Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

       ธีร์ดีช่วยพยุงฉันขึ้น  หลังที่นั่งจุมปุ๊กเป็นรูปปั้นโดราเอมอนตั้งนานสองนาน  ก็ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นเลยนี่ T^T
       “นายมาได้ยังไงเนี่ย”
      “เย็นป่านนี้แล้ว วินนี่ยังไม่กลับบ้าน ผมเป็นห่วง เลยกะว่าจะมารอเธอ…O.O”
      ธีร์ดีพูดไม่ทันจบ ฉันก็โผเข้ากอดเขา  น้ำตาที่พยายามสะกดกั้นไว้ก็ไหลออกมา  นี่ถ้าไม่มีเขา ฉันต้องแย่แน่ๆ  เนื้อตัวที่บริสุทธิ์ผ่องใสดุจอัญมณีของฉันต้องมาแปดเปื้อนคนชั่วพวกนั้น  คนสวยเสียใจ T__T
      “ขอบคุณนายจริงๆนะ”
      “ไม่เป็นอะไรแล้วนะวินนี่ ปลอดภัยแล้ว” ธีร์ดีกอดปลอบใจฉัน  พลางลูบหัวฉันเบาๆ  เหมือนในละครเป๊ะ   อืม~~ มันอบอุ่นจริงๆนะ
      “แล้วจะทำยังไงกับไอ้โรคจิตดี”  ธีร์ดีถามขึ้นขณะที่เรายังกอดกันอยู่     >.<  นั่นสินะ ลืมไปเลยว่ายังมีบุคคลที่สามนอนตายเป็นค้างคกขึ้นอืดอยู่  -*-
      ฉันผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วเดินเข้าไปสำรวจตาลุงแก่  เมื่อกี้ธีร์ดีใช้ไม้จากไหนไม่รู้ฟาดกลางกะโหลกตาลุงนี่เต็มๆเลย  คาดว่าสมองคงแตกกระจุย ดูจากเลือดสีแดงสดที่ศีรษะที่ทะลักออกมา (บอกทีว่าไม่ใช่นิยายฆ่าหั่นศพ)  แต่ท่าทางจะไม่เป็นอะไรมาก แค่ใกล้จะตายเท่านั้นเอ๊งงง (นางเอกโหดเว่อร์ๆ)
      “นายกะจะให้ตาลุงนี่ซีรีบรัมพังเลยใช่มั้ย”
      “ก็ผมตกใจนี่ -3- นั่นเบามือแล้วนะ” แน่ะ ยังมีหน้ามาทำปากจู๊อีกนะหมอนี่
      “ฉันว่าให้ตำรวจจัดการดีกว่า ถ้าปล่อยไป อาจเป็นภัยต่อสังคม”
      “ผมก็ว่างั้น กลับบ้านกันเถอะวินนี่” 
      “อ๊ะ!! เสื้อผ้าฉัน” ฉันเก็บถุงเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้น  ถ้าลืมแล้วเสียดายเงินแย่
      “มา เดี๋ยวผมช่วยถือ”  เขาคงเห็นว่าฉันถือไม่ไหว เลยเอาถุงเสื้อผ้าของฉันไปถือไว้แทน  ส่วนมืออีกข้างก็จับมือฉัน พลางกระตุกให้เดินตาม -///- อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกเขินขึ้นมากับการกระทำของเขา  มันเท่ห์ชะมัด เมื่อกี้เรากอดกันด้วยนี่นา  เพิ่งเจอกันได้วันเดียวเองนะ >.<
 
      ณ บ้านของวินนี่
      เย้!! ถึงบ้านซะที  
      ฉันกระโดดโลดเต้นอย่างกับว่าฉันได้มาเยือนดาวอังคาร ก็วันนี้เจออะไรที่ท้าทายมาเยอะนี่นา U.U
      “เฮ้!! วินนี่” ฉันหันไปมองต้นเสียง ก็พบว่าธีร์ดีกำลังมองฉันตาปริบๆอย่างน่าเอ็นดู
      “ทำไมเหรอ”
      “ตอนออกไปเธอไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่นา”  เขาเพิ่งสังเกตเห็นเหรอ?
      “เอ่อ...ก็ยัยโรสแมรี่เป็นคนเลือกให้หนะ ยัยนั่นบอกว่ามันเหมาะกับฉัน  นายว่าฉันใส่แล้วเป็นยังไงบ้าง”
       “กะ...ก็ สวยดี -///-”  เขาพูดติดๆ ขัดๆ พร้อมกับยิ้มอย่างเขินๆ หน้าหมอนี่มีสีแดงขึ้นมานิดๆแล้ว  “แต่ผมไม่อยากให้เธอใส่อย่างนี้อีก”
       “ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อนายบอกว่าสวย”
      “คือมัน...ผมไม่ชอบเวลามีพวกผู้ชายมองเธอ”  เขามองฉันอีกครั้ง  แต่คราวนี้ หมอนี่หน้าแดงสุดๆไปเลยล่ะ  “วินนี่แต่งตัวแล้วผมรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ แต่เธอสวยมากเลยนะ>.<”
      “อื้ม...งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”  ฉันเริ่มเขินอีกแล้ว  รีบหนีไปอาบน้ำดีกว่า  คำพูดเมื่อกี้มันชวนให้หัวใจเต้นแรงนะ ‘ผมไม่ชอบเวลามีพวกผู้ชายมองเธอ’ ไม่นะๆวินนี่
      “ผมเตรียมอาหารมื้อเย็นไว้แล้ว  เดี๋ยวลงมาทานด้วยกันนะ”
      “ฉันยังไม่หิว พอดีเพิ่งทานกับโรสแมรี่มาหนะ”
      “จริงเหรอ  งั้นผมก็ต้องทานคนเดี๋ยวเหรอ ‘^’ ”
หมอนี้ตีหน้าเศร้าอย่างกับเด็กโดนแย่งขนม  เอาไงดีเนี่ย
      “เฮ้อ~~ ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันลงมาทานเป็นเพื่อน”
     “อื้ม ^^” 
ฉันรีบชิ่งมาอาบน้ำโดยด่วน เพราะเจอกับรอยยิ้มและดวงตาสีน้ำตาลนั้นทีไรใจมันไม่เป็นสุขเลย
 
      อ้า~~ สบายจังได้อาบน้ำเนี่ย  เหมือนกับน้ำคอยชะล้างความทุกข์อะไรอย่างนั้น 
     ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน  ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา  บอกกับฉันขอร่มสักคัน แต่ว่าที่มือเขาก็มีหนึ่งคัน  ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย~♬  ลั้ลลาๆ ร้องเพลงไปอาบน้ำไป ใจชื่นบาน
      อาว -*- อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยนซะงั้น
      แอด~
      O_O ฉันเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องสตันหงายเงิบ เมื่อพบกับเจ้าตัวประหลาดที่บัดนี้มานั่งเก๊กหล่อบนเตียงนอนของฉันเรียบร้อยแล้ว
      “นายเข้ามาได้ยังไง”  ฉันชี้หน้าธีร์ดีที่ตอนนี้มองฉันตาไม่กะพริบ  เฮ้ย! ฉันลืมไปว่าสภาพฉันในตอนนี้มันน่าอายมาก  ดีนะที่ฉันยังมีผ้าเช็ดตัวปกปิดร่างกาย  ถ้าฉันเกิดทะลึ่งเดินออกมาโดนไม่ใส่อะไรล่ะก็...ได้อายเขาตลอดชาติแน่
     “ ‘_’ก็รอเธอมาทานข้าวด้วยกัน”
     “พอได้แล้ว ไม่ต้องพูด!! นายปิดตาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะฆ่านายแน่”
     “ก็ได้ๆ ><”
      ฉันรีบหยิบชุดนอน เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อทันที  อยู่ในสภาพแบบนี้กับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดีนัก -///-
     สวมชุดนอนเสร็จฉันก็ต้องตรวจสอบว่า ชุดนอนตัวนี้มันมีรูโหว่ที่ก้นรึป่าว  ก็ชุดนอนของฉันมันมักจะเป็นแบบนั้นเกือบทุกตัวนี่นา -*-  โอเค ผ่าน
     แอด~
      “เสร้จแล้วเหรอวินนี่”
     “ฉันยังโกรธนายอยู่นะ เกิดนายเปิดประตูมา ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่จะทำไง” ฉันยังโวยวายไม่เลิก ก็มันรู้สึกเสียวขึ้นมาจริงๆนี่นา
    “ผมก็เห็น... J”
      “หยุดพูดเลยนะ”  ชิ!! ไอเราก็คิดว่าเขาเป็นผู้ชายใสๆ ไม่ลามก ที่แท้ก็ผู้ชายทั่วไปนี่เอง
      “โอ๋ๆ ล้อเล่นนะวินนี่ อย่าโกรธนะ ผมเคาะประตูแล้ว แต่เธอไม่เปิด ก็เลยคิดว่าเธอคงอยู่ในห้องน้ำ  แถมประตูไม่ได้ล็อก  ก็เลยถือวิสาสะเข้ามา  ผมขอโทษ U.U”
      “แล้วนายรอข้างล่างไม่ได้เหรอ”
      “ผมเหงา~” เป็นคำตอบที่น่ารักมาก แบบนี้ใครจะโกรธลงย่ะ เล่นทำเสียงขี้อ้อนแบบนี้  “ไปทานข้าวกันเถอะครับ”
      “อื้มๆ นายลงไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป” พูดจบ ธีร์ดีก็ยอมออกไปรอข้างล่างแต่โดยดี 
     ปล่อยให้ฉันยิ้มอยู่คนเดียว ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันยิ้มเพราะอะไร  ความรู้สึกแปลกๆที่อยู่ในใจนี่มันอะไรกันนะ?  รู้สึกดีและมีความสุขจัง...
 
แหมๆ  เริ่มตกหลุมรักพ่อหนุ่มธีร์ของมิซากิกันรึยังคะ  >.<  ฟินกันบ้างมั้ยเอ่ย ที่มีหนุ่มน้อยหน้าใสคอยป่วนหัวใจอย่างงี้ >///< อร้ายยย เขินๆ
ติดตามกันได้ วิจารณ์ได้นะคะ มีข้อที่ต้องปรับปรุงตรงไหน สนุกมั้ย บอกได้น้า อุอิ  ^^ พ่อหนุ่มธีร์ดีนับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ นี่ขนาดตอนสี่นะเนี่ย แล้วตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อเลย

 
มันอบอุ่นจริงๆนะ