Search Boy Secret ภารกิจวุ่นลุ้นใจนายเจ้าเล่ห์

บทที่ 3

ฉันอยากจะกรีดร้องสักร้อยครั้งพันครั้งเลยจริงๆ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้เนี่ย ให้ตายเถอะ

ย้อนไปเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว...

"ฉันเสร็จแล้ว นายล่ะ?"

"..."

ไร้เสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเลข นี่มันบ้าอะไรกานนนน ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ ヽ(｀Д´)ﾉ

ฉันเดินไปที่ด้านหลังเก้าอี้ไม้แล้วชะโงกหน้าลงมองฮยุนซู หมอนั่นอ่านหนังสือเกี่ยวกับโลกใบนี้ อะไรทำนองนั้น แล้วฟังเพลงไปด้วย ให้ตายเถอะ หมอนั่นสามารถแยกประสาทได้ด้วยเหรอ - - ว่าแต่หนังสือก็อยู่ตรงหน้าเขา แล้วทำไมตาถึงมามองฉันล่ะ??? ฉันเผลอสบตาเขาอยู่พักหนึ่ง จะว่าไปหมอนี่ตาสวยดีแฮอะ อย่างกับผู้หญิงเลย

"ไป"

อยู่ๆหมอนี่ก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆและพูดแค่ประโยคเดียว ไม่ใช่สิ คำเดียว ทำไมฉันรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกนะ คงต้องไปหาหมอแล้วสิ ว่าแต่เขาลุกขึ้นมาตอนไหนกันนะ >////<? ฉันรีบเด้งตัวขึ้นจากตรงนั้นทันที

"ปะ...ไป...ก็ไป"

ฉันรีบพาตัวเองไปรอที่ประตูอย่างรวดเร็ว หมอนั่นลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามมา นี่เขาเตรียมตัวตั้งนานแล้วเหรอเนี่ย วันนี้เขาดูเท่ชะมัด เขาคล้อง Headphone Beat สีดำแดงที่คอและสวมรองเท้าผ้าใบ Adidas สีน้ำเงินส้ม ต้มหูที่เขาใส่ทำให้ดีงดูดพวกสาวๆได้อย่างง่ายดาย รวมทั้งฉันด้วย >/////<

"เปิดประตู"

หมอนั่นยืนจ้องฉันที่กำลังยืนยิ้มเขินอยู่ตรงนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบ ไม่บอกอารมณ์ เขามีความรู้สึกบ้างหรือเปล่านะ ชักสงสัยแล้วสิ ฉันเผลอไปชอบเขาได้ไงเนี่ย ฉันสะบัดหัวแรงๆก่อนจะเปิดประตูออกไป

"ไปก่อนล่ะ"

ฉันไม่ลืมบอกลาคนข้างในห้อง จุงซูโบกมือลา ส่วนมินคียังคงทำท่าถูกเชือดให้ฉัน หมอนั่นท่าจะเป็นเอามาก ส่วนฮยุนซูเดินนำไปที่ลิฟท์อย่างไม่ใส่ใจอะไร เฮ้ออออ หมอนี่เคยสนใจคนรอบข้างบ้างหรือเปล่านะ ฉันรีบวิ่งตามเขาอย่างรวดเร็ว ทำไมลิฟท์อยู่ไกลจัง เหนื่อยยย (；´Д`A

"รอก่อนสิ จะรีบไปไหน"

"กดลิฟท์" นั่นคือคำตอบของหมอนั่น - -

หลังจากที่ลิฟท์มาถึง พวกเราก็เข้าไปที่นั่น ระหว่างที่ลงจากชั้นบนสุด ก็มีผู้คนมากมายเข้ามาในลิฟท์มากขึ้น มันทำให้ร้อนอบอ้าวโคตรๆเลยล่ะ ฉันหันไปมองฮยุนซูที่ยืนอยู่มุมในสุด สีหน้าหมอนั่นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เขาดูกังวลอะไรสักอย่างและเอาแต่จ้องคนที่อยู่ข้างเขา 2 คน แถมหน้าซีดอีกด้วย หรือหมอนี่จะกลัวลิฟท์กันนะ (･A･) พอลิฟท์ลงมาถึงชั้น 1 ผู้คนต่างก็เริ่มทยอยออกไป ฉันที่กำลังก้าวตามผู้ชายสองคนข้างหน้าก็ถูกคนข้างหลังดึงไว้ ฉันจึงใช้มือกดปุ่มให้ลิฟท์เปิดค้างไว้

"เป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันหันไปมองเขาด้วยความเป็นห่วง หรือหมอนี่จะกลัวลิฟท์จริงๆนะ

"1.....2.....3" อยู่ๆฮยุนซูก็พึมพำบางอย่างขึ้นมา อะไรของหมอนั่นนะ

เพล้ง!

โอ้ยย!

ปึก ปึก!

โอ้ย! อั้ก!

เสียงผู้ชายสองคนถูกผู้ชายสองคนรุมทำร้าย คนหนึ่งถูกขวดเบียร์ฟาดที่หัวจนสลบ ส่วนอีกคนถูกซ้อมจนน่วม ส่วนคนที่มาทำร้ายก็ได้แต่ยิ้มอย่างสะใจ

"พวกมึงบังอาจมายุ่งกับแฟนน้องชายพวกกู ก็ต้องเจอดีอย่างนี้แหละ" คนที่ถือขวดแก้วใช้เท้าเขี่ยคนที่สลบไป

"ใช่ วันหลังอย่าให้รู้นะว่ามายุ่งอีก ไม่งั้นศพพวกมึงดูไม่ได้แน่" อีกคนเตะเข้าซี่โครงคนที่โดนซ้อมอีกรอบ

"อั้กกก!!!"

"พี่เบิ้ม! พี่ตี๋!"

มีเด็กผู้ชายอีกคนรีบวิ่งเข้ามาและมองไปที่ผู้ชายที่ถูกซ้อมอย่างตกใจ

"แกมาก็ดีล่ะ เป็นไงผลงานของพวกข้า สะใจยังว่ะ"

คนที่ซ้อมหันไปยิ้มให้กับคนที่เพิ่งมา ส่วนผู้ชายคนนั้นยิ้มแหยๆส่งกลับให้อีกคน

"คือว่า...มันไม่ใช่คนที่แย่งแฟนผม ผิดคนแล้ว"

"อะไรนะ! ไอ้ห่าเอ้ย! ทำไมเพิ่งมาบอก เห้ย!ไอ้ตี๋เผ่นเว้ย!"

คนที่ถือขวดรีบวิ่งตามคนที่บอกไปทางประตู ยามที่เพิ่งวิ่งเข้ามารีบไล่ตามทั้งสองคน ส่วนเด็กผู้ชายถูกพลเมืองดีจับไว้ คนอื่นๆรีบโทรเรียกโรงพยาบาลและดูอาการของผู้เคราะห์ร้ายทั้งสอง

ตอนนี้ฉันกับฮยุนซูเดินออกจากลิฟท์อย่างเงียบๆ พวกเราเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ฉันเหลือบไปมองฮยุนซูที่ทำหน้าเรียบเฉย ไม่รู้สึกอะไร ฉันล่ะไม่ชอบจริงๆเลย พวกเรารีบเดินออกจากประตูหอ ฮยุนซูพาฉันเดินไปที่สวนข้างหอ พวกเรานั่งพักที่เก้าอี้ไม้กลางสวน

กลับสู่ปัจจุบัน...

นั่นคือเหตุการณ์ที่ฉันยังคงช๊อก ถึงแม้จะไม่ได้เจอกับตัวเอง แต่มันก็เหมือนได้ดูหนัง 5D เลยล่ะ ทำไมฉันต้องมาเจอเหตุการณ์แย่ๆ ในวันที่ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ 2 วันเนี่ย อยากจะกรี๊ดระบายจัง แต่คงทำไม่ได้ เฮ้ออออ ( ´Д`) ฉันหันไปมองฮยุนซูที่ได้แต่นั่งนิ่งแล้วมองเหม่อไปข้างหน้า ส่วนฉันก็นั่งทำใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ผ่านมาแล้ว 2 ชั่วโมงกว่า พวกเราก็ยังไม่ออกไปไหน ตอนนี้ฉันเริ่มทำใจได้แล้วล่ะ แต่ต้องรอหมอนี่อีกนานนนน ดูท่าเหมือนหลับในเลย นั่งนิ่งเชียว ส่วนผู้เคราะห์ร้ายถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ ฉันได้ยินเสียงรถและคนที่เดินผ่านมาจากเหตุการณ์นั้น ฉันว่าพวกเขาน่าจะปลอดภัยนะ

"ฮยุนซู"

หมอนั่นหันมามองฉันอย่างนิ่งและเงียบ เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า ชักเป็นห่วงมากขึ้นแล้วสิ

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไร ไปกัน"

ฮยุนซูลุกจากเก้าอี้ ก่อนที่จะยื่นมือที่ฉัน ฉันส่งมือให้เขา และเดินตามเขาไปเรื่อยๆ เราสองคนไม่พูดอะไร มีแต่ความเงียบ เขายังคงจับมือฉันไปตลอดทาง เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะชอบฉันนะ !?! แต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้ชายอยู่นะ แสดงว่าหมอนี่เป็น...

"หยุดคิดซะ"

อยู่ๆฮยุนซูก็หยุดเดินและหันมาทางฉัน ก่อนจะปล่อยมือที่จับไว้ แล้วมาจับที่ไหล่ของฉันแทน เขาต้องเป็นเกย์จริงๆแน่นอน

"นะ...นายจะทำอะไร!"

"หยุดคิด"

หมอนี่พูดแบบนี้อีกแล้ว ทำอย่างกับเขารู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ OoO หรือว่าเขาจะรู้!!!

"ฉะ...ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย นายต่างหาก"

"ฮึ"

อยู่ๆฮยุนซูก็จับข้อมือฉัน แล้วลากฉันไปที่ซอกกำแพงข้างๆห้องสมุด ฉันพยายามออกแรงแต่ก็เหมือนว่าจะสู้ไม่ได้ แรงเยอะเป็นบ้า หมอนี่คิดจะทำอะไรฉัน!!! เขาผลักฉันติดกับกำแพง ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับมือฉันดันที่กำแพงไว้ แล้วใช้ขาดันไว้อีกที อย่างกับในนิยายแน่ะ แต่มันไม่โอเคกับฉันเลย ฉันพยายามผลักเขาแต่ก็ผลักไม่ออก

"นายจะทำอะไรฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะโว้ย!"

ฉันแกล้งทำเสียงแข็ง แต่ในใจกลัวสุดๆเลย TT ถ้าฮยุนซูรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงนะ ไม่อยากจะคิดเลย เขาค่อยๆยิ้มมุมปากให้ฉัน มันเป็นยิ้มที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ (เว่อร์ - -) อยู่ๆฮยุนซูก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันได้แต่เพียงเบี่ยงหน้าหนีเท่านั้น แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย

"ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันไม่ชอบผู้ชายด้วยกันหรอก"

ฉันได้แต่ขอร้องอ้อนวอน น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากตาและเริ่มหนักขึ้น ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

"ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้ หยุดร้องได้ สาวน้อย"

ฉันถึงกับสะอึกกับสิ่งที่เขาพูด นี่เขารู้แล้วเหรอว่าฉันเป็นผู้หญิง

"นะ...นายรู้..."

"ใช่ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอเป็นผู้หญิง"

"นะ...นายรู้ได้ยังไง"

"ฉันก็แค่..."

แล้วสิ่งที่ฉันได้ยินก็ถึงกับช๊อค (#ﾟДﾟ)