MY LOVE ซวยฉมัดดันหลงรัก นายเย็นชา

งึ่ม งึ่ม งึ่ม
 
ฉันตื่นขึ้นมาก่อนจะค่อยๆบิดขี้เกียจไปมา ฮาวววววว เอ๊ะว่าแต่ใครมานอนกอดฉันฟระเนี้ย ฉันค่อยๆ
 
เปิดผ้าห่มแล้วก็ต้องตกใจ นาย ไฮเฟวววววววววววว  มานอนห้องฉันได้ไงฟระ
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"ฉันกรี๊ดสุดเสียง เหมือนคราวนั้นเลยงั้นก็ต้องทำให้เหมือนเป๊ะ
 
พลั๊ก
 
ตุบ
 
"โอ๊ยยยยยยยย"
 
เสียงทั้งสามเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เป็นไงเหมือนคราวที่แล้วเป๊ะไหม(เป๊ะเว่อร์'นักเขียน)
 
"โอ๊ยยย  เจ็บฉมัด "นายไฮเฟวลุกขึ้นมาบ่นฉัน
 
"สมน้ำหน้า ว่าแต่นายเหอะมานอนห้องฉันได้ไงห๊า"ฉันถามด้วยอารมณ์ปนสงสัย
 
"เดินเข้าผิดห้อง"หมอนี้ตอบขึ้น มีเหตุผลจริง
 
"แน่ใจ"ฉันสวนไปอย่างไม่เชื่อ
 
"อืม งั้นไปล่ะ"อ้าวววว หมอนี้มาแปลก ตกลงเป็นอะไรของเขาน่ะ เงียบผิดปกติจริงๆ
 
แต่ชั่งเหอะ วันนี้กลับบ้านนี้หน่า ไปอาบน้ำเก้บของดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว ฉันจึงไปอาบน้ำ
 
และแต่งตัวอย่างเรียบร้อย พร้อมกับลากกระเป๋าลงมาข้างล่าง เอ๊ะพวกเพื่อนๆฉันไปไหนกันหมด
 
ว่ะเนี้ย ฉันเดินหาเพื่อนฉันรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ เอ๊ะ ไปไหนกันน่ะ
 
"ถ้าจะหาเพื่อนเธอ อย่าหาเลยเสียเวลาเปล่า"เสียงนายไฮเฟวดังขึ้น ฉันหันไปหานายไฮเฟว
 
"หมายความว่าไง"
 
"เพื่อนเธอกลับกันไปหมดแล้ว"
 
"อะไรน่ะ กลับกันแล้ว แล้วทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยซักคน"เกลียด เกลียดการโดนทิ้งที่สุด
 
"ฉันก็ไม่รุ้ สงสัยเธอคงจะโดนทิ้ง"ทำไมต้องย้ำคำว่าโดนทิ้งด้วยฟระ
 
"หึหึ คงงั้น"ฉันว่าไปแบบเย็นชา
 
"เธอกลับกันฉันไหม"
 
"ก็คงงั้น"ฉันว่าก่อนจะลากกระเป๋าไปเก็บที่รถ และเข้าไปนั่งในรถ นายไฮเฟวนั่งตรงคนขับก่อน
 
จะขับรถออกไป
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป