สาวแสบซ่า กับ แวมไพร์หนุ่มสุดหล่อ

แสงสว่างจากอีกฝั่งนึ่งได้ส่องแสงมายังดวงตาของฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้นแสงนั้นค่อยๆจางหายไปที่ละนิดพอแสงสว่างหายไปก็ได้มีเด็กน้อยตัวเล็กสองคนวิ่งไปมาท่ามกลางดองทิวลิป เด็กผู้ชายคนนึงได้เด็ดดอกไม้ดอกนึงแล้วเดินไปยังเด็กผู้หญิงน่ารักอีกคนนึงเด็กผู้ชายคนนั้นยื่นดอกไม้ให้เธอคนนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นทำหน้างง ก่อนจะรับดอกไม้แล้วยิ้มให้กับเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วพูดว่า...

" นายคือคนที่สวรรค์ส่งมาใช่ไหม " เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าไปจับเด็กมือผู้ชายคนนั้น

" ใช่ ฉันคือคนที่สวรรค์ส่งมาให้อยู่กับเธอ " เด็กชายคนนั้นตอบก่อนจะจับมือเด็กผู้หญิงคนนั้นให้แน่นกว่าเดิม

" นายจะอยู่กับฉันตลอดไปใช่ไหม " เด็กผู้หญิงคนนั้นถาม

" ใช่ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป " เด็กผู้ชายคนนั้นตอบแล้วก็หันมายิ้มให้เด็กผู้หญิงคนนั้น

เด็กสองคนนั้นพูดเรื่องอะไรกันนะแล้วนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ยฉันยังงงๆอยู่เลยหรือนี่จะเป็นความฝัน แต่ฉันไม่สนใจแล้วล่ะว่าฉันอยู่ที่ไหนเพราะว่านี้มันคือความฝันฉันมองไปยังเด็กสองคนนั้นที่คุยกันอยู่ต่อ

" นายชื่ออะไรหรอ??? "  เด็กผู้หญิงถามขึ้น จะว่าไปเด็กผู้หญิงคนนี้ก็หน้าคล้ายฉันตอนเด็กนะเนี้ย

" ..... " เด็กผู้ชายคนนั้นไม่ตอบแต่หันมามองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเปลี่ยนจากจับมือเป็นจับหน้าแทน แล้วก็ค่อยๆประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอันเบาะบางของเด็กผู้หญิงคนนั้น (เกรงใจกันบ้างดิฟะ)  แล้วก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างนุ่มนวล

" เธอไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันหรอก  " เด็กผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นแต่ดูเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังอึ้งอยู่ แต่พอเธอตั้งสติได้ก็ถามออกไปว่า

" ทำไมล่ะ " เด็กผู้หญิงคนนั้นถามด้วยความสงสัย 

" เพราะ ' ฉันเชื่อว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก ' " พอเด็กผู้ชายคนนั้นพูดจบ เด็กผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับสายลมช้าๆ

เด็กผู้คนนั้นค่อยๆทรุดตัวลงนั้งท่ามกลางดอกทิวลิป น้ำตาของเธอค่อยๆไหลริมอาบแก้มแล้วเธอก็ตะโกนออกไปเพื่อให้เบื้องบนท้องฟ้าได้รับรู้

" ไหนนายบอกจะอยู่กับฉันตลอดไปไง " เด็กผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกไปทั้งน้ำตามีเพียงสายลมที่พัดมาอย่างแผ่วเบาสายลมนั้นมาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นรู้สึกดีขึ้น ' ฉันจะคอยมองเธอจากเบื้องบนทั้วท้องฟ้า~~ ' นั้นทำให้เธอยิ้มแล้วหยุดร้องไห้ ฉันที่ได้แต่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น

" เป็นอะไรรึป่าว " ฉันเดินไปถามเด็กคนนั้นเด็กคนนั้นหันมาหาฉันแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

" ไม่เป็นไร " เธอตอบฉันก่อนจะเดินเข้ามากอดฉันอย่างกะว่าเราจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันฉันรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้จัง

" เธอชื่ออะไรหรอ " ฉันถามเด็กคนนั้นแต่คำตอบก็มีเพียงสายลม แล้วอยู่ๆเธอก็บอกฉันให้นั่งลงก่อนที่เธอจะกระซิบข้างๆหูฉันว่า

" ฉันก็คือตัวเธอยังไงล่ะ ซัมเมอร์ " ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งอึ้งกับคำตอบนั้น และอยู่ๆแสงสว่างก็ค่อยหายไปจนมืดมิด

*********************************************

ขอโทษที่ลงตอน 6 ช้านะค่ะ ยังไงก็ช่วยคอมเม๊นด้วยนะค่ะ อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ