Please Love โปรดเถิดรัก....

  อัสบันหยุดยืนหน้าบ้านผู้หญงที่ทิ้งเขาไปเเละเปนผู้หยิงที่เขาทำร้ายอย่างไม่หยุดหย่อนเขามองบ้านนี้ดูสีฟ้าปนขาวเย็นตามีเพียงสองชั้นเท่านั้นหน้าบ้านเป็นตู้กระจกมีคัพเค้กเรียงลายไปมาคงไม่ต้องเเปลกใจนินิลคงขายคัพเค้กเพื่อหาเงินเค้ากดกริ่งหน้าบ้านอย่างลังเลเมื่อกดสักพักได้มีผู้หญิงใส่กระโปรงยาวๆเชยๆใส่ผ้ากันเปื้อนที่โทรมบ่งบอกว่านินิลกำลังทำขนมอยู่เธอใส่เสวตเตอร์สีดำเเละกระโปรงสีขาวหม่นๆมัดมวยจนใรไรผมนินิดูอิ่มเอิบกว่าเเต่ก่อนเเละรูปร่างก็ซีดๆซูบๆนิดหน่อยเธอมองเขาเเล้วขยี้ตาไปมาจนเหมือนเเน่ใจว่าไม่ใช้ภาพลวงตาจึงยิ้มให้เเม้ตอนเเรกเธอเหมือนจะอยากหนีเข้าบ้านรอยยิ้มเศร้าๆเเละเย็นชามันส่งมาหาเค้าจนรู้สึกอากาศที่นี้หนาวไม่สู้รอยยิ้มของผู้หญิงตรงหน้านินิลเริ่มเอ่ยทักเพราะเธออยากให้เขารีบไปใกลๆ

"เอ่อ..คุณมาทำอะไรที่บ้านของดิชั้นค่ะคงมาทำงานหรือติดต่อกับประเทศนี้ใช้มั้ยค่ะ"นินิลไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้พบเขาความหวงเเหนลูกจึงเกิดขึ้นเธอเชื่อว่าเขาคงไม่รู้เรื่องนี้เเน่เเละเธอก็หวังให้เขาไม่รู้เรื่องตลอดไปยังดีที่นี้เปนชนบทจึงไม่ต้องกังวลว่าชาวบ้านเเถวนี้จะรูจักเจ้าชายสูงศักอย่างอัสบันเเละเธอก็จะไม่ต้องถูกสงสัยเเต่ที่เเปลกใจทำไมเทพบุตรอย่างเขาจึงมาหาเธอเพราะเขาก็น่าจะเเก้เเค้นจนพอใจเเล้วหรือว่าเขาจะเอาอะไรกันเเน่

 "เธอสบายดีมั้ยชั้นขอเข้าไปบ้านเธอได้มั้ยนินิล"เขามองหญิงสาวที่มองเขาอย่างเย็นชาเเละยิ้มที่ทั้งเหนื่อยล้าเหมือนต้องการจะใล่เขาให้กลับไปเต็มทีคำตอบของนินิลมันช่างทรมานใจเหลือเกิน

 "อย่าดีกว่าค่ะบ้านดิชั้นรกมากเลยยังไม่ได้เก็บอะไรเลยด้วยซ้ำดิชั้นก็สบายดีนะค่ะถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรดิชั้นขอตัวนะค่ะ"หญิงสาวตัดบทเพราะไม่อยากอยู่นานกว่านี้เขาคงผีเข้าไม่ก็เกิดอยากเเกล้งเธอเเน่ๆทำมาเป็นพูดเสียงเเหบพร่าทำตาอย่างกับเขารักเธอมากมายงั้นหละเธอคงไม่หลงเชื่อเขาอีกเเล้วเธอควรอยู่ห่างจากคนใจร้ายอย่างเขาให้มากที่สุดอีกไม่นานเขาก็ต้องเเต่งงานกับคนที่คู่ควรเธอเองก็ยังเห็นข่าวเมื่อเช้าเขารักหม่อมพิมพาวรรณเเค่ไหนถึงขั้นพาเข้าโรงบาลเขาคงคิดว่าเธอโง่มากน้ำตาเธอมันไม่มีให้ไหลเเล้วด้วยเเต่ขาเธอเริ่มหมดเเรงเธออยากกลบเข้าไปในบ้านเพื่อคุ้มกันตนเองจากใครบางคนที่ยืนตรงหน้าเธอ

 "เดี๋วยนินิลชั้นขอโทษสำหรับทุกเรื่องนะชั้นตามหาเธอมานานไม่ใช้ว่าเพิ่งมาหาหรือมาเพราะธุระที่ผ่านมาชั้นทำร้ายเธอชั้นขอโทษสิ่งที่ชั้นอยากบอกเธอจริงๆคือขั้นรั-ก....."เขาพูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหยุดพูดเพราะเธอมองเขาอย่างไร้ความรู้สึกไม่ซึ้งไม่อะไรทั้งนั้นกลับมีน้าตาใหลลินเเละพูดกับเขาสั้นอย่างเหนื่อยล้าเเละยิ้มให้เขาเบาๆอย่างเย็นชา

  "องค์ชายกลับไปเถอะนะดิชั้นลืมไปหมดเเล้ว"เธอพูดเพียงเท่านั้นก่อนเดินหันหลังให้เค้าเเม้จะได้ยินเสียงเหมือนคนตะโกนเเละทรุดลงหน้าบ้านเธอเธอก็ไม่สนใจอะไรเเล้วเขาใจร้ายเหลือเกินคงอยากเเก้เเค้นเธอจนขั้นเอาคำว่ารักมาพูดอย่ามาเจอกันอีกเลยชีวิตของเธอรอคอยความรักศรัทธามันเเต่สุดท้ายเธอก็พบเเต่ความเจ็บปวดเธอใช้ชีวิตอย่างสงบๆดีกว่า

   อัสบันเเทบซุดเขาควรทำไงดีเขาคิดอะรไม่ออกตีบจนเหมือนหายใจไม่ออกเธอไปเเล้วเขาผิดเองเมื่อก่อนเขาอยากให้เธอคือความเจ็บปวดเขาดูถูกในความรักเเละตอนนี้มันกำลังย้อนทำร้ายเขาอย่างสาหัส.........

    คารีนออกมาซื้อสีในตอนเช้าที่ตัวเมืองเเต่เธฮก็ได้ยินเสียงโครกครากในท้องน้องของเธอเเละเสียงลูกที่ถีบเธออย่างประท้วงจะกินข้าวเธอเลยรีบหาร้านข้าวเเถวนั้นเพื่อหาอะไรกินก่อนเข้าบ้าน "นี่อย่าถีบเเม่นะเดี๋วยเเม่จะรีบหาอะไรให้กินกินอะไรกันดีน้า"เธอพูดพร้อมลูบท้องน้อยของตัวเองเละยิ้มๆเธอเข้ามานั้งในร้านโจ๊กร้านนึงเเถวๆตัวเมืองนั้นเธอนั้งโต้ะที่อยู่ริมเเละในสุดของร้านเธอสั่งโจ้กพร้อมปาท่องโก๋เเม้เธอจะไม่อยากกินผักเต่ก็ต้องกินเพื่ออีกหนึ่งชีวิตที่เธอรักเธอกินไปเเละมองไปรอบๆร้านเเละไปเจอกลุ่มเด็กวัยรุ่นน่าจะซัก17-18นั้งเม้ากันอย่างงออกรส

   "นี่เเกรๆชั้นได้ข่าวว่าเจ้าชายซานเซสมาเยือนไทยด้วยหละเเละที่น่ายินดีนะเค้าคงมาหาของกำนัลให้องค์หญิงจัสมินอะอิจฉาอะเเกร"

   "อ้าวเเล้วเค้าเลิกกับภรรยาสามันชนอะไรนั้นละหรอ"

   "เลิกเเละย่ะเห็นนางนั้นหนะงิดไปเลยดีเเละเเหละสวยก็ไม่สวยมาเป็นมือที่สามเค้าอีกคงอยากได้เจ้าชายเป็นผัวโครตเพ้ออะชั้นหละขำ"

 เธอฟังสนทนาของผู้หยิงพวกนั้นจนกินอะไรไม่ลงถ้าขืนยังอยู่ที่นี้เธอปวดร้าวไปทั้งใจคงจะมาหาเธอเพื่อขอเเหวนให้จัสมินสินะน่าสมเพรชตัวเองจิงๆขนาดอยู่กับที่ดีๆยังมีคนเอาเรื่องมาให้เสียใจเธอมองผู้หญิงพวกนั้นที่ยังคงชื่นชมกับรูปเจ้าชายอัสบันเเละซานเซสผู้ชายที่ให้เธอเเท้งเสียลูกไปเธออยากกลับบ้านไปนอนจังเลยรู้สึกมึนๆเธอลุกขึ้นอย่างเซๆเเละรีบให้เค้าห่อกลับบ้านก่อนจะจ่ายตังเธอปั่นจักรยานเตรียมจะเข้าซอยบ้านชนบทที่ไม่วุ่นวายสำหรับเธอทันทีที่เธอกำลังจะเข้าบ้านเธอก็เห็นองค์ชายซานเซสใส่ยีนเข้มกับเเว่นดำสนิทเขาคงกลัวใครจำได้เเน่เขาคงจอดรถห่างจากบ้านเธอไม่ไกลมากเพราะเธอเห็นกาดของเขาเดินวนไปมาเเต่ถ้าใครไม่รู้จักคงไม่รู้ว่าเป็นกาดมาอารักขาเจ้านายอันนี้เธอก็เข้าใจนะว่าเจ้าชายต้องมีกาดเเต่ที่เเปลกใจคือมายืนทำบ้าอะไรตรงหน้าบ้านของเธอเเถมเอากาดมาซะเยอะเเละเเต่ละคนก็ทำร้ายเธอทั้งนั้นไม่ว่าจะบังคับให้นั้งในท้ายรถพลักเธอบ้างหละเยอะจนบรรณยายไม่ถูกเเละที่เจ็บสุดคือเป็นคำสั่งของซานเซสทั้งนั้นเค้าคงยกพรรคพวกมาทำร้ายเธอเเน่คิดเเล้วน้ำตาเธอจะเอ่อล้นออกมาเธอกุมท้องอย่างกลัวว่าจะได้รับอันตรายมันเปนสิ่งเดีวยที่เธอเหลืออยู่ในตอนนี้ธอรีบลากจักยานเเละถือถุงโจ้กใช้เขาคงมายืนเก้กหรืออะไรก็ช่างทางที่ดีเธอต้องรีบเข้าบ้านเมื่เหนเขาเธอเเทบใม่เงยหน้ามองเขาความกลัวเกาะกินจิตใจเธอรีบหากุนเเจก่อนจะรีบเปิดประตูเพื่อไปไห้พ้นจากร่างสูงที่ยืนหน้าหล่อเเละยืนค้ำหัวเธออย่างห่างกันไม่กี่คืบเเละเมื่อเธอกำลังลากจักรยานกับถุงโจ้กเข้าบ้านเขาก็เอามือมาจับเธอใว้เขาจะทำอะไรอะเธอกลัวเหลือเกินเธอเหมือนจะเป็นลมเเต่ถ้าเธอเป็นลมไปเขาคงไม่ช่วยอาจทิ้งเธอใว้หน้าบ้านเเละเธอ้อาจหนาวตายลูกเธอก็คงหนาวด้วยคารีนไม่รู้จะทำอะไรดีเละเผลอทำถุงโจ้กเเตกใส่รองเท้าของอัสบันกาดทุกคนหันมามองเธอเธอกลัวหรือกินทำไงดีๆ"ดะ-เดี๋วยดิชั้นเช็ดให้ค่ะขอโทดค่ะขอโทดๆๆๆ"เธอพูดเสียงสั่นเหมือนจะร้องให้เเละหยิบผ้าเซ็ดหน้าออกมาเช็ดอย่างมั้วๆก่อนพูดขอโทดไปมาเเละกาดก็เริ่มเดินเข้ามาเธอกลัวทำไงดิเธอเตรียมโทรสัปจะโทรหาชัชให้มาช่วยเเต่พอกำลังโทรกาดก็คว้าใว้เเละขว้างมันภาพอดีตกลับมาอีกครั้งเธอรู้สึกภาพเบอลก่อนไม่เหนอะไรอีกเธอฝันว่าซานเซสยกเธอเข้าบ้านก่อนเเละเหมือนได้ยินเสียเขาด่าลูกน้องเหมือนจะโมโหมากๆๆจนน่ากลัวเขาห่มผ้าให้เธอก่อนเกลียน้ำตามันช่างเป็นฝันที่เธอมโนมันมาอีกเเล้วเธอน้ำตาใหลไปมาเธอเหนื่อยล้าเธออยู่ที่ไหนกันนะมืดเหลือเกิน"ป้าค่ะช่วยคารีนด้วยคารีนกลัวเค้าจะทำร้ายคารีนค่ะป้าขา ฮือๆๆๆ"ซานเซสมองหญิงสาวคนรักที่นอนละเมออยางน่าสงสารรอยเเผลเป็นที่หน้าผากกับมือของเธอมันทำให้เเกลียดตัวเองเค้าทำร้ายเธอไม่หยุดหย่อนวันี้เค้าเพียงเเต่จะมาเยี่ยมเธออยากเห็นหน้าเเต่ว่าช่วงนี้มีคนจ้องจะเล่นงานเค้าจึงต้องเอากาดมาด้วยกาดเค้าคงคิดว่าเค้าจะให้ทำร้ายหญิงสาวเธอกลัวมากจนเป็นลมเขาใหมอมาที่บ้านปรากดว่าหมอบอกข่าวร้ายกับเค้าว่าหยิงสาวเคยเเท้งลูกนั้นก็หมายความว่าตอนนี้ในท้องคารีนมีลูกที่รอดเพียงหนึ่งคนเธอเเท้งมานเเล้วเขาเหนไดอารี่เล่มใหม่ที่เธอจดเพราะเขาเองอย่าว่าเเต่ให้อภัยคารีนเกลียดเขาเข้ากะดูกดำเลยก็ว่าได้คารีนกลัวเขาจนเเทบไม่มองเขาเลยด้วยซ้ำเขาปัดน้ำตาหญิงสาวออกที่ปรือตาไปมาเขาให้คนไปซื้อโทรสัปไหม่ให้เธอเเต่ที่เขาไม่พอใจคือในซิมโทรสัฟหยิงสาวมีคนชื่อชัชซึ่งส่งข้อความเป็นห่วงหญิงสาวนี่สินะที่เค้ากำลังหึงเธอเเต่ครั้งนี้เค้าจะไม่ลงกับเธออีกเเล้วเขาทนไม่ได้ที่จะเสียคารีนไปเขาใล่กาดให้กลับประเทดเเม้ท่านพ่อของเขาจะกลัวเขาถูกลอบทำร้ายเเต่ถ้ามันทำไห้คารีนไม่ต้องกลัวเขามากกว่าเดิมเขาก็ยอมชายหนุ่มห่มผ้าให้หญิงสาวก่อนลุกไปทำข้าวต้มให้ชายหนุ่มเก็บบ้านให้หยิงสาวเขาทำทุกอย่างที่คนอย่างเขาเเทบจะไม่เคยทำไห้ผู้หยิงคนใหนบ้านคานติดเเผ่นตารางงานเตมไปหมดเธอคงอยากหาเงินเพื่อเลี้ยงลูกของเราให้สบายที่สุด

นานประมานสามสี่ชั้วโมงคารีนตื่นมาในตอนสายเมื่อได้กลิ่นหอมๆจากข้าวต้มกุ้งทำให้เธอตื่นขึ้นเเละเห็นว่าตนนอนหลับไปนานมากเเละพอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้เธอรีบหันซ้านหันขวาก่อนโล่งใจเธอคงต้องขอบใจคคนที่เเบกเธอเข้าบ้านคงต้องเป็นพี่ชัชเเน่ๆเเถมมาทำกับข้าวให้ด้วยเเถมยังซื้อโทรสัฟให้เธอทั้งที่เขาก็ไม่ได้เป็นคนทำเธอกำลังจะไปหยิบโทรสัฟทีวางบนโต้ะอาหารใกล้กับชามข้าวต้มหากเเต่นอนนานเกินไปเลยเบอลๆคิดว่าต้องล้มเเน่ๆเเต่ว่ากับมีร่างสูงที่บัดนี้กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนของเธอเเละมองเธออย่างเปนห่วงซานเซสเข้ามาบ้านเธอได้ไงกันเเกล้งเธอไม่พอหรอเนี่ยอย่าบอกนะว่าเขาเเบกเธอมาเขาใส่เสวตเตอร์พร้อมกางเกมสามส่วนสบายๆผมยุ่งๆกลิ่นตัวหอมๆทำให้เธอจะเคลิ้มเเต่ว่าเขาคงมีเรื่องอะไรเเน่ต้องการอะไรบางอย่างจากเธอพอทำร้ายเธอก็ทำมาเป็นทำดีเเม้เธออยากจะยันเค้าออกเเต่ขาเธอมันทั้งชาเเละตาก็เบอลๆอย่าว่าเเต่ผลักชายหนุ่มเลยเดินไปกินข้าวก็เเทบจะล้ม

 "ยืนไม่ใหวก็อย่าดื้อสิจะกินข้าวมั้ยเดี๋วยพาไป"เธอคงใม่มีเเรงไม่งั้นซานเซสคงใม่มีทางได้โอบกอดหญิงสาวเเน่ๆ

  คารีนมองซานเซสอย่างจำนนเเละยอมให้เขาโอบกอดพาไปยังโต้ะอาหารเธอรีบลากเก้าอี้ตนเองเพื่อนั้งโดยไม่ขอร้องให้ชายหนุ่มทำให้เหมือนเมื่อก่อนเพราะเธอรู้เเล้วขอไปก็เท่านั้นอีกอย่างเธออยากนั้งจะได้ไม่ต้องให้เขาโอบอยู่อย่านั้นซานเซสมองก็เเน่สิคารีนคงใม่ต้องการให้เขาทำให้เหมือนเมื่อก่อนเธอไม่สนว่าเขาจะทำอะไรให้อีกเเล้วเธอถามเขาอย่างเเหบพร่าเธอไม่อยากกินข้าวทั้งๆที่มีเขา

 "เอ่อพี่ชัชล่ะค่ะคะ-คุณได้ทำอะไรเค้ามั้ยเพราะปกติเค้าน่าจะรอชั้นตื่น"

 "เค้าใม่ได้มาคนที่พาเธอเข้าบ้านคืนชั้นคนที่ทำอาหารให้เธอกินหนะก็ชั้นคนที่ทำความสะอาดบ้านให้ก็ชั้นเองรวมถึงโทรศัปนั้นหนะก็ชั้นเองขอโทดเเทนลูน้องชั้นด้วยนะคารีนที่ไปทำอย่างนั้นกับเธอเธอกินข้าวต้มก่อนเถอะกำลังอุ่นอยู่"เเม้คำถามในคำเเรกของหยิงสาวจะทำให้เค้าโมโหเเต่ถ้าคิดดูเเล้งไม่เเปลกหากเธอจะมองว่าคนที่ช่วยเธอไม่ใช้เขาเพราะชายหนุ่มรู้ดีคารีนต้องเจ็บปวดเพราะเขาเอง......

  "ช่างมันเถอะค่ะดิชั้นชินเเล้วถ้างั้นคุณซานเซสต้องการอะไรค่ะถึงมาหาดิชั้นหรือว่าติดใจที่ดิชั้นทำโจ้กหกใส่รองเท้าชั้นเช็ดไห้ได้นะค่ะเเต่พระองค์อย่ามาดักรอดิชั้นอีกได้มั้ยค่ะ