MY LOVE ซวยฉมัดดันหลงรัก นายเย็นชา

ซวย ซวย ซวย ทำไมต้องมาเห็นตอนนี้ด้วยฟระกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย เฮ้ย กำลังซวยอยู่เลยซิจะถูกเอาไงดีว่ะ 
"เอ่อ พอดีว่า"ฉันกำลังจะแก่ตัว แต่นายไฮเฟวก็ดึงนายลอนดอลออก ก่อนจะกระชากฉันลุกขึ้น แงงงงง เจ็บอ่ะ เดี๋ยวกระดูกก็หักพอดีหรอกไอบ้าเอ้ยยย
"เธอทำอะไรกันห๊า หรือว่าอ่อยเงื่อ แค่ไอยูยังไม่พออีกหรอห๊า!!"นายไฮเฟวพูด ดูถูกกันเกินไปไหมห๊า
"อ่อยบ้านป้านายดิ หึ คิดว่าฉันเป็นอย่างงั้นรึ ไง เออทำไม ฉันอ่อย แล้วมันหนักหัวนายไงห๊า"ฉันพูดขึ้นส่วนนายไฮเฟวก็ดันฉันออกจนไปโดนโต๊ะที่ตั้งอยู่แต่โต๊ะนั้นมันดันมีตะปูโผล่ขึ้นมาฉันเลยโดนทิ่มตรงมือแต่มันลึกมากฉันเลยรีบดึงออก อ่ะ เจ็บหลังเจ็บมือฉมัด น้ำตาก็ไหลเอง ฉันเห็นว่ามือเลือดไหลเลยเอาหลบไว้ข้างหลัง
"สำออยแค่นี้ร้องไห้หึ"นายไฮเฟวพูดอย่างเย็นชา แสบแผลฉมัด ถึงฉันจะเป็นคนที่บู๊เก่งแต่ฉันก็เป็นผู้หญิง 
"เฮ้ยดัชมิลค์เป็นอะไรร้องไห้"ยัยมายโล่ที่พึ่งเข้ามามันรีบตรงดิ่งมาจับไหล่ฉัน"นี้พวกนายทำอะไรเพื่อนฉัน"ยัยมายโล่บอกด้วยสายตาเครียดแค้น โอ้ยยยฉันรักแกว่ะมายโล่
"หึ ถามเพื่อนเธอดูสิ"นายไฮเฟวพูดอย่างเย็นชา
"แกเป็นไรร้องไห้"ยัยมายโล่พูดด้วยสายตาเป็นห่วง
"อ่อ เปล่าหรอกฉัน..คะ แค่ สะ..สดุดล้ม"ฉันพูดเสียงตะกุกตะกักจนยัยมายโล่สงสัย
"แกเป็นไรพูดเสียงตะกุกตะกัก"ยัยมายโล่ถามด้วยความสงสัย ถ้าฉันบอกแกว้่าเลือดจะหมดตัวแล้ว ฉันว่าแกตกใจตายแน่เลย 
"เอ่อ...เลือด..ฉะ...ฉันจะหมดตัวแล้ว"ฉันบอกเสียงตะกุกตะกัก ไหนๆก็เพื่อนอย่ามีความลับต่อกันเลย 
"อย่ามามารยา ฉันยังไม่เห็นเธอมีแผล ซักนิดเดียว"นายไฮเฟวขัดขึ้น 
"ถ้านายไม่พูด..ฉะ...ฉัน...วะ....ว่าจะ...ดี กว่านี้"ฉันบอกอย่างเหนื่อยหอบ หน้าซีด ปากแห้ง จนนายไฮเฟวเอ๊ะใจ
"เลือดไหลเยอะแยะเลย ของใครอ่ะ"นายลอนดอลพูดขึ้น เมื่อเห็นเลือดไหล ตามชายยาว พึ่งเห็นหรอ
"ดัชมิลค์ แกเลือดไหลตรงไหน บอกฉันสิ ฮึก มันเยอะขนาดนี้บอกฉันสิ "ยัยมายโล่พูดขึ้น พลางร้องไห้ไป เธอนี้อ่อนแอจังน่ะ(ว่าแต่เค้าแกก็ร้องไห้ไม่ใช่หรอ)
"เธอเลือดตรงไหนห๊า" นายไฮเฟวตวาดลั่น มาจับไหล่ฉัน ฉันเลยชูมือขึ้น เลือดไหลเยอะมากจนเปรอะเสี้ยนักเรียน นายไฮเฟวเห็นจึงตกใจมากรีบอุ้มฉันขึ้นและเดินออกจากห้องไปหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
โปรดติดตามตอนต่อไป