The Fugitive (ชีวิตของผู้หลบซ่อน)

"Dreams are our most memorable moments replayed in

our sleep, and similarly, nightmares are the replays of

our darkest moments " - Unknown

 

   "ความฝันนั้น ก็คือความทรงจำที่นำกลับมาฉายใหม่ในสมองของเรา

และฝันร้ายก็ไม่ได้แตกต่างกันนัก มันก็เป็นเพียงความทรงจำในช่วงที่

เราหมดหวังและหวาดกลัว เท่านั้นเอง"

 

  - ไม่มีชื่อระบุแน่ชัด

 

 

 "Garret.....Garret!!!"

 

A faint voice rang in his head, a nostalgic voice, a familiar voice. But in the darkness, he couldn't see anything and didn't know who it was that's calling out for him.

 

 "Wake up Garret!!!, come on let's play!!!" 

 

 

 He opened his eyes, to a little girl sitting on top of him, now he remembered that voice; it was his sister, Ellie. Garret looked around in surprise; it was his old bedroom in Manhattan, before his father took him to the facility. In disbelief, he touched his sister's face, her warmth was real. 

 

 

"Wha...what're you doing?" 

 

 

She backed away from him swiftly, confused at her brother's behavior.

 

 

"You're real?....what, what's going on here, where's the bear, and Wisecracker?"

 

 

"Of course I'm real!! What are you talking about, Wisecracker? Come on you slowpoke, get up already!! It's beautiful outside!!" 

 

 

    Ellie tried to drag him out of his bed, Garret's head was still ringing, as if he was hit by a rock, he eventually got up on his feet and familiarized himself with the nostalgic surroundings. He looked around his room, it was arranged just like he remembered it, the books, the superhero posters, the computer games, he still couldn't believe what he's seeing, then the door opened and a man walked in.

 

 

    "Garret, Ellie, I see you both are awake. Today I'll have a meeting with my co-workers in our house, so please try to play outside alright?" 

 

 

   Garret couldn’t believe his eyes, a man he thought was dead, standing right there infront of him, a little sister he once forgot,  pulling his arms playfully like years ago, a drop of tear ran down his cheeks, he walked toward his father and hugged him.

 

 

“Garret? Are….are you alright there son? What’s going on?”   

 

 

“It’s nothing……it’s just a bad dream.”

 

 

   Garret backed away, wiping tears off his face. He followed Ellie down the stairs to the lawn in front of his house, the weather was nice, and a soft afternoon sunlight gives warmth to him while the cold breeze kept him refreshed. he could remember everything in the neighborhood, his childhood friend's house beside him, the playground on the opposite side, he could vividly remember asl these even though it has been 8 years since he had to go to the facility after.....

   Garret's thought came to a sudden stop, as he began to realize something grim. 

 

  Ellie wasn't supposed to look so young after 8 years, his childhood friend's house was supposed to be demolished, and the scenario he's seeing right now matches what happened that day, he was lost in deep thoughts when he heard ellie called out to him.

 

 

“Garret!!, come on, let’s play!!”

 

 

Garret turned to Ellie, who’s running out of the lawn to the street;

 

 

“Wait up, I’m coming!!”

 

  

  He began to walk toward her when he felt a sudden impulse, a foreboding sense of danger. With each step he took toward his sister, the impulse became stronger, and then as if it was by instinct, he ran as fast as he could toward his sister and pushed her out of the way.

 

 

“Ouch!! What the hell!!”

 

 

  Ellie yelled at him, her face was red and she was about to get back at him, then her angry face turned pale as she screamed for her brother.

 

 

“Garret!!!! Watch Out!!!”

 

 

Garret remembered it now, and when he looked to his right, there it was…..the bus bumper that crushed his limbs that day before he lost his memories. That was the last thing he saw, then everything fades to black.

 

 

He opened his eyes to a sunlight shining onto his face, he took a deep breath and sighed, there was no pain in his chest, nor tears in his eyes....it was just a bad dream.

 

 

He look around the infirmary and saw his friend Ms. Wisecracker. She was bruised and her head was covered in bandages. But even if she was bandaged, Garret can remember her pretty face and unique yellow eyes, staring at him.

 

 

“Hey, you finally woke up! Thanks for saving my life back there. My sister got the kill team back in time to save us.” 

 

 

She got up and sit beside Garret on his bed, she was smiling, even though she barely survived a bear attack. Her smiling face was enough to lighten Garret's mood up a bit.

 

 

"Hey, you can smile!! That's a relief.....I thought when you wake up from your bad dream you would fry me with that lighting of yours"

 

 

"How did you know I had a bad dream? can you look into someone's mind or something?"

 

 

Garret asked his friend in a comical voice, and she smiled back at him.

 

 

"Oh come on, I don't even need a mental link to know when you're having a bad dream, you kept screaming names while you were asleep...well, aside from like, Mom!!  Dad!!!, help!!"

 

 

"Names? what names?"

 

  Garret knew he could be sleeptalking, but he was curious, who else other than his parents and Ellie would he call out to.

 

 

"Well, there's Ellie, then Karen.....I think I heard about Salazar and Carter too. You were quite noisy though, I couldn't get much sleep."

 

 

"Karen?.....who's Karen?"

 

 

  Garret was puzzled, it was normal for him to call out to Ellie or Salazar, Carter was a name he heard once but he forgot about it, but Karen was someone else.....someone he didn't know before.

 

 

  "You tell me, I just met you 3 days ago and even then we spent most of our time sleeping in here. But really, i was rather surprised that you could shoot lightining out of your hands, never saw anyone did that before"

 

 

 She got up and walked toward a water jar, poured 2 glasses and gave one to Garret.

 

 

“Lightning?......What happened? The last thing I remembered was a bear right on top of me”

 

 

“You mean you don’t remember anything?....like when you blew that bear right through the pine forest with that lightning bolt of yours."

 

 

 Wisecracker was surprised that Garret didn't remember anything, she touched his head and rub her water glass on it.

 

 

“Hey!!, I'm not having any amnesia!! but really...what do you mean by lightning bolt? I don't even…”

 

 

Garret was confused, first he had a bad dream, and now Wisecracker is telling him that he's able to shoot lighting out of his hands.

 

 

  “Ah, don’t worry, I won’t tell anyone….not that they don’t know already though. To tell you the truth, some of us were test subjects like you. All of us have some weird power we can use…..I myself have an eagle’s eyes and my sister have a jaguar’s reflex, that's how I could see the boar before he came close, and that’s how my sister's kill team got to us so fast.”

 

 

  “Whoa........slow down there Wisecracker, What do you mean? Test subjects?..powers? I don’t even know that I could shoot lightning bolts out of my hands until today……. Wait, you have an eagle's eyes?”

 

 

“Oh….well, now you know….right? And aye, I do have an Eagle's eyes.”

 

Garret noticed that her yellow eyes were unique since the firs time they met, and her pupil that seemed to be able to see through everything was actually the result of the so-called experiment

 

"Wait.....if you really have an Eagle's eyes, then why did you not see that Giant, Angry, Grizzly bear back then?"

 

"Well.....there's a certain limitations to that, oh come on that's like 3 days ago isn't it?"

 

 

“Alright, but there must be something you haven’t told me….. like how you and me got these weird stuff and power”

 

 

Wisecracker scratched her head.

 

 

“Well…I’m not even sure if you went through the same thing I did or not……and you’re the first I guy ever saw to have any power like this. Most of our powers are animal-like, courtesy of the E.P.'s genetic splicing”

 

 

“Alright, I'll just ask Salazar about this power stuff later, but  E.P.? what is that, a secret organization or something?”

 

 

Garret knew he couldn't get any more detailed information from her, and to think that he didn't even know her name yet.

 

 

  “You remember those men in suits right? Enlightenment Project's Tactical Soldiers (EPTS), that’s what they called themselves. We just call them E.P. agents, and they are the ones responsible to our current conditions. Me and my sister were taken as a child to one of their facilities. They ran tests on us and injected us with weird chemicals. At the end of the day, we were put in a containment cells. Then we realized that those chemicals those scientists infused into our body gave us some kind of super powers like enhanced strength, bone claws, camouflage, and so on. That's how you…you know, got the power…right?”

 

 

“Maybe…..but I wasn’t injected with anything. Not that I remember of”

 

 

“Well.....maybe you couldn’t remember, but it doesn’t matter really. Those chemicals were stabilized later and now it’s harmless. and you get lightning bolt as a plus right?”

 

 

Garret couldn't wrap his head around all this, but since Wisecracker seems to be optimistic about it, he figured believing her again wouldn't hurt.

 

 

“I see…thanks for telling me uh……Wisecracker?”

 

 

“Ok....no more Ms. Wisecracker. My name is Valora, nice to meet you, よろしく (yoroshiku), Enchanté, 很高兴认识你 (Hen gaoxing renshi ni), . You can call me Val”

 

 

   She smiled at him, Garret cleared his head of any doubt he had about her, he concluded that the girl before him is someone he could trust. He smiled back at her out of relief and joy, as if she was someone he knew a long time ago.

 

 

“Garret, a pleasure to meet you too Val”

 

 

  Garret got up on his feet and shook her hands. suddenly, the infirmary door opened and another girl walked in, she was surprised to see Val and Garret up on their feet already, and dashed towards them.

 

 

"Hey!!, you're still a patient here, so lie down!! What's wrong with you sis? I thought you still have that concussion in your head."

 

 

The girl said in an angry manner, then she looked at garret trying to get up and quickly pushed him down.

 

 

"Hey, not you too!! Your ribcages were shattered and punctured your lungs, you shouldn't be getting up any time soon!! At least not after we could examine it!!"

 

 

Val sighed, she picked the girl up by her shirt collar and take her away from garret's bed.

 

 

"Look, he's fine. if he has punctured lungs, do you really think he would be conscious?"

 

 

Val said to the girl in a funny tone, trying to calm her down. she dropped the girl down on her feet.

 

 

  "I know it's fine and all, that the damn thing will fix our bodies right away, but the after effects are still there isn't it? you are lucky that I found you before you turned and we don't even know what he would become if..."

 

 

Before the girl could finished her sentence, Val closed her mouth with her hands and turn her toward Garret.

 

 

"Oh come on, it's not that serious, we didn't lose that much blood, it's fine!! Look, why don't you go introduce yourself to that guy you just pushed down huh?"

 

 

The girl walked toward Garret as Val instructed and took a long look at him, she tried to smile, but the only face she could make was a squint.

 

 

"Hello, my name is Ringo, Val's sister, nice to meet you, bye!!"

 

 

  She went out of the infirmary as quickly as she got in, leaving Garret confused about what just happened, including how she could move so fast in just 3 seconds. Val went back to her bed and lay down, she turned to Garret once again to say goodnight and fell asleep before he could say anything to her.

 

 

  Garret was ready to sleep again, despite the nightmare he had just hours ago, he did not waver about it.......it was just an illusion, and dreams are what kept him on his path all these years. He closed his eyes, and let his wild imagination work in his mind....

 

ภาษาไทย

 

"แกเร็ต.......เฮ้ แกเร็ต!!!!"

 

เสียงอันแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหัวของเขา มันเป้นเสียงที่เขาคุ้นเคย เป็นเสียงที่เขาเคยได้ยินเมื่อนานมาก่อน แต่เขาไม่สามารถจดจำอย่างชัดเจนได้

 

"ตื่นได้แล้ว!! เร็วๆเข้าสิ ออกมาเล่นกัน!!

 

  แกเร็ตลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาเห็นคือหน้าของสาวน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่บนตัวเขากำลังจ้องหน้าของเขาอยู่ เขานึกออกในทันใดนั้น เสียงที่เรียกหาเขานั้นเป็นสียงของน้องสาวของเขา เอลลี่นั่นเอง แกเร็ตหันมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ เพราะที่ๆเขาอยู่นั้นคือห้องนอนเก่าของเขาที่แมนฮัตตัน ก่อนที่พ่อของเขาจะพาเขาไปที่สถาณพยาบาลนั่นเอง ด้วยความงงผสมกับความที่เขาไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาได้ยืนมิอไปแตะหน้าของเอลลี่อย่างจัง และรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวของเธอ

 

 

"อ้าย......ทำอะไรเนี่ยไอ้พี่บ้า!!"

 

เอลลี่หันหลบอย่างว่องไวทั้งๆที่กำลังงงว่าพี่ชายของเธอพยายามจะทำอะไรกันแน่

 

"นี่เธอ....ตัวจริงงั้นเรอะ? นี่มันอะไรกัน แล้วหมีบ้านั่นหล่ะ แล้วยัยสาวเจ้าสำนวนล่ะ?"

 

" เอ้า ชั้นก็ต้องตัวจริงอยุ่แล้วซิ แล้วพี่กำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย หมีอะไร นมตราหมีเรอะ แล้วใครคือยัยคือแม่สาวเจ้าสำนวนกันหล่ะเนี่ย? ช่างเหอะ ลุกได้แล้วไอ้ตัวขี้เกียจ ข้างนอกอากาศออกจะดี ลุกเร็วเข้า!!"

 

เอลลี่พยายามสุดริทธิ์ที่จะลากพี่ชายของเธอให้ลุกขึ้นจากเตียง แกเร้ตที่ยังงงอยู่รู้สึกเหมือนมีดาวลอยอยู่บนหัวเขา เหมือนกับถูกของแข้งบางอย่างกระแทกหัวอย่างจัง แต่ในที่สุดแล้ว เขาก้สามารถลุกขึ้นยืนและจดจำสิ่งของรอบกายที่ชวนให้คิดถึงได้

 

เขามองไปรอบๆห้องของเขา มันได้ถูกจัดแบบไว้เหมือนเดิมก่อนที่เขาจะออกมา ก่อนที่เขาจะถูกรถชนจนเสียความทรงจำ ทั้งชั้นหนังสือ ทั้งโปสเตอรืฮีโร่ และวิดีโอเกมทั้งหลายที่เขาเคยเล่น ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แกเร็ตพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมกอย่าง งงๆ จนกระทั่งประตูห้องของเขาเปิดขึ้น แล้วชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

 

"แกเร็ต เอลลี่ ลูกสองคนตื่นแล้วสินะ พอดีวันนี้พอมีนัดประชุมกับเพื่อนๆที่ทำงานในบ้านของเราน่ะ เพราะฉะนั้นก็ช่วยออกไปเล่นข้างนอกสักพักละกันนะ"

 

แกเร็ตแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง ชายที่เขาคิดว่าได้ตายจากเขาไปแล้วนั้นใด้มายืนอยู่ตรงหน้า พ่อของเขาที่ใด้สละชีวิตเพื่อปกป้องเขาในห้องมืดห้องนั้น ยังไม่ตาย น้องสาวตัวเล็กที่เขาคิดว่าจะไม่ใด้เจออีกแล้วในชาตินี้จนลืมเสียงไป ได้มาดึงแขนเสื้อนอนเขาอย่างกับเด็กอยู่ข้างๆ น้ำตาแห่งความปิติไหลลงมาผ่านแก้มของเขาอย่างช้าๆ แกเร็ตเดินเข้าไปหาพ่อของเขาช้าๆและสวมกอดเขา

 

"เอ่อ.....แกเร็ต เป็นอะไรหรือเปล่าลูก มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ"

 

"ไม่หรอกครับพ่อ มันก็แค่ฝันร้ายน่ะครับ"

 

  แกเร็ตถอยห่างออกมาจากพ่อของเขาที่กำลังยืนงงกับพฤติกรรมของลูกชายของเขาอยู่ เขาเช็ดน้ำตาออกแล้วก็ตามเอลลี่ลงบันไดไปที่สวนหน้าบ้าน  อากาศในตอนนั้นดีมาก แสงอาทิตย์ตอนบ่ายแก่ๆนั้นให้ความอบอุ่นที่เขาต้องการ และลมเย็นๆที่พัดผ่านใบหน้าของเขาไปก็ทำให้เขารู้สึกสดชื่น  แกเร็ตมองไปรอบๆละแวกบ้านที่เขาคุ้นเคย เขาจำทุกๆอย่างที่เขาเห้นได้ ทั้งบ้านข้างๆที่เพื่อนของเขาอาศัยอยู่ สนามเด็กเล่นรวมในฝั่งตรงข้าม และอื่นๆอีกมากมายเขาจำได้หมด ทั้งๆที่เวลาก็ผ่านมาจน 8 ปีแล้ว หลังจากวันที่เขาต้องไปที่สถาณพยาบาลหลังจากที่.....

 

 ความคิดของแกเร็ตหยุดชะงักลง เขารู้สึดถึงความแปลกประหลาดอันน่าหวาดหวั่น น้องสาวของเขาไม่น่าที่จะดูเด็กขนาดนี้ บ้านของเพื่อนสมัยเด็กของเขาก็น่าจะโดนทุบไปแล้ว อีกทั้งทุกๆอย่างที่เขากำลังเห็น ดันไปตรงกับบรรยากาศของเหตุการณ์ในวันนั้นเสียอีก เขาตกอยู่ในห้วงความคิดอันลึกซึ้งไปครู่หนึ่ง จนกระทั้งเอลลี่เริ่มเรียกหาเขา

 

"แกเร็ต!! ทำอะไรอยู่เนี่ยไอ้พี่สมองช้า มาเล่นกันเร็วๆเข้า"

 

" อ้อ!! รอแปปนึง กำลังไปแล้ว!!.

 

 แกเร็ตตัดสินใจละทิ้งความคิดเครียดๆของตนเองและเริ่มที่จะเดินไปหาเอลลี่  จนกระทั้งเขาได้ย่างก้าวลงไปบนถนนลาดบางที่อยู่ตรงหน้า เขาเริ่มรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นอย่างฉับพลันราวเป็น ความรู้สึกสังหรณ์ของอันตรายโลดแล่นอยุ่ในสมองของเขา  ทุกๆย่างก้าวที่เขาเข้าไปใกล้น้องสาวของเขามากขึ้น ความรู้สึกถึงอันตรายนั้นก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

 

  ทันใดนั้น ราวกับว่ามันเป็นโดยสัญชาตญาณ เขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปหาน้องสาวของเขาและผลักเธอออกจากทางไปสู่ฟุตบาทที่อยู่ข้างๆ

 

"โอ้ยย!! อะไรนักหนาเนี่ย มันเจ็บนะ!!.

 

เอลลี่ตะโกนใส่เขาพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หน้าเธอแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เธอกำลังคิดจะเอาคืนพี่ชายของเธอ ทันใดนั้น หน้างแดงก่ำของเธอก้กลับกลายเป้นขาวซีด เธอเรียกหาแกเร็ตอย่างสุดกำลัง

 

"แกเร็ต!!!!ระวัง!!!!"

 

แกเร็ตจำได้ในตอนนั้นเอง และเมื่อเขาหันหน้าไปทางขวา มันก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว กันชนรถเมล์ที่หักแขนและขาของเขาในวันนั้นก่อนที่เขาจะสูญเสียความทรงจำนั่นเอง นั่นเป้นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง.......

 

 

แกเร็ตลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงแห่งรุ่นอรุณสาดส่องเข้ามาในห้องพยาบาลบาลลงบนหน้าของเขา  เขาสูดหายใจเข้าลึกและถอนหายใจออกมา ความเจ็บปวดในหน้าอกกับหัวของเขานั้นหายไปแล้ว น้ำตาที่เคยไหลรินก็ไม่มีอีกต่อไป ทุกอย่างมันก็แค่.....ฝันร้ายเท่านั้นเอง

 

แกเร็ตหันมองไปรอบๆห้องพยาบาลที่เต็มไปด้วยอุปกรณืทันสมัยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนใหม่ของเขา ยัยเจ้าสำนวนกำลังนอนเล่นอยู่ที่เตียงข้างๆ ตามตัวนั้นมีรอยฝกช้ำและหัวของเธอก็ถูกพันผ้าอยู่ ถึงกระนั้น แกเร็ตก็ยังจำใบหน้าที่สวยงามกับตาสีเหลืองแปลกตาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ของเธอได้

 

"อ้าว ตื่นแล้วหรอพ่อฮีโร่ ขอบใจนะที่ช่วยชั้นไว้ในป่าน่ะ ชั้นส่งสัญญาณไปหาน้องสาวของชั้นที่อยู่กับทีมไล่ฆ่าแล้วพวกเขาก็มาช่วยเราทันพอดีเลยน่ะนะ"

เธอลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็มานั่งลงข้างๆเขา เธอกำลังยิ้มแป้น ทั้งๆที่พึ่งรอกชีวิตจากหมีกริซลี่มาอย่างฉิวเฉียด รอยยิ้มตลกๆของเธอเพียงอย่างเดียวนั้นก็ทำให้อารมณ์ของแกเร็ตดีขึ้นเป็นเท่าตัว

 

"อ้าวยิ้มเป็นด้วยเหรอเนี่ย!!! ดีจัง นี่ ชั้นน่ะคิดว่านายจะโมโหมากตอนตื่นขึ้นมาแล้วก็ฟาดสายฟ้าใส่ชั้นเลยนะเนี่ย  เห็นฝันร้ายซะขนาดนั้น"

 

"โอ้โห!!! นี่เธอ....รู้ได้ยังไงว่าผมฝันร้ายเนี่ย แม่สาวเจ้าสำนวน นี่เธอมองเข้าไปในหัวของคนอื่นๆได้งั้นเหรอ"

 

แกเร็ตถามเพื่อนของเขาด้วยเสียงดัดตลกๆแบบการ์ตูน  แล้วเธอก็ยิ้มให้เขา

 

"โธ่เอ้ย แค่ดูให้ออกว่านายกำลังฝันร้ายน่ะนะ ชั้นไม่ต้องมีหรอกไอ้พลังจิตทะลุสมองอะไรนั่นน่ะ นายน่ะนะ ตะโกนเรียกชื่อคนเต็มไปหมดเลยตอนที่หลับอยู่ นอกจากพวกประมาณว่า  พ่อ!! แม่!! ช่วยผมด้วย!! อ่ะ"

 

"ชื่อคน? ชื่อใครมั่งหรอ"

 

แกเร็ตรู้ว่าถ้าเขาฝันร้ายขนาดนั้นจริงๆ เขาก้อาจจะละเมอแล้วเรียกชื่อคนที่เขารู้จักก็เป็นได้ แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันอแน่ นอกจากครอบครัวของเขาที่เขาจะเรียกหาตอนกำลังฝันอยู่กันแน่

 

"ก็นะ นอกจากพ่อแม่ก็มี เอลลี่ แล้วก้มีคาเร็น แล้วก็ซาลาซาร์กับคาร์เตอร์ด้วยมั้งนะ นายอ่ะเสียงดังมาเลยขอบอก ทำเอาชั้นนอนไม่หลับเลยอ่า"

 

"อ้าว....งั้นผมก็ขอโทษด้วยนะ แต่คาเร็นงั้นเหรอ.....ใครกันนะ เธอรู้จักรึเปล่าเนี่ย"

 

แกเร็ตคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาจะเรียกหาซาลาซาร์หรือเอลลี่ คาร์เตอร์ก็เป้นชื่อที่เขาเคยได้ยินมาเมื่อนานมาแล้วแต่ยังติดอยู่ในหัว แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินชื่อของคาเร็น  เธอเป็นคนที่เขาไม่เคยรู้จักมักจี่มาก่อน

 

"เอ้า!! นายตะหากล่ะที่ควรจะบอกชั้นว่ายัยคาเร็นเนี่ยมันเป็นใคร นี่ชั้นพึ่งรู้จักนายตัวเป็นๆเมื่อสามวันที่แล้วเองนะ แล้วช่วงเวลาอันแสนมีค่าส่วนใหญ่ของเราสองก้หมดไปกับไอ้การที่ต้องมานอนห้องพยาบาลนี่ด้วย แต่ก็นะ ตอนนี้ชั้นยังซ็อกอยุ่เลยว่านายปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้น่ะ  ไม่เคยเห็นใครทำได้นอกจากในหนังเลยนะเนี่ย"

 

แม่สาวเจ้าสำนวนลุกขึ้นไปที่โต้ะตัวข้างๆที่มีเหยือกน้ำวางอยู่ แล้วรินน้ำมาสองแก้ว เธอส่งแก้วนึงให้แกเร็ตแล้วก็นั่งคุยกับเขาต่ออย่างเป็นกันเอง

 

"สายฟ้า!!? สายฟ้าอะไรกัน....ที่ผมจำได้คือไอ้หมียักษ์นั้นกำลังจะกินผมกับเธอแค่นั้นเอง"

 

"นี่นาย....จำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ ทั้งๆที่นายเองน่ะแหละเป็นคนยิงคลื่นไฟฟ้าใส่ไอ้ก้อนขนนั้นจนกระเด็นไปเป็นโยชน์น่ะนะ  นี่นายความจำเสื่อมรึเปล่าเนี่ย"

 

แม่สาวเจ้าสำนวนรู้สึกแปลกใจที่แกเร็ตจำเรื่องสำคัญขนาดนั้นไม่ได้เลย เธอนาบแก้วน้ำของเธอลงบนหน้าผากเขาแล้วก็ถูไปมาอย่างเชื่องช้า

 

"เฮ้ย!! นี่ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ทำอะไรเนี่ย!! นี่มันหมายความว่าอะไรล่ะเนี่ยที่เธอพูดถึงอยู่ ไฟฟ้าอะไรกัน"

 

แกเร็ตเริ่มงงอีกแล้ว ตอนแรกเขาก็ฝันร้ายซะเหมือนจริง แล้วตอนนี้ยัยเจ้าสำนวนก็มาบอกว่าเขาปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้เป็นตัวการ์ตูนอีก

 

"เอาน่าพ่ออีโร่ ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ชั้นไม่บอกความลับของนายให้ใครรู้หรอก.....ถึงแม้ว่าคนครึ่งหมู่บ้านจะรู้กันหมดแล้วอ่ะนะ อ่ะเอาตามจริงเลยนะ พวกเราส่วนใหญ่ก็เป็นหนูทดลองเหมือนนายน่ะแหละ แล้วพวกหนูทดลองอย่างเราๆเนี่ย ก็มีความสามารถพอเศษเหนือมนุษยทมานทั่วไปอยู่คนละอย่าง เหมือนชั้นที่มีตาของนกอินทรีย์แล้วก็น้องสาวของชั้นที่มีความว่องไวและการตอบสนองของเสือจากัวร์ยังไงล่ะ นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงเห็นไอ้หมูป่านั่น และคือเหตุผลว่าทำไมน้องสาวชั้นถึงมาถึงพวกเราได้รวดเร็วมากไงล่ะ"

 

"เอ่อ.......เดี๋ยวนะ ใจเย็นก่อนนะยัยเจ้าสำนวน นี่เธอพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย หนูทดลอง? พลังพิเศษอะไรกัน นี่ผมยังไม่รุ้เลยนะว่าผมปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้จนวันนี้....นี่เดี่ยวนะ เธอมีสายตาของนกอินทรีย์เรอะ!!"

 

แกเร็ตนึกออกทันทีว่าตาของยัยเจ้าสำนวนนั้นแปลกไปจากคนทั่วไป ตาสีเหลืองที่เป็นประกายกับลูกตาที่เหมือนที่จะมองออกไปซะทุกอย่างของเธอนั้น เป็นผลพวงจากการเป็นหนูทดลองที่เธอว่านี่เอง.

 

"อ่ะถูกต้องนะคร้าบบบ ชั้นคนนี้มีตาที่แสนจะเมพขิงๆของนกอินทรีย์จ้ะ แล้วก็....เอ เธอก็รู้แล้วไงว่าปล่อยไฟฟ้าได้"

 

"เดี๋ยวนะ...แล้วทำไมเธอไม่เห้นไอ้หมีบ้านั่นหล่ะ!!"

 

"อ่ะแหะๆ มันก้ออ มีข้อจำกัดของมันอ่ะน้า.......ขอโทษด้วยกล้วยทอด"

 

"นี่เธอต้องมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกแน่เลย......."

 

ยัยเจ้าสำนวนเกาหัวตัวเองแกรกๆ และยิ้มแหยๆให้แกเร็ต

 

"ก็น้า......ชั้นก็ไม่รุ้ว่านายไปทำอีท่าไหนถึงปล่อยไฟฟ้าได้ แล้วก็ไม่ รู้ด้วยว่านายผ่านกระบวณการอะไรแบบชั้นรึเปล่า แล้วนายก็เป็นคนแรกที่ชั้นเห้นปล่อยของแบบนี้ได้ ส่วนใหญ่แล้ว หนูทดลองแบบชั้นกับคนในหมู่บ้านจะมีพลังแบบสัตว์อ่ะ เป้นของขวัญจากการเปลี่ยนยีนพันธุกรรมของพวกอีพีอ่ะนะ"

 

"โอเค งั้นเดี่ยวผมลองถามซาลาซาร์ดูทีหลังว่าไอ้พลังนี่มันยังไงกันแน่ แต่อีพีงั้นหรอ.....พวกนั้นคือใครหล่ะ เป็นองค์กรชั่วร้ายแบบซ้อคเกอร์ที่มีลุกสมุนกี้ๆออกมารึเปล่า"

 

"นายจำไอ้พวกชายชุดดำนั่นได้ใช่มั้ย พวกนั้นเรียกตัวเองว่าเป็นกองทหารพิเศษของโครงการแห่งการรู้แจ้งน่ะ ชื่ออังกฤษก็เป็น Enlightenment Project's Tactical Soldiers (EPTS) น่ะนะ ส่วนพวกเราก็ย่อชื่อเรียกว่าเป็นลูกสมุนของโครงการอีพี (EP Agents) ไงหล่ะ แล้วไอ้เจ้าพวกนี้น่ะแหละ ที่จับพวกเราไปต้มยำทำแกงจนกลายเป็นสิ่งที่เราเป็นตอนนี้ ชั้นกับน้องของชั้นก็ถูกจับไปที่ห้องแล็บของพวกมันตั้งแต่ยังเด็ก แล้วก็โดนฉีดสารบ้าบออะไรหลายอย่างเข้าใส่ หลังจากนั้นพวกนั้นก็จับเราไปขังในห้องแคบๆ หลังจากนั้นเราก็เริ่มรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ไอ้สารบ้านี่มันทำให้บางคนมีพลังช้างสารเหรือมนุษย์ บางคนวิ่งได้ไวเป็นเสือชีตาร์ บางคนมีปีกงอกออกมาจากข้างหลัง บางคนก็ไวต่อกลิ่นเลือดเป็นฉลาม แล้วก็มี หายตัวได้ มีกรงเล็บกระดูกงอกออกมา อะไรประมาณนั้นเต็มไปหมดเลย นายก็ผ่านอะไรแบบนี้มาใช่มั้ยล่ะ ถึงได้พลังนี้มาน่ะ"

 

"ผมจำได้ว่าเคยไปอยู่ในสถาณพยาบาลของพวกนั้นกับพ่อ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเขาฉีดสารอะไรใส่ผมเลยนะ"

 

"งั้นนายก็อาจจะจำไม่ได้มั้ง แต่ก็นะ ไอ้พวกสารเคมีเนี่ยมันเสถียรแล้วล่ะ ไม่ทำอันตรายอะไรนายหรอกมั้ง แล้วนายก็ปล่อยไฟฟ้าได้เป้นของแถมด้วยนะ"

 

แกเร็ตยังสับสนอย่างหนักกับเรื่องยุ่งๆทั้งหมดนี่ ทั้งๆที่เขาหนีออกมาจากวังวนนั้นได้แล้ว สุดท้ายพลังที่เขาพึ่งรู้ว่ามีอยู่ดันนำเขากลับไปหาพวกฆาตกรพวกนั้นอีก แต่เมื่อเขาเห็นยัยเจ้าสำนวนดูจะมองโลกในแง่ดีขนาดนั้นแล้ว เขาก็คิดว่าถ้าเชื่อในสิ่งที่เธอพูดอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร

 

"เอาหล่ะ เข้าใจละ ขอบใจมากที่บอกผมนะ ยัยเจ้าสำนวน"

 

"นี่!! พอแล้วหล่ะกับชื่อตลกๆนั่น ชื่อจริงชั้นคือ วาลอร่า ชาร์เนตต์ ยินดีที่ได้รู้จัก โยโรชิกุเน้ (よろしくね)  อองช้องเต้ (enchanté) เฮิ่น เกาซิ่ง เหรินชื่อ หนิ๋ (很高兴认识你)ตอนนี้เรียกชั้นว่าวาลก็ได้นะ"

 

วาลยิ้มให้แกเร็ตอย่างเป็นกันเอง แล้วเขาก็ได้รู้ในตอนนั้นเองว่าเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นคนที่เขาเชื่อถือและฝากชีวิตไว้ได้ เขาหยุดคิดถึงเรื่องผิดพลาดที่แล้วมาแล้วก็ยิ้มให้เธอด้วยความสุขและความโล่งอก ราวกับว่าเธอเป็นคนที่เขาเคยรู้จักมาก่อน

 

"ผมชื่อแกเร็ต โลเวลล์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ วาล"

 

แกเร็ตลุกขึ้นและจับมือของเธอ ทันใดนั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก แล้วเด็กสาวอีกคนก็เดินเข้ามา ทันทีที่เธอเห็น    แกเร็ตกับวาลยืนอยู่ เธอก็ทำหน้าตกใจแล้วก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปหาทั้งคู่ กาเร็ตตกใจกับความว่องไวของเธอมาจนล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

 

"นี่ พี่เป็นอะไรของพี่นักหนาเนี่ย เป็นคนไข้ก็นอนพักไปซิ มาทำจุ๋งจิ๋งกันอยู่ได้ พี่โดนกระแทกที่หัวอย่างหนักเลยไม่ใช่หรอ เดี๋ยวอาการก็แย่ลงหรอก"

 

เด็กสาวเริ่มเทศนาวาลอร่าอย่างรวดเร็ว แล้วเมื่อเธอเห็นแกเร็ตพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง เธอก็วิ่งไปผลักเขาลงบนเตียง

 

"นายก็พอกันเลยไอ้ไฟฟ้าสถิต!! ซี่โครงหักทิ่มทะลุปอดขนาดนั้นยังจะลุกอีกงั้นหรอ บ้ารึเปล่าเนี่ย นอนเฉยๆไปเลยนะ รอจนกว่าหน่วยพยาบาลจะซ่อนแซมส่วนที่สึกหรอของนายให้สมบูรณ์ก่อนแล้วค่อยลุก!!"

 

วาลอร่าถอนหายใจอย่างหนัก เธอเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่เอากุญแจมือล็อกแขนของแกเร็ตไว้กับเตียงไปแล้ว แล้วยกเธอขึ้นด้วยปกเสื้อ

 

"นี่ยัยบ๊อง ดูสภาพเขาก่อนสิ ปกติจะตาย นี่เธอไม่คอดเหรอ ว่าถ้าซี่โครงหักทิ่มทะลุปอดจริงๆแล้วเค้าจะมายืนพูดกับชั้นได้ยังไงน่ะ ปกติคงสลบไปเป็นปีแล้วไม่ใช่รึไงกัน"

 

วาลพูดในโทนเสียงตลกที่เธอใช้เป็นประจำ เหมือนกับกำลังพยายามที่จะทำให้เด็กสาวใจเย็นลง แล้วเธอจึงปล่อยเด็กคนนั้นลงบนพื้น

 

"พี่.....ชั้นรู้ว่าทุกอย่างโอเคดี ชั้นรู้ว่าไอ้สารนรกนั่นมันซ่อมแซมร่างกายของเราทันทีที่เราบาดเจ็บ แต่ผลข้างเคียงมันก็ยังอยู่ไม่ใช่หรอ พี่สองคนโชคดีมากนะที่พวกเราหาเจอก่อนที่พี่จะกลายเป็น.....แบบนั้นไป แล้วอีกอย่าง เราก็ยังไม่รู้เลยว่าพ่อไฟฟ้าสถิตเนี่ยจะกลายเป็นตัวอะไรถ้าหาก....."

 

ก่อนที่เด็กสาวจะพุดจบประโยค วาลก็ได้เอามือเรียวยาวของเธอไปปิดปาดเสียก่อน หลังจากนั้นก็ยกตัวเด็กสาวขึ้นแล้วหันหน้าเธอไปทางแกเร็ตที่กำลังลุกขึ้นจากเตียง

 

"นี่ อย่าพึ่งเครียดไปน่ายัยบ้า!! เราก้ไม่ได้เสียเลือดไปขนาดที่อ้สารนั่นจะทำอะไรกับเราซะหน่อย เอางี้ดีกว่า เธอไปแนะนำตัวกับคนที่พึ่งช่วยชีวิตชั้นมาเมื่อ 3 วันที่แล้ว และก็เป็นคนที่เธอเกือบจะล่ามไว้กับเตียงพยาบาลดีกว่ามั้ย"

 

 

เด็กสาวเดินเข้าไปหาแกเร็ตที่กำลังแกะกุญแจมือออกอยู่แบบที่วาลสั่ง เด็กสาวจ้องหน้าแกเร็ตอยู่นานและพยายามจะยิ้มให้ แต่สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือหรี่ตาลงแบบตลกๆใส่เขา

 

"หวัดดี ชั้นชื่อริงโกะ น้องสาวของยัยบ้าวาลอร่า ยินดีที่ไม่รู้จัก ไปละ บาย"

 

ริงโกะวิ่งออกจากห้องไปอย่างว่องไวแบบเดียวกับที่เธอทำตอนเข้ามา ปล่อยให้แกเร็ตยืนงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และทึ่งกับความเร็วปานเสือชีตาร์ของเธอซึ่งใช้เวลาเพียง  3 วินาทีเพื่อแนะนำตัวและวิ่งออกจากห้องไป วาลอร่าเดินกลับไปที่เตียงและนอนลง เธอหันกลับมาหาแกเร็ตอีกครั้งเพื่อกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วก้ผลอยหลับไปอย่างสงบก่อนที่แกเร็ตจะมีโอกาสได้พูดอะไรอีก

 

แกเร็ตพร้อมที่จะกลับไปนอนอีกครั้งหลังจากที่ใช้พลังงานไปกับการพูดคุยซะหมดตัว โดยที่ไม่สนว่าจะฝันร้ายแบบเมื่อกี้อีกหรือเปล่า เขาจำฝังใจไปแล้วว่ามันก็เป็นแค่ความฝัน เป็นแค่ภาพลวงตาจากความทรงจำของเขา  และอีกนัยนึงก็คือว่า ความฝันที่เขามีมาทั้งหมดนั้น ก็เป็นแรงผลักดันให้เขาได้ก้าวต่อไปก็เท่านั้นเอง  แกเร็ตปิดตาลง และปล่อยให้ห้วงความคิดและความทรงจำทั้งหลายทำงานต่อไปในสมองของเขา

 

Translator : Kom Muangnapoe

 

" Look, he's fine, what kind of insurance company are you.......wait, you didn't even bother to ask if he's okay before pushing him down?"

 

"นี่ ดูสภาพเขาก่อนสิ นี่เป็นบริษัทประกันภาษาอะไรไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซักคำ เฮ้ยไม่ใช่!! ไม่คิดจะถามก่อนเลยรึไงไปผลักเค้าล้มเนี่ย!!"