Please Love โปรดเถิดรัก....

อัสบันมาถึงวังเขาพบเพียงความว่างเปล่ามีเหลือเพียงความเหงาเท่านั้นเขาเข้ามาในห้องเห็นการเปลี่ยนผ้าปูเเต่ผ้าปูอันเก่าก้ถูกทิ้งคงเปนคนรับใช้ที่กลัวเค้ากลับมาเเละเห็นความไม่เรียบร้อยเขามองผ้าปูราคาหรูที่ถูกทิ้งเลอะคราบเลือดของคารีมเเสดงถึงวันที่เขาทำลายเธออย่างไร้ความปรานีเเละอีกมากมายที่ทำเธอใว้ท่านพ่อของเค้าคงต้องเรียกตัวเขาไปเเน่หลังจากผ่านวันนี้ไปเขามองไปที่กระดาษใบหนึ่งใส่กรอบใว้อย่างดีใช้เเล้วใบหย่าเธอกล้าวางในห้องของเค้าใว้มันหมายความว่าเธอขอเลิกกับเขาเขารีวเดินเรวๆเเละเคาะรัวจนปะตูไม้จะพังเเต่ว่ามันกลับไม่ได้ล้อคพอเข้าไปเค้าพบว่าห้องเเคบๆนี้ไร้เฟอร์นิเจอร์ไดเเละไร้คนอยู่ด้วยเขาหยิบไดอารี่อันนึงที่ตกพื้นไม่น่าเชื่อว่าคารีนไปเเล้วเขาเเทบซุดเเต่ไม่สิเขาเรียกว่าจะตายเลยกว่าเขาจะรู้คารีนก้ไปเเล้วเธอไปนานเเง้วเกือบเดือนที่เขาคิดว่าเธอยังรอเพราะถ้าเธอไม่ไปคงเเปลกมากกเขาควรจะทำยังใงดีมันเปนครั้งเเรกที่มันตันตื้อคล้ายจะขาดอากาศหายใจเพราะอะไรกันเเน่เหมือนกับว่ามันอาจเป็นฝันเเต่เธอไม่อยู่เเล้วเธอไปเเล้วเขาย้ำเตือนตัวเองอยู่ภายในใจเเต่กลับไม่เข้าสมองเลยให้ตายสิเขาเปิดประตูออกเพื่อจะไปถามคนบางคนที่น่าจะรู้ดี"นี่มะลิรู้มั้ยคารีนไปไหนตั้งเเต่ตอนที่ชั้นไม่อยู่"ชายหนุ่มเดินเข้าไปผ่านห้องของคารีนเเละมาตึกใหญ่มองหญิงสาวคนใช้ที่บัดนี้กำลังง่วนอยู่กับการยกข้าวขึ้นไปไห้พ่อเขาเเต่เขาก้อยากเดินมาถามตอนนี้เขาจะต้องตามหาคารีนให้เจอ"คือมะลิก็ไม่ทราวเจ้าค่ะเพราะคารีนบอกว่าอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสีกคน"มะลิเเปลกใจเล็กน้อยที่เจ้านายเธอดูหน้าตื่นเเต่ก้ดีจะได้รู้บ้างว่าเวลาที่เพื่อนเธอเจ็บมันทรมานเเค่ใหนเขาหน้าซีดกับสิ่งที่มะลิพูดเลยตัดสินใจเรียกคนรับใช้ทุกคนมาห้องโถง"ใครทำอะไรคารีนระหว่างชั้นไม่อยู่"คนใช้ทุกคนต่างหน้าซีดเเต่กลับมีคนหนึ่งพูดขึ้น"ดิชั้นใล่มันใปเเละค่ะเนี่ยนะวันนั้นโดนตบกลับบ้านเก่าไปเลย"เมื่ออัสบันได้ฟังถึงกับตกใจไปชั่วขณะเธอเจออะไรมาบ้างกันนะเขาเดินไปที่คนใช้คนนนั้นเเละมองหน้าก่อนะพูดอย่างเย็นชา"ใครสั่งเธอให้ทำอะไรภรรยยาชั้นจำใว้ถ้าชั้นเอาเธอกลับมาได้ชั้นจะให้ภรรยาชั้นตบเธอบ้าง"ทุกคนดูตกใจปนหน้าซีดที่เห็นเจ้านายหนุ่มเปลี่ยนไปตั้งเเต่กลับจากคุณจัสมินมีเพียงมะลิเท่านั้นที่สะใจกับพวกคนใช้ที่ทำร้ายเพื่อนเธอเสียงโทรสัปดังอัสบันหยิบมันขึ้นมาอย่างหัวเสียใครโทรมาตอนนี้เนี่ยเเต่พอเห็นชื่อเลยกดรับ"มีอะไรอย่าลีลาชั้นรีบ"อัสบันรีบพูดตัดบทเพราะตอนนี้ตนกำลังเครียดเพราะไม่รู้ว่าคารีนไปไหน"เเหมเพื่อนโทรมาทำบ่อจอยชั้นจะโทรมาบอกว่าชั้นอยู่เเม่ฮ่องสอนเเละชั้นเจอเมียนายด้วยเค้ามาทำอะไรอะทำไมนายปล่อยใก้มาอยู่คนเดีวย"เมื่ออัสบันรับโทรสัปจากเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันจึงรู้ทันทีเเละรีบถามที่อยู่ก่อนจะรีบออกไปหาคารีนหากเเต่มะลิก็ขวางเจ้านายหนุ่มเเม้เจ้านายหนุ่มจะเเปลกใจเล็กปนไม่พอใจก้ตามน้อนเเต่ก็ยอมฟัง"ถ้าคุณจะไปตามหาคารีนเปิดไดอารี่อ่านก่อนไม่เเน่คุณอาจจะเข้าใจความทุกข์เธอมากขึ้นมะลิว่าเสดก้ยื่นกุญเเจเปิดไดอารี่เเละเมื่ออัสบันรีบบึ่งรถไปก้ได้ฝากจดหมายทิ้งใว้ให้พ่อของเขาใว้กับมะลิเเละระหว่างทางที่ตรงดิ่งไปเเม่ฮ่องสอนเค้ารู้สึกเเปลกเหมือนมันยังตื่นเต้นเเละดีใจที่จะได้เจอเธอจนเหมือนใจเขาจะไปหาเธอก่อนตัวเขาอีกเขามองคนขับรถเเละให้เร่งขับหน่อยเขาเปืดไดอารี่อ่านตลอดเวลาที่เดินทางเมืออ่านเพียงสองสามหน้าเขาตกใจเล็กน้อยเเต่ก้อ่านต่อจนพอถึงบันทึกหน้าสุดท้ายเขาถึงได้รู้ใช้เธอท้องลูกเเฝดของเขาป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะเขาทำอะไรลงไปในบันทึกเธอมันมีอารมณ์เจ็บปวดมาเเต่เด็กเเต่เขากับยิ่งไปซ้ำเติมเธอเพิ่มเขาจะทำำงดีถ้าเกิดเธอไม่ให้อภัย'รอชั้นก่อนนะหวังว่าคงไม่สาย'                                                                                             อากาศที่เเม่ฮ่องสอนเย็นมากจนเธอต้องใส่สเว้ตเตอร์ใหมพรมซะหนาเชีวยผ่านมาเดือนกว่าที่เธอยังอยู่ที่บ้านป้าเธอเธอยังใช้เงินซื้ออะไรไม่ได้มากนักเพื่อปรับปุงบ้านไม้ที่เรอ่มผุๆพังๆเเต่ว่าเธอสร้างห้องเด็กเล็กเพิ่มขึ้นมาเเต่ก้มีคนมาช่วยที่นี่เป็นสังคมชนบทเลยมีการเเบ่งปันอาหารกันเเละจริงใจต่อกันกันเธอนัง้ล่นหน้าบ้านเธอลูบท้องตัวเองเเละยิ้มน้อยๆกว่าเราจะได้เจอกันเเม่จะดูเเลหนูเองเธอติดต่อนินิลบ้างเป็นบางคราเธอบอกว่าเธออยู่สบายดีต้องไปส่งขนมทุกวันเพราะเธอทำอร่อยเเต่พักหบังเธอส่งเองไม่ได้เเต่ไม่ว่ายังไงขนมเธอก็ขายดีเพราะเธอทำอร่อยคารีนมองหมอกจางๆที่ไม่หนาไม่บางบางทีเธอก้เเอบไปคิดถึงผู้ชายคนนั้นเธอไม่ค่อนได้ข่าวคราวอะไรมากนักเพราะที่นี่เป็นชนบทเเต่พอเข้าตลาดเธอก็จะได้ยินพวกผู้หญิงกรี้ดเขากันเเต่เธอก้ไม่ค่อยสนใจนักทุกวันนี้เธอมักเห็นภาพเบลอว่ามีเขามายืนดูเธอเเต่มันก็คงเป็นภาพเบลอที่เธอมโนมาเองท้องเธอเริ่มนูนเล็กน้อยเธอซื้อสมุดบันทึกมาใหม่เเม้จะเสียดายอันเก่าก้ตามทีอีกสักบ่ายเธอต้องออกไปจ่ายตลาดกับรับตังค่ารูป"วันนี้กินอะไรกันดีเจ้าตัวเล็ก"เธอถามก่อนลุกขึ้นเเละลูบท้องเบาๆก่อนหยิบจักรยานคู่ใจไปสตูดิโอภาพในเมืองจังหวัดเเม่ฮ่องสอนเธอปิดบ้านก่อนขับออกไปเธอใส่กางเกงยีนสีซีดรัดรูปเเละเธอก็ใส่เสื้อคลุมหนาเพราะกลัวความเย็นจะกระทบถึงลูกในท้องลูกของเธอเลี้ยงง่ายไม่เเพ้ท้องเลยช่วงหลังพอถึงเธอจอดรถใว้ท้ายตลาดก่อนเดินไปรับเงินค่าภาพ"เอ่อสวัดดีค่ะพี่ชัชคือคารีนมารับค่ารูปค่ะ"เธอเดินไปเเละยิ้มทักทายกับชายหนุ่มที่ชื่อ'ชัช'เจ้าของร้านขายภาพวาดเขาช่วยเธอมาตลอดตั้งเเต่ตอนมาอยู่ที่นี่"อ้าวคารีนอ่ะนี่ครับมีภาพอะไรอีกฝากพี่ขายได้นะภาพของคารีนลูกค้าพี่ชอบมากเลย"รารีนยิ้มก่อนจะลากลับเเละชายหนุ่มก้เดินไปส่งเเต่ส่งเพียงหน้าร้านเพราะหญิงสาวจะไปจ่ายตลาดต่อเธอมองเงินสามหมื่นกว่าบาทก่อนจะฝากธนาคารใว้สองหมื่นนอกนั้นเธอก็เอามาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านที่เธอต้องเกบใว้เพราะเธอต้องเตรียมพร้อมเมื่อลูกเธอเกิดลูกเธอจะได้ใช้ชีวิตสบายๆไม่ลำบากเหมือนเธอเธอกลับมาประมานเกือบสี่โมงเยนเธอหิ้วของพะรุงพะรังเเละเอาเข้าบ้านพร้อมเกบจักรยานที่จอดหน้าบ้านก่อนเอาเข้าไปเกบเธอเข้าบ้านเธอเกบพวกคุ้กกี้ขนมต่างๆเรียบร้อยเธอก้ทำกับข้าวจนกระทั้งได้ยินเสียงกริ่งเหมือนคนกดออดหน้าบ้านเธอเลยถอดผ้ากันเปื้อนก่อนออกไปดูเธอมองภาพคนตรงหน้าที่มาหาเธออย่างเเปลกใจต้องตาฝาดเเน่ๆไม่ก้ภาพเบลอเค้ามาหาเธอทำไมเจอเธอได้ไงนะหรือเรื่องกย่ามันไม่เรียบร้อยคำถามมากมายวนอยู่อย่างนั้นใช้เเล้วเเหวนเเน่ๆเราลืมเอาให้เค้าคงมาทวงคืนเธอรีบวิ่งเข้าไปตัวบ้านก่อนรีบออกมาพร้อมยื่นเเหวนให้เค้าก่อนยิ้มให้เค้าเล็กน้อย"คือดิชั้นลืมไปว่าต้องคืนเเหวนให้กับคุณเลยเผลอให้เเต่ใบหย่าเเต่มันคงเรียบร้อยนะคะเพราะดิชั้นเซ็นเรียบร้อยอยู่อะนี่ค่ะเเหวนของคุณ"รอยยิ้มเย็นชาที่มองเขาเเละดวงตาไร้ความรู้สึกนั้นเธอยืนห่างเค้าเป็นวาเธอคิดว่าเค้ามาหาเธอเพราะเรื่องเเหวนหรอให้ตายเถอะจะว่าไปมันเป็นความผิดเค้าเองที่ทำกับเธอใว้มากจนเธอไม่สามาถรมองเค้าในเเง่ดีได้"ชั้นเอาไดอารี่มาคือเธอหนะ"เธอมองมันก่อนเเปลกใจเล็กน้อยภาวนาให้เค้ารีบไปเร็วๆเเม้จะเเปลกใจบ้างเพราะปกติอัสบันคงไม่มาคืนด้วยตัวเอง"อ๋อขอบคุนค่ะถ้ามีอะไรเหลือในวังทิ้งได้เลยนะค่ะคือดิชั้นคงไม่เอาเเล้วเเละคงไม่กลับไปเอา"คำพูดไร้เยื่อใยชายหนุ่มอยากให้หญิงสาวหยุดยิ้มเเบบนั้นให้เขามันเปนมีดที่กรีดใจเขาดีๆนี่เองเธอจะมารับไดอารี่คืนเเต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเเละทำท่าจะจับมือเธอเธอจึงดึงมันออกเเละกลับเข้าบ้านเเม้จะอยากได้ไดอารี่คืนเธอยิ้มไห้เค้าก่อนเดินกลับเข้าบ้านอัสบันมองคารีนที่เดินออกจากบ้านไปเเละเเเม้เขาจะตะโกนดังเพียงใดเธอก้ไม่ได้ยินเเละไม่สนใจไม่เค้าจะเอาเธอกลับไปให้ได้เขาไม่สนหรอกวาาจะด้วยวีธีใดเขาอาจเห็นเเก่ตัวเเละรู้ตัวช้าไปเเต่เขาไม่สนใจหรอกเขารู้เเล้วว่ารักใครเเม้จะสายไปก็ตามคารีนกลับเข้ามาในตัวบ้านก่อนนั้งกินข้าวอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ใหลเเละกินอะไรไม่ลงเขายังหล่อเเละดูดีเหมือนเดิมเเต่ซูบไปเยอะเขามาหาเธอทำไมกันนะเธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงได้ใจร้ายกับเธอขนาดนี้เธออุสาไม่ยุ่งกับเค้าเเล้วเค้าควรจะอยู่ส่วนของเค้าสิเธอป้ายน้ำตาทิ้งก่อนนั่งกินข้าวลูกเธอเหมือนดิ้นเบาๆค้อยปลอบใจเธอลูบท้องสัมพัสเขาก่อนยิ้มเเม้เป็นรอยยิ้มปนเศร้าก็ตาม