Please Love โปรดเถิดรัก....

   หม่อมพิมพาวรรณมองต้นไม้ที่ยังนอนนิ่งมีสายระยางเต็มไปหมดเสียงลมหาใจยังดังเเต่เปลือกตากลับหลับสนิจผ้ากอสพันหัวเริ่มบางลงเเผลเริ่มดีขึ้นเธอคลุมผ้าห่มให้หนาขึ้นเธอมาเฝ้าต้นไม้ทุกวันเเม้กระทั้งจะทำอะไรก็จะมาเล่าให้เขาฟังอ่านหนังสือให้เขามากมายมีนักข่าวพยายามจะเข้ามาที่นี่เเต่ก็ไม่ได้เข้าเพราะต้นไม้ชอบสงบๆไม่อยากให้ใครรบกวน"นายเหนื่อยมั้ยต้นไม้นายอยู่ตรงใหนของนายฮะรีบกลับมานะชั้นรอนายอยู่อีตาบ้ารู้มั้นชั้นคิดถึงนาย"เธอพูดเเผ่วเบาหากเเต่น้ำตากลับใหลเธอจูบเขาเบาที่หน้าผาก"รีบกลับมานะชั้นรอนายอยู่"เธอจูบเค้าใว้เนิ่นนานโดยไม่สังเกตว่ามือเค้าขยับเล็กน้อยเเล้วเเต่เเค่ยังไม่ตื่นมาเเต่เเค่นั้นเอง............ 

          จัสมินเเทบอยากจะกรี้ดเมื่อไปวังของพี่อัสบันเเละพี่ซานเซสไม่มีใครอยู่สักคนเเถมคนงานยังบอกว่าพวกผู้พวกนั้นทำห้องใหม่ใว้รอยายคารีนกับยายนินิลตาต่ำๆมากกเธอฟ้องท่านป้าไม่ได้ฟ้องท่านเเม่ท่านพ่อไม่ได้เพราะถ้าเธอฟ้องเรื่องที่เธอมั้วไม่เลือกหน้าก็จะถูกขุนขึ้นมาเธอเอามือกรีดเลือดที่เเขนไปมาก่อนยิ้มหน้ากระจกอย่างกับคนโรคจิต"จัสมินเธอคือคนสวยเธอสวย"เเละเธอก็กรี้ดก่อนจะปามีดลงพื้อเธอต้องได้ยังไงเรื่องจะไม่จบอย่างนี้เธอจะต้องไม่เสียเปรียบพวกผู้หญิงชั้นต่ำคอยดูเถอะ                      

               นินิลตื่นมาในตอนเช้าอย่างสดชื่นเเจ่มใสก่อนจะรีบไปดูข้างนอกเธอต้องอ้าปากค้างเขาทำบ้าอะไรของเค้าเนี่ยให้ตายเถอะมีกระดาษหัวใจสีเเดงมากมายผูกกับต้นไม้เขียนขอโทษไปมามีภาพรูปเธอที่เค้าเเอบถ่ายเธอพลิกดูอยู่ๆน้ำตามันก็ไหล'ภาพนี้เราไปทะเลด้วยกันเธอสวยมากเลยนะ'นินิลอ่าเสร็จก่อนจะเดินไปอีกภาพนี่ขนาดเธอร้องไห้เค้ายังถ่ายหรอเธอว่าพลางก่อนพลิกดูด้าหลังภาพ'ตอนนั้นชั้นรู้สึกว่าไม่อยากให้เธอคนนี้ร้องไห้เลยอยากดูเเลเธอให้ดีกว่านี้'เขากำลังทำอะไรเธอสับสนไปหมดเธอรู้สึกดีใจสับสนเหมือนความโกรธมันมลายหายไป'อย่านะอย่าใจอ่อนนินิล'เธอพูดเตือนใจเเต่ใจเธอมันสั่นมากเหลือเกินเธอเห็นป้ายใบนึงบอกทางให้เธอเดินตามมาเเม้ใจจะสั่งว่าอย่าไปเเต่ก็อยากรู้ว่าเค้าจะพูดอะไรเธอเดินมาจนสุดหน้าผาน้ำตกเห็นผู้ชายที่เธอคุ้นตาดีกำลังยืนหันหลัวใส่เสื้อเชิ้ดยีนพร้อมกางเกงสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีเข้มผมที่ไม่ได้เซตทำให้เค้าดูหล่อเหมือนวันรุ่นเเสงตะวันที่ทอกระทบหน้าทำไมเธอใจเต้นนักนะ"มาเเละเหรอนินิล"ชายหนุ่มถามซานเซสทำให้เธออย่างลำบากเพื่อได้เธอคืนมาทำอะไรเค้าก็ยอม"ทำอะของคุณอะคุณซานเซสคุณจะเเก้เเค้นนินิลใช้มั้ยทำเเบบนี้ทำไม"หน้าเธอเต็มไปด้วยคำถามเเละความกังวลเขาเดินมาใกล้เธอกล่อนตะโกนดังอย่างชัดถ้อยคำ"นินิลตอนนี้ไม่มีคำว่าเเก้เเค้นไม่มีอะไรเเอบเเฝงมีเเต่คำว่ารักผมรักนินิลนี่คือเหตุผลที่ผมทำทั้งหมด"ใจเธออยากเชื่อเค้าเเต่เธอกลัวเจ็บเธอไม่อยากเจ็บอีกเเล้วไม่อยากจะร้องไห้ไม่อยากจะเสียลูก"อย่าเถอะค่ะชั้นกลัวเจ็บคุณอาจรู้สึกผิดก้ได้"ชายหนุ่มคิดใว้เเล้วว่าหญิงสาวจะพูดเเบบนี้"งั้นถ้าผมตายล่ะมันจะสามรถทำให้คุณเลิกกลัวเเละกลับมารักผมได้มั้ย"นินิลอึ้งมากเขาทำไม่ได้หรอกเขาคงต้องการเอาชนะเธอ"คุณทำเเบบนี้คิดว่าชั้นจะกลับไปหรอคุณมันก็เเค่ต้องการเอาชนะ"เธอพูดพร้อมหันหลังจะเดินกลับไปที่เต้น"นินิลงั้นคุณดูนะผมรักคุณมากจริงๆนะรู้ว่าสายเเต่ผมจะทำให้คุณดูว่าผมรักคุณมากกว่าตัวเอง"จากนั้นเขาก็เดินไปที่หน้าผาพร้อมกระโดดลงมาหญิงสาวหันมาตามเสียงก่อนจะเหมือนหัวใจหยุดเต้นเขากระโดดลงไปในน้ำตกสูงปะมาณนึงได้เธอรีบวิ่งลงเเม้พื้นดินจะลื้นเเละเธอจะล้มเเละจะเจ็บจนเลือดออกหัวเข่าเเต่ก็ช่างสิ'อย่าเป็นอะไรนะค่ะซานเซส'เธอวิ่งจนถึงลานน้ำตกเธอรีบลงไปในน้ำเพื่อควานหาร่างเขาเเม้น้ำจะลึกเเต่เธอก็พยายามหาเขาจนเธอเห็นร่างคนคว่ำหน้าเเละมีสีเลือดเต็มไปหมดตรงโขดหินร่างเค้าหนะเองร่างของซานเซสเเม้นินิลจะเหนื่อยกับการดำผุดดำว่ายเเต่ใจเธอเหมือเหมือนจะตายถ้าเกิดซานเซสเป็นอะไรไปเธอหน้าจะเชื่อเขาเผธอรีบพยุงร่างหน่าอย่างทุลักทุเลขึ้นมาจากโขดหินชานน้ำตกรอเเผลเต็มตัวเธอเกิดจากหกล้มเเต่ไม่เท่าซานเซสที่ที่หัวเลือดออกไม่หยุดเขาคงโดนโขดหินเธอรู้สึกโล่งอกเพราะเขายังหายใจอยู่เธออยากจะลากเขาไปทำเเผลที่ที่พักหากเเต่มันใกลพอสมควรเเละเธอก็เเบกเขาไม่ใหวด้วยเธอต้องห้ามเลือดเขาก่อนเธอเอาเสื้อยีนเค้าไปผึ่งเพื่อให้เเห้งก่อนถอดเสื้อเขาให้เหลือเเต่ซิคเเพคอันล่ำสันเเละขาวนวลจนผิวผู้หญิงอย่าเธอต้องอายเธอฉีกชายเสื้อตัวเองซับน้ำเเละเอามาห้ามเลือดให้เขาเธอพาวนาให้เขาฟื้นเธอซับเลือดเขาไปร้องไห้ไปถ้าเขาไม่ฟื้อหล่ะหัวเค้ากระเเทกหินจะจำเธอได้มั้ยเป็นอะไรหรือเปล่านะถ้าเธอเชื่อเขาเเต่เเรกถ้าเธอยอมให้เขามันคงไม่เป็นเเบบนี้"ชั้นขอโทษค่ะชั้นขอโทษ"เธอกอดเขาจนเเน่นโดยไม่รู้เลยว่าเขาตื่นนานเเล้ว"อย่าร้องนะคับที่รักเดี๋วยไม่สวยน้า"เมื่อเธอได้ยิยรู้ดีว่าเสียงเค้าเธอรีบเงยหน้าขึ้นละกอดเค้าใวเหมือนกลัวว่าไม่ใช้ความจริง"คุณทำเเบบนี้ได้ยังไงรู้มั้ยชั้นกลัวมากกลัวคุณตายกลัวคุณไม่กลับมาคุณเสี่ยงชีวิตตัวเองขนาดนี้เลยหรอ"เขาลูบหัวหญิงสาวก่อนพูดปลอบ"ก็ผมบอกเเล้วไงว่าผมมาขอความรักจากคุณคุณไม่เชื่อผมเลยพิสูทไงถ้าไม่เชื่ออีกผมจะโดดลงมาอีกก้ได้นะ"เขาป้ายน้ำตาหญิงสาว"อย่านะชั้นเชื่อเเล้วพอเถอะเรากลับกันเถอะนะคุณเดินใหวมั้ยค่ะ"เขาพยักหน้าว่าใหวพร้อมกอดคอเธอละค่อยๆเดินทั้งที่ปฝดหัวมากมือก็ถือผ้าซับเลือดที่หัวตัวเองเเม้จะเจ็บถือว่าคุ้มที่เค้ายอมเจ็บตัวเพราะเค้าคาดการณ์มาเเล้วว่าโดดน้ำตกความสูงขนาดนี้ยังก็ไม่ตายเเต่ไม่คิดว่าหัวตนเองจะกระเเทกหินเเต่ก็ถือว่าคุ้มเเค่เธอให้อภัยเขาก็พอใจเเล้วเธอพาเค้าเข้ามาในเต้นเขานอนลงช้าอย่างปวดหัวก่อนจะสังเกตว่าตามตัวนินิลมีเเผล"ชั้นจะไปเอากล่องปปฐมพยาบาลมานะค่ะ"เขารีบจับมือใว้ก่อนจะเริ่มโกดตัวเอง"คุณมีเเผลเพราะรีบวิ่มมาช่วยผมเพราะผมอีกเเล้วที่ทำคุณเจ็บผมทำคนที่ผมรักเจ็บอีกเเล้วให้ผมทำเเผลให้คุณนะนินิล"หญิงสาวมองเค้าก่อนจะรีบวิ่งไปเอากล่องยาโดยเหมือนเขาจะลุกตามเเต่ว่าลุกไม่ใหวเพราะหัวของเค้าก็กระเเทกหินจึงปวดจขยับลุกละเซ........