14 DAY (รักเลิกลาตาย)

เอาจริงๆน่ะตอนนี้ตัวคุณหน่ะ
เหมือนลืมความจำบางอย่างไป
ผมรู้สึกตัวอีกทีผมลุกจากที่นั่งที่เคยนั่ง  ดูแล้วห้องมันมืดขมุกขมัวมากๆ
ผมมองไปที่ตรงทีวีเครื่องนั้นที่ฉายออกมาจากแสงภายในตัวของมันที่สว่างจ้า
 
จับตัวได้แล้ว!!
คนร้ายเผาบ้านตัวเอง ทำให้เกิดความเสียหายกับบ้านข้างเคียงหลายหลัง
ผมพยายามที่จะเดิน และเดินออกห่างจากกระจกที่เปล่งแสงออกมา (ทีวี) เครื่องนั้น
 
เวลาประมาณที่แสงจะรอดเข้ามาไม่ได้
ผมยังคงพยายามเดิน เดินไปอยู่กับควาามมืดนั้นๆ
 
ปรึบ!!
หนังสือเล่มหนึ่งมันก็ตกลงมาจากเก้าอี้
ผมพยายามหยิบเข้าไปที่หนังสือของมัน
ในนั้นเป็นหนังสือเกี่ยวกับ ศาสตราจารคนหนึ่ง
เป็นคนนิสัยไม่ดีชอบเข้าไปขโมยผ้าแถวๆชาญเมืองของพระราชวัง
เป็นคนไม่ดีที่จะพยายามจะเข้าไปลอบทำร้ายองหญิง
แกมักจะนำแมวมา แมวตัวสีดำดูท่าทางสกปรกๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว
 
เรื่องราวในหัวของผู้ป่วยความจำเสื่อมก็เริ่มแตกกระจายและสับสน
ยิ่งกว่าที่จะบรรยาย ว่าเขาปวดหัวมากยิ่งขึ้นไปอีก
 
เขานั่งอยู่คนเดียวภายในห้องกว้างๆห้องหนึ่ง มีสีแดง และสีดำสลับกัน
มุมที่เป็นสีแดงดูน่ากลัวและกลมกลืนไปกับสีดำ
ดูเศร้ามองเห็นสีแดง เหมือนมันไม่สว่างแต่ทำให้เรากลัว
ในตอนกลางคืน กับความเหงาเอาจริงๆก็ไม่ต่างกันกับบทกวี
สีแดงนั้นเป็นสีร้อนแรง อาจเป็นตู้จดหมายที่จะส่งให้ใครอ่าน
 
บรรทัดที่สามสิน่ะ ที่ไม่มีสีแดงผู้ป่วยเริ่มคิดไปคิดมาจนปวดหัวมากๆ
ความกลัวมันไม่จบกับหลายสิ่งหลายอย่าง
 
แสงสีแดงเริ่มลางหายไป
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทำคอตกแล้วพูดว่า "เราคงไปกันไม่ได้"
ลมที่เคยพัดจากข้างหน้า มันได้พัดไป และพัดจากตัวเราไป
 
ฉันดีใจมาตลอดเลย ตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกันวันนี้ฉันมีคนใหม่แล้วน่ะ
วันนี้นายไม่ต้องมาดูแลฉันอีก เราอย่ารักกันเลยดีกว่า
มันผิดตั้งแต่แรกแล้ว และคงไม่มีวันหรอกที่จะมารักกัน
 
น้ำตาของชายหนุ่มเริ่มไหล
เสียงนั้นเริ่มเลือนหายไปจากลมปากคนคนหนึ่ง
ก็ได้แต่บ่นพรึมพรำๆ กับตัวเองมาตลอดๆ ว่าทำไม!!!
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงหัวใจเริ่มเต้นขึ้นอีกครั้ง คุณหมอค่ะ!!!
คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ
ตัวผมลืมตาขึ้นหลังจากที่มีคนาสัมผัสที่ตรงมือเบาๆ
น้ำตาแห่งความตื้นตันใจก็ไหลมาจากคนคนนั้นที่จับมือแล้วยิ้มให้เรา
ด้วยความเต็มใจและดีใจเป็นอย่างมาก
\\จบ// 14 DAY (รักเลิกลาตาย)
(เดี๊ยวถ้าไม่เข้าใจเดี๊ยวผมจะเฉลยให้ทั้งหมด ในDay ที่ 15)
โปรดติดตามเรื่องต่อไปขอบคุณครับ ^^