THE RomeO ที่รัก:)

"นายเห็นฉันแล้วสินะ จะล้อก็ล้อเลย แบล็คเมล์เลย ดูถูกฉันสินายชอบไม่ใช่หรอ ฮือๆๆ"
"ใครบอกว่าฉันจะล้อล่ะ เอ้านี่เช็ดสะ"หะ!!ฉันหูฝาดไปรึเปล่า เค้าพูดดีกับฉัน เค้าส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน
"ไม่ต้องทำดีกับฉันหรอก คนรวย ก็เหมือนกันหมดนั้นแหละ"
"ฉันอาจจะไม่เหมือนคนอื่นก็ได้นะ"เค้าพูดเสร็จก็ลงมานั่งพื้นข้างๆฉัน
"ฉันไม่เชื่อหรอก คนอย่างนายเนี่ยนะคนดี ถ้านายดีโลกนี้คงไม่มีคนเลวหรอก"
"งั้นเธอก็ด่า พ่อแม่ฉันน่ะสิ คุณทวดด้วย"อุ้ย!! ลืมไปเลย
"ไม่เกี่ยวกันวุ้ย!!!"
"แล้วจะเอามั้ยเนี่ย เมื่อยแขน"เขาพูดพลาง ยื่นผ้าเช็ดหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น
"ขอบใจนะ"ฉันรับมาก็เช็ดเศษอาหาร
"ฉันมีที่ๆอยากพาเทอไป"
"พาฉันไปเนี่ยนะ"
"ใช่ พาเทอนั้นแหละไป ตะกี้เพิ่งกลับบ้านมา"เค้าพูดพลางมองกระจก
"แล้วไงต่อ"ฉันถาม
"ไว้เทอไปฟังเองแล้วกัน จากปากแม่ฉันกะทวด"
"ดีหรือร้ายอ่ะ"
"ไม่บอก กลับบ้านกันเถอะ"
"กลับบ้าน นายบ้าหรือเปล่า เพิ่งจะเที่ยงครึ่งเองนะตาบ้า"
"ใช่ ลืมหรือไงพวกเราพิเศษกว่าคนอื่นนะ ทำไปก็ไม่ผิดหนิ"จริงด้วย
"แต่..."
"ไม่มีแต่ ไปกันเถอะ"เขาพูดพลางจับมือฉันแล้วออกมาจากห้องชมรม
เราสองคนวิ่งบนระเบียงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าฉันตามไม่ทันเขาจึงวิ่งช้าลง แต่เขาคงลืมว่าเขาจับมือ ฉันอยู่ แล้วเราก็เดินผ่านฝูงชนคนรวยมา แล้วสายตาแต่ละคนเหมือนจะกินเลือดเนื้อฉันให้ได้ วิ่งมาก็เจอกับลานกว้างหน้าโรงเรียน
แล้วก็วิ่งไปที่ลานจอดรถอีกทีนึง (*- (*- (*- -)~ (^^)(. .) ~(- -*) -*) -*) แต่ว่า ถึงจะอยู่ที่ไหนก็มีคนอยู่เต้มไปหมด แล้วตาบ้านี่มาอารมณ์ดีอะไรตอนนี้เนี่ย
"นาย "
"ว่า "ยังจะมาพูดอีก
"รถนายอยู่ไหนเนี่ย "
"ถามไม "กวนโอ้ยไม่เลิกจิงๆเลย
"นายจะยืนให้คนอื่นมองเราสองคนอีกนานมั๊ย"
"เทอจะได้ชินไง "
"ชินไร"
"ไปฟังจากปากแม่กะทวดเองสิ "
"นายยิ่งพูดแบบนี้.ฉันก็ยิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีกนะ"
"ยิ่งอยากรู้ยิ่งดี "
"แล้วรถนายคันไหน"
"ฟอลาลี่ สีแดงสด"ฉันหันมองรอบๆก็ไปสะดุดตากับฟอลาลี่สีแดงที่คิดว่าน่าจะเป็นของตานี่เข้า เพราะว่ามีสีแดงแค่คันเดียวในลานจอดรถนี้ ฉันเห็นจึงรีบจับมือตาบื้อแล้ววิ่งไปที่รถทันที
"เทอนี่เก่งเหมือนกันนะบอกแค่นี้ก็รุ้ว่าคันไหน ฉลาดกว่าไอ้เทดอีก บอก สิบกว่ารอบยังไม่รู้เลยมั้ง "
"มันใช่เวลาจะมาชื่นชม ฉันนะตาบ้ารีบเปิดรถสิ "
"แหมตอนแรกบอกไม่ไปไม่ไปตอนนี้เร่งให้ฉันเปิดรถสะงั้นอ่ะ"เริ่มเกียดตานี้และ
"นายก็ดุสิมีแต่คนมองเรานะ "
"เปิดแล้ว "
พอขึ้นรถเสร็จตาบ้านี่ก็ขับออกมาจากนอกรั้วโรงเรียน ความเงียบก็เข้ามาปกคลุมฉันจึงทำลายความเงียบ
"เออ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ "
"อย่าขำล่ะกัน "
"ไม่ขำหรอกหน่า"
"มิฟฟี่"
"ฮ...ฮ่าๆๆ555ชื่อน่ารักเป็นบ้าเลย 555"
"555/เทอคิดว่าชั้นน่ารักเหมือนชื่อมั้ย ?"หะ หาาาคำถามที่ไม่น่าหลุดออกมาจากคนโรคจิตอย่างมิฟฟี่ได้ เอ๊ะ!หรือหูจะฝาดนะ
"เมื่อกี้นายว่าไงน-"ฉันพูดยังไม่ทันจบเสียงมือถอของมิฟฟี้ก็ดังขึ้นสะงั้น
 {รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบบบ ~}
มิฟฟี่รับสายแต่เปลี่ยนโหมดเป้น ลำโพง
"ฮัล โหล "
[ฟี่ กูพุห์นะ]
"ว่าไง"
[ตกลงมึงจะไปไหมเนี่ย คืนนี้อ่ะ ]
"ไปดิว่ะ"
[ใครไปบ้างว่ะ ลืม]
"คุมะ เทดดี้  มึง กู แพนด้า"ชื่อฉันนี่หว่า
 "นายมิฟฟี่ ใครบอกว่าฉันจะไป หะ ฉัน ไม่ ไป "
[ผับ  C 20:30 เจอกัน ]
ติ๊ด
"จะเปลี่ยนใจก็ยังทันอยู่นะ ยัยบื้อ  "
"ไม่ไปอยู่แล้ว ย่ะ"
สักพักนึงรถก็เคลื่อนตัวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
"เทอจะไปหาทวดก่อนหรือจะไปห้องเทอก่อน"
"ไปห้อง ก่อนสิ"
"คงต้องไปห้อง ฉันแล้วล่ะ "
"นายบ่นอะไรนักหนาเนี่ย ตาบ้า "
"เดี๋ยวก็รู้ไม่อยากรู้เลย ย่ะ"แล้วตานี่จะเดินตามฉันจนถึงไหนกันเนี่ย เดินตามอยู่ได้ตั่งแต่ลงจากรถแล้ว
 
ห้องของแพนด้า
 
  ถึงสักทีห้องช้านนนนน~~~
แอ๊ดดด
อะไรกันเนี่ยยย ของๆหายไปไหนหมดเนี่ย ในตู้ ลิ้นชัก ห้องนํ้า ห่ะ หายไปไหนหมด ต้องไปหาทวดก่อนสินะ สงสัยเรื่องนี้สินะที่ตานี่บอก
"ขำไม่ออกละสิ ยัยบื้อ "ตานี่ต้องรู้แน่ๆว่าของอยุ่ไหน
"นายรู้ไหมว่าของๆฉันอยู่ไหน "
"ถามทวดเองสิ แล้วเทอจะตะลึง ไม่ต่างกับ ฉันฉันถึงยอมไปกับพวกคุมะไงล่ะ "พอมิฟฟี่พูดเสร็จก้เดินออกจากห้องไป
ฉันจึงวิ่งนำตานั้นไปก่อนเพื่อจะไปถามทวดให้รู้เรื่อง ฉันรีบวิ่งไปบ้านใหญ่ พอเข้าไปก็พบว่าทวดนั่งคุยกับคุญหญิงพอดี
 "อ้าว มาพอดีเลยหนูแพนด้า "
"ทวด .."
"เดี๋ยวนิดพูดเองค่ะ แม่พูดกับเจ้าฟี่มาเยอะแล้ว"
"คือของในห้องหนูหายไปไหนหมดหรอค่ะคุณหญิง"
"อย่าเรียกแบบนั้น ให้เรียกว่าแม่น่ะจ๊ะ "อะไรกันเนี่ยวันนี้
"คือ ของในห้องหนู "
"ของพวกนั้นอยู่ในห้องว่าที่สามี ของหนุจีะหนู นริสา วัฒนไพศาล"
"สามีหนู คือ .."
"ใช่จร๊ มิฟฟี่นั้นเอง "มิฟฟี่งั้นหรอ
"แต่ "
"ถือว่า ทวดขอนะจ๊"
"แม่ด้วย"
"ก...ก็ได้ค่ะ "ฉันคงไม่กล้าคัดผู้มีพระคุณได้หรอก แต่ชั้นรับปากไปแล้วหรอเนี่ย อ๊าาาาา
"มิฟฟี่ พาภรรยาของเทอไปดูห้องหน่อย ไปพักผ่อนสะนะจี "
ตามิฟฟี่จับมือฉันแล้วพาเดินขึ้นห้อง พอเข้าถึงห้องปุ๊ป
"ถ้าฉันจะบอกว่าคืนนี้ฉันขอไปด้วยยังทันอยุ่มั้ย มิฟฟี่"
"มันแน่อยู่แล้ว ต้องได้อย่างนี้สิ"