สาวแสบซ่า กับ แวมไพร์หนุ่มสุดหล่อ

ผมคิดว่าความรักที่แท้จริงคงไม่มีหรอกเพราะสาวๆที่ล้อมรอบตัวผมนั้นก็ชอบผมแต่ภายนอกแล้วสุดท้ายผู้หญิงพวกนั้นก็คืออาหารของผมแต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้ผมรู้สึกห่วงหรือหวง ทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่สเปคผมเลยแต่ผมกับรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเธอผมพยายามทำตัวเย็นช้ากับเธอเพื่อไม่ให้เธอสนใจผมแต่ยิ่งผมทำก็เหมือนฝืนตัวเอง จนมีอยู่วันนึงเพื่อนผมพาผมไปรับเธอที่บ้านระหว่างทางไปโรงเรียนเพื่อนผมพยายามจะกัดเธอ แต่แล้วตัวผมมันก็ไปโดยอัตโนมัติผมได้ผลักเพื่อนของผมออกเพื่อช่วยเธอผมไม่เข้าใจตัวเองเลยหรือนี้เขาเรียกว่าความรักนะ ตอนนี้ผมได้นั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆเตียงเธอสลบไปเมื่อรู้ว่าเพื่อนผมเป็นแวมไพร์ผมเลยพาเธอมาส่ง

" ที่นี้ที่ไหนเนี้ย " อยู่ๆเธอก็ตื่นขึ้นมาทำให้ผมรีบหันไปหาเธอทันที

" อยู่บ้านตัวเองยังจำไม่ได้อีก -_- " ผมก็ยังทำตัวเย็นชาเหมือนเดิมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

" นะ...นาย!!! " เธอดูตกใจมากที่เห็นผมหรือเธอจะกลัวผม

" นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี้ย " ผมได้แต่มองเธอเพลินเลยเพ๋อมองเธอจนไม่ได้ฟังที่เธอพูดแต่ก็พอได้ยินบ้าง

" ฉันพาเธอมาส่งที่บ้านไง ก็เธอสลบจำไม่ได้รึไง " ผมพูดให้เธอย้อนกลับไปแต่แล้วความคิดของผมก็เป็นจริงเธอดูตกใจนักกว่าเก่า

" เวกัสเป็นแวมไพร์ นายเป็นเพื่อนเวกัสนายก็ต้องเป็น.. " ผมไม่รอให้เธอตอบผมเลยชิงตัดหน้าตอบก่อนเลย

" แวมไพร์ " พอผมพูดจบเธอก็รีบถอยหลังจนหัวไปกระแทกกับหัวเตียง

" อย่าทำอะไรฉันเลยน้าาา พลีสสสส T^T " น้ำตาเธอค่อยๆไหลริมอาบแก้ม เธอกลัวผมถึงขนาดนั้นเลยหรอผมไม่มีทางกัดเธอแน่ ผมเดินเข้าไปหาเธอแล้วใช้มือปาดน้ำตาเธอออก เธอก็ค่อยๆมองหน้าผมก่อนจะถามว่า

" นะ..นายจะไม่กัดฉันใช่ไหมT^T " ผมได้แต่มองเธอก่อนจะพยักหน้า

" หยุดร้องได้แล้วยัยบ๊อง " ผมทำเป็นพูดไปงั้นแหละแต่ใจจริงอยากจะเข้าไปปลอบใจจะขาดถ้าผมทำอย่างนั้นก็อาจจะทำให้เธอชอบผมก็ได้หรือว่าไม่จริง

" อะ..อือ แล้วเวกัสล่ะ " พอเธอถามถึงเวกัสผมก็แทบไม่อยากจะตอบทั้งๆที่เวกัสจะทำร้ายเธอ เธอก็ยังจะถามถึงเวกัส

" กลับบ้านไปพักผ่อนแล้ว " ผมตอบเธอตามความเป็นจริงครึ่งไม่จริงครึ่งส่วนที่จริงคือเวกัสกลับไปพักผ่อนส่วนเรื่องไม่จริงคือไม่ได้กลับบ้านแต่ไปหาเหยื่อสาวๆมากัด

" แล้วพี่ฉันล่ะนายคงไม่ได้กัดพี่ฉันใช้ไหม " เธอพูดพร้อมกับทำท่าเป็นห่วงพี่เธอมาก

" ไม่หรอกพี่เธอปลอดภัยดี พี่เธอไปทำธุระฉันเลยเฝ้าเธอแทน " ผมตอบเธอไปก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้จับลูกบิดประตูเธอก็วิ่งมาจับข้อมือผมไว้

" นายจะไปไหน " เธอพูดก่อนจะจับตัวผมหันไปทางเธอ

" กลับบ้านไง " ผมตอบเธอไปพร้อมกับมองหน้าเธอ

" ขอบคุณนะ " เธอพูดพร้อมกับก้มหน้ามันทำให้ผมแอบยิ้มนิดๆเพราะเธอก้มหน้าอยู้เลยไม่เห็น

" อืม " ผมตอบกลับไปก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ

" งั้นฉันกลับก่อนนะ " ผมพูดพร้อมกลับเดินออกมาจากบ้านผมไม่เดินเหมือนคนธรรมดาหรอกเดินกันช้าจะตาย ผมเดินไปยิ้มไปอย่างมีความสุขไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแแล้วน้าถึงผมจะเย็นชาแต่ก็ไม่ได้ถึงกับไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นหรอกนะ ^^

********************************************

ช่วยคอมเม๊นกันด้วยนะค่ะ อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ