The Coven ชุมนุมแม่มด First Season

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ขาวกับแอนดี้มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันที่บ้านของรุจ มาโล นักล่ามือหนึ่งคนนึงขององค์กรถูกส่งตัวมาเพื่อจับตัวคลอเบียตกลับไปที่ศูนย์วิจัยแต่ถูกพวกนันและดาวขัดขวางไว้ สุดท้ายพวกนักล่าทั้งหมดก็ถูกคำสาปเหมันต์นิรกาลของคลอเบียตจัดการ แต่มาโลเขาหลุดออกมาจากคำสาปได้ และนี่คือทั้งหมดของ The Coven

---

 

ตลาดใหญ่จรัสเฟส 13 คือตลาดที่อยู่หน้าปากทางของหมู่บ้านจรัสเฟส 13 ซึ่งเป็นศูนย์รวมของอาหารคาวหวานของสดต่างๆมากมาย อีกทั้งยังเป็นย่านการค้าของเมืองฮัสกี้อีกด้วย หมู่บ้านจรัสนั้นจัดว่าเป็นหมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุดหมู่บ้านหนึ่งในเมทาโพลิส เนื่องจากมีถนนใหญ่ตัดผ่านแบ่งเฟสของซอยย่อยได้เกือบถึงร้อยเฟส ตัดผ่านเมืองอีกหลายๆเมืองและอีก 2 เขตปกครอง มีทั้งตลาด ศูนย์การค้า โรงเรียน วิทยาลัย ห้างสรรพสินค้า วัด รถไฟฟ้าฯลฯน ส่วนเมืองที่หมู่บ้านจรัสตัดผ่านนั้นคือเมืองฮัสกี้(เป็นจุดเริ่มต้นของหมู่บ้าน) เมืองนอยช์ เมืองโบลว์และสิ้นสุดที่เมืองเบลล์ เขตปกครองเซท ที่กล่าวมาทั้งแต่แรกนั้นเป็นแค่การอธิบายคร่าวๆประเด็นสำคัญก็คือสองสาวฝาแฝดแม็กส์และแคสตี้ พวกเธอเรียนอยู่ที่วิทยาลัยการช่าง สาขาการบริหารการเงิน  ระดับอุดมศึกษา ที่เมืองฮัสกี้แห่งนี้ วันนี้แม็กส์กลับบ้านคนเดียว แคสตี้ไม่ได้กลับด้วย เธอเดินอยู่ที่ตลาดใหญ่จรัสเฟส 13 แม็กส์ใส่ชุดนักศึกษากำลังยืนรอรถเมล์เพื่อนั่งกลับไปที่เมืองนอยช์รถสายที่เธอจะนั่งนั้นมันจอดที่หน้าหอพักของเธอพอดิบพอดีเมื่อรถเมล์มาถึงเธอก็ก้าวขึ้นไป วันนี้คนไม่เยอะ เธอเลยมีที่ให้นั่งบ้าง

               เธอครุ่นคิดถึงเรื่องราวเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนในสิ่งที่เธอและพี่สาวของเธอได้ทำลงไปถึงแม้ว่าตอนนี้เรื่องจะเงียบๆไปแล้วก็ตาม ฮวนก็กำลังจะกลับมาพักฟื้นที่บ้านในอีก 2-3 วันนี้แต่เธอก็อดที่จะระแวงไม่ได้ พ่อของหัวหน้าแก๊งค์อันธพาลพวกนั้นเป็นถึงมาเฟียใหญ่ของเมืองนอยช์ เขามีอิทธิพลมาก เธอกลัวว่าเขาจะสาวเรื่องราวจนมาถึงตัวเธอและพี่สาวของเธอ เมื่อรถเมล์จอดที่ป้ายหน้าหอพักของเธอ แม็กส์ลงมาจากรถแล้วเจอเข้ากับนายตำรวจ 2 นาย ทั้ง 2 คนยื่นรออะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าหอพักของเธอ แม็กส์แกล้งทำเป็นไม่สนใจเดินผ่านพวกเขาไป ทันใดนั้นเองนายตำรวจทั้งสองคนก็เอ่ยทักชื่อของเธอแล้วเดินเข้ามาคุยกับเธอ เขาทั้งสองขอเชิญเธอไปให้ปากคำที่โรงพักเรื่องคดีการเสียชีวิตของนายอันธพาลคนนั้น เธอเริ่มวิตกกังวล ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดมันก็เกิดขึ้นและตอนนี้พี่สาวของเธอก็ดันไม่อยู่ เธอต้องเผชิญกับตำรวจทั้ง 2 คนเพียงลำพัง

---

 

ตัดมาที่สำนักงานตำรวจเมืองนอยช์ นายตำรวจทั้ง 2 คนพาแม็กส์เดินเข้าไปที่ห้องสอบปากคำ พวกเขาเริ่มซักถามเรื่องต่างๆ

“คุณอัจฉราพรรณครับ ผมอยากทราบว่าคุณอยู่ที่ไหนและทำอะไรในวันที่เกิดเหตุ?” นายตำรวจคนนึงถามขึ้น อัจฉราพรรณนั้นคือชื่อจริงของแม็กส์

“ชั้นไปเรียนมาค่ะ กลับมาที่หอพักกับพี่สาว เราเห็นร้านของน้าจันจาพังระเนระนาดไปหมด พวกเราพบกับลีอาเลยถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าไออันธพาลพวกนั้นมันเอาคนมาถล่มร้านของแม่เธอจนเกิดการต่อสู้ พวกมันยิงฮวน พวกเราโกรธแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ชั้นกับพี่สาวของชั้นเลยกลับขึ้นไปบนห้อง”  แม็กส์ให้การตามความเป็นจริงแต่ก็ไม่ได้พูดทั้งหมด

“อย่างนั้นเหรอครับ นั้นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนั้นใช่มั้ยครับ?” ตำรวจถามต่อ

“ใช่ค่ะ ชั้นกับพี่สาวของชั้น เราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คงมีบางคนแค้นพวกมันเลยทำของใส่” แม็กส์ดูรนๆ

“แต่พวกเรายังไม่ได้กล่าวหาว่าคุณกับพี่สาวของคุณมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยนะครับ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณดูเหมือนปิดบังอะไรพวกเราอยู่” นายตำรวจอีกคนพูดขึ้น เขาเดินเข้ามาใกล้ๆตัวของแม็กส์

“ก็ไม่มีนี่คะ อย่างที่ชั้นบอกว่าพวกเราแค่กลับขึ้นไปบนห้อง พออีกวันนึงก็รู้ข่าวว่าพวกมันตายหมดแล้ว ชั้นกับพี่สาวยังตกใจอยู่เลย” แม็กส์ตั้งสติทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

“แต่จากที่เราทราบมา นายกฤชและพักพวกมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับคุณและพี่สาวก่อนหน้าที่พวกเขาจะเสียชีวิต 1 วันไม่ใช่เหรอครับ?” นายตำรวจรู้เรื่องที่พวกแม็กส์มีเรื่องกับอันธพาลพวกนั้น

“เราอยากรู้ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกคุณถึงทะเลาะกัน พวกเขาทำอะไรคุณสองคน?” นายตำรวจอีกคนซักทอด

“คือวันนั้น พวกมันรุมทำร้ายฮวนค่ะ ชั้นสัมผัสได้ว่าฮวนมีอันตรายเลยออกตามหาฮวน แคสตี้และลีอา น้องสาวของฮวนก็ตามมาด้วย พวกเราเจอเขาที่ลานท้ายซอย ชั้นและพี่สาวเลยช่วยชีวิตฮวนเอาไว้จนพวกเรามีเรื่องกับไออันธพาลพวกนั้น แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย ทำไมคุณตำรวจถามเหมือนกับว่ามันเกี่ยวข้องกับพวกชั้นล่ะคะ?” เธอให้การแบบรนๆ

“ก็เปล่านี่ครับ แล้วฮวนมีเรื่องอะไรกับพวกของนายกฤช ทำไมพวกเขาถึงต้องลงไม้ลงมือกัน?” นายตำรวจถามต่อ

“ฮวนติดหนีพนันบอลค่ะ เขาไม่มีเงินจ่ายพวกมัน” แม็กส์ตอบไปตามความเป็นจริง

“หื้มม เราชันสูตรศพของพวกเขาแล้วพบว่ามีเข็มหมุดมากมายทิ่มแทงตามอวัยวะสำคัญของพวกเขาจนเกิดการฉีดขาดและเลือดคลั่งจนเสียชีวิต” นายตำรวจคนนึงพูดถึงเรื่องชันสูตรศพของอันธพาลพวกนั้น

“พวกเราสืบมาว่าพี่สาวของคุณ เธอชื่นชอบในไสยศาสตร์ของวูดูไม่ใช่เหรอครับ ไม่แน่เธออาจจะมีส่วนในการตายของนายกฤชและพักพวก คุณพอจะรู้อะไรมาบ้างมั้ย?” นายตำรวจอีกคนพูดขึ้น พวกเขาเดาทางถูก แม็กส์ถึงกับสะดุ้ง

“มะ.....ไม่จริงหรอกค่ะ ถึงพี่สาวของชั้นจะชอบเรื่องวูดูแต่เธอก็ไม่เคยเอาไปใช้กับใคร มันอาจจะเป็นไสยศาสตร์ประเภทอื่นก็ได้” เธอเริ่มรนขึ้นเรื่อยๆ

“พวกผมก็อยากจะคิดอย่างนั้นล่ะครับ แต่แรงจูงใจต่างๆมันโยงมาที่พวกคุณ 2 คน พวกเราคงต้องขอหมายค้นไปที่ห้องของพวกคุณทั้ง 2 แล้วล่ะ” นายตำรวจคนนึงพูดขึ้น เขาจะขอหมายค้นห้องของสองสาว

“ผมว่าคุณมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่ใช่มั้ยครับ เหมือนกับว่าคุณยังไม่ได้บอกกับเราทุกเรื่อง คุณแม็กส์” นายตำรวจอีกคนเขาจ้องมองจับผิดไปที่เธอ แม็กส์หลบสายตาของเขา เธอมีพิรุธจริงๆ แม็กส์กดดันมาก เธอต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

“พอสักที!!” เธอขึ้นเสียงทำเอานายตำรวจทั้งสองตกใจ ดวงตาของแม็กส์กลายเป็นสีชมพูดอมม่วง เธอได้ใช้พลังแอนโนไดร์ในตัวเธอ

“ชั้นก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่พวกคุณทำให้ชั้นไม่มีทางเลือก ขอโทษล่ะกันนะคะ” เธอลุกขึ้นยื่นในขณะที่นายตำรวจทั้งสองคนยื่นแข็งทื่อในห้องสอบปากคำ

“พวกคุณทั้งสองคนจงฟังชั้น ชั้นต้องการให้พวกคุณลืมข้อมูลอะไรก็ตามแต่ที่คุณทั้งสองได้สืบค้นมา รวมทั้งคดีของนายกฤชและพักพวก ไม่ต้องพูดถึงมันอีก และไม่ว่าใครที่ต้องการจะขุดคุ้ยเรื่องบ้าๆนี่ พวกคุณจะต้องปฏิเสธไม่รู้ไม่เห็น เหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นในเหตุการณ์วันนั้น ชัดเจนมั้ย?” เธอใช้พลังของเธอควบคุมจิตใจของพวกเขาให้พวกเขาลืมทุกอย่าง พลังของเธอแก่กล้าขึ้น

“ครับ” นายตำรวจทั้งสองตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหุ่นเชิดของเธอ พวกเขารับคำสั่งของเธอพร้อมกัน

“อ่อ แล้วอีกเรื่องนึง พวกคุณต้องไปเอาแฟ้มเอกสารคดีที่เกี่ยวข้องกับชั้นและพี่สาวของชั้นทั้งหมดมาให้ชั้น เดี๋ยวนี้” แม็กส์ต้องการจะเก็บหลักฐานทั้งหมด

“รอสักครู่นะครับ” นายตำรวจคนนึงพูดขึ้น แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับเอกสารประกอบคดีทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพวกเธอ นำมาให้เธอ

“หวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก” แม็กส์รับเอกสารไว้ในมือ มันไม่เยอะมากจึงพอจะถือไว้ได้ ดวงตาของเธอเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอเดินออกมาจากห้องเดินตรงออกจากสน. เมื่อเธอก้าวพ้นประตูหน้าสน. เธอรู้สึกโล่งขึ้นมาก เธอไม่อยากจะทำร้ายใครแต่มันจำเป็นต้องทำและตอนนั้นเอง

“แม็กส์....แม็กส์......ทายาทแห่งเรา....บุตรแห่งเรา.....ทุกคนรอเจ้า....รอเจ้า....กลับมา.....กลับมา....กลับมาสู่อ้อมอกของเรา......กลับมาสู่เผ่าพันธุ์.....กลับมา.....อีกไม่นาน....อีกไม่นานนน” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นในหัวของเธอ มันสุดแสนจะเชือกเย็นและดูเหมือนว่าจะมีหลายเสียงดังอื้ออึงอยู่ในหัวของเธอจนเธอทรุดลงกับพื้น เธอตกใจ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เสียงเหล่านั้นมันเป็นเสียงของใครกัน ไม่นานเมื่อมันเงียบหายไป เธอเริ่มตั้งสติแล้วลุกขึ้นยืน เธอสังหรณ์ใจแปลกๆว่ากำลังจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ

---

 

ตัดมาที่หมู่บ้านเจ้ากระทรวง เมืองฮัสกี้ ช่วงเช้าสายๆ พ่อของออมและออมทั้ง 2 คนขับรถไปรับคลอเบียตกลับมาจากสภาผู้วิเศษของเมือง เธอถูกกักตัวไว้เพื่อทดสอบอะไรหลายๆอย่าง เธอต้องเปลี่ยนสถานะจากมนุษย์สามัญชนเป็นแม่มดเพราะกระบวนการไม่สามารถย้อนกลับได้ เธอจึงต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิต คลอเบียตถูกกักตัวอยู่ในสภามา 2 อาทิตย์แล้ว พวกเขาจึงปล่อยให้เธอกลับมาพักผ่อน 3 วันเพื่อที่จะให้เธอผ่อนคลายขึ้น พวกเขาคงรู้ว่าเธอคงรู้สึกอึดอัด คลอเบียตแม้จะได้กลับบ้านแต่เธอก็ยังไม่ได้กลับบ้านจริงๆของเธอ เธอยังต้องมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านของออมอยู่ เมื่อทั้ง 3 คนกลับมาถึงบ้าน

“พร้อมจะกลับบ้านมั้ย? ลุงจะทำเรื่องขอให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้านกับครอบครัวของเธอ” พ่อของออมพูดขึ้น พวกเขาเดินเข้ามาในบ้านแล้ว

“อย่าเพิ่งทำอะไรนะคะ คุณลุง” คลอเบียตห้ามไว้ เธอใส่เสื้อยืดแขนยาวสีฟ้าผับแขน กระโปรงเอวสูงสีดำทรงเอ รองเท้าผ้าใบ

“อ่าว ทำไมล่ะ พ่อแม่ของเธอ เขาคงเป็นห่วงเธอมากนะ เธอไม่คิดถึงครอบครัวเหรอ?” พ่อของออมถามต่อ

“ไอคิดถึงมันก็คิดถึงอะค่ะ แต่ตอนนี้หนูยังกลับบ้านไม่ได้ ถ้าหมอนั้นยังอยู่ มันเป็นอันตรายต่อครอบครัวของหนู” คลอเบียตพูดถึงมาโล เขาหนีรอดไปได้

“เรื่องถูกส่งไปถึงสภาใหญ่แล้ว มันไม่รอดหรอก ลุงรับรอง แต่เธอก็อยู่ที่นี้ไม่ได้อยู่ดี ซักวันนึงเธอก็ต้องกลับไปหาครอบครัวของเธอนะ คลอเบียต เธอเข้าใจที่ลุงพูดมั้ย?” พ่อของออมพูดต่อ

“เข้าใจค่ะ คุณลุง หนูรู้ว่าหนูสร้างปัญหาไว้มาก หนูขอโทษจริงๆนะคะ” คลอเบียตรู้สึกผิดมาก

“เอาเถอะๆ ลุงเองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร เพียงแต่สอนเราเฉยๆ ระหว่างนี้ก็อยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าคดีจะคลีคลายล่ะกัน” พ่อของออมใจดีกับเธอมาก

“ขอบคุณมากๆนะคะ คุณลุง” คลอเบียตดีใจที่สุด เธอยิ้มใหญ่ที่พ่อของออมไม่ถือโทษโกรธเธอ

“คุณพ่อใจดีที่สุดเลย น่ารักอะ” ออมดีใจที่พ่อของตนไม่ไล่คลอเบียตกลับไป เธอใส่เสื้อยืดสีขาวคอกลม กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบ

“อย่ามาดีอกดีใจ ไอตัวแสบ เรายังมีคดีติดตัวอยู่นะ พ่อยังยืนยันคำเดิมว่าลูกถูกกักบริเวณ” พ่อของออมหันไปพูดกับออม 

“รู้แล้วค่า” ออมพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ตอนนั้นเองก็มีเสียงกดกริ่งที่หน้าบ้าน เธอจึงเดินไปเปิดประตูบ้านดูว่าใครมา

“เซอร์ไพรส์ น้องรัก!!” หญิงสาวคนนึง เธอหน้าตาคล้ายกับออมแต่ผอม หุ่นดี ผมลอนธรรมชาติสีดำ ในชุดเอี้ยมสีขาวขายาว รองเท้าผ้าใบ เสื้อตัวในเป็นเสื้อกล้ามสีชมพูเอวลอย  

“พี่ออน!!” ออมตกใจกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอคือพี่สาวแท้ๆของออม แล้วเธอหายไปไหนมา

---

 

ตัดมาที่หมู่บ้านต้นฝัก ขาวกำลังเดินกลับเข้าบ้าน เขาใส่เสื้อยืดสีดำคอกลมมีลายสกรีนข้างหน้า กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ รองเท้าแวน ระหว่างทางก่อนถึงแยกบ้านรุจ เขาได้พบกับแอนดี้ที่กำลังเดินสวนออกมาพอดี  แอนดี้ใส่ชุดสูทเหมือนจะไปงานอะไรซักอย่างทั้งรองเท้าหนังและเนคไท ทั้ง 2 คนประจันหน้ากันเพียงสักครู่หนึ่งแล้วก็เดินสวนกันไป ไม่มีการทักทายพูดจาอะไรทั้งสิ้น แต่แล้วแอนดี้ก็เอาจนได้ เขาหันไปหาขาวแล้วปล่อยบอลพลาสม่าสีขาวสว่างจ้าใส่ ขาวที่ไม่ทันตั้งตัวก็กระเด็นทันที เขารีบลุกขึ้นยืนในขณะที่แอนดี้เข้ามาแล้ว ขาวใช้พลังวาร์ปไปโผล่กลางอากาศเหนือหัวของแอนดี้แต่แอนดี้ไวตัวทัน เขาสร้างพลังพลาสม่าขนาดใหญ่ออกมาจากมือทั้งสองข้างกระแทกใส่ขาวอีกครั้งจนเขากระเด็น แอนดี้ไม่พอ เขารุกเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง แอนดี้ทุบมือทั้งสองข้างไปที่พื้นดินจนเกิดพลังพลาสม่าสีขาวสว่างจ้ากระจายไปทั่วพื้นดิน มันจับกลุ่มเป็นก้อนแล้วพุ่งเข้าหาขาว เขาเทเลพอร์ตหายตัวไปทันทีเพื่อหลบพลังของแอนดี้ ขาวหายตัวมาโผล่ที่ด้านหลังของแอนดี้

               เขาวิ่งเข้าหาแอนดี้ เขาหันไปหาขาวกำลังจะใช้พลังของตนอีกครั้ง ขาวไม่ยอมเปิดโอกาสเป็นครั้งที่ 3 แน่นอน เขาวาร์ปตัวเองตลอดเวลารอบๆตัวของแอนดี้จนเขามองไม่ทัน ขาวได้โอกาสเขาซัดแอนดี้ไป 1 หมัดล้มลงไปกับพื้น แอนดี้ไม่ยอมแพ้เขาลุกขึ้นยื่นจะเข้าไปซัดกับขาวต่อ ทันใดนั้นเองน้ำที่เหาะอยู่บนฟ้าผ่านมาทางนี้พอดี เธอเห็นผู้ชายทั้งสองกำลังทะเลาะกันจึงเข้าไปห้าม เธอใส่เสื้อยืดกอมเม่สีเทาคอกลม กางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้า รองเท้าแตะ ผมลอนเล็กน้อย

“หยุดนะทั้งสองคน!!!” น้ำบินลงมาจากบนท้องฟ้ามาห้ามผู้ชายทั้งสองคน

“อย่ายุ่ง!!” แต่ด้วยอารมณ์โมโหของแอนดี้ เขาซัดพลังพลาสม่าไปที่น้ำโดยที่ไม่ได้ตั้งใจจนเธอกระเด็น ข้อศอกของเธอถลอกกับพื้นจนเป็นแผลเลือดออก ขาวตกใจ เขาเบนความสนใจไปที่น้ำวิ่งเข้าไปดูอาการของเธอ

“ทำบ้าอะไรเนี่ย น้องเขาไม่เกี่ยว ไปทำเขาทำไมวะ!” ขาวหันไปตระโกนใส่แอนดี้ด้วยความโมโห แอนดี้รู้สึกตกใจนิดๆ เขาไม่คิดว่าจะให้ใครบาดเจ็บแต่เขาก็ไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอะไรแล้วก็เดินจากไปทันที การที่เขาเดินหันหลังหนีทำให้ขาวโมโหขึ้นไปอีก

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ขาว ชั่งเขาเถอะ” น้ำห้ามขาวเอาไว้ไม่ให้เขาเข้าไปเอาเรื่องแอนดี้

“อื้ม งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะ” ขาวช่วยพยุงน้ำเดินไปที่บ้านของรุจเพราะว่าเป็นบ้านที่ใกล้ที่สุด

“รุจ อยู่เปล่า ไอรุจ!” ขาวตระโกนเรียกรุจไม่นานเขาก็ออกมา รุจใส่เสื้อยืดสีดำคอกลมกับกางกงเลสีขาว สบายๆเพราะอยู่แต่ในบ้าน

“ว่าไงพี่ ถ้าจะมามีเรื่องกันผมไม่เอาแล้วนะ แค่นี้ก็หลายกระทงแล้ว” บ้านของรุจยังทำไม่เสร็จดีแต่สภาพก็ดีกว่าอาทิตย์ก่อน

“มึงเห็นมั้ยเนี่ย น้องเขาข้อศอกถลอกเนี่ย มีกล่องยามั้ย จะทำแผลให้น้องเขา”

“มีพี่ แล้วไปโดนอะไรมาอะ” รุจถามต่อ

“อุบัติเหตุน่ะ เดี๋ยวค่อยเล่า”

“อ่อๆ ได้พี่ เข้ามาก่อนดิ พาน้ำมานั่งก่อน เดี๋ยวผมไปหยิบกล่องยามาให้” รุจเดินเข้าไปหยิบกล่องยา ขาวพาน้ำเข้ามานั่งที่หน้าบ้านของรุจแล้วก็ทำแผลให้

---

 

ตัดกลับมาที่หมู่บ้านเจ้ากระทรวง ออนพี่สาวของออม เธอเดินเข้ามาในบ้านทักทายกับทุกคนวิ่งเข้าไปกอดพ่อแต่ทุกคนในบ้านกลับยืนอึ้งๆไม่มีท่าทีดีใจตื่นเต้นอะไรทั้งนั้นรวมถึงคลอเบียตก็ด้วย

“พี่หายไปไหนมาอะ?” ออมเดินเข้ามาถามพี่สาว

“ชั้นได้เป็นแม่มดขาวแล้วนะ ตอนนี้ ดีใจกับพี่หน่อยสิ” หันมาตอบหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส

“แม่มดขาว พี่หายตัวไป 3 ปี หนีออกจากบ้านเพื่อไปเป็นแม่มดขาวเนี่ยนะ” ออมเริ่มหงุดหงิด

“นี่มันเรื่องอะไรกันลูก?” พ่อถามออน

“หนูได้เป็นแม่มดขาวค่ะ ตอนที่หนูหนีไป หนูก็แค่อยากมีอิสระ แต่ชั่งมันเถอะ แล้วหนูก็เข้าร่วมกับภาคีแห่งรีเวน กลุ่มของแม่มดขาวในแถบนี้ คุณพ่อดีใจกับหนูมั้ยคะ?” ออนตอบหน้าตาเฉยๆ

“พูดมาได้ แล้วพี่กลับมาทำไม?” ออมไม่พอใจมาก

“ชั้นก็คิดถึงครอบครัวบ้างไม่หรือไง แกควรจะดีใจนะที่พี่กลับมา” ออนหันไปตอบ

“แล้วลูกจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยมั้ย?” พ่อถามออน

“ไม่ล่ะค่ะ หนูแค่กลับมาเยี่ยมพ่อกับน้องเฉยๆ เดี๋ยวก็ต้องกลับแล้ว มีภารกิจต้องทำ” ออนหันไปตอบ เธออารมณ์ดีมากซึ่งตรงข้ามกับออม

“งั้นพี่ก็กลับไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก ไปใช้ชีวิตแม่มดขาวของพี่ให้พอใจเหอะ” ออมเริ่มใส่อารมณ์

“แกเป็นอะไรออม ไม่พอใจอะไรชั้น?” ออนเริ่มแคลงใจ

“พี่หายไป 3 ปี 3 ปีนะพี่ แล้วพี่ก็กลับมาบอกว่าชั้นเป็นแม่มดขาวแห่งภาคีรีเวนอะไรเนี่ย ชั้นคิดถึงครอบครัวจึงกลับมาเยี่ยม พี่ทำตัวเหมือนพวกนายทหารผ่านศึกสงครามอย่างนั้นล่ะ ถ้าพี่คิดถึงพวกเราจริง 3 ปีที่ผ่านมาทำไมพี่พึ่งคิดได้ ชั้นถามหน่อยเหอะ” ออมจัดชุดใหญ่

“แกโมโหอะไรกัน แกควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ” ออนยังคงงงอยู่

“อ๋อ ชั้นไม่ควรโมโหเลยสินะพี่ พี่ทำอะไรก็ถูกไปหมด ก็พี่มันลูกรักนี่ ใครจะว่าอะไร พี่กลับมาทำไมอะห๊ะกลับมาทำไม!!”

“แล้วแกจะขึ้นเสียงทำไม ชั้นไม่เข้าใจแกเลย ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน แกทำตัวน่ารักกว่านี้นะ ออม” ออนเริ่มโมโห

“อดีตเอากลับมาไม่ได้หรอกนะ พี่สาว พี่จะพูดน่าตาเฉยว่าพี่ไม่ผิด โมโหอะไรกัน อย่างั้นเหรอ? ชั้นถามจริง”

“แล้วแกต้องการอะไรจากชั้นห๊ะ ออม ต้องการอะไร ชั้นก็อยู่นี่แล้วไง จะเอาอะไรอีก”

“แค่กลับไปซะ ออกไปจากบ้านหลังนี้!!” ออมชี้นิ้วไล่พี่สาว

“ใจเย็นๆ ออม พี่ออนเขามีเหตุผล..” คลอเบียตพยายามห้าม

“แกไม่ต้องพูด!! คลอเบียต อยู่เฉยๆ” ออมไม่รับฟัง

“อะไร แกจะไล่ชั้นอย่างนั้นเหรอ? มีสิทธิ์อะไรน้องรัก ขนาดคุณพ่อยังไม่ไล่ชั้นเลย” ออนมองเป็นเรื่องตลก คุณพ่อได้ได้ยืนนิ่งไม่พูดอะไร

“เพราะว่าชั้นเป็นลูกสาวของบ้านนี้ไง”

“ชั้นก็เป็น!! เป็นพี่สาวของแกด้วย”

“พี่ไม่ใช่ ไม่ใช่ตั้งแต่พี่จากไป พี่ทิ้งพวกเราไปหาความสุขใส่ตัว พี่มันเห็นแก่ตัว” ออมใส่หนัก

“งั้นเหรอ ชั้นคงเป็นพี่สาวใจร้ายล่ะสินะ 5” ออนไม่ได้สนใจอะไร

“แค่ออกไป!”

“แล้วถ้าชั้นไม่ไปล่ะ”

“พี่ต้องไป!”

“ก็ชั้นไม่ไปอะ ใครจะทำไม แกจะทำไม?” ออนไม่มีทางกลัวน้องสาวของตนเด็ดขาด ในขณะที่ออมก็ไม่เกรงกลัวพี่สาวของเธอเหมือนกัน

“เอาจริงเหรอน้องรัก คิดว่าสู้พี่ได้เหรอ?” ออมยืนจ้องหน้าออนจนเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ ทั้ง 2 ต่างชูคอมองหน้ากันและกัน

“ออก....ไป”

“ไม่” ออนยืนกราน ทั้งสองสาวคิดจะเปิดศึกกัน

“พอได้แล้ว ทั้งสองคน จะทะเลาะทำไมกัน” พ่อของ 2 สาวเกิดโมโหขึ้นมา ทำเอาทุกคนตกใจ

“คลอเบียต พาออมขึ้นไปอยู่บนห้องเดี๋ยวนี้ แล้วไม่ต้องลงมาจนกว่าพ่อจะสั่ง ออนเรามีเรื่องต้องคุยกัน” คุณพ่อเคลียร์ทาง คลอเบียตเดินไปดึงตัวของออมให้ขึ้นไปบนบ้าน

“ไม่นะ พ่อ พ่อ” ออมไม่ยอมจบง่ายๆ

“หยุดเลย ยัยออม แกกลับขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้” คุณพ่อเริ่มโมโห เขาออกคำสั่ง ออมไม่พอใจ เธอเดินสะบัดหน้ากระทืบเท้าขึ้นไปบนบ้าน คลอเบียตเดินตามไป คุณพ่อรีบเดินเข้าไปกอดออนไว้ในอ้อมอกทันที เขาคงคิดถึงลูกสาวคนนี้มาก

---

 

ตัดกลับมาที่หมู่บ้านต้นฝักในช่วงเย็นใกล้จะมืด น้ำ เธอบินอยู่บนฟ้ากำลังจะกลับบ้าน ข้อศอกของเธอมีพลาสเตอร์ปิดแผลจากเรื่องเมื่อตอนบ่ายไว้ ในตอนที่เธอกำลังบินกลับไปที่บ้านนั้น เธอผ่านมาตรงซอยย่อยอีกซอยตรงข้ามกับซอยย่อยของบ้านพวกขาวแล้วจู่ๆก็มีเหมือนกับสนามพลังบล็อกตัวเธอไว้ทำให้ความสามารถในเรื่องเหาะของเธอไม่ทำงาน เธอตกลงมาจากท้องฟ้า เธอคิดว่าเธอต้องตายแน่ๆ ทันใดนั้นก็มีแขนทั้งสองข้างของผู้ชายคนนึงอุ้มตัวเธอไว้ เธอหันไปมองผู้ชายคนนั้น เขามีหน้าตาที่หล่อ คมเข้ม ผิดคล้ำนิดๆ สูง แต่งตัวแว๊นๆ กับพักพวกประมาณ 6-7 คน เขาวางเธอลงอย่างนุ่มนวล เธอถอยตัวออกห่างจากเขานิดๆ

“ขอบคุณนะ พี่ไนน์ พี่ช่วยชีวิตชั้นไว้ ชั้นไปล่ะ” เขาชื่อไนน์ เป็นอันธพาลขาใหญ่ของท้ายซอย ทั้งขายของหนีภาษี ค้ายา แข่งบิด เขาเป็นพ่อมดที่มีความสามารถในการสร้างสนามพลังบล็อกพลังของผู้วิเศษชั่วคราว นั้นคือสาเหตุที่ว่าทำไมจู่ๆน้ำที่เหาะได้ถึงตกลงมาจากท้องฟ้า

“เดี๋ยวก่อนสิน้องน้ำ จะรีบไปไหนล่ะ มาอยู่คุยกันก่อน” ไนน์ไม่ยอมให้ไป การกระทำของเขามีผลประโยชน์เสมอ

“พี่ต้องการอะไร เงินน่ะชั้นไม่มีให้หรอกนะ” น้ำคิดว่าไนน์ต้องการรีดไถเธอ

“ไม่ใช่ พี่ไม่ได้จะมาเอาเงินของน้องหรอก น้องออกจะสวยขนาดนี้ ใครจะกล้าทำอะไร พี่แค่จะคุยเฉยๆ”

“คุยอะไรพี่ วันหลังได้มั้ย ชั้นต้องรีบกลับอะ ไปล่ะนะ” น้ำรีบปฏิเสธแล้วเดินหนี ไนน์วิ่งไปดึงตัวเธอไว้

“น้องคิดว่าพี่จะกลางสนามพลังทำไม ถ้ามันไม่มีเหตุผล ว่าไง” ไนน์เริ่มเผยไต๋

“แล้วพี่ต้องการอะไร?” น้ำถาม

“พี่ไม่ได้ต้องการอะไรจากตัวของน้องหรอก” ไนน์จับคางของน้ำเบาๆ เธอหันหน้าหนี

“แต่น้องพี่ ไอจิม มันชอบน้องเอามากๆ พี่ก็แค่ยากให้มันสมหวัง น้องน้ำก็ให้เบอร์มันไปเถอะนะ ลองคุยกันดู” ไนน์ปล่อยแขนของน้ำ แล้วมองไปที่เด็กผู้ชายคนนึง ตัวดำๆ หน้าตาไม่ค่อยดี ยืนมองน้ำอย่างเขินอาย มือนี่กำโทรศัพท์ไว้

“ชั้นไม่ได้ใช้โทรศัพท์อะพี่ โทษทีละกันนะ” น้ำปฏิเสธทันที

“น้องน้ำรู้มั้ยจ๊ะ ว่าเวลาที่ผู้หญิงโกหก มันยิ่งทำให้ผู้ชายอย่างเราๆรู้สึกอยากที่จะเข้าไปขุดไปคุ้ยเรื่องราวของเธอจริงๆ”

“แต่ชั้น....”

“ชั้น ชั้น ชั้น ชั้น ชั้น ชั้น น้องจะโกหกพี่ว่าไม่มีจริงๆงั้นสิ เถอะน่า ให้ๆไปเถอะ ถึงไอจิมหน้าตามันจะไม่หล่ออะไร แต่มันดูแลน้องได้แน่นอน”

“นายอยู่ม.อะไร?” น้ำเบือนหน้าหันไปถามจิม

“ก็เท่าเธอนั้นล่ะ.....ม. 2” จิมตอบแบบเขินๆ ซึ่งผิดกับน้ำที่แทบจะเบะปาก

“ม.2 ไปหาอย่างอื่นทำเหอะ ถ้าทำไม่ได้ก็ไปตั้งใจเรียนให้พ่อกับแม่ เชื่อเราดิ” เธอตอกหน้าจิมไม่รักษาน้ำใจของไนน์

“น้องน้ำจ๊ะ พูดแบบนี้เหมือนไม่ไว้หน้าพี่เลยนะ ทำไมจ๊ะ ผู้หญิงม.2จะมีแฟนไม่อย่างงั้นเหรอ?” ไนน์หงุดหงิดนิดๆ

“ก็ชั้นยังไม่อยากมี ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นกลับล่ะ” น้ำรีบจบการสนทนา เธอกำลังจะเหาะขึ้นไปบนฟ้า ทันใดนั้นเองพวกของไนน์ 2 คนที่ดูโตกว่าเธอก็เข้าไปจับตัวเธอไว้ ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ เธอจึงร้องโวยวาย

“ปล่อยนะ! นี่ปล่อยนะ ปล่อยสิวะ!” เธอร้องโวยวายพยายามจะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเรี่ยวแรงของเธอไม่สามารถต่อกรกับพละกำลังของผู้ชายทั้ง 2 คนได้

“น้องไม่ยอมดีๆ พี่คงต้องใช้วิธีของพี่แล้วล่ะ” ไนน์คิดจะทำอะไรบางอย่างกับน้ำ

“เห้ย ไอจิม ตอนนี้ล่ะ จัดการซะ” ไนน์หันไปสั่งให้จิมข่มขืนน้ำ

“จะดีเหรอพี่?” จิมยังกล้าๆกลัวๆอยู่

“กูจะบอกมึงไว้ให้นะ ถือว่าเป็นการฝึกฝน มึงจะได้หัดให้เป็น หรือมึงอยากจะใช้มือไปตลอดชีวิตห๊ะ มันไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะมีอะไรกับผู้ชายที่แม่งล้มปากอ่าวหรอกนะเว้ย” ไนน์ยุจิม ทำให้จิมเริ่มฮึกเหิม น้ำโวยวายสุดชีวิตส่งเสียงลั่น

---

 

ตัดกลับมาที่หมู่บ้านเจ้ากระทรวง เมืองฮัสกี้ ในช่วงหัวค่ำบ้านของออมวันนี้ดูท่าจะครึกครื้นเป็นพิเศษ พ่อของออมดูมีความสุขมากที่ลูกสาวทั้ง 2 คนของเขาได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าครอบครัวของเขาได้กลับมาอบอุ่นอีกครั้งนึงแต่มันจะเป็นอย่างที่เขาคิดไว้หรือเปล่า เมื่อทั้งออมและออนต่างคนก็ต่างทานมื้อเย็นกันไม่มีการพูดจาสนทนาอะไรทั้งสิ้น อารมณ์ของออมดูท่าจะสงบลงบ้างแล้วแต่ก็คงยังไม่หายโกรธพี่สาวของตนง่ายๆอย่างแน่นอน คลอเบียตที่นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะด้วยกันก็กังวลกลัวว่าทั้งสองคนจะเปิดศึกกันอีกรอบ จนกระทั้งออนเป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนา

“แล้วนี่การเรียนเป็นยังไงบ้าง?” ออนไม่รู้จะคุยอะไรกับน้องสาวของตนเลยถามด้วยคำถามพื้นๆก่อน

“ก็ดีอะ เรื่อยๆ” ออมตอบแบบไม่เต็มใจตอบ เธอไม่มองหน้าพี่สาวของเธอเลยด้วยซ้ำ

“เหรอ แล้วเธอล่ะคลอเบียต เรื่องคดีไปถึงไหนแล้ว?” ออนรู้สึกว่าการสนทนาระหว่างเธอกับน้องสาวคงไปไม่รอดเลยเบนความสนใจมาที่คลอเบียต

“ก็เหลือแค่ทดสอบนิดๆหน่อยๆอะค่ะ แล้วก็ไปขึ้นศาลอีกรอบนึง” คลอเบียตหันไปตอบด้วยความยินดี

“งั้นเหรอ แล้วทำไมเธอไม่กลับไปอยู่ที่บ้านล่ะ?” ออนถามต่อ

“ยังกลับไม่ได้ค่ะ ถ้ายังจับตัวคนร้ายไม่ได้ หนูก็ยังกลับไม่ได้ค่ะพี่”

“เอ้า แล้วไหนพ่อบอกว่าเธอจัดการพวกนักล่าทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?” ออนถามต่อด้วยความสงสัย

“ยังไม่หมดค่ะ ฝ่ายพิสูจน์หลักฐานบอกว่าไม่พบศพของตัวการ มันหนีไปได้ หนูเลยยังกลับบ้านไม่ได้ กลัวครอบครัวมีอันตรายอะค่ะ” คลอเบียตบอกไป

“เอ้า แล้วเธอมาอยู่บ้านชั้น แล้วครอบครัวชั้นจะไปซวยเหรอ? ถ้าวันไหนพวกมันบุกมาแล้วครอบครัวชั้นจะทำยังไงล่ะ?”

“หนูทราบดีค่ะ แต่ถ้าคดีจบเมื่อไหร่ หนูจะไม่รบกวนแล้วค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว” คลอเบียตรู้สึกผิด เธอไม่โกรธที่ออนพูดแบบนั้นกับเธอ

“แกไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นอะ ชั้นให้แกอยู่กับชั้น ใครก็ไล่แกไปไหนไม่ได้!” ออมพูดกระแทกใส่ออน

“ออม พี่ไม่ชอบเลยนะที่แกเป็นแบบเนี้ย ฟังเหตุผลหน่อย ถ้าพวกนักล่ายังลอยนวลอยู่ คลอเบียตไปอยู่ที่ไหนก็เป็นอันตราย ทำไมไม่ให้เธออยู่ที่สภาไปเลยล่ะ คดีจบแล้วจะมาอยู่ที่นี่ก็ได้” ออนอธิบายเหตุผล

“แต่ถึงยังงั้น พี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดจากับเพื่อนชั้นแบบนี้” ออมเริ่มขึ้นเสียง

“ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิ์ ชั้นเป็นลูกสาวของบ้านนี้ แล้วชั้นก็เป็นพี่สาวของแก” ออนเริ่มขึ้นเสียงเหมือนกัน

“พี่ไม่ใช่! ไม่ใช่ มา 3 ปีล่ะ พี่ไปอยู่ไหนมาอะ ในตอนที่พวกเราออกตามหาพี่แทบเป็นแทบตาย ในตอนที่เราลำบาก ขณะที่พี่มัวแต่ผจญภัยกับชีวิตแม่มดขาวของพี่” ออมใส่หนัก

“อย่าเถียงกันตอนกินข้าว” คุณพ่อพูดสวนขึ้นมา

“พ่อไม่ต้องมาพูดเลย หนูจะไม่ยอมอีกแล้ว ถ้าพี่จะให้เพื่อนหนูไปอยู่ที่อื่น พี่ก็ต้องออกไปด้วย” ออมยืนขึ้น เธอเริ่มอารมณ์ไม่ดี

“ชั้นไม่ไป” ออนก็ยืนขึ้น เธอคิดจะกวนประสาท

“พี่ต้องไป ออกไปซะ!” ออมก็ไม่ยอม

“แกเป็นใครมาไล่ชั้น ชั้น....ไม่....ไป”

“ออกไป”

“ไม่ แกจะทำอะไรชั้นเหรอ มาเลยน้องสาว กล้าๆหน่อย” ออนพูดจาท้าทาย ยียวนกวนประสาท

“พี่อย่ามาท้าชั้นนะ” ออมเริ่มโมโหจริงๆ

“อุ้ย สงสัยจะโกรธจริง ไปกันเถอะ คลอเบียต น้องสาวชั้นอารมณ์คงไม่จอยแล้วล่ะ” ว่าแล้วออนก็เตะไปที่ไหล่ของคลอเบียต เกิดคลื่นบางอย่างถ่ายถอดจากตัวของเธอเข้าไปในตัวของคลอเบียตจนเธอเกรงไปทั้งตัว คลอเบียตร้องด้วยความเจ็บปวด นั้นคือความสามารถของออน เธอสามารถอัดคลื่นพลังวิญญาณของตนออกไปถ่ายถอดให้ผู้อื่นได้ ซึ่งสิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือการถ่ายถอดคลื่นวิญญาณของตัวเองเข้าสู่ร่างกายผู้อื่นทำให้ดวงจิตของคลอเบียตเกิดการแปรปรวนไม่เสถียร ร่างกายของคลอเบียตจึงเกิดอาการเกรงไปทั่วทั้งตัวจนเหมือนคนชัก

“พี่ออน ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ” ออมโมโหมาก

“ทำไมอะ ชั้นไม่ได้ทำอะไรนี่ เนอะ” ออนยังคงกวนอยู่ ในขณะที่คลอเบียตตัวเกรงจนเส้นเลือดขึ้น พูดไม่ออก

“บอกให้ปล่อย!!!” สิ้นเสียงของออมก็เกิดพายุขนาดเล็กพัดวนไปทั่วบ้านรอบๆโต๊ะอาหารจนข้าวของต่างๆปลิวกระจายไปทั่ว นั้นคือความสามารถของเธอ เธอสามารถควบคุมธาตุทั้ง 4 ได้คือ ดิน น้ำ ลมและไฟ เหมือนกับละมุด สิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือการควบคุมธาตุลม

“ดูแกสิ เดี๋ยวนี้ไม่ใช่น้องสาวตัวน้อยๆของชั้นแล้วสินะ เก่งมากน้องพี่” ออนพูดจาท้าทาย เธอยังยืนหยัดสู้ ต่อต้านพายุของออมและยังไม่ปล่อยมือออกจาคลอเบียต

“พูดดีไปเถอะ ชั้นบอกให้ปล่อย” ออมกำมือแน่นควบคุมพายุหมุนในบ้านให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ

“คุณพ่อดูเธอสิคะ ยิ่งเหมือนแม่เข้าไปทุกวัน” ออนพูดจาพาดพิงถึงแม่ของตน

“อย่ามาพูดถึงแม่แบบนี้นะ!” ออนยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“อย่าสู้กันตอนกินข้าว!!” คุณพ่อตระโกนให้ทั้งสองคนหยุดสู้กัน เขาไม่สามารถลุกออกจากที่นั่งได้

“ไม่แน่นะคะ อีกหน่อยเธออาจจะเข้าสู่ศาสตร์มืดก็ได้!” ออนพูดจาประชดประชันน้องสาว

“อีบ้า!!!!!” ออมโมโหสุดขีด เธอเปลี่ยนพายุหมุนในบ้านให้กลายเป็นแรงลมกระชากพัดเข้าใส่ออนจนเธอกระเด็นไปติดกับฝาผนัง ออมควบคุมกระแสลมให้อัดกระแทกออนอยู่อย่างนั้น ทำให้เธอลอยไปติดกับฝาผนังขยับตัวไม่ได้ คลอเบียตหลุดออกจากพันธนาการของออน เธอถึงกับล้มลงไปกับพื้นเลยทีเดียว

“ออม อย่าให้พ่อต้องลุกนะ!” คุณพ่อก็เริ่มโมโหเช่นกัน

“เอาซี่ น้องรัก ทำได้แค่นี้เหรอ?” ถึงแม้ออนจะขยับตัวไม่ได้แต่เธอก็ยังคงพูดจาท้าทายออมอยู่ดี

“อยากได้มากกว่านี้เหรอ? เดี๋ยวจัดให้” ออมรับคำท้าทาย เธอกำลังจะใช้พลัง ทันใดนั้นเองเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เสียงกริ่งนั้นทำให้พายุอารมณ์ระหว่าง 2 พี่น้องค่อยๆสงบลงบ้าง ออมจึงคลายพลังออก ออนเลยตกลงมาที่พื้น ทุกคนหันไปมองที่หน้าบ้านด้วยความสงสัยว่าใครมา

“โอเค เดี๋ยวชั้นไปเปิดเอง” คลอเบียตรีบปลีกตัวออกจากสถานการณ์ตรงนั้น เธอเดินไปที่หน้าบ้านพร้อมกับจับไปที่ไหล่ของตน เธอรู้สึกปวดไหล่มาก คลอเบียตเปิดประตูบ้านเพื่อจะดูว่าใครมา แล้วสิ่งที่เธอไม่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น บุคคลที่กดกริ่งนั้นก็คือ มาโล เขาพุ่งตัวเข้ามาหาคลอเบียตด้วยความบ้าคลั่ง

---

 

ตัดกลับมาที่หมู่บ้านต้นฝัก น้ำที่กำลังจะถูกพวกของไนน์ฉุดตัวไปทำมิดีมิร้ายอยู่นั้น ทันใดนั้นเองแอนดี้ผ่านมาเห็นทันที

“เห้ย ทำไรกันวะ?” แอนดี้เห็นว่าเป็นน้ำที่โดนฉุดอยู่จึงรีบเข้าไปช่วยทำเอาพวกของไนน์ตกใจนิดหน่อย

“มึงไม่เกี่ยว ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็อย่ายุ่ง” ไนน์ตะคอกกลับไป

“พวกมึงจะทำอะไรน้องเขาอะ ปล่อยน้องเขาเดี๋ยวนี้นะ” แอนดี้ไม่ยอม

“ไม่เว้ย มึงอย่าเสือก ไอแว่น!” ไนน์ด่าแอนดี้ไป 1 ดอก ทำให้เขาโมโหมาก

“ช่วยด้วย!!!” น้ำแหกปากโวยวายขอความช่วยเหลือจนไนน์ต้องเอามืออุดปากไว้และตอนนั้นเองแอนดี้ก็คิดจะเปิดศึก เขาซัดพลังพลาสม่าสีขาวสว่างจ้าใส่พวกของไนน์ 2-3 คนจนกระเด็นไปตามๆกัน พวกของไนน์ไม่ยอมให้ใครมาหาเรื่องได้ง่ายๆ ชายหนุ่ม 2 คนลุกขึ้นมาเอาคืนแอนดี้

“อะ โกร์รุยอิท โกร์รุยอาท อะโกร์รุย” ชายหนุ่มทั้งสองคนร่ายคาถาใส่แอนดี้ ทำให้เขารู้สึกหมดแรง หูตาฝ้าฟาง จนเริ่มล้มลงไปกับพื้น

“กายาเอส ติมปุดิกคุส” ชายหนุ่มทั้งสองคนร่ายคาถาต่อเนื่อง แอนดี้ร้องด้วยความเจ็บปวด

“วิมเมสเซ่ นาตูราย เรกูลัส......วิมเมสเซ่ นาตูราย เรกูลัส” แอนดี้ตั้งสมาธิร่ายคาถาบางอย่าง ทันใดนั้นเองก็มีพลังงานบางอย่างจากพื้นดินส่งออกมาซึมซับเข้าไปในร่างกายของเขาจนเขาหายเจ็บปวด

“โซเลาอาตูรี่” แอนดี้ร่ายคาถาคลายมนต์ของพ่อมดทั้งสองคนแล้วยืนขึ้น เขาเริ่มโต้กลับด้วยการซัดคลื่นพลังพลาสม่าใส่พ่อมดทั้งสองคนจนกระเด็นไป พวกของไนน์จึงบุกเข้าหาแอนดี้ทุกคนแต่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านพลังของแอนดี้ได้เลยสักคนเดียว พวกเขาถูกพลังพลาสม่าของแอนดี้ซัดกระเด็นออกมาตามๆกัน จนกระทั่งชายร่างใหญ่คนนึง เขาเข้าไปถึงตัวแอนดี้จนได้ เขาจับไปที่แขนของแอนดี้แล้วโยนเขากระเด็นออกไป แอนดี้ลุกขึ้นคิดจะใช้พลังต่อ ทันใดนั้นเองสนามพลังของไนน์ก็ถูกกางขึ้นทำให้เขาใช้พลังไม่ได้เลย พวกของไนน์บุกเข้าไปถีบเขาและตามด้วยการรุมกระทืบ จิมได้โอกาส เขาจิกหัวของแอนดี้ขึ้นมาแล้วเหวี่ยงเขาจนกระเด็นลงไปที่พื้น สถานการณ์ทุกอย่างเริ่มจะแย่ลงเรื่อยๆ ตัดกลับมาที่บ้านของรุจ ขาวยังคงนั่งอยู่ที่บ้านรุจ เขายังไม่กลับบ้าน แล้วจู่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงโทรศัพท์มือถือของขาว เขามองดูว่าใครโทรมาปรากฏว่าคือสมาร์ทที่โทรมา เขาจึงรับสาย

“ฮัลโหล เออ ว่าไง?”

“มึง บอกให้ไอน้ำกลับบ้านได้แล้ว พ่อกับแม่กลับมาแล้วเนี่ย” สมาร์ทคงคิดว่าน้ำอยู่กับขาวและยังไม่ยอมกลับบ้าน

“เห้ย แต่น้องมันกลับไปได้ชั่วโมงนึงแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกเหรอวะ?” ขาวตกใจ ในเมื่อน้ำกลับบ้านไปเมื่อชั่วโมงก่อน บ้านเธอก็ใกล้แค่นี้ ทำไมยังไม่ถึงบ้าน

“ห๊ะ มึงหมายความว่าไงนะ แล้วน้องกูไปไหนอะ?” สมาร์ทตกใจ

“กูว่าท่าจะไม่ดีละ เดี๋ยวมึงมาหากูนะ กูไปตามหาเอง” ขาวตัดสินออกตามหาน้ำทันที เขาวางหูโทรศัพท์แล้ววาร์ปไปที่หน้าบ้านรีบวิ่งไป รุจเห็นท่าจะไม่ดีเลยเอ่ยถาม

“มีอะไรหรือเปล่าพี่?”

“น้ำยังไม่ถึงบ้านเลย ไปตามหากัน กูเป็นห่วงว่ะ” ขาวหันมาตอบด้วยความใจร้อน

“เห้ย จริงดิ โอเคพี่ ผมไปด้วย” รุจตกใจ เขารีบใส่รองเท้าแล้วตามไปทันที ทั้งสองคนรีบวิ่งออกไปตามหาน้ำและหวังว่าจะเจอ จนทั้งสองคนวิ่งมาถึงทางแยกของหมู่บ้านแล้วได้พบกับภาพที่เห็นคือ แอนดี้กำลังถูกซ้อมอย่างหนักโดยพวกไนน์จนเขาเลือดอาบ ส่วนน้ำก็ถูกล็อคตัวเอาไว้ ขาวโกรธมาก เขาเทเลพอร์ตเข้าไปในวงคนพวกนั้นแล้วจัดการกับทุกคน เขาต่อยหน้าของจิมจนกระเด็น ในขณะที่คนอื่นๆเริ่มเบนความสนใจมาที่เขา ขาววาร์ปหลบทั้งหมัดและบาทาของทุกคน เขาโต้กลับด้วยการชกและเตะจนทุกคนกระเด็นกันไป ไม่มีใครว่องไวเทียบเท่ากับเขา ขาวใช้การหายตัวให้เป็นประโยชน์ในการต่อสู้และในที่สุดเขาก็ได้โอกาสเข้าถึงตัวของไนน์ ขาวถีบไปที่ใบหน้าของไนน์เต็มๆจนเขากระเด็น น้ำถูกปล่อยตัวมาแล้ว เธอรีบวิ่งเข้ามาหาขาว ส่วนแอนดี้ก็นอนเจ็บอยู่ที่พื้น ตอนนั้นเองไนน์ลุกขึ้นยื่น เขาคิดที่จะโต้กลับแล้วจู่ๆก็มีมือๆนึงจับเขาเอาไว้ ด้วยความโมโหเขาจึงรีบหันกลับไปแล้วเขาก็พบกับรุจ เขาถึงกับตกใจเหมือนเจอผี ไนน์กับพวกรุจเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน

               ตอนนั้นเองที่ทำให้รุจโมโหเขาจึงกลายร่างจัดการกับพวกไนน์ทุกคน หลังจากนั้นก็ไม่มีใครในแก๊งค์ของไนน์กล้ามีเรื่องพวกรุจอีกเลย ถึงแม้ว่าไนน์จะอายุมากกว่ารุจ แต่เขาก็กลัวรุจมาก พวกของไนน์รีบวิ่งหนีไปเพราะว่ากลัวรุจกันทั้งนั้นและตอนนั้นเอง สมาร์ทก็ตามมาเจอพอดี น้ำรีบวิ่งโผล่เข้ากอดสมาร์ทด้วยความกลัว สมาร์ทกอดเธอไว้แน่น เขาเกือบที่จะสูญเสียน้องสาวคนนี้ไปเสียแล้ว แอนดี้ค่อยๆลุกขึ้นยืน ดูท่าเขาจะเจ็บหนักที่สุดในงานนี้

“ขอบคุณนะคะพี่ พี่ช่วยชีวิตชั้นไว้” น้ำเอ่ยขอบคุณแอนดี้ เธอซึ้งใจกับเขามากจริงๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พี่ขอโทษด้วยนะเรื่องเมื่อตอนกลางวัน” แอนดี้คงรู้สึกผิดที่เผลอทำร้ายน้ำโดนที่ไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ เรื่องเล็กน้อย” น้ำตอบกลับด้วยความยินดี ท่าทีของเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นกับแอนดี้ เขายิ้มแล้วเดินหันหลังกลับไป เขาต้องค่อยๆเดินเนื่องจากร่างกายมันช้ำไปหมด ตอนนั้นเองขาวก็เอ่ยขึ้นมา

“เดี๋ยวพี่!!” ขาวตระโกนเรียกแอนดี้ เขาหันมามอง

“ผมขอโทษพี่ด้วยนะ เรื่องนั้นอะ” ขาวยอมอ่อนข้อลง เขาเริ่มขอโทษก่อน

“เห้ย ชั่งมันเหอะ เรื่องมันไร้สาระ หรือมึงไม่คิดว่ามันไร้สาระวะ?” แอนดี้ก็ดูท่าทีดีขึ้น

“โห โคตรอะ เอ้ย! คือ...ก็...ไร้สาระไง” ขาวกลัวพูดอะไรห้วนๆแล้วแอนดี้จะไม่พอใจอีก

“เออ กูไร้สาระเองล่ะ ขอโทษมึงด้วยนะ” ในที่สุดแอนดี้ก็ยอมขอโทษ

“ได้เลยพี่ดี้ งั้นตกลงเราดีกันแล้วใช่มั้ยพี่?”

“เออๆ ตอนนี้กูขอตัวกลับบ้านก่อนนะ ไม่ไหวว่ะ 555” แอนดี้ไม่ได้ติดใจอะไรแล้วทุกอย่างจบด้วยดีแต่....พอเขาหันหลังเดินกลับมาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที เขากลับยิ้มแบบมีเล่กลอะไรซักอย่าง สรุปว่านี่คือแผนของแอนดี้งั้นเหรอ

---

 

ตัดกลับมาที่หมู่บ้านเจ้ากระทรวง มาโลพุ่งตัวเข้ามาหาคลอเบียตอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว เธอตระโกนร้องลั่น มาโลปักเข็มฉีดยาสลบไปที่คอของคลอเบียต ยาสลบออกฤทธิ์ไวมาก มันทำให้เธอสลบทันที มาโลแบกตัวคลอเบียตขึ้นบนบ่า ตอนนั้นเองออนที่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเดินออกมาดูแล้วเธอก็ได้พบกับมาโล เขาหยิบลูกระเบิดออกมาแล้วแกะชนวน เขาเขวี้ยงลูกระเบิดเข้าไปในบ้านทำเอาทุกคนในบ้านตกใจ ออมรีบวิ่งไปหาคุณพ่อเพื่อหลบลูกระเบิด มาโลได้โอกาสจึงรีบชิงหนีออกมา ทุกคนในบ้านคิดว่าต้องไม่รอดแน่ๆแต่ลูกระเบิดกับไม่ระเบิดเพราะอะไรกัน ออมกับคุณพ่อจึงหันมามอง ปรากฏว่าสิ่งที่ทำให้ลูกระเบิดมันไม่ทำงานก็คือสนามพลังสีขาวของออนที่ห่อหุ้มลูกระเบิดเอาไว้ไม่ให้ตกพื้น ทุกคนในบ้านถึงกับโล่งอกถอนหายใจ

“มันเป็นใครอะ!” ออนหันไปถามออม เธอยังไม่หายช๊อคแต่ดีที่เธอยังมีสติใช้เวทมนตร์ทัน

“นักล่า!!” ออมก็สติแตกไปชั่วครู่

“ไป ไปช่วยเพื่อนแกกัน” ออนแสดงท่าทางด้วยสายตาที่มุ่งมั่น สองพี่น้องวิ่งออกมาที่หน้าบ้านแล้วมองตรงไปข้างหน้า มาโลที่แบกคลอเบียตวิ่งไปด้วยเนื่องจากต้องรับน้ำหนักของคน 1 คนไว้จึงหนีไปไม่ได้ไกลมากนัก

“ชั้นใช้เวทมนตร์กับมนุษย์ไม่ได้ มันเป็นกฎ” ออนหันไปบอกออม

“เอ้า แล้วจะทำไงดีล่ะ?” ออมก็ไม่รู้จะทำยังไง

“แต่ชั้นทำอีกอย่างนึงได้” ออนจับไปที่บ่าของน้องสาว หลังจากนั้นคลื่นวิญญาณในตัวเธอก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของน้องสาวแต่มันไม่ได้ทำร้ายออม มันกลับกลายเป็นพลังที่หนุนอำนาจวิเศษของออมให้มีพลังเพิ่มมากขึ้น ตอนนี้ออมรู้สึกว่าตัวเธอมีพลังที่เต็มเปี่ยม เธอค่อยๆกำมือหลังจากนั้นก็เกิดเปลวเพลิงลุกไหม้กลางถนนในซอยตัดผ่านตรงหน้าของมาโลเป็นกำแพงกั้นไว้ไม่ให้มาโลผ่านไปได้ เขาหันหลังกลับมา ทันใดนั้นเองออมก็ตวัดแขนขวาจนเกิดลมกระชากอย่างแรงทำให้มาโลกับคลอเบียตแยกตัวออกจากกันกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง เขาลุกขึ้นชักปืนออกมายิงไปที่ออม เธอใช้พลังธาตุลมให้เคลื่อนตัวเข้าไปหามาโลอย่างรวดเร็วด้วยลมพร้อมกับหลบกระสุนไปด้วย เมื่อเธอมาถึงหน้าของมาโลแล้ว ออมควบคุมระแสลมให้พุ่งเข้าหามาโลพัดจนเขาปลิวลอยกระเด็นออกไป มาโลนอนอยู่ที่พื้นกำลังลุกขึ้น ตอนนั้นเองออมก็ควบคุมธาตุดินให้พื้นตรงนั้นให้แตกเป็นหลุมแล้วพันธนาการตัวของมาโลเอาไว้จนตัวของเขาจมลงไปในพื้นดินเหลือไว้แค่ช่วงบ่าถึงศีรษะทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ เธอดับกำแพงไฟลง แล้ววิ่งไปดูคลอเบียตที่นอนสลบอยู่ ออนก็วิ่งตามมา

“เธอสลบเพราะฤทธิ์ยาอะ พี่ทำอะไรได้บ้างมั้ย?” ออมพยุงตัวคลอเบียตขึ้นมา เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากออน ตอนนั้นเองออนก็ยืนมือออกไปไล่มือผ่านรอบๆตัวคลอเบียตพร้อมกับร่ายคาถา

“ซัวเจ ซูปอร์......ซัวเจ ซูปอร์....ซัวเจ ซุ.....” ในขณะที่ออนกำลังใช้คาถาทำให้คลอเบียตฟื้นขึ้นมานั้น คุณพ่อของเด็กทั้งสองก็กำลังเดินตรงเข้ามาหามาโลที่แหกปากโวยวายพยายามจะดิ้นให้หลุด

“เจอตัวซะที ตามหาซะทั่วเลย” เขานั่งย่องๆตรงหน้าของมาโลแล้วจับไปที่หัวของเขา

“ไอโล้น” หลังจากที่คุณพ่อพูดจบก็เกิดพลังบางอย่างวิ่งเข้าไปในร่างกายของมาโลจนทำให้เขารู้สึกปวดไปทั่วทั้งตัว มันปวดมากจนเขาทนไม่ไหวเลยหมดสติไป

---

 

หลังจากที่เรื่องราวทุกอย่างได้คลี่คลายลงแล้ว มาโลถูกส่งตัวให้กับสภา คลอเบียตเตรียมตัวที่จะกลับไปหาครอบครัวของตน เธอตื่นเต้นมาก พวกนักล่าถอนกำลังออกจากเมทาโพลิส หายไปอย่างเงียบๆ เรื่องทุกอย่างก็ดูท่าว่าจะจบลงได้ด้วยดี สองพี่น้องก็ดูท่าว่าจะเปิดใจให้กันบ้างแล้ว ออนและออมทั้งคู่เดินออกมาจากสภาผู้วิเศษของเมืองฮัสกี้ วันนี้เป็นวันขึ้นศาลวันสุดท้ายของคลอเบียตซึ่งก็จบลงไปแล้วในที่สุด ครอบครัวของออมก็มานั่งเป็นพยานในศาล พวกเธอเดินออกมายืนที่หน้าสภาเพื่อสูดอากาศ ออมใส่เชิ้ตสีขาวแขนยาวพับแขน กางเกงยีนส์เอวสูง รองเท้าผ้าใบ ส่วนออนใส่กล้ามสีดำเอวลอย แล้วใส่เสื้อกล้ามสีขาวลายลูกไม้ทับอีกทีนึง กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ

“แล้วนี่พี่จะกลับมาเรียนต่อมั้ย หรือจะยังไง?” ออมถามพี่สาวของเธอ

“5555 ชั้นคงไม่กลับมาเรียนแล้วล่ะ เพราะชั้นเรียนจบแล้ว” ออนตอบไป

“เอ้า แล้วไปเรียนจบตอนไหนเนี่ย ไม่เห็นบอกเลย หลักสูตร 2 ปีเหรอ?” ออมงงในสิ่งที่ออนพูด

“555 แกจะบ้าเหรอ ไม่ใช่เรียนหนังสือ ชั้นหมายถึงบทเรียนในชีวิต ชั้นคิดว่าชั้นคงเรียนจบแล้วล่ะ แต่ชั้นจะไม่หยุดที่จะเรียนมัน เพราะมันคือวิชาที่เราจำเป็นต้องใช้มันไปทั้งชีวิต เป็นวิชาที่ไม่มีอายุการเรียน ส่วนอาจารย์ผู้สอนก็คืออุปสรรคต่างๆ บทเรียนที่ต้องจำ วิชานี่ก็คือ วิชาแห่งการใช้ชีวิต พี่เรียนรู้สิ่งต่างๆ ทำให้เราเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น” ออนพูดเชิงสอนน้อง

“โห การเป็นแม่มดขาวนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ได้ผจญภัยด้วยอะ” ออมแอบอิจฉาพี่สาวนิดๆ

“จะเป็นอะไรก็ต้องได้ผจญภัยทั้งนั้นล่ะ แต่มันจะอยู่ในรูปแบบไหนต่างหาก ทุกคนต้องมีการผจญภัยเป็นของตัวเอง ชั้นเชื่อว่าซักวันการผจญภัยของแกจะต้องน่าสนุกยิ่งกว่าชั้นซะอีก” ออนอวยน้องสาว

“แหม พูดเป็นละครเชียว 555 แล้ว...นี่ พี่จะแวะมาหาอีกมั้ย?”

“ทำไม คิดถึงชั้นอะดิ” ออนรู้สึกดีใจที่น้องสาวของเธออยากให้เธอมาหา

“เปล่า ก็....ถ้ากลับมาจะได้เตรียมตัวถูก ว่าจะด่าพี่ยังไงดี” ออมแถ

“เอ้า ซะงั้นอะ เอ้อ น้องชั้น” ออนที่กำลังดีใจทำเสียงหมดอารมณ์ขึ้นมาทันที

“เอ้อ แล้วพี่ได้ข่าวคุณแม่บ้างมั้ย?” ออมถามถึงคุณแม่

“ยังเลย แกไม่ต้องห่วงนะ เรื่องนั้นพี่ไม่มีทางลืมเด็ดขาด ทั้งพี่และคุณพ่อ เราจะเอาคุณแม่กลับมาให้ได้ ชั้นสัญญา” ออนพูดเรื่องคุณแม่ สัญญาว่าจะตามหาเธอให้ได้

“คิดถึงพี่จัง” ออมรู้สึกเศร้าที่พี่สาวเธอกำลังจะจากไปอีกครั้ง เธอจึงดึงตัวของออนเข้ามากอด

“นึกว่าจะไปกอดซะแล้ว” ออนก็กอดน้องสาวไว้แน่น สองพี่น้องกลับมาคืนดีกัน มันคือช่วงเวลาที่น่าอบอุ่น ก่นที่เหตุการณ์ต่างๆกำลังจะเริ่มเลวร้ายลง คงอีกไม่นาน

หมายเหตุ:

        -ออน ลักขณา ขำเปรื่องเดช อายุ 21 ปี พี่สาวแท้ๆของออม เธอหนีออกจากบ้านเพื่อไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ แล้วเธอก็ไปเข้าร่วมกับกลุ่มของแม่มดขาวที่ผ่านเข้ามาในประเทศไทย ชื่อว่า ภาคีแห่งรีเวน ปัจจุบันเธอได้เป็นแม่มดขาวเรียบร้อยแล้ว ออนเป็นแม่มดขาวที่มีความสามารถในการซัดคลื่นวิญญาณใส่ผู้อื่น ซึ่งจะทำให้ดวงจิตของคนๆนั้นเกิดการไม่เสถียร ทำให้ตัวแข็ง ช็อต แต่เธอก็สามารถถ่ายเทคลื่นวิญญาณเข้าไปช่วยเสริมดวงจิตของผู้อื่นได้หากดวงจิตของคนๆนั้นสามารถจูนกับดวงจิตของเธอได้ อย่างเช่น ตอนที่ออนถ่ายเทคลื่นวิญญาณให้กับออมเพื่อช่วยเพิ่มขีดจำกัดความสามารถให้กับเธอ เป็นต้น นอกจากนี้เธอยังมีความสามารถในการควบคุมธาตุไฟ ว่องไว เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว ความสามารถในการฟื้นฟูและรักษา

          -ไนน์ อายุ 19 ปี อันธพาลขาใหญ่ของหมู่บ้านต้นฝัก รู้จักกับพวกสิทธิ์มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นรุ่นไล่ๆกัน เขาขายสิ่งที่ผิดกฎหมายหลายๆอย่างและการพนันแต่ก็ยังไม่ถูกจับ ไนน์เคยมีเรื่องบาดหมางกับพวกสิทธิ์เมื่อนานมาแล้ว ด้วยสาเหตุบางอย่างจึงทำให้ไนน์กลัวรุจที่สุด เขาเป็นพ่อมดที่มีความสามารถในการสร้างสนามพลังบล็อกกระแสพลังความสามารถของผู้วิเศษคนอื่นไว้ชั่วคราว ทำให้ไม่สามารถใช้พลังวิเศษกับเขาได้

-พลังพิเศษของพ่อมดแม่มดในเรื่องนี้ แบ่งออกมาได้ 4 ประเภท คือ

1.ความสมารถพิเศษด้านพื้นฐานของพลัง คือการควบคุมธรรมชาติต่างๆ ควบคุมธาตุต่างๆ อย่างเช่น ความสามารถของละมุด ซึ่งควบคุมได้ทั้งธรรมชาติและธาตุถึง 8 อย่างเป็นต้น

2.ความสมารถพิเศษในการใช้พลังจิต ซึ่งพลังจิตก็แบ่งออกเป็น 4 ประเภท คือ สายรับรู้ สายถ่ายทอด สายผสม(สายรับรู้+สายถ่ายถอด) และสายควบคุม อย่างเช่น ตาทิพย์ของวาโย ซึ่งเป็นพลังจิตสายรับรู้ชั้น 1 เป็นต้น

3.ความสามารถพิเศษอื่นๆ ที่เกิดขึ้นมาใหม่ มีรูปแบบแปลกๆ ไม่เกี่ยวข้องกับการดึงพลังจากธรรมชาติมาใช้ อย่างเช่น พลังในการสร้างลำแสงพลาสม่าของแอนดี้ เป็นต้น

4.ความสามารถในการจำแลงกลายเป็นคนหรือว่าสัตว์ชนิดอื่นๆได้ ไม่ใช่อนิเมจัส แต่เป็นความสามรถที่เพิ่มเข้ามาเองของพวกพ่อมดแม่มด จะถูกเรียนว่า มารจำแลง ยกตัวอย่างเช่น ร่างภูติสมิงพรายของเสาวรส เป็นต้น

EPISODE 7:VILE

 

COMING SOON