ดวงจันทร์ที่รัก

    
     ตราบใดที่ดวงจันทร์ยังคงอยู่ เราจะได้พบกัน....ที่รัก และวันนั้นข้าจะโอบกอดเจ้าด้วยไออุ่นที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้ ข้าจะตามหาเจ้าตลอดไป แต่ตอนนี้เจ้าอยู่แห่งหนใด สายลมของข้า ได้โปรดกลับมาพัดไฟที่ระอุในใจข้าให้ดับลงที
               .............................................................................                                   การเริ่มต้นของดวงจันทร์         
     
     ข้าคือผู้เฝ้าดวงจันทร์ ทุกคนในหมู่นักรบเรียกข้าว่า "อมตะ" ผ่านมาหลายร้อยปีที่ข้านั้นต้องเฝ้าดูแลแสงแห่งดวงจันทร์เช่นนี้เพียงลำพัง แต่ในคืนหนึ่งที่แสงจันทร์แจ่มชัด แสงนั้นได้ส่องให้ข้าเห็น.....และเรื่องของเราก็เริ่มต้น
     หญิงสาวที่เหม่อลอย นางเดินไปที่ใดกันนะ ผมของนางยาวและปริวไปตามลม ถ้าข้าได้กลิ่น กลิ่นนั้นคงลอยมาถึงดวงจันทร์เป็นแน่
ข้าหลงติดตามนางผู้นั้น เพราะอะไรกันนะ...............
    แต่เดี๋ยว.....นั่นมันหน้าผา!!!!!
"เจ้าจะทำอะไรน่ะ" เสียงก้องดังจากเบื้องหลัง ทำให้หญิงสาวได้สติ
     ภาพที่ปรากฏตรงหน้า คือชายหนุ่ม ซึ่งดูอ่อนวัย ผิวขาวและเหมือนมีแสงเรืองๆ ดวงตายาวรีนั้นกลับดูไม่สดใสเหมือนเรือที่ทำหน้าที่ข้ามฝั่งไปสู่ยมโลก ดวงตาสีเหลืองอำพันนั้นช่างตราตรึงใจยิ่งนัก หญิงสาวนิ่งไปชั่วขณะกับภาพตรงหน้า
"ข้าถามเจ้า ว่าเจ้าจะทำอะไร!!!" เสียงที่ดุดันทำให้หญิงสาวตื่นภาพตรงหน้า หลบตาลงต่ำ ไม่ใช่ว่าจะไม่ตอบแต่คำตอบนั้นคงเรียบเรียงได้ยากเต็มกลืนถ้าเทียบกับความรู้สึกเธอตอนนี้     
     ชายหนุ่มไม่รอฟังคำตอบแต่อย่างใด มือเรียวเข้ากระชากหญิงสาวเข้าสู่อ้อมแขนที่แข็งแรง..........