My honey เจ้าหญิงของผม

     ณ กลางภาคเรียนท้องฟ้าสดใส่สายลมเย็นๆพัดผ่าน ในตอนนั้นด้วยกันมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งผมสี

ฟ้า เพราะเป็นโรงเรียนเอกชนเลยไม่ว่าอะไรสีของดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย สูง160ซม. ผิวขาวเนียน

ยิ่งกว่าผู้หญิง โครงหน้าสวยริมฝีปากสีออกชมพูไข่มุก เส้นผมสวยยิ่งกว่าผ้าไหม ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะ

เป็นผู้ชายเพราะเกือบทุกส่วนของร่างกายเหมือนผู้หญิงไม่สิสวยยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก เด็กหนุ่มคนนั้น

เดินขึ้นบันไดและพรางคิดอะไรซักอย่างก็ไม่รู้ ในตอนนั้นเองก็มีเด็กนัดเรียนผู้ชายคนหนึ่งท่าทางน่า

จะอยู่ม.ปลายแล้ว มีลักษณะสูง185ซม ผิวขาว ผมสีน้ำเงิน ตาสีเขียวเพราะใส่คอนเเทกเลนสายตา

เย็นชาตลอดเวลา ใบหน้าทำหน้าบึ้งตลอดแต่กลับใบหน้าขาวเนียแนละหล่อราวเทพบุตร ทั้ง2เดิน

ตรงมาหากันโดยไม่ได้มองทางเช่นกันเพราะอาจจะกำลังเม่อกันอยู่และในตอนนั้นเองทั้งคู่ก็ได้เดิน

ชนกันจนได้

     "นี้นายหัดดูตาม้่าตาเรือบ้างสิฟระ"เสียงเด็กหนุ่มม.ปลายพูดขึ้นในขณะที่ยังไม่ได้มอง

หน้าเด็กหนุ่มฝ่ายตรงข้าม ทั้งคู่ต่างจับศีรษะตัวเองด้วยความเจ็บ แล้วเด็กหนุ่มอีกคนก็พูดว่า  

     "ขะ....ขอโทษ...คะ...ครับ....ผมไม่ได้ตั้งใจ....ต้องขอโทษจริงๆนะครับ"

เด็กหนุ่มน้อยผู้บริสุทธิ์น้ำเสียงหวานและถ่อยคำไพเราะเหมือนหยดน้ำผึ้ง เด็กหนุ่มคอนนั้นพูดพร้อม

นั่งคุกเข่าแล้วคำนับพร้อมกับค่อยๆลุกมาแล้วร้องไห้และหน้าแดงไปหมดยิ่งทำให้น่ารักกว่าเดิมอีก

     "มะ...ไม่เป็นไร..ฉันก็มีฝ่ายผิดเหมือนกันอย่าร้องไห้เลย"

เป็นครั้งแรกที่หนุ่มม.ปลายคนนั้นบอกขอโทษ เขานั้นค่อยๆเอามืออันอบอุ่นลูบหัวเด็กหนุ่มคนนั้น พร้อมกับหน้าแดงไปด้วยเช่นกัน

     "นะ....นายชื่ออะไรและอยู่ห้องไหนละ''

หนุ่มปลายพูดขึ้นร้อมกับทำท่าทีเขินนิดหน่อย

     "ผมหลอครับ ผมชื่อยูตะ ฮิเมะ ยูตะแปลว่าเจ้าส่วนฮิเมะแปลว่าเทพบุตร แปลตรงๆเลยก็คือเจ้าหญิงเทพบุตรนั้นละครับ ผะ..ผมอยู่ม.3ห้อง1 ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วคุณละครับแนะนำตัวบ้าสิ" ยูตะพูดพร้อมค่อยๆเช็ดน้ำตาไปด้วยและก็กลับมายิ้มอีกครั้ง

     "ฉันนะหลอ ชื่อ วคินทร์ นวมินเศมัณ เรียกคิมก็ไอยู่ดี.4ห้อง3 แสดงว่านายก็เป็นรุ่นน้องฉันปีหนึ่งสินะ ฉันไปละพยายามเข้าละ"

วคินทร์พูดพร้อมหันหลังกับแล้วโบกมือให้ และในตอนนั้นเองยูตะก็ได้จับตัวของวคินทร์เอาไวด้วยท่าทีจะร้องไห้อีกครั้ง วคินทร์ทำหน้างงๆแล้วพอวคินทร์กำลังจะพูดยูตะก็แย่งพูดก่อนออกมาว่า

     "ไม่ทราบว่าม.3ห้อง1ไปทางไหนหลอครับ...พอดีผมพึ่งย้ายมาจากญี่ปุ่นเมื่อวานเองกรุณาบอกผมด้วยนะครับ"

เขาพูดด้วยเสียงอันอ่อนโยนอีกเช่นเคย ทำให้วคินทร์ไม่อานห้ามใจตัวเองได้ และในเวลานั้นเป็นทางที่โลงไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียวทำให้เหตุการ์ประจวบเหมาะ วคินทร์เลย..

     "............"

วคินทร์จับค้างยูตะขึ้นมาพร้อมจูบไปที่ปากยูตะ ยูตะตกใจด้วยความช็อคอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง2จูบกันนานพอตัวกว่ายูตะจะได้สติจึงรีบลักวคินทร์ออกโดยเร็วที่สุด

     "คะ...คุณทำอะไรผมนะ!!"

ยูตะด้วยท่าทีระหวาดระแหวงและกลัวสุดๆนั่งกอดเข่าที่อยู่ห่างจากวคินทร์ประมาณ3เมตรพร้อมกับร้องไห้เช่นเดิมพร้อมกับจับแากตัวเองไปด้วย วคินทร์ค่อยๆเดินไปหายูตะโดนที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว วคินทร์พูดออกมาว่า

     "ขอโทษด้วยนะ....เพราะนายนามสกุลฮิเมะใช่ไม และยังพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นอีก ทำให้ฉันนึกถึงคนที่ฉันแอบรักมาตั้งแต่เด็กๆที่เรา2คนได้อยู่ด้วยกันแต่เพราะตอนขึ้นม.1ฝ่ายทางเพราะของเขาก็ให้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นและเห็นโทรมาบอกว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วและวันนี้ตอนเย็นฉันจะได้พบกับเขาอีกครั้งเพราะนายหน้าตารูปร่างนิสัยคำพูดทุกอย่สงเหมือนทุกอย่างจริงๆแต่ไม่เหมือนคือชื่อนะน่ะต้องขอโทษด้วยที่ฉันจำคนผิด ม.3ห้อง1เดินไปสุดทางขึ้นบันไดไปอีกชั้นหนึ่งก็เจอแล้วละฉันไปละ"

พอวคินทร์พูดจบก็หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ยูตะจะได้พูดออกมาว่า

     "ขอบคุณมากครับ....รุ่นพี่"

หลังจากนั้นยูตะก็รีบวิ่งขึ้นไปตามที่วคินทร์บอกแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่สงเฉียวเฉียดก่อนเวลาเข้าเรียนนิดเดียวเท่านั้น

     "ขออนุญาตรครับ...ผะ...ผมเป็นนักเรียนใหม่ชื่อยูตะ ฮิเมะ ยูตะแปลว่าเจ้าส่วนฮิเมะแปลว่าเทพบุตร แปลตรงๆเลยก็คือเจ้าหญิงเทพบุตรนั้นละครับ ผมพึ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักและขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"

ทุกคนอึ้งกันไปหมดด้วยหน้าตาอันสวยงามของยูตะถึงจะเป็นโรงเรียนชายล้วนก็เถอะ

     "รุ่นพี่คนนั้นชื่อวคินทร์หลอทำไมเรารู้สึกว่าผูกพันธ์และคิดถคงจังนะ..."

ยูตะคิดในใจขณะยืนอยู่หน้าชั้นเรียน

     "นักเนียนทุกคนก็เป็นเพื่อนที่ดีขิงเขานะว่าแต่เธอจะนั่งตรงไหนละ"

ในตอนนั้นเองที่อาจารย์ได้พูดออกมา ก็มีคนเรียกชื่อเขาออกมาว่า"ยู"ซึ่งชื่อนี้มีคนเดียวที่เรียกคือ        "ยูมานั่งกับฉันสิ ยังจำฉันได้ไมเอย555"

     "คนนั้นก็คือ เอโตะ คารุตะ ชื่อเล่นเอโตะ อายุ15 24/1/41 สูง 180ซม นิสัย เอโตะนั้นมีนิสัยขี้แกล้งมนุษย์สัมพันธ์ดีมากๆ เป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้ม มีมุขให้ขำมากมาย อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นและมีความสุขมากๆ ลักษณะ ผมขาวออกเทา ดวงตาูสีขาว คมมากซึ่งเขาคนนี้เป็นเพื่อนรักของผมตอนที่อยู่ญี่ปึ่นเราก็นอรหอพักที่ห้องเดียวกันและอีกอย่สงทีเรารู้จักดันก็คือพ่อของเราทั้งคคู่นั้นต่างเป็นเพื่อนและพ่อของเขายังเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเราอีกด้วย"

ยูตะคิดในใจก่อนที่จะพูดออกมาว่า

     "นายมาอยู่ที่นี้ได้ไง!!!"

ยูตะพูดด้วยความตกใจและอีกฝ่ายก็ตอบทันทีว่า

     "เพราะฉันคิดถึงนายไงละเลยย้ายมาเรียนอยู่ด้วยซะเลยไงยู"

และในตอนนั้นเอโตะก็เอาแขนมาไวบนไหลของยูตะแล้วยิ้มแบบมีความสุข

     "เมื่ออยู่กับเขาแล้วเรารู้สึกมีความสุขมากๆเลย" และในตอนนั้นเองเอโตะก็ได้ลากคอพร้อมหยิบกระเป๋าของยูตะไปไวที่โต๊ะข้างเขา

     " เอโตะฉันเจ็บน่ะ!!"

ยูตะทำหน้าบู่ใส่อย่างน่ารักจนเอโตะนึกที่จะแกล้งไม่ได้

     "โอ้ๆๆเด็กน้อยๆอย่างร้องนะๆ5555"

เอโตะลูบหัวลูบหัวยูตะเบาๆและพูดด้วยท่าทีล้อเลียน

     "ชิ"

ยูตะงอนไปไกลและหันหน้าหนี

     "ล้อเล่นน่าอย่าถือสากันเลยนะๆ"

เอโตะขอคืนดีด้วยพร้อมกับยิ้มแบบอบอุ่นจนยูตะอดจะเห็นใจขึ้นดีด้วยไม่ได้

     "ก็ได้ๆแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"

ทั้ง2เกี่ยวก้อยกันก่อนที่จะเริ่มวิชาแรกเข้า

     "รุ่นพี่คนนั้น..จะใช่คนๆนั้นหรือป่าวนะ"ยูตะเม่อและคุยกับตัวเอง "

     ''นี่ยูเขาเรียนกันแล้วนะอย่าเม่อสิ''

เอโตะเขย่าตัวยูตะจนได้สติกับมา

     "อืมรู้แล้วนะ"

ยูตะค่อยๆหยิบหนังสือมาและคิดในใจว่า

     "ไม่ว่าอย่างไงฉันต้องตามหานายให้เจอให้ได้ 'วิน' "

พอคิดจบวิชาแรกก็เริ่มขึ้นพอดี

โปรดติดตามตอนต่อไป....

----------------------------------------------------------------------------------

อิอิขอบคุณที่อ่านครับผมติชมกันได้นะงับ  แถมรูปฟรินๆก่อนจบดีกว่าอิอิ