ล่าฝัน ล่าใจเธอ

     พี่มินจีกับนีโอกลับมาประมาณ3ทุ่ม ทั้งสองและสตาฟต้องมานั่งทานอาหารค่ำ ส่วนพวกเราก็แยกย้ายเข้าห้องพัก 
     เบื่อจัง ! นึกได้แบบนั้นฉันเลยตัดสินใจเปลี่ยนชุดนอนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาวยาว เตรียมออกไปเดินเล่นริมชายหาด
     อ่าว ! นั่นพี่มินจีหนิ ทำไมนั่งอยู่คนเดียวหล่ะ ? 
"พะ..." ฉันกำลังจะทักพี่มินจี แต่อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายคนนึงรีบวิ่งเข้ามา พร้อมผ้าขาว ผู้ชายคนนั้นคือ...  นีโอ  นีโอนวดขาให้พี่มินจี ฉันรู้นะว่าที่นีโอทำเพราะพี่มินจีเจ็บข้อเท้าหรืออะไรสักอย่าง แต่..ทำไม มันเจ็บอย่างนี้หล่ะ เหมือนตัวเองอยากร้องไห้ออกมา ฉันทนดูต่อไม่ได้ เลยตัดสินใจเดินกลับไปห้องพัก 
-----Ne-o Part-----
"เหนื่อยๆมา แล้วได้มากินอาหารทะเล ริมทะเลแบบนี้ หายเหนื่อยไปเลย ฮ่าๆๆ" ผมพูดหลังจากกินกุ้งเผา ปลาเผา กุ้งอบวุ่นเส้น ปูนึ่ง ปูผัดผงกระหรี่ และอีกมากมายเสร็จเรียบร้อย
"ใช่ๆ อร่อยมาก" มินจีเสริม
"มินจี ! เรามานี่ยังไม่ได้เดินชายหาดเลย ไปเดินเล่นกันเถอะ" ผมชวน
"ทะเลมืดๆ แบบนี้อ่ะนะ" 
"ใช่ ทะเลสีดำ" ผมพูดพลางร้องเพลงทะเลสีดำ
     พวกเราเดินเล่น แล้วสักพักมินจีก็ชวนผมวิ่งไล่จับ 
"จับให้ได้สิ จับเลยย" มินจีตะโกน หลังจากวิ่งไกลจากผม
"โอ้ย !" มินจีวิ่งอยู่ดีๆ สักพักก็ล้มลง ผมจึงรีบวิ่งไปหา 
"เป็นอะไร ?" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"น่าจะข้อเท้าแพลงนะ" มินจีบอก 
"งั้นเอางี้ หาที่นั่งก่อนเดี๋ยวผมไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้" ผมบอกพลางพยุงเธอไปหาเก้าอี้ใกล้ๆ แล้วรีบวิ่งไปหาน้ำแข็ง
     ผมหาน้ำแข็งได้แล้วก็ไปขอผ้าขาวจากพนักงาน แล้วรีบวิ่งมาหามินจี ผมรีบพุ่งเข้าไปหาเธอแล้สรีบจับข้อเท้ามาประคบน้ำแข็ง
"เจ็บมากไหม" ผมถาม
"ไม่แล้ว ตอนนายไปมันก็ค่อยหายปวด เดินได้สบาย" มินจีบอก
     ผมประคบให้มินจีต่อ จนมินจีบอกว่า พอแล้ว
"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ เรากลับห้องเองได้ เดี๋ยวเราเดินโชว์" แล้วมินจีก็ลุกขึ้นเดิน แต่ก็กะโผลกกะเผลกบ้าง แต่เธอก็เดินได้
"เดินได้จริงนะ งั้นเราขอเดินเล่นริมชายหาดก่อนนะ กลับดีๆนะ" ผมบอก
"โอเค พรุ่งนี้เจอกันนะ" ผมบอก แล้วพอผมเห็นเธอเดินไป ผมก็เดินเล่นริมชายหาดต่อ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
----Ne-o Part End----
     ฉันเดินกลับมาที่ห้อง แต่ฉันก็เจอกับพี่ไมเคิล กำลังนั่งมองดูท้องฟ้า ฉันเลยตัดสินใจเข้าไปทักทาย
"พี่ไมเคิล" ฉันเดินเข้าไปทัก
"อ่าว ! น้อง น้องชื่ออะไรนะ" ฉันแอบเสียใจนิดๆ ทำไมจำชื่อฉันไม่ได้ !!
"ยุนนาคะ ทำอะไรอยู่คะ" ฉันถาม
"นั่งดูดาว มานั่งด้วยกันสิ" พี่ไมเคิลเขยิบตัวไปนั่งริมเก้าอี้ไม้ 
"ขอบคุณคะ" ฉันเดินไปนั่ง
"เศร้าอะไรอ่ะ" ฉันหันไปหาพี่ไมเคิล
"พี่ดูออกหรอคะ หนูยิ้มแย้มแล้วนะ" ฉันบอก
"ถ้าเป็นคนอื่นก็ดูไม่ออกหรอก แต่พี่ดูใจคนออก" ฉันมองแบบอึ้งๆ
"ดีเนอะ" ฉันบอก
"ใช่ดี รู้เลยว่าใครเป็นยังไง โดยเฉพาะนีโอ มันคิดอะไรพี่รู้หมด แล้วพี่ก็ถามมัน จนบางครั้งมันบอกว่า อย่าอ่านใจผม" พี่ไมเคิลพูด 
"จริงหรอคะ ? นีโอเป้นยังไงหรอคะ" ฉันถาม
"กวนๆ แต่นีโอเป็นลีดเดอร์ที่ดีนะ บางครั้งพี่ยังกลัวมันเลย ฮ่าๆๆ" พี่ไมเคิลพูดติดตลก 
"ถามแบบนี้ก็ชอบนีโออ่ะดิ" พี่ไมเคิลพูดขึ้น
"ห้ะ! ไม่ใช่นะคะ" ฉันรีบแก้ตัว
"นีโอก็ชอบเธอเหมือนกันนะ" ห้ะ !!! ทำไมเวลาฉันอยู่กับพี่ไมเคิล พี่ไมเคิลสามารถทำให้ฉันหัวใจวายได้ทุกๆ3วิเลยนะ 
"คงไม่ใช่หรอกคะ" ฉันบอก
"ก็รอดูไป...ดึกแล้วไปนอนเถอะ" พี่ไมเคิลไล่ฉัน
"ค่ะๆ เดี๋ยวยุนนารีบไป เดี๋ยวโดนพี่อ่านใจอีก" เก่งจริงๆ ผู้ชายคนนี้
"ไม่ต้องชมว่าพี่เก่งหรอก" ห้ะ ! ฉันไม่ได้พูดนะ แล้วพี่ไมเคิลรู้ได้ไง
"ไปนอนเถอะ เดี๋ยวจะหัวใจวายตาย ฮ่าๆๆ" พอได้ยินแบบนั้นฉันรีบลุกขึ้น
"งั้นไปละคะ ฝันดีนะคะ" ฉันบอก พลางโค้งให้พี่ไมเคิล