เรียนๆรักๆ กูดันรักมึงเข้าแล้วซิ

Love Boy Friend เรียนๆรักๆ กูดันรักมึงเข้าแล้วซิ
By PATTYRfc
 
# ธันวา #
 
ณ ห้องเรียนคอมพิวเตอร์
 
 
“เฮ้ยพวกมึงไอ้ธันวามันเป็นเชี่ยไรวะ แมร่งนั่งยิ้มอยู่คนเดียวเนี่ย”
 
เจ ที่เดินเข้ามาในห้องเรียนพูดทักขึ้นเมื่อเห็นธันวาเพื่อนของตนกำลังนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า
 
“ช่างมันเถอะว่ะไอ้เจ ปล่อยมันบ้านั่งยิ้มคนเดียวไปเถอะ เพราะพวกกูพยายามถามมันหลายครั้งและแมร่งก็ไม่ตอบสักที”
 
คิมพูดบอกเจที่ตอนนี้กำลังจะเดินเข้าไปถามธันวา
 
“เฮ้ยๆเมื่อกี้มึงพูดว่าไรนะไอ้คิม มึงว่าใครบ้าวะ กูไม่ได้บ้านะเว้ยกูแค่มี ความสุขเฉยๆเว้ย”
 
ธันวาที่เมื่อกี้กำลังนั่งยิ้มมีความสุขอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของคิมเมื่อกี้ก็หุบยิ้มแล้วหันควับมาว่าคิมทันที
 
“แต่สภาพแกเหมือนคนบ้ามากเลยนะหลังจากที่แกคุยกับภาพเขียน”
 
ออมพูดขึ้นบ้างออมมักจะสังเกตเห็นอยู่บ่อยๆ
 
“ภาพเขียน? ใครหรอออม”
 
ฟิวที่นั่งฟังบทสนทนาของเพื่อนอย่างเงียบๆถามขึ้น ทำให้ เจ และ คิม พยักหน้าเสริมกับคำถามของฟิวทันที
 
“อ้าวนี้พวกแกไม่รู้จักภาพเขียนจริงๆอะหรอ”
 
ออมเอ่ยถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจเพราะกลัวว่าจะโดนแกล้งอะไรอีก
 
“แล้วคนชื่อภาพเขียนเป็นใครล่ะแล้วเป็นคนยังไง” เจถามด้วยความอยากรู้
 
“ก็เพื่อนข้างบ้านเราไงพวกแกเคยเจอแล้วไม่ใช่หรอที่เรียนบัญชีปี1 อะ”
 
ออมพูดอธิบายคลายความสงสัยของเพื่อนได้นิดหน่อย
 
“รู้สึกนะว่าเคยเจอแต่จำหน้าไม่ได้”
 
คิมพูดขึ้นเมื่อเพราะรู้สึกคุ้นเหมือนเคยเจอแต่เขาจำหน้าไม่ได้ “อ๊ะ!!นั้นไงๆ ภาพ...ภาพเขียน”
 
ออมเอ่ยทักภาพเขียนที่ตอนนี้กำลังเดินผ่านห้องเรียนคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะไปโรงพยาบาล
 
“อ้าว ว่าไงออมมีไรหรอ”
 
ภาพเขียนเอ่ยทักออมยิ้มๆแต่เมื่อเห็นว่าธันวาหันมามองตนยิ้มๆเช่นกันเลยทำให้ภาพเขียนหุบยิ้มทันที่
 
“นายกำลังจะไปไหนกันหรอ...แล้วไม่มีเรียนกันหรอทำไมรีบออกมาจากห้องเรียนเร็วจัง”
 
ออมถามพร้อมมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง
 
“พวกเรากำลังจะไปโรงพยาบาลนั่นออม”
 
เจมส์ชิงพูดบอกก่อนที่ภาพเขียนยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร
 
“ไปทำไมหรอใครเป็นอะไรหรอภาพเขียน”
 
ออมถามขึ้นเมื่อรู้จุดประสงค์ของเพื่อนข้างบ้านแล้ว
 
“เราแค่จะไปเยี่ยมอาจารย์ป้าไอ้กรณ์น่ะ ออมไปด้วยกันไหม”
 
ภาพเขียนพูดตอบออมยิ้มๆแล้วทำหน้าบึ่งใส่ธันวาที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มหวานมาให้ภาพเขียน
 
“ไม่ล่ะจ๊ะ...เอ้อลืมไปเลย พวกแกนี่ภาพเขียนที่เราบอกเมื่อกี้ไง ภาพเขียนนี่ ไอ้เจ ชิน แล้วก็คิม เคยเจอกันตอนที่ไปทำรายงานบ้านเราไง”
 
ออมพูดแนะนำเพื่อนให้ภาพเขียนรู้จัก
 
“งั้นเราไปก่อนนะออม ไว้เจอกันที่บ้านนะ” ภาพเขียนและเพื่อนๆเอ่ยบอกลาออมแล้วพากันไปที่โรงพยาบาลทันที
 
(ฉันก็นึกว่าพวกนายไปถึงโรงพยาบาลแล้วนะเนี่ย : นัดตี้)
 
“คนนี้หรอวะไอ้ธันวาที่ทำให้มึงนั่งยิ้มเป็นคนบ้าแบบนี้”
 
เจพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าภาพเขียนและเพื่อนๆออกไปแล้ว
 
“มันไม่ได้ทำให้กูบ้าเว้ยแต่...มันทำให้กูมีความสุข สุขที่ได้แกล้งมันทุกครั้ง”
 
(ง่ะธันวาาาาทำไมเป็นแบบนี้อะ หรือเป็นเพราะนัดตี้มึนนะธันวาถึงได้ออกแนวบ้าๆบอๆเพ้อๆแบบนี้ อ๊ากกกนัดตี้รับบ่ได้: นัดตี้)
 
“ดูจากอาการแล้วหนักมากๆเลยนะเนี่ย หมอเก่งแค่ไหนก็เอาไม่อยู่หรอกรุ่นนี้นะเอาไปยิงทิ้งอย่างเดียวเลย”
 
เจพูดขึ้นอย่างขำทำให้เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนๆทั้ง 3 ได้เป็นอย่างดี
 
“ธันวา ฉันถามไรแกหน่อยดิ...คือเมื่อเช้าแกไปพูดอะไรกับภาพเขียนน่ะ เพราะฉันแอบเห็นภาพเขียนทำท่าเหมือนกำลังจะต่อยแกเลย”
 
ออมถามข้อสงสัยออกไปเพราะเมื่อเช้าออมเดินออกมาจากบ้านเพื่อจะมาเรียนเห็นว่าภาพเขียนตั้งท่าจะเข้าไปชกหน้าธันวา เมื่อออมเห็นอย่างนั้นเลยรีบเข้าไปทักก่อนที่ ธันวาและภาพเขียนจะมีเรื่องกันก่อน
 
(เอ่อ...มันยาวไปไหมนะ : นัดตี้)
 
“ไม่มีไรหรอกแค่ไปพูดแหย่มันเล่นแล้วก็พูดผิดหูมันเข้าน่ะเลยเป็นอย่างที่แกเห็นนั่นแหละ”
 
ธันวาแกล้งพูดบอกอย่างไม่ใส่ใจเพราะไม่อยากโดนซักถามอะไรไปมากกว่านี้
 
(เดี๋ยวความลับหลุด...หุหุ:นัดตี้)
 
“ที่แกเป็นแบบนี้เพราะไอ้ภาพเขียนนั่นสินะ มึงมีอะไรไม่บอกพวกกูไหมวะ”
 
คิมถามขึ้นเล่นเอาธันวาชะงักนิ่งไปนิดแล้วหันกลับมามองหน้าคิมอย่างกวนๆแล้วตอบกลับคิมอย่างกวนๆเช่นกัน
 
“ไอ้คิม!!มึงก็อย่ารู้ทันกูบ่อยสิหว้าาาคือ...ช่วงนี้ก็เป็นอะไรไม่รู้อะกูรู้สึกว่าความแมนกูน้อยลงอะ”
 
ธันวาพูดบอกคิมเสียงหวานแล้วทำท่าประกอบแล้วค่อยๆกระเถิบไปหาคิมทีละนิดๆ ทำเอาคิมแทบจะกระโดดถีบธันวาในทันที
 
(ใจเย็นสิคิมนี่มันพระเอกของเค้าน๊าาาา:นัดตี้)
 
“ไอ้ธันวามึงเป็นจริงๆหรือมึงแกล้งทำเล่นวะแมร่งน่ากลัวสัสคราวหลังอย่าทำนะเว้ย ถ้ามึงเป็นจริงๆกูเนี่ยแหละจะกระทืบมึงให้หายเป็นเลยค่อยดูดิ”
 
เจ ที่นั่งดูท่าทางของธันวาอยู่นานพูดขึ้นแล้วทำท่าขนลุกขนพอง แล้วชี้ไปที่เท้าของตัวเองที่กำลังกระดิกไปมาอยู่ในตอนนี้
 
(นัดตี้มาต่อให้แล้วน้าาาาแหมเข้าไปทวงนัดตี้ถึงเฟสบุ๊คเลยไม่ต่อให้ก็ใจร้ายเกินไปแล้ว:นัดตี้)
 
“อะแฮ่มๆพวกคุณมึงจะนั่งคุยกันอีกนานไหมวะกูหิวข้าว ไปแดรกข้าวไปเร็วๆลุกเลยหมดชั่วโมงแล้ว”
 
โจเพื่อนในกลุ่มของธันวาที่อยู่สาขาช่างไฟฟ้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหมดเวลาเรียนแล้ว
 
“เออๆฉันว่าไปหาไรกินเหอะว่ะเพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันแล้ววันนี้กินไรดีล่ะ”
 
ออมพูดขึ้นบ้างเพราะเริ่มรู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน
 
“พวกมึงไปเหอะกูว่าจะกลับไปกินที่บ้านว่ะวันนี้ลืมเอากระเป๋าตังค์มา”
 
ธันวาพูดขึ้นเพื่อที่จะได้แยกกันกับเพื่อนๆแต่ไม่อยากบอกต่อจากนี้จะไปไหนก็เลยต้องโกหกเพื่อนๆ
 
“ไม่เป็นไรยืมตังค์ออมก่อนก็ได้”
 
ออมพูดขึ้นอย่างใจดี ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำเพราะออมเปรียบเหมือนนางฟ้าใน (หมู่ซาตาน)กลุ่มของธันวาเพราะไม่ว่างใครจะมีปัญหาหรือขาดเหลืออะไรออมจะช่วยเหลือทุกครั้ง
 
“ไม่เป็นไรออมเราเกรงใจน่ะแล้วอีกอย่างคือเราไม่อยากติดหนี้ใครด้วยอะออมเก็บตังค์ไว้ช่วยไอ้พวกนี้ดีกว่านะ^^”
 
ธันวาพูดบอกเลี่ยงๆเพราะกลัวว่าเพื่อนๆจะรู้ว่าตนโกหก “เอางั้นหรอวะมึง แมร่งไม่ใช่จะไปไหนหรอวะแล้วอ้างว่าลืมเอากระเป๋าเงินมารึเปล่า” เจถามขึ้นเหมือนจะรู้ว่าธันวาโกหกเล่นเอาธันวาถึงกับสะดุ้งเมื่อเจอสายตาจับผิดจากเพื่อนๆ
 
(นัดตี้ดูมันรู้ทันผมอะนัดตี้จัดการมันให้หน่อยนะ:ธันวา)
 
(ง่ะ!!แล้วจะให้จัดการยังไงล่ะเนี่ยเพราะเจเป็นจุด จุด จุด:นัดตี้)
 
(เป็นอะไรอะนัดตี้:ธันวา)
 
(นัดตี้บอกไม่ได้มันไม่ใช่ความลับนะแต่เก๊าบอกไม่ได้ถ้าบอกก็จบอะดิ:นัดตี้)
 
“เออ...ไปก่อนนะเว้ย ไปนะออม วันนี้เราไม่ไปส่งนะไม่อยากเจอไอ้ภาพเขียน”
 
ธันวาพูดลาเพื่อนๆแล้วหันมาพูดบอกลาออมและบอกว่าตนจะไม่ไปส่งที่บ้านเหมือนทุกๆวันโดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเจอหน้าเพื่อนข้างบ้านของออม
 
“จ้าาาาคุณชายยยยไปเถอะๆ”
 
ออมตอบกลับโดยไม่เอะใจอะไรเพราะคิดว่าธันวาอาจจะเบื่อที่ต้องถกเถียงกับภาพเขียนทุกวันแล้วล่ะมั้ง
 
(โทษทีนะนัดตี้คิดได้แค่นี้อะ:นัดตี้)
 
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
 
ธันวาพูดบอกเพื่อนๆที่กำลังจะเดินไปที่โรงจอดรถเพื่อที่จะขับรถออกไปหาข้าวกินกัน
 
//โทษทีนะพวกมึงที่กูต้องโกหกพวกมึงซ้ำซ้อนแบบนี้//
 
ธันวาพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังขี่รถมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารหน้าโรงพยาบาลเพื่อไปดักรอภาพเขียน
 
+++++++++++++++++++++++++++++
 
ขอกำลังใจหน่อยน้าาาาาาาาาาาา^^
 
+++
++
+
 
ขอบคุณที่เม้นให้นะคะ^^