THE VAMPIRE แวมไพร์พันธุ์อมตะ

ในตัวเมืองที่กว้างใหญ่ไพศาล หมู่ตึกสูงใหญ่ที่นับไม่ถ้วน ถนนสีเทาเข้มที่เต็มไปด้วยพาหนะเครื่องยนต์ นี่คือยุคสมัยปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลงพัฒนาไปตามกาลเวลา ใจกลางเมืองมมีมหาวิทยาลัยที่ดังที่สุดในโลกมีชื่อว่า มหาวิทยาลัยอาเรีย เป็นมหาลัยสอนทุกด้านที่นักศึกษาทุกคนอยากจะเรียนไม่ว่าจะเป็นเรื่อง กีฬา เรื่องเคมี เรื่องเลข เรื่องภาษา ไม่เว้นแม้แต่เรื่องลึกลับ ค่าเทอมไม่แพงเท่าไหร่แต่เป็นมหาลัยที่สวยหรูงดงามจนหลายคนที่เห็นคิดว่าเป็นโรงเรียนซุปเปอร์คุณหนูเข้าเรียนแน่ๆแต่นั่นเป็นความคิดที่ผิด มหาวิทยาลัยอาเรียเปิดให้นักศึกษาทุกคนที่อยากเข้าได้เข้ามาเรียนไม่แบ่งแยกจนหรือรวยขอแค่อยากเข้ามาก็เข้ามาเรียนได้เลย ส่วนท้ายเมืองคือบริษัทเจ้าพ่อแฟชั่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกตั้งอยู่มีชื่อว่า บริษัท DARK FASION บริษัทที่ผลิตแฟชั่นใหม่ๆสวยหรูทุกๆ1เดือนเป็นที่ยอมรับในสังคมและเป็นที่ชื่นชอบในโลกแต่ว่า ภายใต้บริษัทคือฐานลับของเหล่าสิ่งมีชีวิตอมนุษย์ทดลองและวิจัยสารเคมีอย่างลับๆ ภายในป่าช้าที่ไม่มีมนุษย์คนไหนกล้าเฉียดเข้าใกล้คือที่ตั้งของ ปราสาทแวมไพร์กว้างใหญ่โออ่าหรูหราโอเวอร์สุดๆ
ณ ภายในปราสาท
"กรี๊ด!!!ท่านอเล็กซานเดอร์"สาวใช้คนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งมาที่ห้องส่วนตัวของชายหนุ่มผมทองชุดสีม่วงนัยตาสีแดงราวสีของโลหิตแต่ท่าทางสุภาพที่นั่งเขียนเอกสารอยู่
"มีอะไรหรือครับ"
"คุณหนูมาเลีย คุณหนูมาเลียทำอีกแล้วค่ะ!"
"ว่าไงนะ"อเล็กซานเดอร์ถึงกับพูดด้วยน้ำเสียงตกใจสุดๆ
สักพักอเล็กซานเดอร์ได้มาถึงห้องครัวที่โชยไปด้วยกลิ่นเลือด ภายในห้องครัวมีสาวใช้อีกคนนอนตายโดยสภาพโชกไปด้วยเลือดแล้วข้างๆสาวใช้คือ สาววัยรุ่นผมสีชมพูที่ปากเต็มไปด้วยเลือด
"รายที่20แล้วนะคะ"สาวใช้คนแรกหวาดผวาเอามากๆ
"มาเลียครับ ผมสั่งแล้วนะครับว่าอย่าออกมาจากห้อง"อเล็กซานเดอร์มองมาเลียด้วยสายตาเหนื่อยใจ
"ชั้น...ชั้นปล่าวนะ ชั้น..ไม่!!!"มาเลียทรุดลงข้างๆศพสาวใช้แล้วร้องไห้อย่างน่าเวทนา
"กลับไปที่ห้องเถอะนะครับ"อเล็กซานเดอร์อุ้มมาเรียกลับไปที่ห้องด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิดสุดๆ
ณ มหาวิทยาลัยอาเรีย
"บราทเตอร์ หยุดนะ!"หญิงสาวผมสีขาววิ่งไล่ชายหนุ่มผมเงินอย่างโมโห
"อะไรเล่า ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะยัยเอลลี่"บราทเตอร์วิ่งหน้าตั้งไปทั่วโรงอาหารซึ่งทุกคนในโรงอาหารเแยๆเพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับที่นี่
"ไม่ได้ตั้งใจอะไร นายแกล้งดักขาชั้นชัดๆ!!"เอลลี่ยังคงวิ่งไล้บราทเทอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย
"หยุดนะ ทั้งสองคนเลย เล่นเป็นเด็กๆอยู่ได้ โตๆกันแล้วนะ"ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาผมสีน้ำเงินนั่งมองทั้งสองที่โต๊ะกินข้าวอย่างไม่รู้จะทำยังไง
"ก็หมอนีเริ่มก่อนนะเวล!"
"ชั้นขอโทษแล้วนี่!"
"หายกันได้แล้วไงยะ"หญิงสาวผมดำนัยตาดำสนิดนั่วกินข้าวอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ข้างๆเวล
"อ่าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่เอน่า"เวลยิ้มกวนนิดๆให้เอน่าที่บีบแก้วแตกละเอียดคามืิอ
"ไม่อยากตายตอนแก่หรอไอ้บ้า"
"โหย นี่ก็แก่ไม่รู้จะแก่ยังไงแล้วนะเวลน่ะ"บราทเตอร์แซวเวลโดยที่มีเอลลี่เอาไม้บรรทัดซัดหัวอยู่
"ถ้าเวลแก่ ชั้นยิ่งไม่รุ่นทวดเลยหรอยะ"เอน่าหัวเราะคิกคักตามประสาผู้หญิงอย่างอารมณ์ดี
"ใครบอกล่ะคะ พี่เอน่ากับเวลออกจะยังเด็กทั้งคู่"เอลลี่ยิ้มน่ารักให้ทั้งสอง
"หาพวกหรอยัยเอลลี่"
"ไม่ใช่ย่ะ"
"ไม่กินข้าวเที่ยงหรอพวกเธอ"จู่ๆก็มีชายหนุ่มแต่งองค์ทรงเครื่องผมสีม่วงเดินมาหาพวกเวล
"ผ.อ.!"ทุกคนก้มหัวทำความเคารพตามหลักมารยาทไทย(?)
"ไม่ต้องพิธีรีตรองหรอกนักศึกษาทุกคน ตามสบายเถอะ"ผ.อ.พูดกับนักศึกษาทุกคนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ปิศาจมาล่ะ"บราทเตอร์พูดเบาๆอย่างเซ็ง
"คุณเอส ทำไมถึงออกมาจากห้องใหญ่ล่ะครับ"เวลถามผ.อ.อย่างสุภาพ
"ชั้นแค่มาเดินดูมหาวิทยาลัยน่ะ ว่ามันยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า ชั้นเกรงว่าจะมีพวกมีบอลมาทำรอยเขียดเขียนไว้"เอสพูดเรียบนิ่งแต่ทำให้นักศึกษาทุกคนถึงกับกลืนน้ำลายกันแทบไม่ลง
"พวกเรากกำลังกินข้าวเที่ยงน่ะคะ ท่านผ.อ.มากินด้วยกันมั้ยคะ?"เอลลี่ยิ้มน่ารักให้เอส
"ทำไมต้องชวนยะยัยเอลลี่"เอน่ากระซิบข้างหูเอลลี่
"ได้สิ ถ้าเธอขอ น้องสาวตัวน้อย"เอสนั่งข้างๆเอลลี่ด้วยรอยยิ้มและท่าทางที่เป็นมิตร
"นี่ๆ เวล วันวาเลนไทน์เวลจะมาโรงเรียนมั้ย"มีสาวๆนักศึกษากลุ่มหนึ่งวิ่งมาถามเวลด้วยท่าทางตื่นเต้นเขินอาย
"อ่าว ก็มหาลัยเปิดชั้นก็ต้องมาอยู่แล้วสิ"
"จริงหรอ กรี๊ด~~"สาวๆแอบกรี๊ดดีใจแล้วเดินจากไป
"นายนี่ป๊อปชะมัด"บราทเตอร์กระแทกไหล่เวลด้วยศอกอย่างอิจฉา
"ตะเดี๋ยวออดจะดังแล้วนะ พวกเธอรีบกินข้าวเถอะ"เอสกินข้าวพลางเตือนเวลและบราทเตอร์
"เอ้อ จริงสิ ชั่วโมงต่อไป ฟิสิกข์ เวรแล้่ว การบ้านยังไม่เสร็จ!!"บราทเตอร์ยีหัวตนเองอย่างอารมณ์เสีย
"เฮอะๆ รับผลกรรมไปละกันนะ"เวลหัวเราะแล้วกินข้าวต่ออย่างสบาย
ณ บริษัท DARK FASION
"ขอโทษนะครับ ขอพบเลขาเซราฟิน่าได้มั้ย"มีชายหนุ่มผมสีขาวเดินมาถามพนักงานที่กำลังทำงาน
"ได้นัดไว้รึปล่าวครับ?"
"นัดคับ"
"สักครู่นะครับ"พนักงานชายได้เดินหายเข้าไปในห้องๆหนึ่ง สักพักก็มีหญิงสาวผมสีดำนัยตาสีฟ้าเดินออกมา
"เข้ามาสิ นักสืบวูฟ ประทานกำลังรออยู่ในห้องนี้"เซราฟิน่าพาวูฟมาห้องทำงานส่วนตัวของประทานบริษัท
เซราฟิน่าเปิดประตูเข้ามาภายในห้องตกแต่งสไตน์คลาสสิกดูเหมาะกับเป็นห้องทำงานส่วนตัว ที่โต๊ะรับแขกมีชายหนุ่มผมสีเหลืองชุดสูทสีแดง สวมหมวกสีแดง มีนาฬิกาแขวนอยู่ที่กระเป๋าเสื้อนั่งดื่มกาแฟรออยู่
"ไงวูฟ เห็นโทรมาหาชั้นว่ามีธุระ ชั้นเลยรีบวางมือจากงานแล้วมารอนะเนี่ย"ประทานยิ้มมาให้วูฟที่นั่งลงบนโซฟาอีกฟาก
"นั่นสิ จู่ๆก็บอกว่าเป็นเรื่องสำคัญมากด้วย"เซราฟิน่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลงนั่งลงตรงโซฟาหัวมุมโต๊ะ
"เซราฟิน่า ฟาสเตอร์ สิ่งที่ชั้นพูดอาจจะไม่น่าเชื่อแต่ชั้นได้สืบและมีหลักฐานแล้ว"วูฟถอนหายใจหนึ่งครั้ง
"?"ทั้งฟาสเตอร์และเซราฟิน่าได้แต่หันหน้ามองหากันอย่างงงๆ
"ฝูงมนุษย์หมาป่าทั้งหมด ได้เข้ามาในเมืองนี้และปะปนกับมนุษย์"
"อะไรนะ!"ฟาสเตอร์เผลอทุบโต๊ะรับแขกจนเป็นรอยร้าว
"เป็นไปได้ยังไง..."เซราฟิน่ายังคงหน้านิ่งเช่นเดิม
"ไม่ใช่แค่นั้นนะ พวกหมอผีไสยศาสตร์ดำก็เข้ามาในเมืองนี้เพื่อล่าพวกเราและพวกมนุษย์หมาป่า"
"เหมือนห่วงโซ่อาหารเลย"ฟาสเตอร์สีหน้าเครียดขึ้น
"ผู้ไล่ล่าและผู้ถูหล่าเวียนๆกันล่าและถูกล่าสินะ"เซราฟิน่าเริ่มเปลี่ยสีหน้าบ้างแล้ว
"ชั้นมาเตือนแค่นี้ล่ะ พวกนายต้องรีบบอกแวมไพร์ทุกตนที่อยู่ในเมืองนี้ว่าระวังให้ดี"
"ได้สิ เซราฟิน่า"ฟาสเตอร์หันมาหาเซราฟิน่า
"ไม่ต้องสั่งชั้นก็ไปทำ"เซราฟิน่าตอบด้วยสีเย็นชาก่อนที่จะกระโดดจากตึกบริษัทชั้นบนสุดหายไป
"ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอยเดิมสินะ ชั้นไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่"ฟาสเตอร์กำมือแน่นก่อนที่จะเดินลงไปชั้นลงกับวูฟแล้วหายเข้าไปในห้องลับห้องหนึ่ง