I never knew loving someone could hurt this bad

หนีงาน หนีเพื่อน หนีความจริง

            วันต่อมา

          ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อมีน้ำมากระทบใบหน้า มันทำให้ผมสำลักและไอออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ใครแมร่งมาทำแบบนี้ว่ะ 

     "ตื่นได้แล้ว อย่ามานอนกินบ้านกินเมือง วันนี้มึงต้องทำงานใช้หนี้กุ"เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้ผมเริ่มจะจำเหตุการณ์ก่อนหน้าได้

    "....."ผมเงียบเพราะก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปดี

    "นาซุกิ เอามันไปอาบน้ำ แล้วพาไปทำงานที่ บาร์ใหญ่ น่ะ" เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดกับผม แต่หันไปพูดกับผู้ชายข้างหลัง พอพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมอยู่กับผู้ชายที่เขาเรียกว่า นาซุกิ สองคน

 "ตามผมมาน่ะครับคุณหนู"คุณหนูงั้นหรอ ? หึ !! ลูกหนี้น่าจะเหมาะกว่าน่ะ 

นาซุกิ(เรียกตามไอ้บ้านั่น) พาผมเดินมาทางปีกซ้ายของบ้าน ซึงเป็นห้องรับแขก จะว่าไปนี่มันบ้านหรือ วังวะ ใหญ่เป็นบ้าเลย "นี่คือห้องรับรองแขก คุณหนูอยู่ห้องนี้น่ะครับ ข้าวของผมเตรียมให้หมดแล้ว ขาดอะไรก็บอกน่ะครับ แล้วอีก 30 นาที ผมจะมาพาไป บาร์ใหญ่ น่ะครับ "นาซุกิพูดจบก็เดินออกไป ผมเดินสำรวจห้องเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ

30 นาทีต่อมา 

    เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นาซุกิก็พาผมมาส่งที่ บาร์ใหญ่ ตอนแรกๆผมก็สงสัยน่ะว่ามันคืออะไร ตอนนี้ผมเข้าใจและ ที่นี่ก็เหมือนคล้ายๆว่าตอนเช้าเปิดร้านอาหาร ตอนเย็นก็เป็นผับ นาซุกิบอกผมอีกว่าจริงๆแล้วยังมี คาสิโน อีก 2 ที่ และเป็นคาสิโนแบบถูกกฎหมายอีกด้วย แน่สิ ก็เขามีคนใหญ่คนโตหนุนหลังนี่น่ะ ใครจะไปทำอะไรได้ล่ะ พอผมมาถึงร้าน ผมก็ได้รู้จักกับเด็กคนหนึ่งชื่อ มินิต เป็นเด็กที่น่ารักดีน่ะ แม้ว่าจะเป็นผู้ชายก็เถอะ เขาสนิทกับผมภายในเวลาไม่นาน ระหว่างทำงานก็จะมีพวกกลุ่มลูกค้ากวนๆเข้ามา ม่อบ้างอะไรบ้าง มันทำให้ผมรำคาญมากทีเดียวอย่างเช่นตอนนี้ 

"รับอะไรดีครับ" ผมถามขึ้นพร้อมเตรียมจดรายการอาหาร 

"รับเด็กเสริฟได้ป่ะล่ะ ฮาๆๆๆ"ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น  ผมจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้นิดๆก่อนจะพูดไปว่า

"ไม่มีขายครับ ถ้าอยากกินก็ไปร้านอื่น หรือไม่ก็... ไม่ต้องแดก!!" พูดจบผมก็เดินออกมาเลย 

"เฮ้ย!!!" ผมตกใจตอนที่หันไปมองนาฬิกาแล้วตอนนี้มัน 11 โมงแล้ว ทำไงดีล่ะ วันนี้ผมมีเรียนซะด้วย ผมลองถามเรื่องเรียนกับนาซุกิดูแล้ว แต่เขากลับบอกว่าให้ผมไปถามเจ้านายเขาเอาเอง ให้ตายสิ 

"มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับพี่คิน" มินิตเดินเข้ามาถามผมเมื่อเห็นว่าผมกระวนกระวาย อ่อ ที่มินิตเรียกผมว่าคินเพราะว่า มินิตบอกว่ามันสั่นและไม่ซ้ำใครดี 

"คือ...พี่มีปัญหานิดหน่อยน่ะ"

"มีอะไรให้ผมช่วยป่ะพี่ ผมช่วยได้น่ะถ้าไม่หนักหนาเกินไป"มินิตบอก

"คือ...พี่มีเรียน น่ะครับ" ผมตัดสินใจบอกออกไป

"อ่อ เรื่องแค่นี้เองพี่ เดะผมจัดการเอง พี่ไปเรียนเหอะ"โห้ น้องที่ดี 

"เออ...เฮ้ย ขอบใจมากๆน่ะ เดะพี่ซื้อขนมมาฝาก" ผมบอก

"โห้ พี่ผมโตแล้วเหอะ" มินิตบอกแล้วกะเดินหนีไป ผมเลยรีบวิ่งไปเปลี่ยนจากชุดพนักงานเป็นชุด ธรรมดาที่ใส่มา แล้วรีบออกจากร้านทันที 

  ผมเรียนปี 3 คณะวิศวะเครื่องกล แต่ก็ปีสามแล้ว ผมลงเรียนแค่วิชาที่สำคัญๆ ไม่กี่วิชา อย่างวันนี้ผมก็มีเรียนแค่ตัวเดียว