Ajin

    ผมไม่ใช้มนุษย์ ... แต่เป็นมนุษย์ ... คุณคงไม่เข้าใจคำพูดที่ผมพูดมะกี้หรอก ใช่ ... ไม่เข้าใจหรอก ผมเติบโตขึ้นมาท่ามกลางสังคมในประเทศญี่ปุ่นแห่งนี้  ผมอยู่กับแม่และน้องสาวเพียงกันแค่ สามคน ส่วนพ่อนั้น .. ผมไม่เคยเจอหน้าท่านเลย  
 
 
 น้องสาวของผมชื่อ นากาอิ เอริโกะ เธอเป็นทั้งเพื่อนและน้องสาวเพียงคนเดียวของผมที่เรายังพูดคุยกันในสมัยเด็กๆและ ... และตอนนี้ เธอป่วยด้วยโรคบางอย่าง ทั้งค่ารักษาและค่าใช้จ่ายของไอ้หมอเฮงซวยที่บอกว่าน้องผมจะไม่มีชีวิตอยู่ได้อีกนานนั้น แม่งกลับโครตเฮงซวยยิ่งกว่าอีก   ผมอยากช่วยน้องสาว ...                                                                                          
 
ผมตั้งเป้าว่าผมจะเป็นหมอเพื่อจะได้รักษาเอริโกะ สักวันหนึ่งที่ผมจะเรียนเก่งเพื่อนน้องสาวของผมและเป็นหมอเพื่อช่วยชีวิตน้องสาวของผม 
 
และ .... 
 
และ ..... 
 
 อีกคนหนึ่ง ... ที่ผมตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเขา  ผมไม่เข้าใจนิสัยของมันเลย มันเป็นพวกที่มีความคิดที่ห่างไกลมาก รอยยิ้มของมันช่างยิ้มออกมาได้ง่ายดายในสถานการณ์แบบนี้และน่าหมั้นไส้สำหรับผม แถมหมอนั้นชอบใช้ชีวิตอยู่คนเดียว และมีแค่ผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สามารถเดาอารมณ์ของมันได้เลย  ....
 
ไค ... ชายหนุ่มนัยต์ตาสีเหลืองเข้ม พร้อมทรงผมที่ยุ่งเหยิงสีเหลืองอ่อนนุ่มพร้อมผิวสีเหลืองกำลังกอดผมในสภาพที่ผมแขนขาดทั้งสองข้างและกระดูกซี่โครงที่หักเกือบหมดเหมือนร่างกายที่เหมือนเยลลี่สีแดงที่อ่อนปวกเปียก ใบหน้าของมันในตอนนี้ทำเอาผมหัวใจเต้นไม่ออก ... 
 
 
 กำลังโกรธ ... หมอนั้นกำลังโกรธ .... 
 
 
''พวกแก ... พวกแก ... !!'' เสียงตะโกนราวกับปีศาจที่ปลุกออกมาจากข้างในทำเอาคนอย่างผมกลัวไควางผมราวกับพยายามจะปลอบประโลมพร้อมวิ่งเข้าไปหาพวกวัยรุ่นสองคนกำหมัดต่อยตรงหน้าโดยที่ชายคนนั้นร่วงไปอยู่กับพื้นพร้อมอีกคนที่ถือไม้เบสบอลเหล็กตรงเข้ามาฟาดหัวของไคจงล้มลงไปกับพื้น 
 
ไค ... 
 
ไค ...!!
 
 
''ไค .............!''  ผมตะโกนออกมาในสภาพที่แขนข้างขวาของผมงอกออกมาก่อนเสียงในป่ามืดทึบแห่งนี้จะดังออกมาพร้อมเสียงของสายลมที่พัดโหมกระหนํ่าเพื่อพยายามแข่งกับเสียงที่ผมตะโกน 
 
ทันใดนั้นมันก็หยุดลงชายคนที่ถือไม้เบสบอลนั้นที่จะเงีื้อนไม้เบสบอลทุบเข้าหัวของไคหยุดลงทันทีราวกับว่าเสียงที่ผมตะโกนนั้นมันสั่งการได้ 
 
ในขนาดเดียวกันแขนข้างซ้ายก็งอกออกมาผมพยายามขยับม่านตาให้มองเห็นภาพที่ชัดเจนขึ้นผมวิ่งไปหาไคที่กำลังนอนสลบอยู่พร้อมลาภอีกฝ่ายที่นอนสลบอยู่ 
 
บ้า บ้า บ้าเอ๊ย !! ผมด่าตัวเองอยู่ในใจในขนาดที่ผมลาภร่างที่นอนสลบพยุงขึ้นบ่าตัวเองแล้ววิ่งหายเข้าไปในป่าที่มืดมิดแห่งนี้ 
 
 โดยที่ผมไม่สงสัยเลยว่าเงาร่างสีดำที่กำลังหยุดอยู่ตรงนั้นกำลังมองร่างชายหนุ่มที่หยุดอยู่ 
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
   ผมไม่รู้ว่าเราวิ่งมาถึงเมื่อไรแล้ว ผมรู้แค่ว่า ผมได้แต่วิ่งไปข้างหน้า วิ่งตรงไปโดยไม่ไปทางไหนทั้งนั้นผมพยุงตัวชายหนุ่มอีกคนที่เขาช่วยผมเอาไว้จงกระทั้งผมเห็นบ้านไม้สีนํ้าตาลเก่าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะหยุดอยู่ตรงนั้น 
 
 ''แฮ่ก ...แฮ่ก ...'' ผมเหนื่อยกับร่างที่นอนสลบก่อนผมจะวางเขาลงพื้นพร้อมวางตรงต้นไม้ก่อนจะมองใบหน้าของเขาตอนนี้มีที่มีเลือดไหลออกจากหัวกับแก้มที่บวมเป็นสีม่วงพร้อมริมฝีปากที่ถลอกจากการชกต่อยกับนัยต์ตาที่หลับอยู่ และรอยแผลตามเศษกิ่งไม้ที่ทำให้แขนขาเกือบเห็นเลือดได้หมด ดูแล้วมันคงจะหลับนานเลยละ 
 
   ไค ....  
 
ผมมองร่างที่หลับอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจของผม ก่อนที่ผมจะเดินไปดูบ้านหลังนั้นเพื่อมองดูว่าไม่มีใครอยู่ และเพื่อเป็นการยืนยันว่าจะไม่มีใครเจอเสียงฝนตกที่หนาวเย็นยะเยือกกับเสียงแมลงที่ขับขานในยามกลางคืนแห่งนี้ทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นเป็นกอง  บ้านหลังไม้สีนํ้าตาลเก่าๆขนาดเล็กและไฟสีเหลืองที่ริบหรี่ 
 
ผมเดินไปดูตรงกระจกที่ตอนนี้แตกเป็นเศษๆจงไม่เหลือหรือคงสภาพที่เรียกว่า''บ้าน''แล้วละมั้ง ผมชะโงกหน้าไปดูก่อนจะมองว่ามีใครสักคนอยู่ไหม?  ผมปรากฏบอกว่า 
 
 
  ไม่มี 
 
บิงโกละครับที่นี้ ภายในข้างในเป็นเศษซากขยะที่ไม่มีอยู่ ก็คงมีเตียงแข็งๆกับโต๊ะที่ผุพังและเก้าอี้ตัวเดียวที่ยังเหลืออยู่ ผมวิ่งไปหาไคที่นอนสลบอยู่ตรงนั้นก่อนจะพยุงเขาและเปิดประตูเบาๆเพื่อไม่เป็นการส่งเสียงเขาที่หลับอยู่ 
 
 ''เฮ้ นายเป็นยังไงบ้างละไค? ..''  ผมถามอีกฝ่ายด้วยอาการเป็นห่วงตอนนี้ไครู้สึกว่ายังไม่ตื่นเท่าไรผมวางลงบนเตียงเบาๆพร้อมนั่งลงบนเตียงอีกข้างจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนตอนนี้จะหลับไปแล้ว