ดวงจันทร์ที่รัก

ตอนที่3 สัมผัสจากแสงจันทร์
หญิงสาวหรี่ตามองผ่านขนตางอน เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นของชายที่อยู่ด้านข้าง เธอจำสัมผัสนั้นได้ เค้าคือ อมตะ หญิงสาวคิดในใจ น่าแปลกที่เธอไม่มีความหวาดกลัวใดๆกับการรุกรานของเจ้าของดวงตาสีอำพัน ภาพที่เห็นรางเลือนเพราะยากที่เธอจะกล้าลืมตาขึ้นจริงๆ เธอมั่นใจว่าชายหนุ่มนั้นไม่รู้ว่าเธอรู้สึกตัวแล้ว   ….. นี่เค้าจะทำอะไรนะ แล้วเราจะลืมตาเลยดีไหม โอ๊ยยย!!!! ทำไงดี ทำไงดี
ในขณะที่หญิงสาวกระวนกระวายใจนั้น ทางด้านชายร่างสูงก็ไม่ได้รู้เลย ว่าคนตัวเล็กนั้นรู้ตัวแล้ว
“ข้าอยากดูแลเจ้า…สายลม” คำพร่ำรำพันออกจากที่ปากงามได้รูป คำแล้วคำเล่า และเสียงนั้นได้สั่นสะเทือนกำแพงของความแตกต่าง ของคนที่นอนนิ่งอยู่ จริงๆแล้วหัวใจเธอเองก็หวั่นไหวตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เค้าคนนี้ได้ช่วยชีวิตเธอไว้ และเธอก็ยังติดหนี้คำขอบคุญเค้าคนนี้อยู่ ในใจลึกๆของสายลมเอง ยังสับสนว่าที่เธอไม่ลืมตาเพราะว่าความกลัว หรือว่าจริงๆแล้วไม่อยากให้สิ่งที่เกิดอยู่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป ถ้าลืมตาขึ้นมาแล้วทุกอย่างหายวับไป นั่นคือสิ่งที่เธอหวาดกลัวมากกว่าการรุกล้ำของชายหนุ่ม
และทันใดนั้น…….หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสแปลกๆที่เปลือกตาของเธอ!!!!
อมตะก้มลงมาประทับรอยสัมผัสด้วยความหวงแหนที่เปลือกตาของสาวงาม พร้อมกับกระซิบเบาๆว่า …..ข้าคิดถึงเจ้าสาวน้อย จงจำไว้เมื่อใดที่เจ้าต้องพบกับความยากลำบาก หรืออันตรายอะไร จงเอ่ยนามข้า ข้าจักมาปรากฎข้างกายเจ้า
สิ้นเสียงนั้นหญิงสาวได้ลืมตาขึ้นแต่กลับพอแต่ความว่างเปล่า ไม่มีชายคนที่เธอสัมผัสไออุ่นอีกแล้ว