Please Love โปรดเถิดรัก....

คารีนนั่งรออัสบันอยู่ทางประตูนี่ก็ปาไปจะสี่ทุ่มเเล้วเธอยังไม่เห็นเค้ากลับยังไม่กลับมาเลยด้วยซ้ำเธอเดินไปอย่างช้าๆเดินไปเดินมาจนในที่สุดขาเรีวยยาวของเธอมันเริ่มล้าเเละเธอก็นั่งลงอย่างช้าตรงบันใดหินอ่อนเธอเองก็อบากไปนั่งรออย่าสบายๆข้างในเหมือนกันหากเเต่คนในบ้านนี้ต่สงก็รู้ดีว่าเมื่อก่อนอัสบันสั่งคนใช้ใว้ว่าถ้าเขาไม่อยู่ห้ามเธอเข้าไปนั่งเธอมองดาวบนฟ้ามองมันเเละฝันว่าวักวันดาวดวงนั่นจะเป็นของเธอเธอวิ่งตามมันด้วยความล้าเเละดูเหมือนมันก็ไม่เคยหยุดให้เธอได้ชื่นชมสักนิดเธอค่อยๆปิดเปลือกตาลงเล็กน้อยเธออาจไม่ปิดเปลือกตาบางสวยอย่างในนิยายเเต่เธอก็ปิดลงทั้งน้ำตามันใหลเเละหายไปพร้อมกับนิทราจู่เหมือนเธอได้ยินเสียงเรียกมันอ่อนโยนมันเเปลกหย้าเธอค่อยปลือตาเเละมองเค้าอย่างชัดๆ.                                                             "คะ_คุนเป็นใครค่ะเอ่อชั้นเผลอหลับเลยคุณมาหาอัสบันเหรอค่ะ"เธอมองเค้าชัดมากหากเเต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ใหนเพราะคนที่เธอจำได้มากที่สุดคืออัสบันชายที่ไม่เคยจำเธอ.                                                       "โหจำผมไม่ได้หรอเจ้าของร้านเเต่งงานใงเเล้วทำไมมานั่งตรงนี้ครับเเละทำไมไม่เข้าไปรอข้างในครับอัสบันเนี่ยเเย่จริงๆเลยปล่อยให้คุนมารอดึกดื่นเเบบนี้ไปนอนเถอะครับ"เขาจะมาหาอัสบันเพราะมีภาพในงานเเต่งจะไห้เพื่อนรักเเต่ว่ากลับมาเหนหญิงสาวนอนคุดคู้ได้น่าสงสารเเละเหมือนเดกขาดความอบอุ่นเขามองเธออยู่นานทั้งที่เธอเเทบไม่มีความสวยเลยด้วยซ้ำหากเเต่น้ำตาของเธอที่ใหลมาสิ่งที่ละเมอออกมามันทำไห้เึ้าเข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวที่อุสาห์ได้เป็นถึงเจ้าสาวเจ้าชายอัสบันถึงได้ดูน่าสมเพชอย่างนี้ถ้าเกิดอัสบันไม่สนใจเธอเค้าขอดูเเลได้มั้ยนะ??"อ๋อค่ะเเต่ว่าอัสบันยังใม่กลับมาเลยค่ะชั้นอยากรอ"คำตอบเเสนโง่เธอรู้ดีว่าชายตรงหน้าคงสมเพชเธอเเบบสุดๆหากเเต่เขากลับนั่เปนเพื่อนเธอเเละยิ้มเธอเลยยิ้มกลับเเละนั่งห่างกันเพียงปะมาน1เมตรกว่าหากเเต่กลับมีรถคันหนึ่งสีดำทมึนเเละดูเเวววาวบ่งบอกมูลค่ามันอย่างดีว่าเเพงเเค่ใหนก้าวเท้ายาวด้วยบูสสุดหรูคารีนยิ้มทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใครหากเเต่พอเธอเเค่จะไปเปิดปะตูรถไห้เขากลับผลักเธออย่างน่ากลัวเเละลาดเธอขึ้นห้องเเละก่อนไปก็ลาเพื่อนอย่างรวดเรวเเละลาขอบคุณเเต่กลับไร้ซึ่งรอยยิ้มเเม้หนุ่มเว้ดดิ้งจะรู้ว่าหยิงสาวจะโดนอะไรเเต่เขาเปนคนนอดคงช่วยอะไรได้ไม่มากนักจึงกลับไปเหือเพียงคารีนที่เริ่มกลัวเพราะไม่เคยเห็นอัสบันจะโกรธถึงขนาดนี้เธอจึงจะรีบกลับตึกกากเเต่ชายหนุ่มก้เดินไปขวางเเละจับใหล่บางพร้อมตะคอกถาม"เธอนี่มีนิสัยอ่อยไม่เลือกเลยนะแย่าลืมสิว่าเธอปีนมาขนาดได้ใช้นามสกุลชั้นเเล้วนะเธออย่าทำตัวต่ำไห้เค้ารู้สิ" อัสบันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเพราะมันทั้งหึงทั้งหวงมันโกรธมากๆมายทั้งที่เค้าก้ควรถามหสกเเต่ตอนนี้มันกำลังเหมือนลมหึงมสกนักจนบรรณยายไม่ถูก.            "ชั้นไปทำอะไรผิดค่ะชั้นเเค่นั่งรอเเละเพื่อนคุนก้มารอเปนเพื่อทำไมล่ะทำไมต้องมาตะคอกชั้นด้วยล่ะทำไมกันทำไมถึงต้องเปนชั้นด้วยที่มาเจ็บเเบบนี้คุณพูดดีๆกับชั้นบ้างได้มั้ยเเละป้าชั้นมาเกี่วยอะไรคุนไม่เคยมองเเม่คุนเลยทำไมฮือ ฮือ....."คารีนนั่งลงกับพื้นเธอหลบตาเเละจะวิ่งไปที่ห้องเธอเเค่อยากอยู่กับเค้าเเม้ไร้รักไร้ใจเเต่มันก็สุขเเต่เธอทุกข์เหลือเกินทุกข์มาก"จะไปไหนฮ้ะเธอร้องไห้หรอมันยังไม่ได้ครึ่งยึงที่เเม่ชั้นร้องเลยอย่าเอาตัวเองไปเปรียบกับจัวมินเธอเปนผู้หญิงที่ดีกว่าเธอมากคืนนี้ชั้นจัไห้เธอได้ชั้นสมใจอยากเเละถ้าเธอท้องชั้นก็จะไม่รับเปนลูกลูกคนชั้นต่ำเเถมชั้นจะไห้เธอทำเเท้งด้วยเเละรู้ใว้ถ้าป้าเธอตายชั้นจะไห้เธอออกจากวังชั้นเกียดเธอที่สุดในโลกเกลียดที่สุดฮึ"ว่าเพียงเท่านั้นคารีนก็ร้องไม่ออกมันตันเเละปล่อยให้เค้าทำตามใจปราถนาเธอเจ็บเเละสุขไปพร้อมกันเเต่ส่วนลึกมันบอกเธอว่า'เธอควรไปได้เเล้ว'เค้าทำตามใจหมายเเละหลับไปอย่างเหนื่อยล้าเธอมองเขาก่อนจูบหน้าผากเเละกอดเค้าเธอซบอกเเกร่งเขากอดตอบสำหรับมันไมาใช่ความรักเเต่ส่วนเธอมันทั้งรักทั้งเจ็บทั้งปวดใจเธิไม่ขอโทษความรักเเต่ขอโทษตัวเองเเต่อย่างน้อยเธอก้ได้ทำตามใจปราถนาหนิใช้มั้ย.......                                       นินิลมาเก็บห้องของเขาเเละเขาก็ได้นอนกับเธออีกหลายครั้งคราไม่รู้จบทั้งที่บอกว่าเเค่ให้เธอเกบห้องเธอเดินเข้ามาข้างเขาเเละถามคำถามที่รู้ดีว่ามันไม่ควรจะถาม.      "ถ้าเกิดวันใหนไม่มีชั้นคุนจะคิดถึงมั้ยค่ะ"คำถามโง่ของนินิลมันทำไฟ้ชายหนุ่มที่กำลังออกไปหาท่านป้าเเม่ของหม่อมพิมพาวรรณเพื่อดูเริกต้องตะหงิดใจเเม้ใจชายอยากบอกว่าถ่้าไม่มีเธอคงอยู่ไม่ได้หากเเต่ความปากเเข็งก้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา"อย่าถามโง่ๆถ้าชั้นเเต่งงานเธอก็ต้องไปจากที่นี่อ้อเเละอย่าลืมกินยาคุมล่ะจะได้ไม่ท้องไม่ต้องรอนะชั้นกลับพรุ้งนี้"ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องหญิงสาวโดยมีสายตาสองคู่จับจ้องอยู่..........