Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

        ฉันลืมตาขึ้นมา เห็นสถานที่ที่ไม่คุ้นตาเลย ที่นี่ที่ไหน?  ฉันทบทวนความคิดอยู่ครู่หนึ่งว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ก็ต้องดีดนิ้วดังเป๊าะ ฉันโดนจับตัวมานี่นา!!!

        ตอนนี้ฉันรู้สึกมึนหัวนิดๆ ข้อเท้าเคล็ดหน่อยๆก็ไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยนี้ -_-++  ฉันมองรอบๆตัวเห็นห้องโล่งสีขาว  แสงไฟที่ส่องเข้าตา ทำให้มองรอบๆไม่ถนัดตานัก แต่ก็รู้ว่าที่นี่คือห้องนอน เตียงนุ่มดีแท้  ฉันกะพริบตาถี่ๆ เพื่อสำรวจอีกครั้ง  ฮ่ะ! อย่าบอกนะว่าฉันอยู่บนสวรรค์แล้ว  T^T ไชโย  เอ๊ะ! ไม่ใช่ ถ้าฉันอยู่บนสวรรค์ก็ต้องเห็นนางฟ้า เทวดาหล่อๆแบบ  G Dargon สิ  แต่นี่ฉันเห็นผู้หญิง ซึ่งเดาว่าคงเป็นแม่บ้าน หน้าตาท่าทางใจดี  มองไปอีกทาง O_O ตกใจ นี่ไม่ใช่สวรรค์ชัวร์ เพราะข้างๆแม่บ้านฉันเห็นผู้ชายร่างบิ๊กบึ้ม กล้ามเท่าภูเขาเอเวอร์เรสต์เห็นจะได้  ท่าทางฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน ดูพี่แกทำหน้าเข้า อย่างกับไม่ได้ถ่ายมาหนึ่งปีเต็ม  ยิ้มบ้างก็ได้โลกจะได้สดใส

        “ตื่นแล้วเหรอคะ” ผู้หญิงใจดีพูดด้วยท่าน้ำเสียงสุภาพ

        “ที่นี่ที่ไหนคะ”

        “ที่นี่คือบ้านของคุณธีร์ดีค่ะ”

        “แล้วทำมะ...”

        “คุณท่านแค่อยากให้คุณหนูกลับบ้านเท่านั้นเองค่ะ คุณหนูหนีออกจากบ้านทำให้ทุกคนเป็นห่วง  คุณท่านเลยให้คนไปสืบ ก็เลยรู้ว่าคุณธีร์ดีอยู่กับคุณนั่นแหละค่ะ  ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ต้องจับตัวคุณมาแบบนี้  ”

        “ไม่เป็นไรค่ะ”

        “ถ้าต้องการอะไรบอกดิฉันได้นะคะ”

        ถ้าฉันบอกว่าต้องการให้พี่บิ๊กบึ้มที่ยืนนิ่งเหมือนโดราเอมอนโดนสาบเป็นหินออกไปโดยด่วนล่ะ จะได้มั้ย T^T

        “ค่ะ”

        ตุม! 

        นี่มันเสียงอะไร ระเบิดเรอะ!  O_O

        “ปล่อยวินนี่เดี๋ยวนี้!!!!”

        เสียงของผู้ชายที่แสนคุ้นเคย ตะโกนอย่างโกรธจัดหน้าห้องที่ฉันอยู่  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็น ‘ธีร์ดี’  เขามาช่วยฉันแล้ว

        “ฉันขอออกไปดูนะคะ”  ฉันหันไปบอกคุณแม่บ้าน  นางทำท่าจะปฏิเสธ  แต่ฉันไม่สนใจ รีบวิ่งไปเปิดประตูโดยเร็ว 

        ตุบ!  พลั่ก! ผัวะ!

        เสียงตบตีทุบต่อยกันอย่างสนุกสนาน เอาเลยๆ นั่นแหละๆ เสยเข้าหน้าเลย โอ๊ยๆศอกขวาสิว่ะ   เอ๊ะๆ นี่ไม่ใช้เวลามาเชียร์คนต่อยกันนะ (เพิ่งรู้? -_-)

        ธีร์ดีโดนผู้ชายชุดดำสองคนจับปีกแขนไว้ ส่วนอีกสองคนต่อยที่ต้องเข้ามาที่ท้องอย่างจัง แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ  ฉันต้องงัดท่ากังฟูแพนด้าที่เคยดูในการ์ตูนออกมาใช้ซะแล้ว 

        ไฮ้ย่ะ! 

        ฉันแยกขาออกประมาณไหล่ ย่อตัว หลังตรง ปลายเท้าชี้ออกไปข้างหน้า เข่าเปิด ดูๆไปเหมือนท่าเบ่งขี้  แต่มันเหมือนกับการ์ตูนที่ฉันดูนี่นา -_- (พระเอกตายพอดีงานนี้ รีบๆช่วยสักทีสิเว้ย =( )=++)

        แต่ไม่ทันซะแล้ว พี่โดราเอมอน (ตั้งชื่อซะเลย) วิ่งออกมาจากในห้องที่ฉันอยู่เมื่อกี้ นี่เขาจะมาทำรุมธีร์ดีอีกเหรอเนี่ย  ตายๆ แล้วฉันจะงัดท่าแม่ไม่มวยไทยผสมท่านิจาฮะโตริดีมั้ยเนี่ย 

        “แกทำอะไรคุณหนูว่ะ”

        “คุณท่านสั่ง เลือกเอานะ ฉันก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอก”

        “หึ”

        พี่โดราเอมอนหัวเราะในลำคอ พร้อมออกหมัดต่อยชายชุดดำหนึ่งในนั้น  จากที่รุมธีร์ดีอยู่ตอนนี้กลับมารุมพี่แกแทนแล้ว สู้ๆนะคะพี่

        “คุณหนูรีบหนีไปก่อนเลยครับ”  พี่โดราเอมอนหันมาบอกกับธีร์ดีที่สภาพตอนนี้เล๊ะไม่เป็นท่าเช่นเดียวกัน

       “ฝากด้วยนะ เราไปกันเถอะ” ธีร์ดีจับมือฉัน ที่ตอนนี้ค้างอยู่กับท่ากังฟูแพนด้านั่นแหละ น่าอายชะมัด -//-  เขากึ่งลากกึ่งจูงฉันออกจากบ้านสุดหรู ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าที่นี่สวยชะมัด  ภายในบ้านประดับตกแต่งสไตน์อังกฤษ ใช้เฟอร์นิเจอร์สีเทาขาว ดูอบอุ่นมากๆ ไม่เหมาะจะเป็นบ้านของมาเฟียเลย

        ฉันออกเดินตามธีร์ดีโดยเร็ว เพราะถ้าป่าปี๊เขากลับมาคงมีเสียงปืนกันในบ้าน เขาเคยบอกว่าพ่อเขาโหดอย่าบอกใคร ถ้าไม่พอใจอะไรล่ะก็ใช้กำลังเท่านั้น

        เราเรียกแท็กซี่กลับบ้านของฉัน

        “นายเป็นยังไงบ้าง”

        “นิดหน่อยน่ะ แล้ววินนี่เจ็บตรงไหนรึป่าว”

        (-  )(  -)(-  )(  -)  ฉันส่ายหน้า เป็นการบอกว่าไม่เป็นอะไร  หน้าเขาก็ไม่ได้ดูแย่มากหรอกนะ ดูดีด้วยซ้ำไป ขนาดโดนต่อย ยังหล่ออ่ะ คิดดู

        “ดีแล้วล่ะ ผมเป็นห่วงแทบแย่ กลัวว่าพ่อจะทำอะไรวินนี่ซะอีก -^-”

        ธีร์ดีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเบามาก ธีร์ดีกอดแขนข้างหนึ่งของฉันหลวมๆไว้อย่างกับลูกแมว  พร้อมกับซบหน้าลงมาที่ไหลฉัน  อะไรกันเนี่ย หัวใจฉันกระตุก  ลมหายใจร้อนๆของเขาที่รดต้นคอฉันทำให้อัตราการเต้นของหัวใจฉันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  ฉันหันหน้าไปมองเขา ก็พบว่าเขาก็กำลังเงยหน้ามามองฉันเหมือนกัน หน้าฉันกับปลายจมูกของเขาห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น!!! นัยน์ตาที่เป็นประกายวิบวับและแก้มที่เริ่มเป็นสีระเรื่อของเขา  ทำให้ฉันหน้าแดงไปด้วย >///<  เอ่อ...ต่างคนต่างเขิน

        “ขอผมงีบหน่อยนะ ปลุกด้วย”

        “เอ่อ...อื้ม เดี๋ยวปลุก”

        พูดจบเขาก็กลับมาซบไหล่เหมือนเดิม คงเหนื่อยมาสินะ จู่ๆฉันก็ยิ้มโดยไม่มีสาเหตุ เอ๊ะหรือว่ามี สาเหตุก็คือความน่ารักมุ้งมิ้งของเขานี่แหละ!!

 เหมือนกับเราสองคนเป็นคู่รักเลยเนอะ อร้ายยย~ เขิน >..<

        ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีก็ถึงบ้านของฉัน

        “ตื่นได้แล้วธีร์ดี” แนเอานิ้วชี้จิ้มแขนเขาเบาๆ

        “หาว~ ถึงแล้วเหรอเนี่ย”   ฉันอดมองภาพตอนที่เขาหาวหวอดๆไม่ได้  ก็มันน่ารักจริงๆนี่นา เหมือนเด็กเลย >.<  “วินนี่!”

        เขาเรียกฉันให้ตื่นจากภวังค์ สงสัยฉันจะมองเขามากเกินสินะ ><

         “อ้อ! อื้ม!”

        พอได้สติ (ที่ไม่ค่อยสมประกอบ) ฉันก็รีบจ่ายเงินให้โชเฟอร์และลงจากรถตาธีร์ดีลงไปก่อนแล้ว

        เขายืนยิ้มและหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี

        เป็นอะไรของหมอนี่นะ  หรือเจ็บแผลมาก ระบบประสาทเลยรวนไปแล้ว โอ๋ๆ พ่อหนุ่มน้อยของฉัน

U-U

        เราเดินเข้ามาในบ้านด้วยความเหนื่อยหน่ายคล้ายจะเป็นลม วันนี้ต้องบู๊เยอะ (เหรอ~)

        ธีร์ดีขอตัวเข้าห้อง (ของพ่อฉัน)ก่อน แต่พอจะเปิดประตูห้อง เขาก็ชะงัก และหันมามองหน้าฉัน

        “วินนี่”

        “หือ...” ฉันเบิกตาด้วยความสงสัย 

        “ผมเป็นห่วงนะ”

        พูดจบเขาก็ส่งยิ้มใจดีมาให้และเข้าไปในห้องทันที

เหลือเพียงความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกของฉัน  กรี๊สสส ~~ ‘ผมเป็นห่วงนะ’  ‘ผมเป็นห่วงนะ’ ‘ผมเป็นห่วงนะ’  เจอแบบนี้แล้วฟินเลย!  คืนนี้ฉันคงฝันว่าหนุ่มๆวง EXO รุมจูบฉันแน่ๆ    มาม่ะๆ ไม่ต้องแย่ง วินนี่รักทุกโค้นนน >////<

ธีร์ดีนับวันยิ่งน่ารักเนอะ  กรี๊ด~ ไรต์เตอร์เขินแทนวินนี่จนม้วนตัวตีลังตายันฝาผนังแล้วเนี่ย >.<(อะไรจะขนาดนั้น -_-*)

ธีร์ดีกอดแขนข้างหนึ่งของฉันหลวมๆไว้อย่างกับลูกแมว  พร้อมกับซบหน้าลงมาที่ไหลฉัน