My dream รักลิขิต

 

 
 
Chapter 1.กาพบเจอที่ไม่น่าจดจำ
 
ณ ห้าง B เวลา 10:20 น.
 
 
 
หลังจากฉันอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ สักพักยัยมิ้นก็ขับรถมารับฉันที่หน้าบ้านได้ตรงเวลาเป๊ะ เพราะยัยมิ้นเป็นคนที่ตรงต่อเวลา และแล้วตอนนี้พวกเราก็อยู่ ณ ห้าง B ใช้เวลาในการเดินทางมาที่นี้เพียง 20 นาทีก็ถึงแล้ว เพราะมันอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันสักเท่าไร
 
“เราจะไปไหนก่อนหรอ มิ้น”ฉันถาม
 
“อืม... เค๊าว่าไปชื่อของขวัญให้คุณแม่ก่อนดีไหมจอ่า”ยัยมิ้นตอบ
 
“ก็ดีนะ ถ้าจะซื้อของขวัญก็ต้องขึ้นไปชั้นสองกัน ที่ชั้นสองมีของขวัญสวยๆและน่ารักๆเยอะแยะเลยละนะ>o<”ฉันว่า
 
“สรุปว่าไปซื้อของขวัญก่อนน๊า  ไปเลย เย้ๆ เลสโก!”ยัยมิ้นพูดเสียงดัง ‘แล้วก็ลากแขนฉันขึ้นไปบนชั้นสองของห้างอย่างรวดรวดเร็วแบบที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ทำให้ผู้คบในบริเวณนั้นหันมามองที่พวก แต่ยัยนั้นไม่มีท่าท่าทางสนใจรอบตัวสักนิด  ง๊ะ น่าอายอ่ะ’  
 
 “นี่ๆ ยัยมิ้นไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เรามียังเวลาอีเยอะนา หยุดลากฉันสักทีขาฉันขัดกันหมดแล้วนะ  แล้วอีกอย่างช่วยมองดูรอบตัวหน่อยสิเขาหันมามองกันหมดแล้ว”ฉันพูดดุ
 
ทำให้ยัยมิ้นหยุดเดินลากแขนฉันแล้วหันมากล่าวขอโทษด้วยรอยยิ้มแหยๆ
 
 “แหะๆ โทษนะจ๊ะดรีม Y_Y ก็เค๊าอยากไปเลือกดูของขวัญเร็วนี่นา ก็เลยรีบไปหน่อย  ฮิๆ”
 
“แกนี่นา ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เฮ้อ!”ฉันก็ได้แต่ได้บ่น แล้วก็ถอนหายใจให้กับนิสัยเด็กๆของยัยมิ้นที่ไมเคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ตั้งแต่เล็กจนโตนิสัยก็ยังเหมือนเดิมเสมอมา
 
“คริๆ ก็นะ เค๊าไม่ลากดรีมแล้วละไปต่อกันเถอะนะ น๊าๆ”ยัยมิ้นพูดอ้อน
 
“จ้าๆ”ฉันตอบรับ แล้วก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กๆของยัยมิ้น
 
 
 
ตอนนี้พวกเราเข้าร้านนั้นออกร้านนี้มาเป็นสิบๆร้านแล้วเราก็ยังไม่เจอของที่ถูกใจสักที แต่เมื่อเดินมาได้อีกสักพักพวกเราก็เจอกับร้านขายเครื่องประดับร้านหนึ่งซึ่งตกแต่งหน้าร้านได้ถูกใจเรามาก พวกเราจึงคิดว่าร้านนี้ต้องมีของที่ถูกใจเราอยู่เยอะแยะแน่ๆ
 
 
 
“ดรีม ดรีม ดูนี่สิมีแต่ของสวยๆน่ารักๆทั้งนั้น ดูสิๆ นั้นก็สวยนี่ ก็น่ารัก ถูกใจไปหมดเลยอ่ะ โอ้โห”เมื่อเดินเข้ามาในร้านก็ได้ยินเสียงยัยมิ้นเอ่ยชมเครื่องประดับในร้านไม่หยุดปาก อะไรจะขนาดนั้น
 
“โหย! นี่ด้วยๆน่ารักสุดๆอ่ะ”ยัยมิ้นพูดเสียงดัง
 
“จ้าๆอย่าเสียงดังนักสิยัยมิ้น มันรบกวนคนอื่นเขา ขอโทษนะนะคะที่ก่อเสียงดังรบกวน”ฉันก็ได้แต่พูดปรามมิ้น แล้วหันไปยิ้มแหยๆพูดขอโทษพนักในร้าน เพราะในร้านมีลูกค้าคนอื่นๆอยู่เยอะพอสมควร
 
“ขอโทษค๊า”ยัยมิ้นพูดขอโทษ
 
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่สินค้าในร้านถูกใจคุณลูกค้าเราก็ดีใจแล้วค่ะ ^_^”พนักงานในร้านร้านคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
 
“อ๋อค่ะ (_ _)(- -)”ฉันพยักหน้าอย่าวเข้าใจ
 
“อ๊ะ! เจอแล้วๆ ดรีมๆ เค๊าชอบอันนี้อ่ะ สวยป่าวจ๊า>O<”ยัยมิ้นร้องขึ้นเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับชูเครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่อยู่ในมือตัวเองให้ฉันดู
 
“ไหนดูซิ”ฉันชะโงกเข้าไปดู
 
“นี่จ๊ะ”
 
“ ว๊าว สวยดีอ่ะ แบบนี้คุณน้าน่าจะชอบ ^O^”ฉันว่า
 
เครื่องประดับที่ยัยมิ้นชูให้ฉันดูก็คือเข็มกลัดที่ทำด้วยคริสตัลสวยมากๆเลยอะน่ะ แล้วฉันคิดว่าคุณแม่ของยัยมิ้นน่าชอบเข็มกลัดชิ้นแน่ๆ ก็ลูกสุดที่รักอย่างยัยมิ้นเป็นคนเลือกให้นี่หน่าไม่ชอบได้ไง แล้วมันก็สวยมากๆมากด้วย
 
 “ถ้าอย่างนั้นเอาอันนี้แหละเน๊อะดรีม พี่ค่ะๆ ช่วยห่อเป็นของขวัญให้หน่อยได้ป่าวค่ะ *o* ”ยัยมิ้นพูดกับฉันแล้วหันไปถามพี่พนักงาน
 
“ได้สิจ๊ะ ชิ้นไหน เดี่ยวพี่จะห่อให้”พี่พนักงานพูดขึ้นอย่างใจดี
 
“นี่ค่ะๆ”ยัยมิ้นยื่นเข็มกลัดให้พี่พนักงานนำไปห่อ
 
ส่วนฉันก็เดินไปหาของขวัญที่จะให้กับแม่ของยัยมิ้นต่อ
 
“อืม...แล้วฉันจะเอาอันไหนดีนะ อ่ะ! สร้อยข้อมือเส้นนั้นเข้ากับเข็มกลัดของยัยมิ้นพอดีเลย อยู่ไกลจังอ่า”ฉันบ่นก่อนจะเดินไปเพื่อจะหยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นทันที แต่พอฉันยื่นมือไปแตะสร้อยข้อมือได้นิดเดียวกับมีมือปริศนามาฉกไปก่อนหน้าฉันแค่นิดเดียวๆเท่านั้น 
 
“ฟิวขา เมย์เอาอันนี้นะคะ”เสียงหวานหยดเจ้าของมือปริศนานั้นดังขึ้นข้างๆตัวฉัน
 
‘คนอะไรไม่มีมารยาท ฉันจะหยิบก่อนแท้ๆอยู่ๆก็เดินพรวดพราดมีหยินตัดหน้าฉันไปเฉยเลย’ฉันคิดในใจ แล้วตวัดหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่พอใจ ขอดูซิหน้าตาจะเป็นยังไง เฮอะ! หอยู่หรอกนะแต่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
 
เจ้าของมือปริศนานั้นเป็นผู้หญิงคนนั้นดูแล้วน่าจะอายุเท่าๆกับฉัน ควงแขนมากับผู้ชายคนหนึ่ง สงสัยจะคงจะเป็นแฟนละ  ออดอ้อนกันซะ ผู้ชายคนนั้นคงจะหน้าตาใช่ย่อย ขนาดดูด้านข้างตอนคุยโทรศัพท์ก็รู้เลยว่าหล่อมากแน่ๆ แต่ฉันไม่คิดจะยุ่งด้วยหรอก ฉันต้องการแค่ของคืนเท่านั้น แต่ว่าไอ้ความรู้สึกที่เย็นๆที่รู้สึกได้จากผู้ชายคนนั้นมันคืออะไรกันนะ รู้สึกใจสั่นแปลกๆยังไงไม่รู้
 
“ตามใจเธอสิ”ผู้ชายที่ชื่อฟิวพูดขึ้น ทั้งที่มีโทรศัพท์แนบหูอยู่ แล้วก็ไม่หันหน้ามาดูผู้หญิงคนนั้นสักนิด
 
“เธอๆฉันเอาชิ...”
 
“ไม่ได้นะ!!!”ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ทันจบฉันก็พูดขัดขึ้นก่อน
 
“ทำไมยะ”ผู้หญิงคนนั้นถาม
 
“ก็ฉันเห็นมันก่อนเธอ”ฉันตอบ
 
“เมย์มีอะไรกัน”หลังจากผู้ชายที่ชื่อฟิววางสายจากโทรศัพท์ก็หันมาถามผู้หญิงที่ชื่อเมย์ขึ้นเสียงนิ่ง  ทำให้ฉันกับผู้หญิงคนนั้นนิ่งชะงักไป
 
ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับหมอนั่น สายตาของผู้ชายคนนั้นที่สบเข้ากับสายของฉันมันทำให้ฉันก็รู้สึกเหม็นขี้หน้าตานั่นขึ้นมาทันทีโดยไม่มีสาเหตุ
 
“ก็ยัยนี่นะสิคะ”พอยัยนั่นพูด ฉันก็ตวัดสายตาไปยังยัยนั้นทันทีด้วความรู้สึกไม่ชอบใจ
 
อ๊ะ! พอฉันหันกลับไปทางผู้ชายคนนั้นก็เห็นเขามองฉันอยู่โดยที่ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มนั่นนอกจากฉัน ‘ผู้ชายบ้า ยิ้มอะไรกัน’ ฉันคิดในใจ
 
“มีเรื่องอะไรดรีมจ๋า? อ๊ะ!เจ้าชาย”หลังจากพี่พนักงานห่อของขวัญให้ยัยมิ้นเสร็จ ยัยมิ้นก็เดินมาหาฉัน  แล้วถามขึ้น คงเพราะคิดว่าฉันมีเรื่องละมั่ง แล้วมันก็มีเรื่องจริงๆนั้นแหละ แต่ยัยมิ้นพูดอะไรใครคือเจ้าชาย  ช่างเหอะๆขอเคลียร์เรื่องสร้อยข้อมือก่อน
 
“ก็ผู้หญิงคนนั้นนะสิ ฉันนะเห็นสร้อยข้อมือเส้นนั้นก่อน แล้วฉันหยิบมาได้แล้วแท้ๆ แต่ยัยนี้กับมาฉกไปต่อหน้าต่อตา”ฉันตอบยัยมิ้น ให้สองคนนั้นได้ยินด้วย
 
“มันเป็นของฉันย่ะ”ยัยเมย์นั่นพูดสวนฉัน
 
 “เป็นอย่างที่เธอคนนี้พูดรึป่าวเมย์”ผู้ชายคนนั้นถาม
 
 “ไม่รู้สิ เมย์ไม่สนก็ตอนนี้มันอยู่ในมือเมย์ มันก็ต้องเป็นของเมย์สิค่ะฟิว”ผู้หญิงคนนั้นพูด ซึ่งคนที่มองดูอยู่อย่างฉันคิดว่าได้น่าตบตบปากแตกเสียจริง
 
“ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ไม่มีมารยาท”ยัยมิ้นพูด
 
“กรี๊ด!!!เธอด่าฉันหรอย่ะ”ผู้หญิงโวยขึ้น โอ๊ยหูแทบแตก
 
“อ๊ะ! ก็รู้ตัวเองดีนี่หน่าว่าตัวเองเป็นคนหน้าด้าน ฮ่าๆ”ยัยมิ้นสวนกลับไป พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ
 
“หนอย!!!แก!!!”
 
“อะไรหรอจ๊ะ(^_^)อ๊ะๆ ช่วยคืนสร้อยข้อมือเส้นนั้นมาด้วยนะเพราะเพื่อนชั้นเจอมันก่อนนะจ๊ะ คุณไร้มารยาท”
 
 “ฉันไม่คืน!!!”
 
“คืนเขาไปซะเมย์” หมอนั่นพูดเสียงเหมือนสั่ง
 
“ทำไมเมย์ต้องคืนด้วยล่ะค่ะ”ยัยนั่นว่า
 
“คืน...ไป...ซะ”หมอนั่นพูดขึ้นอีกครั้งเสียงนิ่งและเน้น
 
“มะ..เมย์คืนก็ได้ ทำไมต้องทำเสียงดุอย่างนั้นด้วยค่ะ ฟิวล่ะก็”ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงสั่น
 
“เอามาสิ”ฉันทวง
 
“อ่ะ! เอาไปฉันไม่อยากได้นักหรอกของแบบนี้  ชิส์ ไปค่ะฟิวเราไปที่อื่นกันดีกว่า”ผู้หญิงคนนั้นวางสร้อยข้อมือใส่มือฉันอย่างแรง พร้อมกับทำเสียงเหมือนไม่พอใจ ไม่ใช่เหมือนแล้วละ ฉันว่าคงจะไม่พอใจสุดๆอ่ะแหละ แล้วควงแขนลากผู้ชายคนนั้นออกไป
 
ฉันมองตามสองนั้นที่เดินออกจากร้าน ด้วยควววามรู้สึกหมั่นไส้เหลือคณานับ
 
‘อย่าได้พบได้เจอกับสองคนนี่อีกเลยนะ’ฉันคิดในใจ