P-Code รักนี้มีเฮ

     ลายลมพัดไป ที่พอทำให้ผมรับรู้ถึงความเย็น .. วันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเช่นเคย ระหว่างที่ผมกำลังคิดไรเพลินๆ ผมก็ต้องไปหยุดความคิดลง เพราะวันนี้ผมเห็นน้องเขานั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนเหมือนเช่นเคย ที่ที่ทำให้ผมแปลกใจคือ เธอดูมีใบหน้าที่โศกเศร้าไม่เหมือนเช่นเคย ผมจึงเดินตรงเข้าไปหาทันที ผมเอ่ยน้ำเสียงถามด้วยความเป็นห่วงแล้วร่างน้อยๆของเธอก็ตรงเขากอดผมทัน ผมจับใบหน้าเธอเงยขึ้น ก็เห็นน้ำใสๆไหลออกจากตา ทำให้ผมอยากรู้มากว่าเธอเป็นไร แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ถาม แล้วก็ให้เธอร้องไห้ซบลงที่ผมเหมือนเดิม
 
ฟีฟ่า 
     ระหว่างที่มือทั้งสองคู่ของพี่เขา จับที่ใบหน้าฉันให้เงยขึ้น ฉันเห็นใบหน้าพี่เขาก็รับรู้ถึงความสงสัยในใจ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม แล้วฉันก็ซบลงที่เดิม ความรู้สึกฉันตอนนี้พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ฉันรู้เพียงว่าขอแค่ใครสักคนที่มาคอยปลอบฉัน ให้กำลังใจฉัน แล้วคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร เป็นพี่ฟีฟ่าอีกเช่นเคย แต่คนที่เขาทำให้ฉันเป็นเช่นนี้เขาจะรู้บ้างไม ว่าฉันจะเสียใจรู้สึกเช่นไรในตอนนี้ ฉันรู้สึกท้อแล้วก็ล้าเหลือเกิน คงกำลังสงสัยละสิว่าฉันเป็นอะไร ก็แฟนหนุ่มของฉันนั้นไงที่ทำให้ฉันเป็นเช่นนี้ วันนี้เป็นวันครบรอบ 5 เดือนของเรา แต่เขากับไม่แคร์ฉัน แถมชวนฉันทะเลาะอีกด้วย ปกติแล้วเขาจะสนใจฉันมากกว่านี้ (แต่ก็คงไม่แปลกหรอกใหม่ๆก็หวาน นานเข้าก็เริ่มจืดจาง) ฉันกอดพี่เขาอยู่สักพักฉันก็ผละตัวออก แลเวเอ่ยเสียงแผ่วๆ "ขอโทษนะค่ะ" พี่เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ได้แต่ยิ้มกรุมกริมเหมือนกำลังปลอบให้ฉันเลิกเศร้า แล้วก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนไม่ใหญ่นักสีฟ้าอ่อนๆ ส่งมาให้ฉัน ฉันยังคงทำหน้าอื้ออึน พี่เขาจึงนำผ้าเช็ดหน้า ค่อยๆซับน้ำตาที่แก้มฉันอย่างถนุถนอม ทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงความห่วงใย เพราะสายตาของพี่เขาที่จองมองฉัน มันก็ยังคุ้นเคยเหมือนเคย ปิ๊ง !! เสียงไลน์ฉันดังขึ้น ฉันรีบหยิบขึ้นมาเพื่อต้องการรับรู้ว่าใครกันที่ไลน์มาหาฉันในเวลาเช่นนี้ และแล้วข้อความที่ถูกส่งมานั้นไม่ใช่ใครแต่เป็นแฟน !! ของฉันนั้นเอง ฉันเปิดอ่านทันที แล้วสิ่งที่ฉันเห็นคือการบอกลาความรักด้วยคำว่า... "เลิก !!" ฉันอุทานออกมาด้วยความดังทำให้พี่ฟีฟ่าที่จองมองฉันอยู่ถึงกับตกใจ แต่ฉันคงไม่สนใจเพราะตอนนี้น้ำใสๆมันไหลออกจากตาฉันอีกแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนล้มทั้งยืน แล้วฉันก็ได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย "ฟีฟ่าเป็นไร !!" พี่เขาถามฉันด้วยความตกใจแล้วนำร่างของฉันไปซบลงที่ไหล่ของเขา แล้วเอามือข้างนึงลูบศรีษะฉันเบาๆ "โอ๋ๆ คนดีอย่าร้องไห้สิ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้ฟีฟ่าต้องมีน้ำตา พี่ก็ขอให้ลืมมันไปซะ เลิกร้องได้แล้ว" ฉันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าที่แสนเป็นห่วงฉัน ทำให้ฉันโวยวายขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ลงน้ำหนักอย่างลืมตัว "แล้วจะให้ฟีฟ่าทำยังไงล่ะ !! คนนะค่ะมีความรู้สึกทำไมเขาไม่แคร์ความรู้สึกหนูเลย !!" แล้วฉันก็ผลักพี่เขาออกจากฉัน แล้วฉันก็รีบวิ่งไปทันที นี้ฉันทำอะไรลงไป ฉันตะคอกใส่พี่เขาทำไม ทั้งๆที่เขาให้กำลังใจฉันแท้ๆ TT กรี๊ง !!! นี่ฉันนั่งคิดจนหมดชั่วโมง ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย เรื่องอะไรต่อมิอะไร เต็มหัวสมองฉันไปหมด ถึงเวลากลับบ้าน ฉันรีบเดินตามหาตัวพี่เขาทันที แต่ฉันก็หาไม่พบ ฉันจึงรู้สึกท้อแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วก็มีเสียงของใครสักคนเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน พอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นพี่เขานั่นเอง ฉันกระโดดขึ้นกอดพี่เขาทันที แล้วก็เอ่ยคำขอโทษ "ขอโทษนะ ฟีฟ่าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พี่ฟีฟ่าให้อภัยฟีฟ่านะ" พี่เขาพูดแค่ว่า "ไม่เป็นไร พี่ไม่เคยโกรธฟีฟ่าเลยนะ" แล้วยิ้มกรุมกริม อย่างให้กำลังใจฉัน แล้วพี่เขาจึงอาส่าเดินไปส่งฉันที่บ้าน มันทำให้ฉันลืมเรื่องร้ายๆในวันนี้ไปสนิท ..