The Puzzle ตะลุยเขาวงกตแห่งเกม
9.0
เขียนโดย 
DarKAngelZ
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 11.44 น.
5 chapter
4 วิจารณ์
8,193 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2557 13.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
4) เจ้าหญิงและเจ้าชายที่หายไป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ ปราสาทแห่งหนึ่ง
"องค์หญิงๆ!!" เสียงองค์รักษ์หนุ่มตะโกนลั่นปราสาท
ขณะนี้ในปราสาทกำลัีงวุ่นวายมาก เพราะตามหาเจ้าหญิงที่หนออกจากปราสาทไปอย่างปริศนา
ณ บ้านของเองเจิล
"พวกนาย! แย่แล้ว! องค์หญิงแย่แล้ว!!!" เองเจิลวิ่งน่าตาตื่นมาหาพวกเราที่นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีทีวีอันใหญ่ตั้งอยู่
"องค์หญิงหรอ? ใช่คนที่ผมฟ้าๆ เขียวๆ ผมยาวๆ มัดแกละ 2 ข้างป่ะ?" พีวีถาม
"ใช่แล้ว! องค์หญิงมินนาิริน" เองเจิลตอบ
"นายรู้ได้ไงน่ะ พีวี?" ฉันถามพีวี
"ก็มันมีรูปขึ้นก่อนเล่นเกมไง ก่อนที่เราจะหลุดเข้ามาในเกมนี้ก็มีรูปนะ" พีวีตอบ
ฉันพยายามนึก อืม..จริงด้วย! จะว่าไปองค์หญิงมินนารินนี่สวยเป็นบ้าเลยแฮะ..
"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงล่ะ?" เฟทเอ่ยถาม
"ก...ก็...องค์หญิง..องค์หญิงหายตัวออกไปจากปราสาทน่ะสิ!!!" เองเจิลพูดพร้อมกับใบหน้ากังวล
"ห่ะ?!!!!!!!" พวกเราทุกคนต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน ไม่จริงน่า!!
ในป่าลึก...
ปึก! ฟึ่บ!!!
"โอ๊ย!!!" เด็กสาวอุทานขึ้นเมื่อเธอวิ่งหนีอะไรบางอย่างและสะดุดล้มในป่าลึกที่มีแต่ต้นไม้ล้อมรอบเธอไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ตาม
ฟึ่บ!
"กรี๊ดดดดดด!!!!!!"
"ชู่ว....เงียบๆสิครับ มิน.." ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินมาจับไหล่เด็กสาว ทำให้เด็กสาวตกใจเป็นอย่างมาก
"อ..เอิร์ธ.." เด็กสาวเอ่ยชื่อชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่างโล่งอก
"ไปกันเถอะ!! มิน!" เอิร์ธยิ้ม "อ๊ะ!!เดี๋ยวก่อนนะ ข้อเท้าเธอ...บวมเต่งเลยนะ" เอิร์ธนั่งลงและมองดูข้อเท้าของมิน "เอ่อ..เธอขี่หลังฉันไปก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวเราลองหาบ้านแถวๆนี้ดูแล้วไปขอเขาอยู่ด้วยดีกว่านะ" มินขี่หลังเอิร์ธและเดินไปจนเจอบ้านหลังหนึ่ง...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"ขอโทษนะครับ..มีใครอยู่ไหมครับ.." เอิร์ธตะโกนเรียกคนในบ้าน
"ห..หือ? ค่ะๆ.." เองเจิลตอบรับและเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด..
หน้าประตูปรากฏร่างชายหน้ารูปร่างดี หน้าตาหล่อเหลาและเด็กสาวผมยาวสรวย มัดแกละ2ข้าง ผมสีฟ้าๆ เขียวๆ ผิวขาวนวล
"ใครมาหรอ? เองเจิล" ฉันวิ่งไปดูหน้าประตูพร้อมกับพีวีและเฟท
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อเอิร์ธครับ ส่วนยัยนี่ก็ มินครับ เอ่อ..คือพวกเราขอ..ขอพักอยู่ที่นี่ไดไหมครับ..เราจะไม่ทำให้เดือดร้อนเลยนะครับ" เอิร์ธพูด
"อื้ม..ได้สิ มีห้องว่างพอดีเลยล่ะ" เองเจิลพูด
"ขอบคุณมากครับ" เอิร์ธกล่าวขอบคุณ
#Min's part#
บนห้อง...
"เอาล่ะ! มิน ! ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ.." เอิร์ธปิดประตูแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน
"อ..อะไรหรอ.." ฉันถามเขาไปด้วยความกลัวเล็กน้อย
"เธอ..หนีออกจากปราสาททำไม!" เอิร์ธเริ่มทำใบหน้าและน้ำเสียงหงุดหงิด
"ก..ก็..ฉันไม่อยากอยู่ที่ปราสาทบ้าๆนั่นนิ!!" ใช่! ไอ้ปราสาทบ้านั่น! หึ!
"เธอรู้ไหมเนี่ย ว่าฉันเป็นห่วงเธอขนาดไหนเนี่ย" เอิร์ธเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเดิม
"ขอโทษ..นะ" ฉันกล่าวขอโทษ
ฉันชื่อ มิน....มินนาริน อายุ 16 ปี ฉันเป็นเจ้าหญิงแห่งปราสาทแห่งหนึ่ง ซึ่งมันสุขสบายสุดๆเลยล่ะ แต่..มันก็สุขสบายเกินไป..สุขสบายจนเหมือนโดยขังอลยล่ะ แย่สุด!!!
ส่วนนาย เอิร์ธ...เอิร์ธเนเธต์...เจ้าชายจากเมืองเพื่อนบ้าน เราสนิทกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ เขาคอยช่วยเหลือฉันเสมอๆเลย ท่านพ่อและท่านแม่ขิงเราสนิทกันมาก...และตอนนี้! ฉันก็หนีออกจากปราสาทบ้านั่นได้แล้ว!!!
"เอาเถอะ..เราลงไปข้างล่างกันเถอะ" เอิร์ธลาก(?)ฉันลงไป
"อ้าว!! ว่าไงมิน เอิร์ธ ?!!" เองเจิลพูด
"อ..อ๋อ..ห้องน่ารักมากเลย >< " ฉันพูด
"ดีมากเลยครับ" เอิร์ธพูด
"เองเจิล...ว่าแต่ 3 คนนั้นใครหรอ" ฉันถาม
"อ๋อ...ผู้หญิงชื่อ ซอง จ้ะ ส่วนผู้ชายผมสีน้ำเงินชื่อ พีวี และผู้ชายผมเหลืองชื่อ เฟท เป็นอัศวินเหมือนฉันนี่แหละจะ ^^" เองเจิลอธิบาย "แล้ว...เธอมาจากไหนกันหรอ ทำไมถึงเข้ามาในป่าแห่งนี้ล่ะ แล้วรู้จักฉันได้ไงอ่ะ? " เองเจิลพูดต่อ
" เอ่อ...อ่า..คือว่า.." แย่ละ!! ตอบไม่ได้แฮะ!
"อ๋อ! พวกเราแค่หนี เอ่อ..หนีปีศาจมาเท่านั้นแหละ ที่พวกเรารู้จักเองเจิลก็เพราะ เธอน่ะ โด่งดังจะตาย อัศวินสาวสวย..." เอิร์ธพูด...
ลงท้ายด้วยรูป เจ้าหญิงมินนารินและเจ้าชายเอิร์ธเนเธ่ต์คร้บ!!!
ฝากติชมนิยายของเราด้วยน้า <3
"องค์หญิงๆ!!" เสียงองค์รักษ์หนุ่มตะโกนลั่นปราสาท
ขณะนี้ในปราสาทกำลัีงวุ่นวายมาก เพราะตามหาเจ้าหญิงที่หนออกจากปราสาทไปอย่างปริศนา
ณ บ้านของเองเจิล
"พวกนาย! แย่แล้ว! องค์หญิงแย่แล้ว!!!" เองเจิลวิ่งน่าตาตื่นมาหาพวกเราที่นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีทีวีอันใหญ่ตั้งอยู่
"องค์หญิงหรอ? ใช่คนที่ผมฟ้าๆ เขียวๆ ผมยาวๆ มัดแกละ 2 ข้างป่ะ?" พีวีถาม
"ใช่แล้ว! องค์หญิงมินนาิริน" เองเจิลตอบ
"นายรู้ได้ไงน่ะ พีวี?" ฉันถามพีวี
"ก็มันมีรูปขึ้นก่อนเล่นเกมไง ก่อนที่เราจะหลุดเข้ามาในเกมนี้ก็มีรูปนะ" พีวีตอบ
ฉันพยายามนึก อืม..จริงด้วย! จะว่าไปองค์หญิงมินนารินนี่สวยเป็นบ้าเลยแฮะ..
"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงล่ะ?" เฟทเอ่ยถาม
"ก...ก็...องค์หญิง..องค์หญิงหายตัวออกไปจากปราสาทน่ะสิ!!!" เองเจิลพูดพร้อมกับใบหน้ากังวล
"ห่ะ?!!!!!!!" พวกเราทุกคนต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน ไม่จริงน่า!!
ในป่าลึก...
ปึก! ฟึ่บ!!!
"โอ๊ย!!!" เด็กสาวอุทานขึ้นเมื่อเธอวิ่งหนีอะไรบางอย่างและสะดุดล้มในป่าลึกที่มีแต่ต้นไม้ล้อมรอบเธอไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ตาม
ฟึ่บ!
"กรี๊ดดดดดด!!!!!!"
"ชู่ว....เงียบๆสิครับ มิน.." ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินมาจับไหล่เด็กสาว ทำให้เด็กสาวตกใจเป็นอย่างมาก
"อ..เอิร์ธ.." เด็กสาวเอ่ยชื่อชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่างโล่งอก
"ไปกันเถอะ!! มิน!" เอิร์ธยิ้ม "อ๊ะ!!เดี๋ยวก่อนนะ ข้อเท้าเธอ...บวมเต่งเลยนะ" เอิร์ธนั่งลงและมองดูข้อเท้าของมิน "เอ่อ..เธอขี่หลังฉันไปก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวเราลองหาบ้านแถวๆนี้ดูแล้วไปขอเขาอยู่ด้วยดีกว่านะ" มินขี่หลังเอิร์ธและเดินไปจนเจอบ้านหลังหนึ่ง...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"ขอโทษนะครับ..มีใครอยู่ไหมครับ.." เอิร์ธตะโกนเรียกคนในบ้าน
"ห..หือ? ค่ะๆ.." เองเจิลตอบรับและเดินไปเปิดประตู
แอ๊ด..
หน้าประตูปรากฏร่างชายหน้ารูปร่างดี หน้าตาหล่อเหลาและเด็กสาวผมยาวสรวย มัดแกละ2ข้าง ผมสีฟ้าๆ เขียวๆ ผิวขาวนวล
"ใครมาหรอ? เองเจิล" ฉันวิ่งไปดูหน้าประตูพร้อมกับพีวีและเฟท
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อเอิร์ธครับ ส่วนยัยนี่ก็ มินครับ เอ่อ..คือพวกเราขอ..ขอพักอยู่ที่นี่ไดไหมครับ..เราจะไม่ทำให้เดือดร้อนเลยนะครับ" เอิร์ธพูด
"อื้ม..ได้สิ มีห้องว่างพอดีเลยล่ะ" เองเจิลพูด
"ขอบคุณมากครับ" เอิร์ธกล่าวขอบคุณ
#Min's part#
บนห้อง...
"เอาล่ะ! มิน ! ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ.." เอิร์ธปิดประตูแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน
"อ..อะไรหรอ.." ฉันถามเขาไปด้วยความกลัวเล็กน้อย
"เธอ..หนีออกจากปราสาททำไม!" เอิร์ธเริ่มทำใบหน้าและน้ำเสียงหงุดหงิด
"ก..ก็..ฉันไม่อยากอยู่ที่ปราสาทบ้าๆนั่นนิ!!" ใช่! ไอ้ปราสาทบ้านั่น! หึ!
"เธอรู้ไหมเนี่ย ว่าฉันเป็นห่วงเธอขนาดไหนเนี่ย" เอิร์ธเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเดิม
"ขอโทษ..นะ" ฉันกล่าวขอโทษ
ฉันชื่อ มิน....มินนาริน อายุ 16 ปี ฉันเป็นเจ้าหญิงแห่งปราสาทแห่งหนึ่ง ซึ่งมันสุขสบายสุดๆเลยล่ะ แต่..มันก็สุขสบายเกินไป..สุขสบายจนเหมือนโดยขังอลยล่ะ แย่สุด!!!
ส่วนนาย เอิร์ธ...เอิร์ธเนเธต์...เจ้าชายจากเมืองเพื่อนบ้าน เราสนิทกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ เขาคอยช่วยเหลือฉันเสมอๆเลย ท่านพ่อและท่านแม่ขิงเราสนิทกันมาก...และตอนนี้! ฉันก็หนีออกจากปราสาทบ้านั่นได้แล้ว!!!
"เอาเถอะ..เราลงไปข้างล่างกันเถอะ" เอิร์ธลาก(?)ฉันลงไป
"อ้าว!! ว่าไงมิน เอิร์ธ ?!!" เองเจิลพูด
"อ..อ๋อ..ห้องน่ารักมากเลย >< " ฉันพูด
"ดีมากเลยครับ" เอิร์ธพูด
"เองเจิล...ว่าแต่ 3 คนนั้นใครหรอ" ฉันถาม
"อ๋อ...ผู้หญิงชื่อ ซอง จ้ะ ส่วนผู้ชายผมสีน้ำเงินชื่อ พีวี และผู้ชายผมเหลืองชื่อ เฟท เป็นอัศวินเหมือนฉันนี่แหละจะ ^^" เองเจิลอธิบาย "แล้ว...เธอมาจากไหนกันหรอ ทำไมถึงเข้ามาในป่าแห่งนี้ล่ะ แล้วรู้จักฉันได้ไงอ่ะ? " เองเจิลพูดต่อ
" เอ่อ...อ่า..คือว่า.." แย่ละ!! ตอบไม่ได้แฮะ!
"อ๋อ! พวกเราแค่หนี เอ่อ..หนีปีศาจมาเท่านั้นแหละ ที่พวกเรารู้จักเองเจิลก็เพราะ เธอน่ะ โด่งดังจะตาย อัศวินสาวสวย..." เอิร์ธพูด...
ลงท้ายด้วยรูป เจ้าหญิงมินนารินและเจ้าชายเอิร์ธเนเธ่ต์คร้บ!!!
ฝากติชมนิยายของเราด้วยน้า <3
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
