flatline : รักจังหวะร็อค

               สวัสดีครับ ตัวผมมีชื่อว่า เกรย์ อายุตอนนี้ก็20ปีเป๊ะ ผมเป็นผู้ชายขี้อายแบบสุดๆ ตอนนี้ก็กำลังเรียนมหาลัยและก็ทำงานเล่นดนตรีตามผับหรือตามงานเล็กๆที่มีคนจ้าง แต่บังเอิ๊ญ บังเอิญจริงๆ ที่วงที่ผมเล่นอยู่นั้น เกิดยุบวงเพราะไม่มีเวลาเรียน  วันนี้ผมก็เลยต้องมาเล่นกีต้าร์เปิดหมวก ณ สวนสาธารณะฮาจินะที่อยู่ข้างๆบ้านของผมเอง
               เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองมาเล่นเปิดหมวกสักครั้งอาจจะได้ไอเดียอะไรดีๆต่อไปก็ได้
               แกร้ง... เสียงเหรียญที่โยนใส่กระเป๋ากีต้าร์
 
                    "โอ้ว...ขอบคุณมากเลยครับ" ผมกล่าวขอบคุณคนดูที่โยนเหรียญให้
               แต่ในขณะที่ผมเล่นกีต้าร์โดยไม่สนเสียงอื่นใดนั้นเอง กลับมีเสียงผู้หญิงร้องเพลง ผ่านเช้ามาในหูของผม เสียงร้องที่ฟังสบาย หวานและดูมีพลัง มันชั่งไพเราะเหลือเกิน
 
               ผมหยุดเล่นกีต้าร์ แล้วหันไปมองหาต้นเสียงที่อยู่ข้างซ้ายมือ และผมก็ต้องตกใจ เด็กผู้หญิงรุ่นราวคาวเดียวกัน ผมสีชมพู ใบหน้าแสนหวานนั่นคือ....!
 
                    "เอริ?" ผมถามชื่อเธอไปด้วยความตกใจ.
 
                    "เอ๋! นาย...เกรย์หรอ จำแทบไม่ได้เลยนะเนี่ย" เธอพูดด้วยนำเสียงตกใจ เมื่อเห็นหน้าผม.
 
                    "อะไรกานเธอ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดเลย แล้วทำไมมาร้องเพลงที่นี้หรอ" ผมถามด้วยความสงสัย.
 
                    "คือว่าฉันว่างนะ อยากลองมาร้องเพลงกลางผู้คนดูบ้าง" เธอพูดออกมาโดยที่สีหน้าเธอยังดูงงๆ.
             
               จริงๆแล้วผมรู้จักเอริมาก่อน ตอนอยู่ม.ปลาย เอริเคยทำวงดนตรีหญิงล้วน โดยที่เธอเล่นคีย์บอร์ดเเล้วก็ร้องเสริม แต่ไม่คิดจริงๆว่าเสียงร้องของเธอจะเพราะขนาดนี้ หรือว่าตอนอยู่ม.ปลายเราไม่เคยตั้งใจฟังเธอร้องกันนะ
 
                    "นี่เกรย์ นายร้องเพลงไม่ถูกคีย์นิหน่า ถ้านายเล่นกีต้าร์ไปด้วยน่ะ" หยึ๋ยย เธอยังจำสมัยที่เราเล่นกีต้าร์แล้วร้องเพลง สมัยม.ปลายได้อีกหรอเนี่ย. 
 
                    "ฮ่าๆ มันก็จริงอ่านะ ฉันเลยต้องเล่นแบบไม่ร้องน่ะ เดี๋ยวคนจะหนีไปหมด" น่าอายจริงวุ้ยยเรา.
 
                    "เอางี้สิเกรย์ นายดีดกีต้าร์ ส่วนฉันร้องเพลง อาจจะได้เงินมากกว่าเดิมน้าา" จริงด้วยสิ ลองดูก็ไม่เสียหาย.
 
                    "โอเค งั้นเริ่มเลยนะ" ผมเริ่มดีดกีต้าร์.
 
               ผมรู้สึกว่าพวกเรา2คนจะเริ่มเปิดหมวกด้วยกันได้ไม่นาน แต่กลับมีคนมามุงดูพวกเราเยอะเหลือเกิน เสียงกีต้าร์ของผมและเสียงร้องของเธอ มันเข้ากันได้ดีจริงๆ
               พวกเราเล่นกันไปเรื่อยๆจนเอริคอแห้งและผมก็เจ็บนิ้วเหลือเกิน พวกเราตกลงกันว่าเราจะเล่นเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้าย คนดูต่างปรบมือให้กำลังใจ มีโยนเหรียญมาบ้างประปราย
               และแล้วก็จบเสียที การเปิดหมวกครั้งแรกของผมกับยัยเอริ มันช่างเป็นประสบการณ์ที่ดีจริงๆ ไม่เคยมีคนดูเยอะขนาดนี้มาก่อน ทำเอาผมมือสั่นเลย แต่ส่วนยัยเอริกลับยิ้มแย้มมีความสุข โดยไม่มีความเขิลอายอะไรทั้งสิ้น
 
                    "ยิ้มอะไรของเธอ เอริ?" ผมถามเธอเพราะสงสัย.
 
                    "ทำไมละ ฉันมีความสุขมากเลยวันนี้" เธอพูดไปยิ้มไป.
 
               เออจริงสิ อยู่ๆผมก็นึกถึงความฝันของผมคืนมาได้ วงดนตรีที่จะโด่งดังมีชื่อเสียง นั่นแหละคือความฝันของผม ถ้าเกิดได้ยัยเอริมาร้องนำละก็ มันต้องมีทางเป็นจริงแน่ๆความฝันนี้
                    "นี้เอริ ช่วงนี้เธอว่างไหมอะ?" ผมถามเชิงกวนๆหยอกๆ.
 
                    "ฉันอ่านะ นอกจากเรียนแล้ว ก็ว่างนั่นแหละ มีอาราย?" เธอตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว.
 
                    "สนใจมาเป็นนักร้องนำวงฉันไหม ฉันกำลังฟอร์มวงใหม่อยู่"หวังว่าเธอจะโอเคด้วยเถิด เพรี้ยงง!.
 
                    "น่าสนุกดีนี่ ไลน์กีต้าร์นายก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร ฉันตกลง!" เห้ย...ตอบง่ายแบบนี้เลยหรอ.       
 
                    "เออนี้ ว่าแต่นาย ในวงตอนนี้มีใครบ้างอะ" เธอถามด้วยความอยากรู้.
 
                    "ตอนนี้ก็มีแค่ฉันกับเธอไง"ผมตอบอย่างมั่นใจ.
 
                    "ห๊า!!!!! จริงหรอเนี่ย งี้พวกเราก็ต้องไปหาสมาชิกมาเพิ่มอีกสิ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหลง.
 
                    "ก็ใช่นะสิ แต่ว่าฉันไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอก ว่าจะต้องไปหาที่ไหน" ผมพูดไป โบกมือไป.
 
                    "งั้นเอาเป็นว่า พรุ่งนี้ตอน4โมงเย็น นายออกมาเจอฉันที่นี้ ฉันพอนึกได้เเล้วว่าใครจะมาเป็นมือเบสวงเรา"  สุดยอดไปเลยแฮะ แค่แปปเดี๋ยวเราจะได้มือเบสมาแล้ว.
 
                    "โอเค ตกลง งั้นพรุ่งนี้มาเจอกัน ฉันหิวแล้ว กลับก่อนนะ" ผมเดินหันหลังให้เธอแล้วกำลังจะเดิน.
 
                    "เกรย์ สัญญานะว่าพรุ่งนี้จะมาตรงเวลา" ผมพยักหน้าเเล้วก็เดินออกสวนสาธารณะไป.
 
               ผมหันกลับไปมองเอริ แต่ก็ต้องผงะไปชั่วครู่ เมื่อเธอยิ้มมาให้ผม
               ผมรู้สึกว่า ผมจะเริ่มนึกเรื่องของเธอตอนสมัยอยู่ม.ปลายได้เเล้วนะ
ใช่แล้ว!! รอยยิ้มนั่นเอง ที่ทำให้ผมต้องคอยแอบรักเธอมาตลอด3ปี ทั้งๆที่เราก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด ไม่ได้อยู่ไกลห้องกันเลยสักนิด แต่ผมก็ไม่เคยได้สารภาพให้เธอได้รับรู้เลยสักครั้ง
               จริงๆเลยน้า สวรรค์เล่นตลกบ้าอะไรเนี่ย ที่ทำให้เธอคนนั้นกลับมายืนอยู่ที่นี้
               แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราต้องสนใจเรื่องการฟอร์มวงใหม่ของเราก่อน เรื่องอื่นอย่าพึ่งไปคิดถึง
               หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอเธอแล้วมีความสุขมากแบบวันนี้อีกนะ เอริ.
 
          ปอลิ่ง.จบตอนที่1แบ้วว เมื่อยมือจริงๆ พึ่งหัดเริ่มเขียนนิยาย ถ้ามีใครมาอ่านแล้วเกิดสนใจเรื่องนี้ ก็จะเขียนต่อ ฝากติติงเรื่องนี้ด้วยนะคร้าบบบ