ลิขิตจันทรา ภาค มายาแห่งดวงใจ (注定月下老人 )

แสงตะวันในยามเที่ยงตรง
 
เมื่อพระอาทิตย์จรัสแสงอยู่เหนือหัว
 
หากยังดีที่สถานที่แห่งนี้ .... โรงเรียนจงเหวินวิทยา
 
สรรพสิ่งชีวีสีเขียวเข้มที่ล้อมรอบตามแนวเขตรั้วเหล็กกำลังดูดกลืนธาราสีส้มนวลกระจ่างเนตร
 
แสงอำพันบนฟากฟ้ากระทบผ่านใบไม้เขียวขจีสีสด
 
ทว่า..ความร้อนกลับมิได้กรายผ่านผิวของคนที่กำลังยืนรอใครบ้างคนอยู่ใต้ต้นพญาเสือโคร่ง
 
ชื่อที่ดูดุดัน แตกต่างกับกลีบดอกไม้ที่ประดับอยู่ตามกิ่งก้านของมัน
 
ดอกไม้สีชมพู สวยหวานสดใสละม้ายคล้ายดอกซากุระ  มิผิดแผกแตกต่างกับใบหน้าอวบอิ่มแต่อุ่นละไม น่าเอ็นดู
 
" รอนานมั้ย?"  เสียงทุ้มนุ่มลึกแทรกเข้าระหว่างทรวง เสียงนี้หล่อนจำได้แม่นนักเชียว...
 
" ไม่นานมากหรอกคะ อาจารย์" หญิงสาวร่างกลมปุ๊กลุก หันไปตอบด้วยทีท่าสะอาดตา
 
กิริยาละมุนละไม สมกับเป็นครูสอนภาษาไทยโดยแท้
 
ชายหนุ่มหน้าทมิฬแต่จิตใจดั่งสีนิลแต้มทอง 
 
ถึงจะดุก็ดุแค่หน้า และเพราะหน้าที่...
 
ตำแหน่งครูฝ่ายปกครองจะให้ยิ้มร่อนไปทั่ว ก็คงจะยาก
 
แต่ถ้าหากจะยิ้มโอยอ่อนเพราะมีคนน่าเอ็นดูมายืนข้าง
 
เสือสมิงได้กลายเป็นแมวหงุมหงิมก็คราวนี้แหล่ะ!
 
" ทานข้าวเที่ยงรึยัง?"
 
" ทานแล้วคะ อาจารย์ล่ะคะ" หล่อนตอบหน้าซื่อ ถามก็ถามซื่อๆตามมารยาท
 
" อ่อ ยังเลย เมื่อตะกี๊เพิ่งไปจัดการเด็กมาน่ะ อะไรก็ไม่รู้ ทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
 
พราวฟ้าเหลือบตามอง มือข้างหนึ่งของอีกฝ่าย
 
ไม้เรียวขัดเงา ไม่ใหญ่ไม่เล็ก พอดีมือของคนที่ถืออยู่ ในตัวไม้สลักคำเป็นภาษาไทยเอาไว้ 
 
ของอาจารย์หลี่หวังจอมโหด...
 
 
เขาปรายตามองอย่างรู้ทัน ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ชื่อสลักนั่นพลางขยับฝีปากอธิบายตามไปด้วย
 
" อาจารย์ต้องสลักชื่อเอาไว้ ถ้าไม่สลักเดี๋ยวมันจะหาย ครูคนอื่นเขาหยิบเอาไปแล้วก็ชอบทำหายอยู่เรื่อย  เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยอยากจะให้ใครยืมแล้วล่ะ ไอ้ไม้เรียวเนี่ย อาวุธประจำกาย พกไปไหนมาไหนด้วยตลอดแต่เป็นอาวุธที่ดีนะ"
 
" ทำไมหรือคะ?"
 
" ก็เพราะมันเป็นอาวุธที่ไม่ฆ่าคนน่ะสิ!"
เขาพูดไป นิ้วเรียวยาวก็ลูบคลำประหนึ่งเป็นของชิ้นสำคัญที่ต้องทะนุถนอมดูแลมัน
 
" . ก็แค่เศษไม้ธรรมดาไม่ได้พิเศษอะไรมาก  แต่สิ่งที่แตกต่างมันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้แก่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่มันเจ็บปวดทุกครั้งที่คนเป็นครูต้องหยิบจับมันขึ้นมา...ทว่าใจเรา ใครเลยจะได้เห็น  เด็กนักเรียนเขาก็มองเราเป็นปีศาจ น่ารังเกียจ ถึงจะเป็นปีศาจแต่ปีศาจอย่างเราก็ไม่เคยฆ่าใคร อาวุธของมันไม่เคยฆ่าลูกศิษย์ของตน มีแต่จะให้ลูกศิษย์แข็งแกร่งและพร้อมจะรับมือกับปีศาจตัวอื่นที่มันร้ายกาจกว่านี้..."
 
สีหน้าที่หน่ายเหนื่อยเผยปรากฏให้เห็นเพียงเสี้ยวเดียวก่อนจะกลับคืนสู่สภาพปกติ
 อาจารย์หลี่หวัง ยืนไขว่มือไว้ด้านหลังตามเคยชิน ไม้เรียวกวัดแก่วงไปตามทิศทางของมันแต่ไม่ยักจะถูกต้องพื้นผิวดินเลยแม้แต่น้อย
 
"  เดี๋ยวจะขึ้นไปปฐมนิเทศกับท่านรองแล้ว นี้ดีนะ..ท่านเลื่อนจากตอนเช้ามาเป็นตอนพักเที่ยงจะได้มีเวลาเตรียมตัวกัน ว่าแต่...หญ้าฟางหายไปไหนซะล่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ ฮึ.. บอกว่านัดใต้ต้นชมพูพันทิพย์  นี่ถ้ามองไม่เห็นถือว่าบอดกินตามันซะล่ะมั้ง"
 
เขาพลิกข้อมือ มองดูเข็มสั้นยาวที่กำลังเคลื่อนคล้อยไปตามกลจักรที่ถูกฝังไว้
 
" อีกยี่สิบนาที...." ชายหนุ่มเริ่มบ่น 
 
"หักคะแนนจิตพิสัยดีมั้ยเนี่ย?"
 
" แค่หญ้าฟางคนเดียวนะคะ" พราวฟ้าหันมาตอบหน้ายิ้มตาหยี คนฟังส่ายหัวยึกยัก
 
" ไม่ต้องเลย เราด้วย เพื่อนยังไม่มา แทนที่จะโทรตาม...ทำนิ่งซะงั้น"
 
" โทรตามแล้วคะ แต่โทร.ไม่ติด"
 
" อ้าว...แล้วกัน"  
 
เขาหันมาตอบ ก่อนจะยืนพักขาแล้วเคาะไม้เรียวไปที่ขากางเกง เป็นจังหวะเพลงตามอารมณ์
 
ในขณะที่อีกฝ่าย เพียรพยายามอย่างยิ่งที่จะติดต่อเพื่อนสาวสวยสิงห์ 
 
หล่อนไม่อยากอยู่กับเขาแค่สองคน ในช่วงเวลาที่รัศมีหางตาของสาวน้อยสาวใหญ่กำลังจับจ้องมองอยู่
 
พราวฟ้ารู้ดี...ในบรรดาอาจารย์ผู้ชายทั้งหมดของโรงเรียน
 
ไม่รวม อีกหนึ่งหนุ่มที่หล่อนต้องพบเขาในเวลาไม่กี่อึดใจ
 
บุรุษทั้งสองที่ถูกร่ำลือไปทั่วเขตพื้นที่การศึกษา
 
หล่อเหมือนเทวดาเสก...
 
" จะบอกว่า " ถ้อยคำขึ้นต้นของเพื่อนในสาขาคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อครั้งที่พราวฟ้ายังคงตำแหน่งเป็นนักศึกษาปีสี่ที่เตรียมจะเกษียณในอีกเร็ววัน
 
" โรงเรียนนี้ ครูฝ่ายปกครองหล่อโครตมากถึงมากที่สุด พูดแล้วไม่อยากจะคุย ตอนที่กลุ่มพวกฉันทำโปรเจค เอาแบบทดสอบไปให้พวกเด็กนักเรียนเขาสอบกันน่ะ  ฉันเห็นนะ....โอ้โห  ผิวขาว ตัวสูง ตาคมสองชั้น มีไรหนวดนิดๆหน่อยๆ  ไอ้เราเกีาะนึกว่าดาราจีนมาเดินเล่นอยู่ในโรงเรียน  โอ๊ย..หล่อเข้ม ละมุน ใจเจ๊จะวายตายเสียให้ได้เชียว "
 
" ขนาดนั้น?"  
 
" สุดๆเลยล่ะ ..ฉันลองหลอกถามอาจารย์แถวนั้นดู แกบอกมาว่า อาจารย์สุดหล่อนั้นน่ะ ไม่ใช่คนไทย  เห็นว่าตามท่านรอง ผอ. มาจากไต้หวัน คงจะเป็นพวกเจ็กพวกจีน แต่แปลก พูดไทยได้ชัดปร๋อฉิบ"
 
"  อาจารย์ที่คณะเราก็เคยเล่าให้ฟังอยู่นะ  เวลามีสัมนาหรือพวกประชุมวิชาการที่คณะ..อาจารย์คนเนี้ย ออร่าพุ่งกระจาย  พวกครูผู้หญิงกริ๊ดกร๊าดยิ่งกว่าเจอดาราซะอีก"  เพื่อนอีกคนก็มิวายจะขอร่วมวงด้วย
 
" แสดงว่าต้องหล่อมาก?" พราวฟ้าหัวเราะคิกคักราวกับกำลังฟังเรื่องไร้สาระอยู่กระนั้น
 
"  หล่อแบบโหดๆอ่ะ .... แหม ก็เป็นถึงหัวหน้าครูฝ่ายปกครองหนิเน๊าะ  แต่คนที่เคยเรียนอยู่ที่นั้น พี่ฟักแฟงปีห้าสาขาเราไง พี่แกเคยเรียนอยู่ตอนม.ต้น แล้วก็ออก  พี่เขาบอกว่า อาจารย์ฝ่ายปกครองก็ทำท่าดุไปงั้นๆแหล่ะ ก็เหมือนครูฝ่ายปกครองโรงเรียนทั่วๆไป เต๊ะท่าก็เท่านั้น ตัวจริงใจดี๊ใจดี พวกพี่ศิษย์เก่าเขารู้ๆกันอยู่"
 
ตรงข้อนี้แหล่ะ ที่พราวฟ้าไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไหร่  
 
ครั้งที่เธอเป็นเด็กนักเรียน  ผมสั้นเท่าหู กระโปรงยาวเลยเข่า 
 
กฏระเบียบที่เข้มงวด แค่หล่อนสะเพร่าในเรื่องที่เจ้าตัวก็คาดไม่ถึงเช่นกัน
 
" พราวฟ้า...กระโปรงเธอสีซีดไปนะ พรุ่งนี้เปลี่ยนเป็นตัวใหม่ซะ เป็นผู้หญิงอย่าเหลวไหลแม้แต่กระโปรง！"
 
เสียงครูฝ่ายปกครองดังก้องอยู่ในหู  ทำไงได้...บ้านเธอมีเชื้อจีนทั้งก๊ก 
 
นิสัยประหยัดมักน้อย เป็นเรื่องปกติของบ้านนี้อยู่แล้ว
 
ไม่แปลกหรอก..ที่ตัวหล่อนสามารถใช้ชีวิตร่วมอยู่กับหญ้าฟางได้ รายนั้น...
 
จะควักตังค์ออกมาจ่ายที ต้องคิดแล้วคิดอีกอูย่เรื่อย
 
" ซื้อมงซื้อใหม่อะไรล่ะ  มันก็ใส่ได้อยู่ไม่ใช่เร๊อะ สีซีดนิดเดียวจะเป็นไรไป เปลืองกะตังค์!"
 
คำตอบของแม่ทำให้หล่อนต้องมองครูฝ่ายปกครองเป็นศัตรู
 
เป็นครูที่ไม่มีวันเข้าใจหัวอกของเด็ก..
 
แล้วยามที่เธอได้พบกับเขา ในครั้งนั้น
 
ท่าทีมีอำนาจ นัตย์ตาแอบแฝงรังสีอำมหิตตามประสาคนนั่งตำแหน่ง
 
หากแต่พอผ่านพ้นไปได้ไม่กี่เดือน
 
ความอ่อนโยนกลับแทรกซึมผ่านนัยนาคู่สวย
 
ครั้งแรก มันก็ดูเหมือนคนแก่มองดูเด็กคนหนึ่งเท่านั้น
 
ทว่า...นับวันมันก็ยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆ
 
นับตั้งแต่ที่หล่อนและแม่เสือสุดกร่างย้ายร่างมาอยู่ที่บ้านเรือนไม้ใกล้ผุมิผุแหล่
 
ไม่มีวันใด...ที่ชายหน้าโหดจะไม่ฉีกยิ้มยืนรออยู่หน้าบ้าน 
 
" พราวฟ้า ช่วงนี้อดอยากมากรึเปล่าเนี่ย?  ดูผอมลงไปเยอะนะ รึไอ้คุณฟางแอบยักยอก เอาไปเขมือบกินอยู่คนเดียวซะหล่ะ"
 
เขาพูดขำๆ ขณะที่คนโดนแซวยังคงสาละวนกับการเช็ดปัดขัดถูตัวบ้านอยู่ 
 
" แหมม อาจารย์  พูดแบบนี้ หาเรื่องทางอ้อมนะเนี่ย อาร้ายยย  เข้าข้างแต่ไอ้ฟ้า ไอ้ฟ้า อยู่เรื่อย "  
 
เสียงแทรกดังแว้ดๆลอยออกมาจากห้องน้ำ ก่อนที่ร่างเพรียวเรียวระหงจะยืนเท้าเอวพิงขอบประตูด้วยสีหน้าหมั่นไส้เล็กน้อย
 
สายตาจิกกัดของแม่สาวเนื้องาม ฉายานาม ไอ้ฟางจอมเขมือบ กำลังมองดูแขกที่มาเยือนกับท่วงท่าที่อยู่บนโซฟา  
 
เออ... นั่งเป็นคุณชาย สบายอารมณ์ซะเหลือเกิ๊นน แหม่ะ..
 
" หรือไม่จริง...ไม่ต้องทำเป็นไก๋หรอก อาจารย์เปรี้ยวเขาแฉวีรกรรมของเธอให้อาจารย์ฟังหมดแล้ว"
 
หญิงสาวเบ๊ะปากใส่เขา ในใจพลางก็นึกสบถถึงแม่พริกขี้หนูตัวน้อยคนนั้นทันที
 
ปากอยู่ไม่เป็นสุขอีกแล้วนะ อาจารย์เปรี้ยว! 
 
" ฟ้า กำลังลดความอ้วนอยู่ค่ะ"  หล่อนหันมาตอบ  คนฟังมองยิ้มอย่างขันๆ
 
" ลดความอ้วน ลดทำไม? แบบนี้น่ะดีแล้ว จะลดให้ผอมโกรกเหลือแต่โครงกระดูกรึไง เป็นอย่างที่เป็นเนี่ยแหล่ะ.. น่าเอ็นดูจะตายไป"
 
 วลีสุดท้าย...ที่ทำให้คนอยากจะลดความอ้วนต้องหยุดภารกิจพิชิตความหิวของตัวเองจนสิ้น
 
ในขณะที่เจ้าตัวกำลังรำพึงนึกคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  ฉับพลันนั่นก็เหมือนมีมือเรียวหยาบๆกระด้างแตะลงที่ข้อแขนของหล่อนได้อย่างนิ่มนวล
 
" เหม่ออะไร  ติดต่อได้รึยัง?"
 
"อ่ะ..เอ่อ.." 
 
หล่อนเห็นร่างเล็กของใครคนหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาที่เธอและเขายืนอยู่
 
ด้วยท่าทางที่รีบเร่ง  พราวฟ้านึกดีใจ เสียงสูดลมหายใจดังจนคนข้างต้องหลิ่วตามอง...มาได้ซะที
 
แต่แล้วแม่สาวร่างกระปุกก็ต้องถอนหายใจพร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวังระคนโมโหหน่อยๆ
 
เมื่อร่างของคนที่วิ่งเข้ามาในระยะที่คนสายตาสั้นอย่างหล่อนจะพอมองเห็นได้
 
กลับไม่ใช่ ยัยเพื่อนสวยสิงห์ของเธอซะนี่!
 
" คุณ...ครู ใช่ครูพี่ฟ้า...รึ...เปล่าคะ?"  เสียงหอบแฮ่กๆ ของคนที่วิ่งมา หายไปในบันดลเมื่อแหงนหน้ามอง เห็นบุรุษในชุดสูทสีดำพร้อมไม้เรียวที่แก่วงไปมาอย่างข่มใจ
 
" ใช่จ่ะ มีอะไรรึเปล่าเอ่ย?"  
หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง เดาจากสีหน้าของเด็กน้อยผมสั้นเท่าติ่งหู คงจะกำลังหวาดหวั่นกับคนที่ยืนเยื้องห่างออกไปเพียงไม่กี่เซนต์อยู่เป็นแน่
 
" ครูพี่ผู้หญิงอีกคน เขาให้หนูฝากมาบอกว่า อาจจะมาตามนัดไม่ทัน พอดีโทรศัพท์แบตหมดก็เลยจะแวะกลับไปเอาที่ชาร์ตที่บ้านพักอ่ะค่ะ"
 
" อืม ดี ให้มันได้อย่างนี้สิ เสียเวลามายืนให้แดดเผาหัวเล่นจริงๆ"  เขาบ่นไปตามประสาคนที่มากด้วยวัย จนอีกฝ่ายคงมิได้เฉลียวใจอะไร...
 
ว่าในคำบางคำแอบแฝงไว้ด้วยความหมายอันลุ่มลึก
 
ผิวเนื้อนางอนงค์ที่โผล่พ้นชายเสื้อนักศึกษาสีขาว
 
มันเริ่มแดงทีละหน่อย ก็เพราะมัวแต่มาคอยไอ้เพื่อนมหาหิงคุ์ตัวแสบนั่น
 
" เอ้อ.. แล้วครูเขาจะมาเมื่อไหร่ได้ฝากบอกมาด้วยมั้ยฮึ?" 
 
" มะ มะ ไม่ทราบค่ะ"  
 
หัวคิ้วที่เรียงซ้อนๆกันราวกับจัดวางขมวดเข้าหาโดยมิได้นัดหมาย
 
อารมณ์ของครูพี่เลี้ยงในตอนนี้ คงไม่แตกต่างอะไรกับตอนที่รู้ว่าเด็กนักเรียนปีนรั้วหนีโรงเรียนล่ะกระมัง!
 
" เสียเวลามามากพอแล้ว ไป..พราวฟ้า เข้าไปปฐมนิเทศก่อน ปล่อยให้ผู้หลักผู้ใหญ่รอ เดี๋ยวจะโดนท่านดุเอา"
 
" รออีกนิดเถอะค่ะ ประเดี๋ยวก็คงมา"
 
" ถ้ามาแล้ว แต่ท่านรองเขาไม่ว่าง ก็เสียเที่ยวน่ะสิ  ไหนๆ ก็มาก่อนเพื่อน ก็เข้าไปฟังก่อนเลยล่ะกัน. นั้น ดูทำหน้าเข้า ไม่ต้องกลัวแกหรอก..อาจารย์อยู่ด้วยทั้งคนจะกลัวอะไร"  ช่วงท้ายประโยคเริ่มจะแผ่วลง เพราะดวงกมลคนงามเหมือนจะทำหน้าถมึงตึงใส่เขามากกว่าที่จะกลัวหากแต่ก็มิได้แสดงทีท่ามาดร้าย เฉกเช่นเพื่อนสาวของหล่อน
 
 
" ไม่ได้กลัวค่ะ แต่ถ้าฟ้าเข้าพบก่อน ท่านรองจะไม่มองว่า ฟ้าเป็นคนประเภทอยากเอาหน้า ประจบประแจงคนอื่นหรอกเหรอคะ สำคัญที่สุดน้ำใจในเพื่อนพ้องก็ต้องมาก่อน"  เจ้าหล่อนเอ่ยด้วยวาทะที่กระด้างปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะย้อนถามกลับด้วยหางเสียงดั่งคนที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี
 
" ใช่มั้ยคะ?"
 
" ใช่"  เขาตอบ หนักแน่น ชัดเจน " แต่ทำไมเธอไม่นึกถึงหัวอกคนที่รอบ้างล่ะ อย่างน้อย ความรู้สึกของคนที่ต้องรอ เขาก็ต้องคาดหวังว่า สิ่งที่เขารอมันจะเป็นจริง ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุดของมนุษย์ คือ การรอคอยกับการจากลา คนอื่นจะมองเรายังไงก็ช่างแต่เราก็ควรถนอมความรู้สึกของคนอื่นเอาไว้"
 
หลี่หวังหันมาสบตากับหล่อน  หากแต่เจ้าตัวกลับเบือนหน้าหนีไปยัง "ผู้สาวคาบข่าวต้วจ้อย" 
 
" ขอบใจมากนะ หนู...เอ๋...ชื่ออะไรรึเรา?"
 
" รตา หนูชื่อ รตา ค่ะ"  
 
" อ๋อ..จ๊ะ ขอบใจมากนะ รตา ดูสิ...เหงื่อซกเลยเรา" 
 
" หนูหลงน่ะค่ะ เพิ่งเข้ามาเรียนเป็นครั้งแรก หนูก็เลยไม่รู้ว่าตรงไหนเป็นตรงไหน"
 
เด็กสาวมอปลาย เด่นหน่อยก็ทรงผมที่สั้นเท่าติ่งหู ขนตาหนาเรียงซ้อนเป็นแพพรวน ผิวคล้ำอมเหลืองดั่งเปลือกมะขาม ทว่ากลับแลดูเปล่งปลั่งยิ่งกว่าผิวสาวในผองวัยเดียวกัน 
ดวงเนตรนั่นรวงเรียว มองปราดเดียวยังต้องหันกลับมาเชยชมมิขาดปาก นับว่าสวยไร้ที่ตินัก
 
เพียงแต่......ความผ่องใสในเยาว์วัยกลับไม่ปรากฏให้เห็นจนเด่นชัด
 
นัยว่ามีบางอย่างที่ทำให้หล่อนรู้สึกแปลกใจ 
 
นักเรียนที่นี้ มีต้นทุนทั้งหน้าตาและฐานะ
 
แต่กับแม่หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม มองยังไงๆก็ไม่ให้อารมณ์เหมือนลูกคุณหนูคุณนายเลยซักแอ๊ะ
 
" เออ..ดี ดันฝากข่าวเอาไว้กับเด็กใหม่ จะโทษเด็กหรือโทษครู รึ..จะทั้งครูทั้งเด็กดีนะ"
 
คนหน้ายักษ์ยืนแยกเขี้ยวอยู่ไม่ห่างกายครูสาวมากนัก 
 
ถึงกระนั้น คมเขี้ยวรึ...จะสู้สายตาหมูพิฆาตได้
 
พราวฟ้าถลึงตาใส่ ทั้งๆที่รู้ว่า อีกเดี๋ยวจะมีไม้เหงกหลุดลอยเข้ากลางหัว
 
หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้น...
 
มีเพียง สายลม..พลิ้วผ่านกะกรายสยายแพรพรมสีดำบนหนังหัวของหล่อน
 
เสมือนเงามือของสวรรค์ที่ส่งผ่านจากความรู้สึกของใครคนหนึ่ง...
 
คนที่อยากจะเดินเข้าไปใกล้ แล้วเหยียดไม้เรียวคู่ใจ แตะไว้ที่กลางกระหม่อมอย่างแผ่วเบา...
 
ยักษ์วัดพระแก้วถึงอย่างไรก็ยังคงเป็นยักษ์หน้าโหด
 
แต่หัวใจ ..มิใช่ เฉกเช่น ยักษ์หรอกหรือ
 
 
" ไปก่อนนะค่ะ" น้ำเสียงดูนุ่มนิ่มคล้ายกับเจ้าหล่อนพยายามที่จะซ่อนอารมณ์ในจิตใจตน
 
"เดี๋ยวถ้าท่านไม่พอใจเข้า จะพาลตำหนิใส่ทั้งครูทั้งเด็ก"
 
ครูสาวร่างกระปุกเคลื่อนกายผ่านตัวเขาที่ยังคงเหลือบมองด้วยแววตา อบอุ่น คละเคล้าด้วยไอละมุนแปลกๆที่ส่งผ่านทำให้หล่อนต้องนิ่งชะงัก 
 
เป็นอะไรของเค้า....
 
พราวฟ้ารีบก้าวเท้ายาวกะจะหนีสายตานั้นให้พ้นๆไป โดยไม่ได้เหลียวหันกลับไปมองอีกฝ่ายที่กำลังโบกมือเรียกวิกวักอยู่ร่อมๆ
 
" รีบไปไม่รอกันก่อนเล๊ยย  เดี๋ยวก็หลงซะนี่  เอ้า!" มิวายเขาจะหันกลับมาทำหน้าโหดใส่นักเรียนอีกจนได้
 
"ส่งข่าวแล้วก็กลับได้แล้ว อ่อ..แล้วไม่ต้องวิ่งนะ เป็นสาวเป็นแส้ วิ่งกระโปรงปลิวแบบเมื่อกี๊ เดี๋ยวก็ล้มหัวคะมำซะหรอก เดินดีๆ ไม่ต้องรีบ"
 
ไม้เรียวก้านเพรียวพร้อมหมุนละลิ่วไปยังน่องขาคู่สวย
 
สัญชาตญาณของนักเรียนเฉกเช่นสัตว์ที่หลบหนีภัย...
 
ไอ้เด็กหน้าเด๋อเอี้ยวตัวหลบได้ทัน รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากของเขาก่อนจะหัวเราะหึๆออกมาให้อีกฝ่ายฉงนใจเล่น
 
" รู้จักกลัวไม้เรียวก็เป็นด้วยรึ?  "  มันพยักหน้าหงึกหงัก
 
 ....'ไม้เรียวกับครูฝ่ายปกครอง'
 
สัญลักษณ์สำคัญของโรงเรียน...ยิ่งพวกครูตบะแตก ไล่ตีเด็กแบบไม่มีเหตุผลยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
 
แล้วนี่จู่ๆก็จะมาตีเข้าน่องตน ถึงจะหยอกๆก็เถอะ!
 
"  วางใจเถอะ.. ครูกะจะตีเตือนเธอเบาๆ ไม่ให้วิ่งถลาหน้าลมแบบนั้นอีก 
ถ้าไม่ได้ทำตัวเหมือนไอ้พวกก้นด้าน สันดานเถื่อน ก็ไม่ต้องกลัวไม้เรียวครูหรอก 
ไอ้พวกที่ว่านั่น ครูก็กำลังรอประกาศของโรงเรียนอยู่ว่าเมื่อไหร่.....
 
เขาจะเปลี่ยนจากไม้เรียวเป็นสไนเปอร์ยิงถล่มหัวมันได้ซักที!"
.....................................................................................
 
พราวฟ้าเดินลิ่วๆ ลัดเลาะผ่านสวนย่อมเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเหล่าบรรดาแมกไม้หลากหลายสายพันธุ์ยิ่ง
 
ดูท่า เจ้าของโรงเรียน...ไม่สิ..ตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายไปจนถึงต้นตระกูลคงจะเคยมีอาชีพเป็นชาวสวนมาก่อนรึเปล่าเธอก็ไม่อาจทราบได้
 
เพราะมองไปทางไหน พราวฟ้าก็แลเห็นแต่สีเขียว สีเขียว และก็สีเขียว
 
หล่อนหยุดหายใจหอบแฮ่ก ไม่น่ารีบจ้ำอ้าวมาก่อนเลย ดูสิ..หลงเข้าจนได้
 
มิน่าเล่า ทำไมคุณมาเฟียที่สนิทกับไม้เรียวถึงได้นัดแนะพวกหล่อนเอาไว้ก่อน
 
ก็คงจะกลัวหลงสะเปะสะปะ หายกันไปคนละทิศคนละทางกัน!
 
พราวฟ้ามองพื้นที่ไปรอบๆ  เธอยอมรับว่าโรงเรียนแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางไม่ใช่เล่น
 
แต่มีตึกเรียนอยู่เพียงแค่ไม่กี่ตึก  ที่สำคัญคือ ดูเหมือนโรงเรียนจะกลายเป็นโรงเกษตรก็คราวนี้!
 
เมื่อสิ่งที่จ่ออยู่เบื้องหน้าของเธอ เป็นโรงแปลงพืชผักสวนครัวและถัดออกไปอีก คือ กระต๊อบหลังเล็กๆที่ใกล้จะพังอยู่ร่อมร่อ
 
อาจจะเป็นพื้นที่ของภารโรง คงจะปลูกไว้ประหยัดเงินค่าจ่ายตลาด..
 
สมกับเป็นโรงเรียนจีน
 
ประหยัด มัธยัสถ์ ไม่ขัดสน คำว่าจนไม่มีบบรจุไว้ในสมอง  
 
" โอ๊ะ"  ไม้แข็งๆที่แตะอยู่กลางกระหม่อมของหล่อน  คลื่นสั่นสะเทือนที่แม้นจะให้ความรู้สึกว่า "มัน" จะต้องเป็นของอันตราย แต่ทว่า...
 
คนที่ครอบครองอาวุธอันตรายนี่ 
 
ก็มีอยู่คนเดียว....
 
คนที่ทำให้ของร้อน กลายเป็น ของเย็นชื่น จับใจ
 
" ตึกท่านรองอยู่ตรงนี้ซะเมื่อไหร่กันเล่า? ห่ะ ไอ้กระปุกเอ๊ย"
 
ในแววน้ำเสียงขบขันแกมกรุ่มกริ่ม ไม้เรียวยังคงเคาะเกาะแกะอยู่บนหัว คล้ายดั่งพวกคนมืออยู่ไม่สุข เล่นได้เป็นเล่น
 
เวลาโหดก็ขาโหดสมหน้าตา!
 
" ตึกท่านรองอยู่อีกทางนึงโน่น แต่ดีที่ยังคลำทางมาถูกอยู่บ้าง ไอ้เด็กกระปุกเอ๊ย "
 
แรงสะเทือนหยุดลง พราวฟ้านึกขอบคุณสวรรค์ที่ดลบันดาลไม่ให้อาวุธคู่กายของชายหน้าดุสำแดงเดชออกมาจริงๆ
 
เสียงฝีเท้ากระทบกับใบไม้ดังกร๊อบ... พราวฟ้าหูผึ่ง  ..ถอยแล้ว..
 
หญิงสาวเบี่ยงตัวจะหันหลังเดินตามหลังชายหนุ่ม
 
แต่จู่ๆ..
 
ใบหน้าขาวอูมก็เริ่มเปลี่ยนสี  
 
ปลายจมูกที่อยู่ชิดกับริมฝีปากบาง พร้อมกับไรหนาวดชวนจั๊กจี๊
 
โสตประสาททุกส่วนในร่างกายเหมือนหยุดการเคลื่อนไหว ลมหายใจนั่น..ไม่คงที่อย่างที่เคยเป็น
 
และเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายก็ดูท่าว่าจะคล้อยตามกันไป
 
โดยเฉพาะ "หทัย" ในทรวง
 
พราวฟ้าไม่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าคมดุ มันก็เป็นอย่างงั้น
 
...กระแสจิตอันอ่อนโยนที่ถูกส่งผ่านจากม่านเนตร 
 
มิได้ดุดัน หากแต่นิ่มนวล จนหล่อนแทบระทวย!
 
" ขอโทษคะ" พราวฟ้ารีบผละถอยหนี พลางก้มหน้าเหมือนรู้ชะตาตน
 
" ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ นึก..นึก ว่า อาจารย์หลี่หวังเดินนำไปก่อนแล้ว" เสียงหล่อนสั่นเล็กน้อย
 
ไม่รู้ว่า เพราะอาย หรือ กลัวกันแน่
 
คนยืนฟังโค้งศรีษะให้ก่อนจะเรียกวิญญาณครูฝ่ายปกครองกลับมาประทับร่างให้ได้ดั่งเดิม
 
" ไปเถอะ.."  เขาเอ่ยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พร้อมปรับสีหน้าท่าทางให้อยู่ในโหมดของครูจอมโหด
 
" สายมาเยอะแล้ว"  
 
 
ร่างสูงทรนงเดินนำหน้าไม่รีรอ พราวฟ้าเองก็แทบอยากจะจรลีเดินหนีให้ห่าง
 
แต่ทำไม..ฝีพระบาททั้งสองถึงอยากจะให้หล่อนเดินข้างใกล้ๆเขานักนะ
 
เหมือนยักษ์กับหมูเดินตามกันต้อยๆ
 
ทั้งหมูทั้งยักษ์คงมิอาจล่วงรู้
 
ว่ามีสายตาพญาเหยี่ยวที่กำลังเพ่งมองลงมาจากที่สูง
 
บนตึกเหลืองหลังเก่า.... 
 
ร่างที่เคลื่อนไหวผ่านทิวทัศน์ ป่าไม้ดงดิบ ผ่านศาลาเรือนเล็กที่ทุกเช้าจะมีเด็กบางกลุ่มคอยมานั่งเมาธ์มอยให้คนบนตึกได้รับรู้อยู่ร่ำไป
 
สิ่งที่เกิดขึ้น คนบนตึก ย่อมได้เห็นและได้ยิน...
 
แม้กระทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
 
ก็ไม่รอดพ้นสายตาของคนบนโลก และ คนละโลกได้
 
" เห็นใช่มั้ย?" สุรเสียงกังวาน ทรงอำนาจดังกึกก้องไปทั่วห้อง
 
เงาร่างบุรุษเสมือน สิ่งมีชิวิต
 
ทว่า...ก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเฉกเช่นคนอื่นๆ
 
" จางอี้เซียว..อ่อ ไม่ใช่สิ ข้าควรเรียกเจ้าว่าอะไรดี"
 
เสียงที่ไร้ตัวตน ยังคงถามไม่หยุดหย่อน 
 
" แล้วแต่ท่านเทพจะทรงกรุณาข้ากระหม่อม"
 
น้ำเสียงมีความยำเกรง ทั้งๆที่ตัวคนที่เอ่ยปาก ไม่เคยที่จะกลัว
 
จะคนใหญ่คนโต ร่ำรวยมหาศาลปานใด
 
ต่อให้มีอำนาจ วาสนาล้นฟ้าล้นแผ่นดิน
 
ไหนเลยจะสู้คนที่กุม "ชะตาชีวิตของมนุษย์ทุกคนได้"
 
คนที่เขายอมรับให้เป็นเจ้าชีวิต
 
เป็นผู้กอบกำอำนาจทั้งหลายทั้งมวลบนโลก!
 
" ถ่อมตัวเกินไป"  ท่านรองก้มศรีษะหันไปทางทิศที่อยู่ในมุมมืดที่สุดของห้อง
 
" หามิได้ พระเมตตาของท่านยิ่งใหญ่เหนือกว่าสิ่งใดในโลก เพราะมิเช่นนั้นข้ากระหม่อมก็จักมิได้ถวายการรับใช้ท่านเป็นแน่"
 
" งั้นเจ้าก็ตามไปรับใช้ข้าในปรโลกก็ได้ หรือเจ้ากลัว?"
 
" ข้ากระหม่อมมิอาจกลัว ข้ากระหม่อมโชคดีที่ได้รับรู้ชีวิตในแดนไฟโลกันต์แห่งนั้น"
 
 เขาตอบท่าที มั่นใจ ใบหน้าแข็งกระด้าง ไร้รู้สึก
 
เหตุผลที่ทำให้ชีวิตเขาต้องพบเจอในสิ่งที่ไม่ควรพบ
 
ช่วงวัยเยาว์ เขามีด้วยหรือ.?  ชีวิตแห่งวัย
 
มิเคยได้สัมผัส มิเคยได้รับรู้ว่าการมีชีวิตนั้นเป็นเช่นไร
 
หากแต่รู้จัก เพียงแค่การสูญเสีย 
 
ไม่มีแน่...ไม่มีวันที่เขาจะต้องสูญเสียมันอีกครั้ง
 
เขาคือ มนุษย์!!   
 
มนุษย์ที่คงความเป็นนิรันด์
 
 มนุษย์ที่สมบูรณ์ พรั่งพร้อม คือ อมตะแห่งตน!
 
" ไม่มีอะไรที่สามารถเอาชนะความเป็นนิรันด์ได้ ความรักมันไร้ค่า ทำให้จิตใจคนนั้นอ่อนแอ"
 
เสียงนั่นยังคงดัง และกังวาน
 
ตัวเขาจดจำได้เป็นอย่างดี ทุกถ้อยคำทุกประโยค
 
ที่เจ้าฟ้า เจ้ามหาชีวิต ได้โปรดประทานลงมาให้กับเขาในวันแรก
 
เมื่อการกลับมาของวิญญาณ 
 
คำสัญญาแห่งเบื้องล่าง...จากใต้พิภพ
 
ทำให้เขาพ้นแล้วซึ่งความตาย!
 
อมตะ นิรันด์กาล คือ สิ่งที่ท่านเจ้าจะมอบประทานให้ 
 
 
 
" หากเจ้าจะเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์พร้อม  ก็ต้องแลกในบางสิ่ง เจ้าพร้อมที่จะแลกมันรึ?"
 
เด็กน้อยในร่างชุดขาวของใคร  ที่นอนอุดอู้อยู่ในกล่องไม้แคบๆ
 
คนหนึ่งที่รู้จัก หากแต่อีกฝ่ายมิรู้จักเขา
 
มันรับรู้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นถี่
 
รับรู้ถึงลมร้อนที่วิ่งผ่านในร่างกายของมัน
 
รับรู้แล้วว่ามันมีชีวิต!
 
" พร้อมขอรับ " เสียงของเขาในตอนนั้นช่างหนักแน่น ไม่เหลือรอยความอ่อนแอให้เห็น 
 
จนถึงตอนนี้...
 
เขาก็ยังคงหนักแน่นและมีชีวิตดุจหินผา  ไม่กลัวแล้ว อำนาจใด
 
ไม่กลัวแล้ว...คนที่ยิ่งใหญ่...
 
เขาไม่กลัว!
 
" ดี...ข้าขอมันก็แล้วกัน แลกกับชีวิตที่ยืนยาว เพื่อที่จะสร้างประโยชน์ให้กับโลก หน้าที่ของเจ้าเมื่อเจ้าออกจากโลงไม้นี้ไป
 
 จับวิญญาโสมมใส่พาน แล้วเอามาถวายให้กับข้า" 
 
จางอี้เซียวเงยหน้ามองในมุมมืด
 
เงารางๆสีทะมึน เริ่มจางหาย เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งหน
 
เขาเบนหน้าไปยังประตูไม้ลายสลักงามตา
 
คงจะมาถึงแล้ว 
 
มนุษย์หมูกับยักษ์ที่ดวงจิตยังคุกกรุ่นด้วยไอหวาบหวามของรัก
 
น้ำผึ้งที่เพิ่งหวาน  อีกไม่นานก็เหนียวหนืดติดคอ
 
ความรัก ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะให้คู่หูคนสนิทต้องพึงมีในตัวของมัน
 
ตราบใดที่ เป้าหมายของภารกิจ  ยังเคลื่อนคล้อยลอยหนี
 
 
เสียงเงียบหายไปชั่วครู่ จนคนฟังคิดไปว่า ท่านเทพ คงจะกลับไปยังโลกเบื้องล่างเสียแล้วรึเปล่า
 
หากมิใช่...เงาสีดำยังลอยวนอยู ณ ที่เก่า
 
" หากงานนี้เราชนะเทพจันทรา  สิ่งใดที่เจ้าหวัง ข้าจะมอบให้แก่เจ้า  "
 
" มิบังอาจกระหม่อม"
 
" ดี ช่างถ่อมตัวเสียจริง..." ถ้อยคำนั้นคล้ายดั่งจะเยาะเย้ยในที
 
"จงเดินหมากตามเกมที่ข้ากำหนดไว้ให้ ใครจะอยู่ใครจะตาย ข้าเท่านั้นที่จะลิขิตชีวิตทุกสิ่ง
 
 แม้แต่โสมส่องหล้าแห่งจันทร์ คนที่จะมาสั่นคลอนดวงใจที่เย็นดุจหิมะร่วงโรยมิยอมหยุดของเจ้าก็ด้วย!!"
 
สุรเสียงไม่ได้แผดสนั่นเหมือนทุกครั้งที่พูดคุย  
 
เสียงริบหรี่ลงเรื่อยๆ เสมือนเป็นเสียงที่ไกลวิบแว่ว
 
ท่านรองน้อมเศียร เป็นท่าสัญญาณส่งเงาปริศนา
 
ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก
 
บุรุษร่างสูงในชุดสูทสีดำมืดยิ่งกว่าของอีกหนึ่งบุรุษ
 
สีดั่งอนธการในยามค่ำ ประกอบพร้อมสีหน้าที่ทำให้ห้องทำงานกลายเป็นป่าช้าในบันดล
 
จางอี้เซียวนั่งอยู่บนโตีะทำงาน 
 
 แววตาไม่ได้จับจ้อง หมูและยักษ์ที่เดินเข้ามาพร้อมกัน
 
หากแต่....ดวงตาสีอำพัน
 
เหมือนมองเลยผ่านทะลุพื้นพรม
 
ตรงมุมมืดแห่งนั้น
 
ทะลุไปจนถึงชั้นพิภพ ดินแดนนรก ไฟร้อน ไฟกิเลส
 
เขาคือ มนุษย์ที่สมบูรณ์!!
 
 

จบตอนที่ 17