สุนัขรับใช้ของนายอลเวง

"หือ? นายคือตัวอะไร?"

ณัฐชาค่อยๆเดินเข้าไปพร้อมชี้หน้าเหมือนคนๆนี้ไม่ใช่คน

เด็กชายที่มีหูเหมือนสุนัขสบัดน้ำกระจายออกจนเปื้อนเสื้อของณัฐชา

"นี่แกไอ้หนุ่มหน้าเคะ บังอาจนักนะไม่รู้จักว่านี่คือใคร?"

"หือ?"

หูที่ตั้งอยู่นั้นพับลงทันที

'คนอะไรวะ มีหูเหมือนสุนัข กริยามารยาทอย่างกะสุนัข ทำอะไรๆก็เหมือนสุนัข'

ณัฐชาคิดซักพักก็เริ่มรู้สึกว่าไอ้คนที่ๆอยู่ตรงๆหน้าหายไปแล้ว

"ดีละที่ไปได้ซักที เสียเวลาฉันจะตายอยู่ละ"

สิ้นความคิดณัฐชาก็ไปที่ประตูหน้าบ้าน

"เอ๊ะ! ทำไมปนะตูมันเปิดอยู่?"

สำรวจบริเวณที่ประตูเปิดกว้าง

'รอยเท้าใคร อย่าบอกนะว่า โขมย!'

ณัฐชาค่อยๆย่องเข้าไปในบ้านก็พบว่า ไอ้หนุ่มหน้าเคะ นอนอยู่บนโซฟาของเขา

"ไอ้หมาบ้า แกกล้าดียังไงมานอนบนโซฟาสุดรักสุดหวงของฉันห๊ะ!"

'อ๊ะ นี่ฉันเห็นคนเป็นหมาไปแล้วรึ? -∧-'

"นี่เจ้านายไหนๆก็แล้ว ฉันขออยู่ที่นะ"

ว่าแล้วเด็กชายก็นอนต่อโดยไม่สนเจ้าของบ้าน

'นี่ฉันเป็นเจ้านายมันตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วฉันรับข้อตกลงของมันแล้วหรอ? อะไรเนี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน'

"นี่นายเป็นใครกัน ใครเขาจะให้นายมาอยู่บ้านนี้ด้วยฮะและอีกอย่างชั้นไม่ใช่เจ้าของแก!"

เดินไปหาคนข้างหน้าแล้วเขย่าตัวก็ต้องพบว่า เขาหลับไปแล้ว

"ไอ้หมาบ้า!"

'หมาอีกละเหรอ?'

'ช่างเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวค่อยไล่ก็ได้...ไม่มีอารมณ์กินข้าวละสิ เฮ้อ˜'

.

.

.

.

"เจ้านาย!! ตื่นเร็ว เร็วๆสิ"

'หืม อะไรเนี่ยคนเค้ากำลังหลับสะบายเลย'

ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมขยี้ตา

"นี่น่ะ..นายยังไม่ไปอีกเหรอ?!"

"เถอะน่าเจ้านาย ตอนนี้เราต้องรีบหนีละนะ อาเบะกำลังมา!!"

'ห๊ะ!..อาเบะ จะมาเหรอ?"

"เจ้าเด็กบ้า ในโลกนี้ไม่มีอาเบะหรอก มีแต่เขาแต่งมาเล่นๆเท่านั้นแหละ"

"เจ้า..น่ะนาย ข้างหลัง"

จากนั้นณัฐชาก็ค่อยๆหันไป

หันไป

หันไป

ตัวม่วงๆตาดำๆกลมๆโตๆ

"จ๊าก!! อาเบะ"

ณ ตอนนี้ที่ณัฐชากำลังสตั้นอยู่นั้นอยู่ดีๆเด็กชายหูสุนัขก็คว้าข้อมือณัฐชาแล้วพาวิ่ง

"ถ้าเราไปถึงที่นั่นเราก็รอดแล้ว!"

ประตูบานใหญ่เปิดกว้างพร้อมแสงสว่าง

"เฮือก!"

ตอนนี้เขาตื่นขึ้นมาแล้ว

'นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย?"

"ต้องขอบคุณหมอนั่นสินะ"

ณัฐชากำลังลุกขึ้นแต่ก็ต้องพบว่า เจ้าตัวที่กำลังจะไปขอบคุณนั้นมานอนอยู่ปลาย Teen เขาซะแล้ว

--------------------------------------------------

จบตอนที่ 2 แล้วจร้า อาจไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนร้า TT ^ TT