แอปเปิ้ลสื่อรัก

     ณ สวนแอปเปิ้ลแห่งหนึ่ง...
ผู้หญิงคนหนึ่งที่น่ารักและดูสดใส กำลังยืนพูดคุยกับครอบครัวของเธอว่า...
"หนูสัญญาว่าถ้าหนูเรียนจบแล้วหนูจะกลับมา..." เด็กสาวคนนั้นบอกพลางยิ้มเล็ก ๆ ให้...
"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก" หญิงวัยกลางคนบอกพร้อมกับแววตาที่ดูห่วงใย..
"ถ้ามีผู้ชายคนไหนมาใกล้ให้เอาปืนกระบอกนี้ยิงใส่หัวมันเลยนะลูก" ชายวัยกลางคนบอกพร้อมกับยื่นปืนกระบอกหนึ่งให้กับออมลูกสาวของเขา
"โห...พ่อเว่อร์ไปป่าวหนูไปเรียนนะไม่ได้ไปรบ" ออมบอกพลางอมยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อ "หนูไปแล้วนะพ่อแม่ดูแลตัวเองด้วยนะ" ออมบอกพลางจับมือผู้เป็นแม่ขึ้นมาแล้วก็โอบกอดด้วยความเป็นห่วง...
     ออมเดินขึ้นรถและนั่งประจำที่ของตัวเองพอรถออกออมโบกมือลาพร้อมทั้งทำหน้าเศร้าและคิดในใจว่า "ฉันจะต้องทำให้พ่อแม่ของฉันหมดหนี้สินให้ได้"
                           :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
     ไม่นานนักรถคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ที่อู่รถตู้...และก็มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาและพูดว่า...
"ในที่สุดฉันก็ถึงกรุงเทพฯ แล้ว"ออมพูดพร้อมกับสูดหายใจเต็มปอดพร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างออก...และสักพักก็มีเสียงคน ๆ หนึ่งเอ่ยขึ้นมา...
"ขอทางหน่อยครับ ๆ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ในขณะที่เขากำลังวิ่งอย่างเร่งรีบในมือข้างขวาของเขาถือแก้่วกาแฟ เขาก็ไปชนกับผู้หญิงคนนึงเข้า...
"พลั่ก!!!"
"โอ๊ยยยย...!!! นี่เดินยังไงของเธอเนี่ยเห็นไหม? ว่าคนกำลังรีบ!และเห็นไหมเนี่ยว่ากาแฟฉันหกหมดเลย" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางเอามือทั้งสองข้างเช็ดที่ตัว...
"ฉันขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ" ออมพูดพลางยกมือไหว้ท่วมหัว...
"ขอโทษแล้วมันทำให้กาแฟของฉันกลับมาเหมือนเดิมไหม" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่...
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง?" ออมพูดพลางทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย...
"เธอต้องไปซื้อกาแฟให้ฉันใหม่เดี๋ยวนี้" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางยกมือขึ้นมาชี้หน้าออม...
"แล้วฉันจะไปซื้อได้ที่ไหนหล่ะ?" ออมพูดพลางทำหน้างง...
"นี่เธอไม่รู้จักร้านกาแฟที่นี่หรอ" ผู้ชายคนนั้นถามพลางหัวเราะในลำคอเบา ๆ...
"ฉันพึ่งมาจากต่างจังหวัดฉันไม่รู้อะไรมากหรอก" ออมบอกพลางทำหน้าอย่างใสซื่อ...
"หึหึ จริงสิดูจากท่าทางลักษณะแล้วไม่น่าจะเป็นคนที่นี่งั้น...เอาอย่างนี้เธอจะไปไหนก็ไปเถอะฉันไม่เอาเรื่องเธอแล้วนี่ที่ฉันไม่เอาเรื่องเธอเพราะว่าฉันเห็นเธอเป็นเด็กบ้านนอกหรอกนะ" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางยกมุมปากเพียงเล็กน้อย...
"นี่นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะถึงฉันจะเป็นเด็กบ้านนอกแต่ก็มีหัวใจแล้วก็เป็นคนเหมือนนายนะ" ออมพูดอย่างโมโหมาก...
"เฮ้ออออ ฉันคุยกับเธอแล้วแล้วเสียเวลาจริง ๆ ฉันว่าฉันไปดีกว่าขืนอยู่นานเดี๋ยวประสาทรับประทาน" ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างกวน ๆ...
"ฝากไว้ก่อนเถอะนาย" ออมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดีและทิ้งให้ออมยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียว...