[ Love Secret ] รักในใจ

07

.

.

.

.

.

.

              วันนี้ก็เป็นเช้าที่น่าเบื่อเหมือนเดิมเพราะเป็นวันแรกที่ผมเปิดเรียนเลื่อนชั้นขึ้นมัธยมปี1 ผมชื่อต่อครับ ชื่อจริง วีรพงษ์  อรุณสวัสดิ์   ผมอาศัยอยู่กับป้าแค่สองคน เพราะพ่อกับแม่ผมท่านแยกกันอยู่ตั้งแต่ผมจำความได้แล้วแต่แม่เลือกที่จะเก็บผมไว้แต่ท่านก็ไม่เคยสนใจผมเลยด้วยซ้ำปล่อยให้อยู่กับป้าแค่สองคนอ้างว่าติดงานบ้างอ้างว่าติดธุระต้องบินไปอยู่ต่างปรัเทศบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้มีปัญหาถึงขนาดนั้นหรอกนะครับถึงจะน้อยใจบ้างแต่ผมก็เข้าใจเพราะท่านต้องทำงานหนักส่งเสียผมเรียนเพียงตัวคนเดียว   จนท่านแทบไม่มีเสลาพักผ่อนเลยด้วยซ้ำ

              ผมปั่นจักรยานไปโรงเรียนเพราะมันอยู่ไม่ไกลมากเท่าไหร้ป้าบอกผมว่ารอไว้ให้ดตกว่านี้หน่อยเดี๋ยวออกมอไซด์ให้คัน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ยังดีกว่าเดินไปล่ะครับ- -

              ระหว่างปั่นเลี้ยวออกจากบ้านผมแอบชะเงื้อมองบ้านข้างๆผมมันร้างมานานมากแล้วนับแต่ผมมาอยู่ที่นี้ก็ตั้งแต่จำความได้แหล่ะครับ แต่ไหงถึงมีรถคันใหญ่ขนของเข้ามาได้นะหรือว่าจะมีคนย้ายเข้ามากัน ก็ดีเหมือนกันแหะจะได้ไม่เหงา เพราะทุกวันนี้ผมว่ามันร้างสะจนเหมือนบ้านผีสิงอยู่แล้วครับ ขนลุกแปลกๆ  ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากปั่นจักรยานไปโรงเรียนต่อ 

              " เฮ้ยว่าไงวะมึงปิดเทอมไปไหนมั่งป่ะวะ "  พอผมเดินเข้ามาในห้องเรียนประจำไอกอล์ฟเพื่อนสนิทผมก็ทักขึ้น

              " ไม่ว่ะ แต่ก็ไปเรียนพิเศษบ้างวันเสาอาทิตย์ " ผมบอกมันไป

              " โหยย ไรว่ะ มึงนี่ไม่สังสรรค์เอาซะเลยน้า ปล่อยวางบ้างไรบ้างก็ดีนะเพื่อน "  

              " ช่ายๆ พวกกูเป็นห่วงมึงนะครับไอต่อ " ไอนีลเพื่อนสนืทผมพูดและตบบ่าเพื่อให้กำลังใจไปพราง 

              " เออๆ กูขอบใจพวกมึงเว้ย แต่กูก็ไม่ได้เครียดอะไรนี่ก็แค่แม่กูอยากให้เรียนเสริมเพิ่มก็เท่านั้น กลัวกูไม่มีไรทำมั้ง - -"   ก็จริงนิครับแม่ผมบอกกลัวผมไม่มีไรทำปล่อยไว้เฉยๆเดี๋ยวสมองตายเลยให้ไปเรียนเสริม - -

              " เฮอะๆ -0- เออๆ ก็ดีแล้วล่ะ "  แต่น่าตามึงมันไม่ใช่ว่ะไอกอล์ฟ - -"

              " เอ้อ ต่อวันนี้พวกกูไปเล่นเกมส์บ้านนะ " อยู่ๆไอนีลมันก็มากอดคอผมแล้วพูดขึ้น

              " อืมได้ มาดิ "  

              วันนี้ก็ไม่ได้เรียนอะไรมากหรอกครับเพราะเพิ่งเป็นวันเปิดเรียนวันแรกอาจารย์ไม่ค่อยสอนเท่าไหร่  พอเลิกเรียนปุ๊ปพวกมันก็ต่างคนต่างหยิบจักรยานคู่ใจขึ้นมาเตรียมปั่นไปบ้านผม บ้านของกอล์ฟกับนีลมันอยู่ใกล้กันน่ะครับเลยไปไหนด้วยกันบ่อย แต่บ้านผมก็ไม่ได้ไกลจากบ้านมันเท่าหรอกเพียงแต่อยู่คนล่ะหมู่บ้านก็เท่านั้นเอง 

               พวกผมปั่นมาถึงบ้านของผมแล้วครับใช้เวลาแค่ 10 นาทีเท่านั้นระหว่างผมจะเข็นจักรยานเข้าบ้านกอล์ฟก็ทักขึ้น

               " ไอต่อ บ้านข้างมึงมันร้างไม่ใช่อ่อว่ะ หรือมีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่หรอ  "  กอล์ฟบอกแล้วทำท่าดี๊ด๊าน่าสนใจขึ้นมา 

               " คงงั้นแหล่ะมั้ง " ผมก็ไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่หรอกจริงๆแล้ว 

               " น่าตื่นเต้นเนาะจะมีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามาด้วยน่ะจะเป็นคนยังไงกันนะ " นีลบอกแล้วทำท่าลุ้นๆ เอ่ออ คือพวกมึงครับนี่มันข้างบ้านกูนะครับพวกมึงจะตื่นเต้นเพื่อ? 

               " หรืออาจเป็นแค่คู่สารมีภารยาใหม่ หรือคู่ตายายแก่ๆ หรือหนุ่มโสดครองตนเป็นหนึ่ง " ผมพูดลอยพูดลอยๆขึึ้นมาจนมันสองคนหันควับแล้วมองผมแบบ ถ้าใช่ก็เงิบน่ะ 

               " อะไรของมึงว่ะไอต่อ เพื่อนบ้านมึงนะเว้ยไหงไม่ยักจะสนใจห่าไรเลยวะ- - " นีล

บอกอย่างหงุดหงิด  หงุดหงิดเพื่อ? - -

               "  จะเป็นแบบไหนกูไม่สนเว้ย ขอให้เป็นผู้หญิงน่าตาน่ารัก น่าถะนุถนอมก็พอ " กอล์ฟคือมึงจะเพ้อฝันเกินไปป่ะวะครับ น่าม้อไม่เลือกจริงๆเลยเพื่อนกู

               " เออๆ พวกมึงเข้าบ้านกันเฮอะว่ะ แมร่งยืนเถียงเอาโล่เหรอวะ " ผมบอกปัดความรำคาญไปจนพวกมันทำท่าหึดหัดใส่แล้วเดินเข้าบ้านไป - - 

               " อ้าวกลับมาแล้วหรอจ๊ะ " ป้าผมเองครับท่านชื่อว่าป้าเตี้ยว ท่านเป็นคนใจดีมากสำหรับผมท่านคอยดูแลผมเหมือนเป็นแม่คนนึงเลยด้วยซ้ำ 

               " สวัสดีคร้าบป้าเตี้ยว !..!" พวกมันสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกันแล้วต่างคนวิ่งไปกอดป้าของผมอย่างออดอ้อนพร้อมกัน ป้าก็ยิ้มๆอย่างเอนดูแล้วลูบหัวเพื่อนสองตัวเอ๊ย! - -

               " โหย ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่เดืนป้าเตี้ยวพร้อมลงปะเนี่ย " กอล์ฟพูดพรางโอบเอวป้าใหญ่เลย

               " ผมว่าป้าสวยขึ้นกว่านะครับ " นีลหยอดคำหวานอีกหยอด คือพวกมึงครับนั่นป้ากูนะครับ- - เกรงใจกันบ้างไรบ้างก็ดีนะ กูหลานแท้ๆนะเว้ยยังไม่ได้กอดเลย- -*  ( ประเดนคือน้อยใจ- - )    

               " แหม .. อ้อนป้าซะจนต่อมันน้อยใจหมดแล้วเนี่ยดูสิ " ป้าบอกอย่างขำๆ จนเพื่อนสองคนหันมามองผม

               " น่าๆ ไอต่อพวกกูนานๆทีเจอป้าเตี้ยวขออ้อนบ้างนิดหน่อยนะ  "  กอล์ฟว่า

               " ช่ายๆ อย่าเพิ่งน้อยใจไปล่ะ " นีลเสริม 

               " เออ - - กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่หว่า  " ผมบอก " เอ้อ ป้าครับ ลดน้ำต้นไม้ยังอ่ะ เดี๋ยวออกไปรดให้ " 

               " เอ้อจริงสิ ลืมไปซะสนิทเลย งั้นฝากด้วยนะจ๊ะต่อ "

               " คร้าบๆ "

                ผมเดินออกมาหน้าบ้านปล่อยให้ไอสองตัวมันอ้อนไปก่อนเห็นว่าไม่ได้เจอกันนานนะพวกมึง หึ   ลืมบอกไปผมกับป้าชอบปลูกต้นไม้มากเลยน่ะครับเพราะมันทำมห้เราจิตใจสงบและร่มรื่นเหมือนดั่งต้นไม้ เขาว่ากันว่าถ้าจิตใจคนปลูกเป็นยังไงก็จะได้ดอกไม้ที่สวยยังงั้นแหล่ะครับ ผมกับป้าปลุกต้นกัลปพฤกษ์ติดรั้ว ต้นแก้วหน้าบ้าน แล้วก็มีอีกหลากหลายชนิดด้วยกัน รวมทั้งดอกกุหลาบ ดอกบุหงา ดอกมะลิ แล้วก็อีกเยอะแยะจรบ้านผมเหมือนกับสถานที่ขายต้นไม้อยู่แล้ว ตอนแรกไอเพื่อนสองตัวนี้มามันแทบอึ้งน่ะครับมันบอกคนอย่างผมเนี่ยนะปลูกต้นไม้ ผิดเหรอครับ

- - ผมเดินไหยิบสายยางมาเพื่อจะรดน้ำ ไปทีละต้น แต่ก็ชะงักเมื่อผมเหลือบไปเห็นเด็ข้างบ้านที่ขาดว่าเพิ่งจะย้ายมาอยู่ใหม่ยืนมองต้นนางพญาเสือโคร่ง ของผมที่ติดกับรั้วริมข้างบ้านพอดี จนตาไม่กระพริบเลยครับ แล้วก็อมยิ้มออกมาอย่งมีความสุข เธอเป็นเด็กน่ารักมากเลยครับ ในมือของเธอมีอมยิ้มอันใหญ่อยู่ในมือ เล่นสะผมมองเพลินไปนานทีเดียว จนสายยางมันหล่นไปที่พื้นผมตกใจเลยสะดุ้งเมื่อน้ำมันเปียกขากับเสื้อผมไปหมด แถมยังสะดุดสายยางหกล้มอีกต่างหาก กำ -0- เปียกหมดเลยกู    เด็กคนนั้นมองผมแล้วยิ้มมาให้อย่างขำๆ  

               " ริน !!  ริน !  มาช่วยแม่ถือของสิลูกมัวยืนทำอะไรอยู่ " แล้วมีเสียงผู้หญิงซึ่งน่าจะเป็นแม่ของเธอตะโกนเรียกจากในบ้าน  มาเอาผมหลุดจากภวังค์ได้สักที 

               " คร้าบบ! แม่เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้ครับ "  เธอมองผมแล้วยิ้มให้ก่อนวิ่งจากไปหาแม่ของเธอ แต่ เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้  .. เด็กผู้ชาย .. นี่หว่า  นี่กูคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิงหรอว่ะเนี่ย เฮอะๆ แต่ก็น่ารักใช่ย่อยแหะผู้ชายอะไรหน้ายังกะผู้หญิง  

               " เฮ้ย ไอต่อ มึงไปเล่นน้ำมาหรอวะ " พอผมเดินเข้าบ้านมาไอกอล์ฟมันก็ทักขึ้น

               " อุ๊ย ตายแล้ว!  ไปทำอะไรมาจ๊ะลูก " ป้าผมเดินถือถาดขนมหวานออกมาแล้วถามอย่างเป็นห่วง 

               " แห่ะๆ ไม่มีไรหรอกครับป้าพอดีผมสดุดสายยางล้มน่ะครับเลยเปียกยังงี้ " ผมบอกป้าอย่างเก้อๆ แล้วเกาหัว ใครจะไปบอกล่ะครับว่าเห็นผู้ชายน่าตาน่ารักแล้วเผลอกมือไม้อ่อน น่ะ เฮอะๆ

              หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านเร็วทุกวันเพื่อจะได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นบ่อยๆ ผมแอบมองเขามาแทบจะตลอด 5 ปีได้เลยทีเดียว แต่ก็ทำให้ผมรู้นะครับว่าเขาแทบไม่ได้หันมาสนใจผมเลย เขาสนใจแต่เด็กที่อยู่ข้างบ้านเขาอีกฟากนึงคือถัดจาบ้านผมไปอีกหลังเดียว ซึ้งผมเห็นว่าเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมากเลยทีเดียวแต่มีอีกอย่างที่ใจผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยคือผมแอบรักเด็กข้างบ้านมาตลอด 5 ปี เลยน่ะสิครับ  ทั้งที่รู้อยู่ว่าเขาแทบไม่เคยเห็นหน้าเราเลยด้วยซ้ำ  ทั้งที่รู้อยู่ว่าเขาคนนั้นก็แอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง แต่ผมเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ ใช่ครับ มันยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะบอกเขา มันยังไม่ถึงเวลาที่ใจผมจะทนทุกทรมานได้ถึงขนาดนั้น กับคำว่า 'เพื่อนข้างบ้าน'

***************************