนายน้อยมากเลยนี่"
"รักหรอ....รักผม...เเล้วทำไมเเม่ถึงทิ้งผม...ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ฮึกด้วย ทำไม..ทำไมล่ะ!"ผมก้มหน้าร้องให้น้ำตาไหลเป็นสาย
"ฟังป้านะ เเม่ทุกคนต่างก็รักลูกกันทั้งนั้นเเต่ที่นายหญิงทำไป"
"เพราะมีเหตุจำเป็น..ใช่มั้ยล่ะครับ?เหตุอะไรล่ะ...เหตุอะไร...มีอะไรที่มันสำคัญจนถึงขั้นที่จะทิ้งผม..."
"....."ป้าอุ่นเงียบไม่ตอบอะไรเพียงเเต่ลูบหลังเเล้วปล่อยให้ผมได้ร้องจนพอใจ
//เป็นไงบ้างครับผิดพลาดตรงไหนติชมเเนะนำได้ครับ^.^อ่านจบอย่าลืมคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
