ปัญหาหัวใจของยัยฝาแฝด

เพราะพวกเราเข้าใจกัน

พวกเราจึงรักกัน

เพราะพวกเราอยู่ด้วยกัน

สายสัมพันธ์ของพวกเราจึงแข็งแกร่ง

   "แต่ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเสียแล้ว"

     (ติด!ๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุก) ดังขึ้นมาในเวลา 6.00 น. ทำให้สาวในผมเงินรุคขึ้นมาจากเตียงรวบผมสีเงินยาว เดินออกจากห้องด้วยอาการโซเซ ไปที่ห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเธอมองตัวเองผ่านกระจก เหมือนมีอีกคนหนึ่งอยู่อีกฝาก (ตึก!ๆ เสียงคอประตู)

  "ฉันใช้ห้องน้ำ อยู่!" เสียงของเธอตระโกนออกไปแต่คนด่านนอกก็เปิดประตูเข้า โดยไม่สนใจว่าคนข้างในจะถอดเสื้อผ้าอยู่ก็ตาม ไอริสมองไปยังคนที่เกิดเข้ามาใหม่ คนที่เดินเข้ามาจองมองมาที่เธอนิงๆไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องน้ำ "ไม่เข้าใจหรอว่าฉัน ใช้อยู่.." ไอริสพูดย้ำอีกครั้ง

  "ข้างบนไม่มีห้องน้ำ" ประโยคเดียวที่ออกจากปากเธอ ก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำทำเอาไอริสพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่เธอคนนั้นพูดมาก็ไม่ผิดอะไร แต่ท่าจะอาบน้ำหลังจากเธอตอนนี้ได้ไปเรียนสายกันบ้างละ 

  "เดียวฉันอาบด้วยนะ" ไอริสพูดเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่ด่านในได้ยิน

  "ไม่ได้ห้ามอะไรนี้" เสียงของคนด่านในก็พูดออกมาเหมือนกัน ทั้งสองคนต่างคนต่างอยู่คนละมุมห้อง มองกันบ้างเป็นบางครั้งทั้งที่แต่ก่อนทั้งสองคนนี้อาบน้ำด้วยกันเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้กับมองหน้ากันไม่ติด 'เช้าวันนี้ทำไม มันแย่แบบนี้นะ' 

     <ไอริส>
ฉันออกจากห้องน้ำมาก่อนไอรินที่ยังแช่น้ำอยู่ ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยเดินไปที่ห้องครัว ทำอาหารเช้าซึ่งเป็นหน้าที่ของฉันทุกเช้าทุกวันอยู่แล้ว เพราะแม่เป็นคนทำงานดึกกับมาบ้านก็เช้า ฉันก็ต้องทำข้าวเช้ากินเองอยู่ตลอดทุกเช้า (ตึกๆ เสียงเดินลงมาจากด่านบน) แต่ตอนนี้ทุกอาจจะแปลกไปซักนิดเพราะมีคนๆ หนึ่งมานั่งกินด้วยทุกเช้า ไอรินเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ไอรินเธอมีสีผมหน้าตาเหมือนกับฉันทุกอย่าง จะแตกต่างกันแค่นิใสกับดวงตาของเราที่มีสีแตกต่างกัน 

  "ชานม" ฉันยกแก้วน้ำชาไปให้เธอที่นั่งรออยู่ "ลอแปลนึงนะ เดียวจะทำข้าวให้อยากกินอะไร" ฉันถามไอรินที่นั่งจับแก้วชาอยู่

  "อะไรก็ได้ ฉันกินได้หมดอยู่แล้ว" ฉันตั่งใจฝังเธอพูด แต่สุดท้ายคำตอบก็เป็นแบบนี้ทำไมเธอเป็นคนหน้าเบื่อแบบนี้นะ ฉันหันหลังกับไปที่ตู้เย็นหยิบไข่ไก่ออกมาสองฟอง ขนมบังและแยมหลังตู้เย็น

  "ทำขนมบังที เดียวฉันทอดไข่" ฉันสั่งเธอแล้วหยิบของให้ เธอไม่พูดอะไรเลยจนตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่า ในตัวเธอมีวินญานอยู่หรือป่าว หรือ เธอยังหลับอยู่มันช่างเซื่องซึมแข็งยิ่งกว่าหินซะอีก ฉันมานั่งตรงหน้าเธอ สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้คือกดมือถือ ไม่พูดอะไรเลยซักคำเดียว ท่าเป็นเมื่อก่อนฉันจะเรียกเธอว่าพี่สาวนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกว่าเธอเป็นคนในครอบครัวฉันเลยด้วยซ้ำทั้งที่เราเป็นแฝดกันแท้ๆ (ปีด!!!ๆ เสียงบีบแตรถดังอยู่หน้าบ้าน) ฉันมองออกไปด่านนอกบ้าน ตอนนนี้เพื่อนชายของฉัน อดัมกำลังยืนค้อมมอไซค์ 'New CBR 105R' ของเขาแล้วมองไปยังประตูหน้าบ้าน ทำให้ฉันรีบรุคขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินไปที่ประตู 

  "กับบ้านก่อนหกโมงนะ" เสียงนั้นดังมาจากด่านหลังฉัน ทำให้ฉันหยุดชงักก่อนที่จะเปิดประตูออกไปฉันมองเหลียวหลังไปมองไอรินที่ยืนจิบชาอยู่ที่ทางเดิน

  "ฉันรู้อยู่แล้วละหน้า" ฉันตอบเธอหวนๆ ตลอดหนึ่งปีมานี้ท่าไม่ใช้เรื่องที่จะต้องพูดถึงจะเข้าใจ เธอก็จะไม่พูดอะไรกับฉันเลย นี้เป็นครั้งที่สิบกว่าๆ ที่เธอพูดแต่เหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่า

  "เธอช้ามากนะ" อดัมพูดกับฉันแล้วกับไปสตาดเครื่องรอ

  "ท่านาย ไม่อยากมารับฉันให้ไอ้เอ็มมารับก็ได้" ฉันพูดอย่างหัวเสีย แต่อดัมก็ยิ้มออกมาให้ฉัน พวกเรามาถึงโรงเรียน ตอนเจ็ดโมงเพราะฉันกับอดัมต้องไปรับ เพื่อนในกลุ่มอีกสองสามคน กว่าจะมาถึงโรงเรียนได้ก็กินเวลาไปนาน เพราะท่าไม่ทำแบบนี้ทุกเช้า เจ้าพวกผู้ชายทั้งหรายยกเว้นอดัมก็คงไม่คิดจะมาโรงเรียนกันแน่นอน

ฉันละเพื่อนๆ อีกหกคนมาถึงโรงเรียนกันแบบครบทุกคน นังยืนรวมตัวกันอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน ที่รวมตัวประจำทุกๆ ของม.6 ห้อง2 ฉันนั่งมองเจ้าพวกเพื่อนทั้งหกคน คือ อดัม เอ็ม โซ่ มาคัส โอม ดิน ทั่งหมดนั่งๆนอนๆ ทำหน้าตาเหมือนคนผึ้งตื่น

  "นี้พวกนายทำตัวหน้าลำคาร อยู่นานแล้วนะทำตัวเองให้มีชีวิตกันหน่อยได้ไหม้เนีย" ฉันพูดกับเจ้าพวกบื้อทั้งหกคน

  "ไอริส เธอจะให้พวกเราตื่นมาตอนนี้ทำไมละ มันเป็นเวลานอนไม่ใช้หรอ" โอมพูดขึ้นพร้อมกับเอาแขนมาเกอะไหร่ฉัน เหมือนจะพยูงตัวเองให้ยืนอยู่ไม่ไหว

  "นี้นาย.. " (แปะ! เสียงดีดนิ้วของฉัน) ทำให้พวกนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว "นี้พวกนาย.. ได้ยินข่าวลือเกียวกับกลุ่มเรามะ ที่เค้าว่าเราก่อเรื่องเสียๆหายๆให้กับโรงเรียน" ฉันพูดขึ้น

  "ฉันรู้นะ แต่นั้นมันข่าวโครมลอย เราไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย" โซ่ยกมือขึ้นแล้วพูด

  "มีคน เค้าพูดกันว่าพวกเราไปหาเรื่องเด็กโรงเรียนอื่นด้วย" อดัมพูด

  "ฉันว่าเพื่อเป็นการแก้ข่าว พวกนั้นฉันมีเรื่องให้พวกนายทำ" ทุกคนหันมองหน้าฉันอย่าสงใส "พวกนายไปซื้อลูกอมในโรงอาหารมา แล้วจากให้รุ่นน้องคนละเม็ด ถามด้วยนะว่าพวกเค้าคิดยังไงกับกลุ่มเรา ทั้งหมดคนละร้อยเม็ด พอเจ็ดโมงให้เอาความเห็นของทุกคนมาบอกฉัน ใครขึ้นมาหาฉันแจกได้เยอะสุด มีความเห็นของรุ่นน้องมาให้ฉัน และใครขึ้นมาก่อน ฉันจะให้ใครคนนั้นลอกการบ้านตลอดหนึ่งอาทิตร์ โอเคนะ" 

  "ลอกการบ้านหรอ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ" ดินพูดขึ้นพร้อมรุคขึ้นมา

  "เฮ่!! อะไรอ่ะไอริส แสดงว่าท่าฉันไม่ชนะฉันจะไม่ได้ลอกการบ้านอย่างงั้นหรอ" มาคัสพูด

  "ก็ทำนองนั้นละ" ฉันพูดยิ้มๆ "ฉันก็จะทำเหมือนกันแต่ แค่สิบเม็ดแล้วฉันจะขึ้นไปรออยู่ด่านบน" ตอนที่ฉันกำลังเดินอยู่ พวกนั้นทั้งหกคนก็วิ่้งแซงฉันไป พร้อมตระโกรโหวกเหวก ไปที่โรงอาหาร ฉันยิมออกมา บนหัวเลอะ แล้วฉันก็ค้อยๆเดินไปที่ไปที่โรงอาหารเจ้าพวกนั้นไป

  "ให้พวกองครักษ์ ไปเที่ยวเล่นมันจะดีหรอ" เสียงดังแววๆ มาจากด่านหลังฉันทำให้ฉันหันกับไปมอง เมื่อฉันหันไปเห็นเจ้าของเสียก็ไม่พูดว่าอะไร แต่มองเธอด้วยสายตาเหยียดๆพอๆกับเธอ

  "ฉันไม่จำเป็นต้องมีคนคลุ้มครอง ก็ดูแลตัวเองได้" ฉันมองไปด่านหลังของเธอมีผู้หญิงอีกสองคนยืนอยู่ เหมือนองครักษ์ที่เธอพูดถึง 

  "จะโดนเอาคืนอยู่แล้วยังทำเป็นปากเก่งอีกนะ ไอริส" เธอพูดกับฉันยิ้มๆ ยัยนี้ชื่อลูกหวานตามจีบอดัมอยู่เป็นเดือนละ แต่ฉันก็ไปพูดกับอดัมต่อหน้ายัยนี้ว่า ยัยเนียไม่ได้นิใส่ดีเหมือนหน้าตาของเธอ แต่ตามจริงฉันไม่ต้องบอกก็ได้เพราะอดัมมันก็รู้อยู่แล้ว แต่เพราะยัยนี้คิดว่าอดัมมันไม่รู้ ลูกหวานเลยเอาแต่ตามตื้ออดัมไม่เลิก ฉันเลยพูดต่อหน้าเธอซะเลย คงทำให้ยัยนี้แค้นมากพอตัว ที่ฉันบอกแท้จริงของหรอนกับอดัมละมั้ง (ตึก! ตึก! เสียงเท้าของคนอีกสองคน) เดินมาด่านหลังฉัน

  "คนที่มันอยากมีปัญหา กับลูกหวานมันก็ต้องเจอแบบนี้ละ" เธอพูดออกมาพร้อมให้ผู้หญิงอีกสองคนเดินเข้ามาจับแขนฉันจาก ด่านหลังทำฉันถอนใจ 

  "ท่าพวกผู้ชาย มันอยู่พวกเธอคงไม่แสดงท่าแท้ออกมาใช้ไหม้" ฉันพูดออกมาพร้อมหันไปมองสองคนที่อยู่ด่านหลัง

  "รุ่นพี่ไอริส ยังไงรุ่นพี่ก็ยังปากเสียไม่เปรี่ยนนะค่ะ" เสียงคนข้างๆ ลูกหวานพูด

  "จะไม่วิ่งหนีหรือ ตระโกนให้ช่วยหน่อยหรอค่ะ" คนที่อยู่ด่านหลังกระซิบข้างหูฉัน

  "วิ่งหรอ ตระโกนหรอ อย่าพูดบ้าๆหน้า ฉันขี้เกรียด แล้วก็.. อยากจะรู้ด้วยซิ ท่าฉันยืนอยู่แบบนี้พวกเธอจะทำยังไงกับฉัน" ฉันพูดพร้อมยิ้มน้อยๆให้ลูกหวาน อยากรู้จริงๆ ว่ายัยรุ่นน้องเด็กม.5 พวกนี้จะทำอะไรได้

  "ปากเสียนักนะ ยัยนี้!!" ลูกหวานเดินเข้ามากระชากคอฉันกดลงต่ำ แล้วดันฉันเดินมาที่ข้างอาคารเรียน เงียบๆไม่ค้อยมีคนผ่านมา พลักฉันใส่กำแพงตรงหน้า 

  "อือ.. ก็มีสมองอยู่บ้างนะที่พาฉันมาตรงนี้" พอฉันพูดจบก็มองไปยังกลุ่มเด็กทั้งห้าคน "แล้วไงต่อละ จะทำยังไง" ฉันพูด รอดูท่าทีของหัวหน้ากลุ่มยัยลูกหวาน แต่ยัยนั้นก็ยังนิ่ง "รู้ไหม้ว่า พาฉันมานี้แล้วจะทำไงต่อ" ฉันถามเธอเริ่มรู้สึกเบื่อ

  "หุบปาก!!" ลูกหวานเดินเข้ามาหาฉันอย่างเดือดดาน รู้สึกได้เลยว่ายัยนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ลูกหวานยืนมือขึ้นมาเมื่อจะจับหน้าฉัน (แปะ! ฉันปักมือเธอออกไปก่อนที่มือเน่าๆของหรอนจะโดนฉัน) ฉันมองหน้ายัยลูกหวานนิ่ง สงใสจะยังไม่รู้ว่าฉันไม่พอใจ "ยัยนี้!!!!!!!!" ลูกหวานคำรามอย่างเดือดดาน "มัวยืนลออะไรอยู่ละจับมันซิ!" เธอพูดลูกน้องอีกสีคนของเธอ พวกเธอก็พากันมาล้อมหน้าล้อมหลังฉัน

  "หน้าลำคารเป็นบ้า.." ฉันมองหน้าทั้งสี่คนด้วยแววตาเยียบเย็น ทำให้พวกเธอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่คนด่านหน้าจะวิ่งเข้ามาใส่ฉัน ยื่นมือมาตรงหน้าฉันเดินหน้าเข้าไปหนึ่งเก้าจับแขนของเธอแน่ แตะตัดขาแล้วพลักล้มลงกับพื้น เมื่อเธอล้มลงฉันพะออกจากเธอ หลบคนที่วิ่งเข้ามาด่านข้างทั้งสองคนที่วิ่งเข้ามา ใช้มือข้างนึงจับผมคนด่านขวาดึงเธอไปกระแทกกับพื้น คนด่านซ้ายวิ่งเข้ามาตรงหน้าฉันใช้มือจับหัวไหร่ด้วยมือทั้งสองข้าง ฉันจับข้อสอกของเธอเอาไว้ (ปึก! ใช้หัวกระแทกกับหัวเธอจนล้มลงไปพร้อมกัน) หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงสองคนมาจับแขนฉันจากด่านหลัง ดึงฉันขึ้นยืนและทั้งสี่คนก็พร้อมใจกันจับฉันไว้ทั้งสี่คน ฉันพยายามดิ่นแต่แรงของคนหนึ่งคนมันสู้กับพี่คนไม่ได้ ฉันมองยิ้มๆไปที่ลูกหวาน คิดในใจ 'ซวยละมั่งฉัน'

  "ในที่สุดก็สิ้นริทซะทีนะ" ลูกหวานพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉัน

  "จะมีเรื่องกับฉันทั้งทีใช้คนเยอะขนาดนี้ ทีหน้าที่หลังไม่ต้องมานะ" (ปึก!! เสียงฉันกระถืบเท้าใส่ตีนของลูกหวานเต็มแรง จนยัยนี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด) ฉันยิ้มออกมาด้วยความสระใจ (เพี้ย!!! เสียงฝ่ามือของยัยลูกหวานที่ฝาดใส่แก้มของฉันจนหน้าหัน รู้สึกถึงความเจ็บที่รามไปทั้วไปหน้า เพี้ย!!! เสียงตบอีกซะคราวนี้ทำแก้มฉันชาจนต้องหลับตาข้างหนึ่ง)

  "ไงละเอาอีกมะ อยากโดนอีกใช้ไหม้คิดว่าไอริสมันจะแน่แค่ไหน ที่จริงมันก็แค่นี้เอง" เสียงยัยนั้นตระโกนใส่ฉัน ฉันยิ้มออกมาถึงจะเจ็บแต่เชื่อเลยมายัยนั้นต้องเจ็บมือมากเหมือนกัน

  "จะทำอะไรก็รีบทำนะลูกหวาน เพราะอีกแปบนึงพวกนั้นไม่เห็นฉันอยู่บนด่านฟ้าตามนัก เจ้าพวกนั้นมันจะมาตามหาฉัน" ฉันพูดพร้อมยิ้มหวานให้ ยัยลูกหวานเห็นก็กัดกามแน่เงื้อมือจะตบลงมาอีกครั้ง

  "พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!!!" เสียงตระโกนดังมาจากด่านหลัง ลูกหวานหันไปมองคนที่เดินเข้ามาแววเดียวก็พร้อมใจรีบปล่อยฉัน แล้ววิ่งหายไปในอาคาร ฉันเซลงกับพื้นเพราะอยู่ดีดีพวกเด็กนั้นก็ปล่อยฉันกระทันหัน (พึบ! แต่ตัวฉันก็ไม่สำผัดพื้นมีคนวิ่ง้ข่ามารับตัวฉันก่อน)

  "ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัวแบบนี้นะ" เสียงคุ้นหูแต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นเสียงของเธอ ฉันรีบพะออกจากตัวเธอ ไอรินมองหน้าฉันนิ่งๆ 

  "ไอริน!" ฉันพูดชื่อเธอ และกำลังจะเดินหนี

  "จะไปไหน ท่าเธอไม่ไปห้องพยาบาลกับฉัน ฉันจะจับเธอส่งอาจารย์ แล้วไปตามจับเด็กพวกนั้นที่หลัง" สิ่งที่เธอพูดทำให้ฉันยืนนิ่ง เธอเดินเข้ามาจับมือฉันรากเดินไปที่ห้องพยาบาลโดยฉันไม่ขัดขืน 

  "รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ตรงนั้น?" ฉันถามเธอ เธอหันกับมาพร้อมยาทาแก้ปวด

  "มองจากตึกด่านหลังมาเห็นพอดี" เธอบอกพร้อมยืนมือมาพร้อมตัวยา "อยู่นิ่งๆ เดียวฉันทาให้" เธอพูดพร้อมบีบยาใส่มือทามาที่แก้มของฉันเบาๆ

  "โอย!" ฉันร้องออกมาด้วยความรู้สึกแสบ ทำให้ไอรินหยุดชงักแล้วมองหน้าฉัน

  "เจ็บมากไหม้?" เธอถามฉันพร้อมทำหน้าละห้อยเหมือนจะสงสารฉันแต่ฉันไม่ตอบ "เพราะชอบหาเรื่องใส่ตัวนั้นละ" เธอใช้มือข้างนึงจับหน้าฉันให้หันไปหา เธอใช้มือรูบเบาๆที่แก้ม แมันแสบแต่ก็ไม่แสบมากเท่าไหร่ฉันนั่งนิ่งไม่ขยับจนเธอทายาเสร็จ ฉันก็ขึ้นมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง 

  "เดียวกับบ้านไปทายาอีกลอบนะ จะได้ไม่บวม" เธอพูดพร้อมมองมาที่ฉัน "ทำไมไปมีเรื่องกับเด็กพวกนั้นละ" เธอถามแต่ฉันไม่ตอบและไม่ยอมมองหน้าไอรินด้วย (แปะ.. มือของไอรินจับที่ใบหน้าของฉันให้ฉันมามองหน้าเธอ) "ไอริสฉัน.. พยายามจะพูดด้วยแล้วนะ" ไอรินมองฉันด้วยสายตาอ่อนวอนใช้มือทั้งสองข้างประครองใบหน้าของฉันไว้ เธอฉันกับนั่งตัวแข็งเป็นหินพูดอะไรไม่ออก เธอยืนหน้าเช้ามาไกล้ช้าๆทำให้ฉันถอยหนีแต่เธอก็จับมือข้างนึงของฉันไว้ ยื่นหน้ามาจนสุดริมฝรีปากของเราประกบกันเนินนานเหมือนเป็นนาที สุดท้ายไอรินก็รุคขึ้นออกจากตัวฉันที่ซึ้งฉันไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอเข้ามาไกล้ขนาดนี้ตั่งแต่เมื่อไหร ฉันรู้สึกเมื่อนสมองหยุดทำงานชั่วขณะเมื่อฉันได้สติไอรินก็ยืนทำลิ้นเรียปาก

  "นี้เธอทำอะไร.." ฉันถามเธอผึ้งจะรู้สึกตกใจ

  "ลงโทษ เรื่องทำผิดกฎโรงเรียนไงละ" เธอยิ้ม นั้นทำให้ฉันตกใจ