สุนัขรับใช้ของนายอลเวง

"หือ? นายคือตัวอะไร?"
ณัฐชาค่อยๆเดินเข้าไปพร้อมชี้หน้าเหมือนคนๆนี้ไม่ใช่คน
 
เด็กชายที่มีหูเหมือนสุนัขสบัดน้ำกระจายออกจนเปื้อนเสื้อของณัฐชา
 
"นี่แกไอ้หนุ่มหน้าเคะ บังอาจนักนะไม่รู้จักว่านี่คือใคร?"
 
"หือ?"
หูที่ตั้งอยู่นั้นพับลงทันที
 
'คนอะไรวะ มีหูเหมือนสุนัข กริยามารยาทอย่างกะสุนัข ทำอะไรๆก็เหมือนสุนัข'
ณัฐชาคิดซักพักก็เริ่มรู้สึกว่าไอ้คนที่ๆอยู่ตรงๆหน้าหายไปแล้ว
 
"ดีละที่ไปได้ซักที เสียเวลาฉันจะตายอยู่ละ"
 
สิ้นความคิดณัฐชาก็ไปที่ประตูหน้าบ้าน
 
"เอ๊ะ! ทำไมปนะตูมันเปิดอยู่?"
สำรวจบริเวณที่ประตูเปิดกว้าง
 
'รอยเท้าใคร อย่าบอกนะว่า โขมย!'
 
ณัฐชาค่อยๆย่องเข้าไปในบ้านก็พบว่า ไอ้หนุ่มหน้าเคะ นอนอยู่บนโซฟาของเขา
 
"ไอ้หมาบ้า แกกล้าดียังไงมานอนบนโซฟาสุดรักสุดหวงของฉันห๊ะ!"
 
'อ๊ะ นี่ฉันเห็นคนเป็นหมาไปแล้วรึ? -∧-'
 
"นี่เจ้านายไหนๆก็แล้ว ฉันขออยู่ที่นะ"
ว่าแล้วเด็กชายก็นอนต่อโดยไม่สนเจ้าของบ้าน
 
'นี่ฉันเป็นเจ้านายมันตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วฉันรับข้อตกลงของมันแล้วหรอ? อะไรเนี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน'
 
"นี่นายเป็นใครกัน ใครเขาจะให้นายมาอยู่บ้านนี้ด้วยฮะและอีกอย่างชั้นไม่ใช่เจ้าของแก!"
เดินไปหาคนข้างหน้าแล้วเขย่าตัวก็ต้องพบว่า เขาหลับไปแล้ว
 
"ไอ้หมาบ้า!"
 
'หมาอีกละเหรอ?'
 
'ช่างเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวค่อยไล่ก็ได้...ไม่มีอารมณ์กินข้าวละสิ เฮ้อ˜'
.
.
.
.
"เจ้านาย!! ตื่นเร็ว เร็วๆสิ"
 
'หืม อะไรเนี่ยคนเค้ากำลังหลับสะบายเลย'
ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมขยี้ตา
 
"นี่น่ะ..นายยังไม่ไปอีกเหรอ?!"
 
"เถอะน่าเจ้านาย ตอนนี้เราต้องรีบหนีละนะ อาเบะกำลังมา!!"
 
'ห๊ะ!..อาเบะ จะมาเหรอ?"
 
"เจ้าเด็กบ้า ในโลกนี้ไม่มีอาเบะหรอก มีแต่เขาแต่งมาเล่นๆเท่านั้นแหละ"
 
"เจ้า..น่ะนาย ข้างหลัง"
จากนั้นณัฐชาก็ค่อยๆหันไป
 
หันไป
 
หันไป
 
ตัวม่วงๆตาดำๆกลมๆโตๆ
 
"จ๊าก!! อาเบะ"
ณ ตอนนี้ที่ณัฐชากำลังสตั้นอยู่นั้นอยู่ดีๆเด็กชายหูสุนัขก็คว้าข้อมือณัฐชาแล้วพาวิ่ง
 
"ถ้าเราไปถึงที่นั่นเราก็รอดแล้ว!"
ประตูบานใหญ่เปิดกว้างพร้อมแสงสว่าง
 
"เฮือก!"
ตอนนี้เขาตื่นขึ้นมาแล้ว
 
'นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย?"
 
"ต้องขอบคุณหมอนั่นสินะ"
 
ณัฐชากำลังลุกขึ้นแต่ก็ต้องพบว่า เจ้าตัวที่กำลังจะไปขอบคุณนั้นมานอนอยู่ปลาย Teen เขาซะแล้ว
--------------------------------------------------
จบตอนที่ 2 แล้วจร้า อาจไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนร้า TT ^ TT